ნოდარ გურგენაშვილი - ლექსები

***
ახლა ბნელშია  სამყარო გარეთ
და წვიმა ცეკვავს ფანჯრის მინაზე,
მოდი წაიღე სხეული ბარემ,
დაიმორჩილა შენმა სინაზემ.

მოდი  წაიღე რითმები, ახლა
ვეღარც სიკვდილზე ფიქრი ვერ მაკრთობს,
სულმა შეიგრძნო ლექსებით დაღლა
სადაც შევქმენი მე ჩემი სატრფო.

მოდი წაიღე სიცოცხლის წამი,
მერე დათვალე წლები შექმნიდან,
მე მოვევლინე ქვეყანას ღამით
და ალბათ ღამით წავალ ქვეყნიდან.





***
შავ მოსასხამში გახვეული შავი მისტიკა,
სანაპიროზე აშოლტილი ორი კედარი,
არა არ იქნა და კედრები არ მოიდრიკა
და მოდიოდა შავი ცხენით შავი მხედარი.

ტალღებს აპობდა შავი ცხენი ხმით მომყივარი
და შავი მხედრის სასახლეში უხმობდა ქაჯებს,
დამწვარ სამყაროს ასდიოდა ჯერ ოხშივარი,
შავი მხედარი შავ ცხენიდან გადმოალაჯებს.

მიწას დაჰხედა სიძულვილით,ყველგან ცხედარი,
სისხლი და ცრემლი შავ მიწაზე არ მოიდრიკა...
ამაყად იდგა ზღვის ნაპირას ორი კედარი,
ანგელოზთ სული რომ დადგება ისევ იგრიკა.




***
მიყურებს ციდან მბრძანებელი ყოველი ღამის,
ვისთვის იდეა,ვისთვის არის მეფისტოფელი,
მიყურებს ციდან გამაგიჟოს შეხედვამ ლამის,
მთვარე ვამპირთა და გიჟების დედა მშობელი.

მბრძანებლობს ღამით დაუპყრია როდესაც ზეცა,
მასზე ჰკიდია ღამით წუთი,წამი ყოველი,
მბრძანებლობს ღამით მისი ნახვა მე ზღაპრად მექცა
მთვარე ხალხების და სამყაროს ბედზე მგლოველი.

დაჰყურებს მიწას მრისხანებით,ზოგჯერ მოწყენით,
ზამთარი დგება და ღრუბლები ფარავს მთოველი,
ზოგჯერ დაგვცინის რომ ვერაფრით ვერ ამოვხსენით,
მისტიკა ზეცის,მიწაზე კი -სვეტიცხოველი.

მბრძანებლობს ციდან იდეებით აღსავსე არის,
იდეა განა ერთი,ორი,ვინ თვლის რომელი.
მიყურებს ციდან მბრძანებელი ყოველი ღამის,
მისტიკა ზეცის და სამყაროს ბედზე მგლოველი.




ჯარისკაცის წერილი ოჯახს
ახლა ღამეა უდაბნოდ,ცივი
და ირგვლივ მხოლოდ ქვიშა,გველები,
აქ ძნელი არის აქ ტყვია ჰკივის,
დაჭრილ მეგობარს თავს რომ ევლები.

სიკვდილს გიმზადებს ყოველი წამი,
წამით ასცდება ტყვია საფეთქელს,
ვიცი სიტყვებით გაშინებთ ამით,
ახლაც მენაღმე ნაღმებს აფეთქებს.

და ახლა მინდა რომ ვიყო თქვენთან
ეჰ,ოცნებებშიც კი რამდენს ვბედავ,
აქ მოჯაჰედი გიყურებს ყველგან,
ის შენ გიყურებს შენ მას ვერ ხედავ.

საშინელია სიკვდილი,მოკვლა,
საშინელია ხროვა გველების,
მე საქართველოს მომინდა მოვლა,
მისი მთების და მისი ველების.

არა,ეს ომი არ არის ჩვენი
და ეს ხრიოკიც არ ჰგავს იალაღს,
შემომათენდა,კალამს გადავდებ,
ვოცნებობ თქვენზე,ვიღებ იარაღს.


***
იქ სადაც მოკლეს ცოცხალი ღმერთი
და გაიმეტეს ჯვარზე საცმელად,
ყველას დაღუპვას სჯობს მოკვდეს ერთი
ეს დაიტოვეს მერე სათქმელად.

სადაც გაშოლტეს აწამეს ღვთის ძე
სადაც დახშული იყო გონება,
სადაც ვერ იცნეს მოსული ქრისტე
და ამჯობინეს ცოდვის მონება.

მერე აჰკიდეს თავისი ჯვარი
და ათრევინეს გოლგოთას გზაზე,
არცერთ მღვდელმთავარს არ ჰქონდა თავი
რომ მიწის გარდა ეფიქრა ცაზე.

გზაზე  მეველე შეიპყრეს ერთი,
ალბათ ხარობდა ამ დროს სატანა
და კვირინელმა იტვირთა ღმერთის
ჯვრის გოლგოტაზე მხრებით ატანა.

მერე კი როცა სისხლმა დაბანა
და მოახლოვდა სიკვდილი თითქოს,
ზეცას შესძახა „ლამა საბაქთან“
და მაინც მკვლელთა შენდობას ითხოვს.

მერე დასრულდა წამება ღმერთის,
ისევ შეიგრძნო სუნთქვა ციერი,
თავის პირვანდელ დიდებას ერთვის
ვინც უძლურებით გახდა ძლიერი.

მირიამს
ფიქრებად დარჩენილს ვერ გტოვებ წარსულთან.
დაკარგვის შიშისგან გრძნობები ტირიან,
არასდროს ასეთი სიშორე არ მსურდა 
და მაინც შორსა ხარ ჩემიდან მირიამ.
მანძილი-უდაბნო და მისი სიშორე,
საჰარაც ვერ მივა ისეთი მწველია
და მტვერსაც სახიდან ნელნელა ვიშორებ,
ეს გრძნობა სამყაროს ტკივილზე ძველია.
მირიამ ეგვიპტე წარსულში დავმარხოთ,
ქვეყანა რომელშიც ამდენი შურია,
მინდა რომ სამყარო მიღმიდან განახო,
მომენდე ეგვიპტელს,შენ ჩემო ჰურია.
გავიდეთ დაწყევლილ უდაბნოს მიწიდან,
რომელიც ძალიან უცხოა ამჯერად,
ფიცისთვის თავის სისხლს გაიღებს ისიდა,
მე შენი არცერთი ღალატის არ მჯერა.
სიცოცხლე ჩვენშია-ეს არის რაც მსურდა,
შორს სადღაც სარა და რაქელი ტირიან,
რაც იყო აქამდე მორჩა და აღსრულდა,
მე შენში დავრჩები მარადის მირიამ.






***
მე წავალ მარტო,სრულიად მარტო,
მე მირჩევნია წავიდე ასე
ვიდრე შენ გითხრა რომ ისევ ვდარდობ
რომ ვარსკვლავები აღარ ჩანს ცაზე.

მე მირჩევნია წავიდე მარტო,
მე მირჩევნია არ დავდო ფიცი,
წავიდე რადგან..რისთვის და რატომ?
რადგან ვერაფერს გაიგებ ვიცი.

ლექსებით ვამბობ რაც თავში მიქრის
და ეს არ არის მხოლოდ ერთისთვის,
მე გამოვხატავ ჩემს გრძნობებს ფიქრით
და მიჩუქნია ფიქრი ღმერთისთვის.

მე წავალ მარტო,შენ ვერ გამიგებ,
ვერც სხვა გაიგებს ალბათ ჩემს ნათქვამს,
მე ახლა მარტო უნდა წავიდე
ან უაზრობის მორევი დამნთქავს.

ვერც მე გავიგებ რისთვის და რატომ,
ვერც მე გავიგებ მას რაც მაგიჟებს,
მე გავაგრძელებ ისევ გზას მარტო
და არ ვინანებ მერე ნაბიჯებს.

როცა მელია იპოვნის სოროს,
როცა ფრინველიც მივა ბუდეში,
ჩემით გადავალ მძიმე გზის ბოლოს
რადგან ჩემშია ჩემი ნუგეში.




***
ახლა მიათრევს თავის ჯვარს ყველა,
ჭეშმარიტება აქციეს ფარსად
მეც გოლგოთაზე მივდივარ ნელა
და კვირინელი აღარ ჩანს არსად.

***
ჩვენ დავამთავრეთ ცხოვრება და ჰორიზონტს გავცდით,
ჩვენ გადავლახეთ სიკვდილის და სიცოცხლის ზღვარი
და თუ მიწაზე ბოროტებას ვერსაით ავცდით,
ახლა ჩვენშია ყველაფერი,მზეც,ზღვაც და ქარიც.

ვიხეტიალეთ იქ მიწაზე,იმ კაცთა შორის,
რომელთა გული ცოდვილი და ვნებებით სავსე,
ვერაფრით ხვდება თუ რა არის ერთობა ორის,
რომ თვის სურვილით ისევ შენთან,შენშივე დარჩეს.

ჩვენ გადავლახეთ სიყვარულით მტრობის ზღვარი და
თან უაზრობა გავიაზრეთ ქვეყნის სურვილის,
მერე ცხოვრების ცარგვალზე მზე უცებ ჩავიდა
და სხვა წყაროდან მოვიკალით ჩვენი წყურვილი.

ჩვენ გავიარეთ უსასრულოდ მძიმე გზა მთაში
და ავიტანეთ მაინც მწვერვალს ჩვენივე ჯვარი,
ჩვენ დავუბრუნდით ჩვენსავ წიაღს მამასთან ცაში
და ახლა იქ ვართ სადაც გვინდა...ვითარცა ქარი.






***
დღეს სამყაროსთან კარებებს ვრაზავ,
ჩნდება ლექსებში წითელი ალი
და მახსენდება კვლავ შენი ფრაზა
"მუზა არა ვარ ამხელა ქალი?"
ისე ახლოა შენთან ზღვის ქაფი 
და აფროდიტეს თვალების ელვა,
რომ დედოფალო წითელი კაბით,
იწვევ შავ ზღვაში ტალღათა ღელვას.
და არის რაღაც იდეალური,
ჩუმი ღიმილი თაფლისფერ თვალთა,
სულით ნაზი და რაღაც ქალური,
მზის სიკაშკაშე ცეცხლისფერ ალთა.
ახლა სამყაროს ფერებით ვხაზავ,
ჩნდება ლექსებში წითელი ალი,
მაშინ მიიღე ჩემგან ეს ფრაზა
"პოეტთა მუზა და დედოფალი."




***
ის მიატოვეს და დარჩა მარტო,
ალბათ ქუჩაში გაათევს ღამეს,
მას ახლა სცივა,მას ახლა ათოვს,
ფულს თუ იშოვის წავა და დალევს.
ის მიატოვეს ცხოვრების გზაზე,
სიცივისაგან კვდებოდეს იქნებ,
ფულს თუ იშოვის გამოცლის თასებს,
მასში ჩაახრჩობს ცხოვრების ფიქრებს.
ვერ აისრულებს ვერასდროს ნატვრას 
და ვერც დაფნისას იხილავს გვირგვინს,
ვინ დაინახავს დიდებულ მხატვარს,
როდესაც მისი არ ესმით ირგვლივ.
ის მიატოვეს და დარჩა მარტო,
ვერ აისრულებს ვერასდროს ნატვრას,
მას ახლა სცივა,მას ახლა ათოვს,
ვერვინ შეუმკობს ვარდებით საფლავს.






***
გეთსიმანიის ბაღში შევალ მამაო ახლა
მე ხომ შევიცან ამ ცხოვრების მთელი საზრისი,
შეუპოვარმა ჩემმა სულმაც შეიგრძნო დაღლა,
მე ხომ ბოლომდე შევსვი მამა ჩემი სასმისი.
ამას არ ამბობს ახლა ქრისტე-ძე უცოდველი,
მე გეუბნები მამა ამას პოეტი ერთი,
ძე შეცდომილი ზოგჯერ კიდევ შენი მგმობელი,
ის ვინც ფიქრობდა არ არისო ამქვეყნად ღმერთი.
შემინდე მამა ამაცდინე მე ეს სასმისი,
სხვა სასმისიდან მგონი უკვე ბევრი დავლიე,
მომეცი მამა ცეცხლი,სული და ძალა მისი,
ვის წყალობითაც მე ცხოვრების გზები გავლიე.
მე ეს სასმისი ამაცდინე მამაო ჩვენო,
ძლიერ ძნელია ამ სასმისის ბოლომდე დაცლა,
ო როგორ მინდა მხოლოდ იმ ერთს მამა ვუჩვენო,
სხეულზე უფრო მძიმე არის ამ სულის ჯვარცმა.
მაშ ამაცდინე ეს სასმისი როგორც ეს შენ გსურს,
მომეცი ძალა ავიტანო გოლგოთას ჯვარი,
სიყვარულისთვის დავდებ მამა ახლა მე ჩემს სულს,
რომ შენი ნებით დამმორჩილდეს ზღვაცა და ქარიც.
სხვა გზა არ არის,ასეთია ჯვარცმის საწყისი,
ამ სიყვარულის ცეცხლით მამა დაიწვა სული,
ბოლო წვეთამდე უნდა შევსვა ახლა სასმისი,
მამაო ჩემო მეც რომ გავხდე შენსავით სრული.




***
ჩემი ცხოვრება საუკუნის არის ნაწყვეტი,
როცა ვიაზრებ ეს სხეული აღარ იქნება,
მე მაშინ ვწვდები კოსმოსს იქით აზრებს გაწყვეტილს
და გონებაში მხოლოდ ქრისტე რჩება ფიქრებად






***
დასაბამამდე იყო სიტყვა და მისგან არის,
რასაც დახსნიდა ამ მიწაზე და რასაც კრავდა,
და სულს ესმოდა უფრო შორით ხმაური ქარის
და უფრო ახლოს ჩვენ გვსმოდა დუმილი კრავთა.
ისე ძლიერად რომ ყურები დაინგრა სმენით,
ჩვენ ვთამაშობდით ცეცხლზე უფრო სიკვდილთან ახლოს
და კვლავ შევყარეთ ადამიანს ის ძველი სენი
უიმედობის,მხოლოდ ჩვენს ბნელ გულში რომ სახლობს.
ვიდექით მარტო,აღარ გვერქვა ამქვეყნად ხალხი,
ვიდექით სადაც ჩვენი ბოლო ოცნება მოკვდა
და შორეულებს აღარ გვქონდა ამქვეყნად სახლი 
და აღარც განცდა,შენი ხილვის,მწყემსთა და მოგვთა.
ჩვენ დავივიწყეთ ყველაფერი რაც ერთად გვკრავდა,
დავკარგეთ ყველა მარგალიტი,მივეცით ღორებს,
ჩვენ ისევ გვესმის უფრო ახლოს დუმილი კრავთა
და ალბათ ისევ მოვადგებით ოდესმე ხორებს.
ანდა შენ მოხვალ ფეხშიშველი,სისხლიან ფერდით,
სად არის აზრი რომ კვლავ დადგე სამყაროს კართან,
ვერ ნახავ ვინმეს რომ დაგიდგეს ჯვარცმულო გვერდით,
აქ მარტო წიგნი კიარადა ღმერთია მკვდართა.
თუმცა რა მკვდრები,ზოგი კიდევ ჯერ არ შობილა,
არ შეიძლება არშობილი ოდესმე მოკვდეს,
რაც არის ახლა,რაც იქნება,სულ ეს ყოფილა,
დანარჩენი კი წაუღიათ საჩუქრად მოგვებს.
დასაბამამდე იყო სიტყვა და მისგან არის,
რასაც დახსნიდა ამ მიწაზე და რასაც კრავდა
ჩვენ აღარ გვესმის  აღარსაით ხმაური ქარის
და დარჩა მხოლოდ სულთან ახლოს დუმილი კრავთა.