დავით კაკაურიძე - საქართველოს ეროვნული ნაკრები ევროპის საფეხბურთო ჩემპიონატის კონტექსტში

დავით კაკაურიძე

საქართველოს ეროვნული ნაკრები ევროპის საფეხბურთო ჩემპიონატის კონტექსტში

განცდა, რომ შენ ევროპის ჩემპიონატზე პირველად ითამაშებ, ეს არა მხოლოდ ფეხბურთელის შეგრძნებაა, არამედ ყველა იმ ქართველისა, ვინც კი ითავისებს მის გამარჯვებებს, დამარცხებებსა თუ ფრეს, რომელსაც ბოლო 30 წლის განმავლობაში ჩვენი სახელმწიფოებრივი მეხსიერება ინახავს. მე დღეს ვწერ, როგორც დამოუკიდებელ ქვეყანაში დაბადებული, მაგრამ ამ მეხსიერების წინარე ისტორიის გამთავისებელი და უიმედო, წარუმატებლობას მიჩვეული გულშემატკივარი, მოახლოებული ევროპის ჩემპიონატის წინ რომ ხარობს და ცხოვრობს ამ განცდით და თან ეშინია დაუძლეველი შიშის, ფსიქოლოგიური ტრავმით გამოწვეული. ერთი არაფრით გამორჩეულ ჯგუფში (რასაკვირველია, პორტუგალიას არ ეხება), საიდანაც, როგორც მინიმუმ, 2, უკეთეს შემთხვევაში კი 3 გუნდიც გავა, თუ ოთხ საუკეთესო მესამეადგილოსან შედეგს დააფიქსირებს. ჩვენს ჯგუფში თურქეთისა და ჩეხეთის ეროვნული ნაკრებებიცაა პორტუგალიასთან ერთად და კარგად თუ დავუკვირდებით მათ შემადგენლობას, აღმოვაჩენთ უამრავ პრობლემას ბევრ დადებით ასპექტთან ერთად. პირველ რიგში უნდა აღინიშნოს, რომ არც ჩეხეთი და არც თურქეთი დაუძლეველი ბარიერი არაა, ვინაიდან მათი არცერთი შემადგენლობა იმ ისტორიულად ძლიერი გუნდის თაობას არ ჰგავს, როგორც მათ 2000-2010-იან წლებში გვახსოვს.

ჩეხეთის ნაკრები

თხრობას ჩეხეთის ნაკრებით დავიწყებ, რომელიც ყოველთვის ანგარიშგასაწევი ძალა იყო ყველა "სინჯის" ნაკრებისთვის თამაშის ხარისხით თუ ფეხბურთელთა დონით. ვინაიდან სწორედ "ბოჰემიელების" ნაკრები 1996 წელს ევროპის ჩემპიონატზე ფინალშიც კი გავიდა, სადაც გერმანიის უძლიერეს ნაკრებთან დამარცხდა ოლივერ ბირჰოფის დუბლის წყალობით. ამ გუნდში განსაკუთრებით კარელ პობორსკიმ გამოიჩინა თავი, აღნიშნული ტურნირის შემდეგ მან მანჩესტერ იუნაიტედში მოსინჯა ძალები. ასევე გამოირჩეოდნენ პატრიკ ბერგერი, რომელმაც ფინალში გოლის გატანაც მოახერხა და, რასაკვირველია, პაველ ნედვედი, რომელიც სლოვაკური კოშიცედან ჯერ ლაციოში აღმოღნდა, ხოლო 5 წლის შემდეგ, 2001-2002 წლის სეზონში, იუვენტუსმა სარეკორდო თანხად 45 მილიონის სანაცვლოდ შეიძინა. ამ ტრიუმფალურ გუნდში ბოლომდე ვერ გაიხსნა კიდევ ერთი წარმატებული ფეხბურთელი ვლადიმირ სმიჩერი, რომელიც ძირითად ფეხბურთელად არ ითვლებოდა, მაგრამ მოგვიანებით მანაც მოახერხა პრემიერლიგური ლივერპულისთვის თავის მოწონება და წლების განმავლობაში ასპარეზობდა პრემიერ ლიგის ლიდერ გუნდში. მან ლივერპულთან ერთად ჩემპიონთა ლიგა მოიგო. შემდგომი თაობაც ძალზედ საინტერესო და ტიტულოვანიც აღმოჩნდა და რადგან სიტყვა ლივერპულზე ჩამოვარდა, შეუძლებელია არ გაგახსენდეს "მერსისაიდელთა" დიდებული ცხრიანი, მილან ბაროში, 2000-იან წლებში რომელიც ჩინებული გოლეადორული ნიჭით იყო აღჭურვილი. ასევე მილანის მარცხენა ფლანგის, შემტევი ტიპის, მცველი მარინ იანკულოვსკი, რომელმაც ბაროშის მსგავსად ჩემპიონთა ლიგა მოიგო, თანაც 2-ჯერ, მაგრამ თომაშ როსიცკი ალბათ ყველაზე კაშკაშა ვარსკვლავი იყო იმ ნაკრებში, როგორც არსენალის ლეგენდა. ეს იმ არასრული შემტევი ტიპის ფეხბურთელთა ჩამონათვალია, რომელიც ამ ნაკრებს ელეგანტურობას სძენდა. თუმც შედარებით უკანა პლანზე, მაგრამ აუცილებლად აღსანიშნავი იყო თომას უიფალუშის, გრიგერასა და დავიდ იაროლიმის როლი აღნიშნულ ნაკრებში, ან თუნდაც იან კოლერის, გალასეკის, სიონკოსა და, რასაკვირველია, მსოფლიოს ყველა დროის ერთ-ერთი საუკეთესო მეკარის პეტერ ჩეხის გახსენება.

ჩეხეთის წინარე თაობის ფეხბურთელების გახსენება იმიტომ არის საინტერესო, რომ შევძლოთ დღევანდელი ნაკრების რეალური პოტენციალი მიახლოებით მაინც განვსაზღვროთ ევროპის ჩემპიონატამდე, რომელიც სულ მალე დაიწყება.

ვიდრე დღევანდელი ჩეხეთის ნაკრების ლიდერებს შევეხებით, საინტერესოა აღინიშნოს, რომ ბოჰემიელებს ადგილობრივი მწვრთნელი ივან ჰასეკი წვრთნის, რომელიც აღნიშნულ პოზიციამდე ლიბიის ნაკრების მწვრთნელი იყო, ხოლო უფრო ადრე ალ ჰილალის, ალ აჰლის, გაბონის, ვისელ კობეს, სპარტა პრაღას და იგივე ჩეხეთის ნაკრებშიც უმუშავია. რაც შეეხება ნაკრების ლიდერებს, ამ ფორმაციის გუნდში ბრწყინვალედ ასპარეზობს ლევერკუზენის ბაიერის ცენტრფორვარდი პატრიკ შიკი, რომელიც უდავოდ ითვლება ჩეხეთის ნაკრების შეტევის ლიდერად. იგი უდავოდ გამორჩეულად მაღალი კლასის ფეხბურთელია, მაგრამ მას ჯერ კიდევ არ აქვს ბუნდეს ჩემპიონის ძირითად 11-ეულში ადგილი განაღდებული და უფრო ჯოკერად ითვლება "ფარმაცევტებისთვის". მას მუდმივად ბოლო 15-20 წუთს ენდობიან და მოკლე დროში ხშირად გააქვს გოლები. მაგრამ, რასაკვირველია, ის ვერც ბაროშის დონისაა და ვერც სხვა შემტევი ოქროს თაობის ჩეხეთის ნაკრების თავდამსხმელების. ასევე მის თანაგუნდელ ადამ ჰლოცეკს ვერ ვუწოდებთ იმ კალიბრის შემტევს, რომელმაც უნდა იტვირთოს ლიდერობა საკუთარ ნაკრებში. ბაიერ ლევერკუზენში მესამე ჩეხიც თამაშობს: მატეი კოვარი ასევე არაა ძირითადი მეკარე და იგი ფინელი ჰრადეცკის დუბლიორად მოიაზრება. მას ფაქტობრივად არც კი უწევს ლევერკუზენში მატჩების გამართვა. ხოლო გუნდის კაპიტან თომას სუჩეკს "ჩაქუჩების" რიგებში დიდი მისია აკისრია და წარმატებით ართმევს თავს. დედაქალაქური ვესთჰემის რიგებში უკვე წლებია საყრდენი ზონის ლიდერია. იგი დეკლან რაისის წასვლის შემდეგ ნახევარდაცვის ცენტრში ერთადერთი ლიდერი გახდა. ასევე აღსანიშნავია ფიორენტინას შემტევი ნახევარმცველი, ანტონინ ბარაკი, რომელიც წლევანდელ კონფერენს ლიგაზე ფლორენციელთა ტრიუმფალური გუნდის წევრია. ცალკე უნდა გამოიყოს ავსტრიული ბუნდესლიგის გამარჯვებული ჩვენებურის, ოთარ კიტეიშვილის, თანაგუნდელი მეკარის, ვიტესლავ იაროსის, ევროპის 2024 წლის მოხვედრა ნაკრებში, რომელმაც ახლახანს დასრულებულ ავსტრიის ბუნდესლიგაში წარმატებით იასპარეზა. თუმცა, ის მაინც არ ითვლება ძირითად მეკარედ აღნიშნულ ნაკრებში. ასევე გამოსარჩევია ენსხედეს ტვენტეს 24 წლის ცენტრალური ნახევარმცველის, მიხალ სადილეკის გამოჩენა, რომელიც გუნდის კაპიტან სუჩეკთან ერთად ნახევარდაცვის ზონას აკონტროლებს, რომლის წინაც ბარაკია. თავდასხმის ხაზში კი ჰლოსეკი და შიკი მოქმედებენ. ხოლო რაც შეეხება ტაქტიკას, მწვრთნელი ივან ჰასეკი 3-4-1-2 სისტემით ათამაშებს, როგორც ჩვენს ნაკრებს ბოლო მატჩებში - სანიოლი.

ჩეხეთის ნაკრები ძირითადად ადგილობრივი ჩემპიონატის ლიდერი გუნდებიდანაა დაკომპლექტებული. პრაღის სპარტასა და სლავიას გარდა აღნიშნულ ნაკრებში პლზენის ვიქტორიას ფეხბურთელებიც ხვდება. 

თურქეთის ნაკრები

ჩვენს ნაკრებს აღნიშნულ ჯგუფში თუ მეორე ადგილისთვის მოუწევს ბრძოლა, უპირველესად ეს თურქეთთან კონკურენციის გარეშე არ გამოვა. "მცირეაზიელები" ისტორიულად კვალიფიციურ ფეხბურთს თამაშობდნენ. 2000-იანი წლების გარიჟრაჟზე საკლუბო თუ სანაკრებო ფეხბურთში მნიშვნელოვან წარმატებებს მიაღწიეს. ჯერ სტამბულის გალათასარაიმ უეფას თასი მოიგო, ხოლო თურქეთის ნაკრებმა მსოფლიო ჩემპიონატზე მე-3 ადგილი დაიკავა.

იმ დროის უდავოდ გამორჩეული ფეხბურთელები იყვნენ: ჰაკან შუქური, მილანის ინტერის ცენტრფორვარდი, რომელსაც იტალიური კარიერა არ აეწყო, მაგრამ სამუდამოდ დარჩება გალათასარაის და თურქეთის ეროვნული გუნდის ლეგენდად. მან ჯერ გალასთან ერთად ზემოაღნიშნული ევროპული ტურნირი მოიგო, შემდეგ პარმაში იტალიის თასსაც დაეუფლა. 1996 წლიდან 5-ჯერ დასახელდა საუკეთესოდ. მან 112 სანაკრებო მატჩში 51 გოლი გაიტანა. მასთან ერთად კი ჰასან შაშიც უნდა გამოვარჩიოთ, იმ ლეგენდარული თურქული გრანდის კაპიტანი, რომელმაც თურქეთის საფეხბურთო ისტორია დაწერა. სანამ აღნიშნული თაობა მეორე დიდ აღიარებას მსოფლიო ჩემპიონატზე მოიპოვებდა, სადაც თურქული გუნდი მასპინძელი სამხრეთ კორეის ძლევით ბრინჯაოს მედლებს დაეუფლა.

თურქეთის ნაკრებს მეკარეების პრობლემა არასდროს ჰქონია, მაგრამ განსაკუთრებით აღსანიშნავი რუშტუ რეჩბერია, გამორჩეულად ექსცენტრული, მებრძოლი, სახეზე შავი საღებავით, რომელმაც "ბარსელონას" რიგებში 6 მატჩის გამართვა მოახერხა. ლა ლიგაში ასევე უაღრესად საინტერესო ფეხბურთელიც გამოდიოდა: ნიჰათ კახვეჩი, რეალ სოსიედადისა და ვილიარეალის რიგებში მან არაერთი წარმატებული წელი დაჰყო. მაგრამ ყველასათვის გამორჩეულად დიდი ტალანტი ახალგაზრდა ემრე ბელოზოღლუ გახლდათ, რომელმაც ასევე ინტერში და ნიუკასლში გამორჩეული სეზონებიც ჩაატარა, უფრო ადრე კი ატლეტიკოშიც ირჯებოდა. ილდირაი ბაშთურქი, ბაიერ ლევერკუზენისა და შტუტგარტის მოძრავი, შეუჩერებელი პლეიმეიქერი.

ამის მიუხედავად, ამ ნაკრების სუსტი წერტილი მაინც ცენტრალური მცველების კვალიფიკაცია იყო, რომლებიც ადგილობრივი კლუბებიდან იყვნენ წარმოდგენილნი და აღნიშნული ნაკრების შემტევ პოტენციალთან შედარებით გაცილებით სუსტად გამოიყურებოდნენ. ხოლო დღევანდელი თურქეთის ნაკრები ამ კომპონენტში აშკარად სოლიდურად გამოიყურება: ლესტერთან ერთად ტრიუმფალური ჩაღლარ სოიუნჯუ, ლივერპულში ნათამაშები ოზან კაბაკი, ატალანტას დაცვის ლიდერი მერიჰ დემირალი, რომას მარჯვენა გარემარბი ზეკი ჩელიკი და სხვები.

თურქეთის ნაკრების დღევანდელი შემადგენლობის უდავო ლიდერი ჰაკან ჩალჰანოღლუა, რომელიც ნახევარდაცვის ლიდერია არა მხოლოდ ნაკრებში, არამედ ახლახანს იტალიის სერია A-ს ტრიუმფატორი კლუბის, მილანის ინტერის საყრდენ ზონაშიც. მასთან ერთად მოედნის ცენტრალურ მონაკვეთს ასევე ბენფიკას ნახევარდაცვის ლიდერი ორკუნ კოკჩუ ლიდერობს სალიჰ ოზანთან ერთად, რომელიც დორტმუნდის ბორუსიას ძირითადი 11-ის ფეხბურთელია. ხოლო ცენტრფორვარდის პოზიციაზე ახლახანს ხეტაფედან ბორნმუთში გადაბარგებული ენეს უნალი ლიდერობს. ასევე არ უნდა დავივიწყოთ მანჩესტერ იუნაიტედის მეკარე ალტაი ბაიინდირიც. რაც შეეხება სხვა ლიდერებს, გამოსარჩევია ფლანგებზე გალათასარაისა და ფენერბახჩეს გარემარბები კერემ აქტურქოღლუ და ჩენგიზ უნდერი, ასევე პლეიმეიკერი იუსუფ იაზიჯი.

ჩვენი მეზობლები ჩეხებისგან განსხვავებით, ამ ეტაპზე, ვარსკვლავური პერსპექტივის რამდენიმე ახალგაზრდა ფეხბურთელითაც წარსდგება საქართველოს ნაკრების წინააღმდეგ, რომელთაც თურქეთის ნაკრების მწვრთნელი, იტალიელი ვინჩენცო მონტელა ყურადღებით აკვირდება. პირველ რიგში თხრობას, რასაკვირველია, არდა გიულერით დავიწყებ, რომელიც მადრიდის რეალმა ადრეულ ასაკში შეიძინა და გასულ სეზონში პრიმერა ლიგაში 19 წლის ფეხბურთელი წარმატებულად ასპარეზობდა ძირითად გუნდში. ბოლო დროს მან 10 ჩატარებულ მატჩში 6 გოლის გატანა მოახერხა, რასაც ნაკრებში ჩატარებული 6 თამაში და ერთი სადებიუტო გოლიც მოჰყვა. მასზე ზოგადად დიდ იმედებს ამყარებენ, ისევე როგორც კენან ილდიზზე, რომელიც იუვენტუსის დუბლებიდან მთავარ გუნდში დაწინაურდა. მან 26 ჩატარებულ მატჩში 2 გოლი და 1 საგოლე პასის შესრულებაც მოახერხა. ცრუ ცხრიანზე მოასპარეზე თურქი ფეხბურთელი ნაკრებში ჩატარებულ 5 მატჩში 1 გოლით გამოირჩა. რაც შეეხება მესამე ახალგაზრდა ფეხბურთელს, იგი ბერთუღ ილდირიმია, 21 წლის ცენტრფორვარდი ამ ეტაპზე რენის ფეხბურთელია და მის ანგარიშზე 3 ჩატარებულ მატჩში 2 გოლია.

ვინჩენცო მონტელა გუნდს 4-2-3-1 ტაქტიკით ათამაშებს, სადაც ჩალჰანოღლუსა და არდა გიულერის წყვილს ექნება შეტევის სადავეები ხელში აღებული.

ტურნირის ერთ-ერთი მთავარი ფავორიტი - პორტუგალია

თანამედროვე ფეხბურთში, მეტ-ნაკლებად ვისაც კი შეხება აქვს მსოფლიო ფეხბურთის შესახებ, შეუძლებელია არ მოიხიბლოს პორტუგალიის ნაკრების დღევანდელი შემადგენლობით. სელესაოს ამ ეტაპზე გადაუჭარბებლად შეიძლება ეწოდოს შემდგარი ვარსკვლავური შემადგენლობა: ბერნარდუ სილვა, ბრუნუ ფერნანდეში, რუბენ დიაში, ნუნუ მენდეში, ჟოაუ კანსელუ, დიოგუ ჟოტა, ჟოაუ ფელიქსი, გონსალუ რამოსი, რუბენ ნევეში და, რასაკვირველია, ყველა დროის ერთ-ერთი საუკეთესო შემტევი, კრიშტიანუ რონალდუ, რომლის გარეშეც დიდებული შემადგენლობა იყრის თავს ესპანელი მწვრთნელის განკარგულებაში.

რობერტო მარტინესი, რომელიც ბელგიის ნაკრების დატოვების შემდეგ გადმობარგდა პორტუგალიის ნაკრებში, 4-4-2 სისტემით ათამაშებს გუნდს. მაგრამ ამ დიდებული შემადგენლობის მიუხედავად, მარტის სანაკრებო მატჩებზე არც თუ ისე სახარბიელო შედეგით მოდის, რადგან 26 მარტს სლოვენიასთან 2-0 დათმეს. ევროპის ჩემპიონატის წინ უეჭველია, რომ სელესაო ყველაფერს გააკეთებს, ჯგუფის სამივე მატჩი მოიგოს და პლეი-ოფში დაუბრკოლებლად გავიდეს.

მოდით, აქ პორტუგალიაზე საუბარს შევწყვეტ, ვინაიდან ამოუწურავი თემაა და უშუალოდ საქართველოს ნაკრების შესახებ მიმოვიხილავთ მიმდინარე პროცესებს.

რას უნდა ველოდეთ საქართველოს ნაკრებისგან?

საქართველოს ნაკრების შანსებზე საუბარი ყველაზე რთულად პროგნოზირებადია, ვინაიდან ჯვაროსნები დებიუტანტი გუნდია ევროპის ჩემპიონატზე და რთულია გამოვიცნოთ, თუ რა სიურპრიზების შემოთავაზება შეუძლია.

სუსტი საყრდენი ზონა

თუ რეალურად შევადარებთ ზემოაღნიშნულ გუნდებს, ჩვენი ნაკრების სუსტ წერტილებსაც აღმოვაჩენთ მეტოქეების ფონზე. მაგალითად, ცალსახაა, რომ ნახევარდაცვის ზონაში დიდი პრობლემებია და კვალიფიციური საყრდენი ნახევარმცველის პრობლემა მწვავედ დგას. ჩეხეთის ნაკრებს ამ პოზიციაზე კაპიტანი სუჩეკი ჰყავს, რომელიც ვესტ ჰემის ლიდერია და ამ კომპონენტში აღნიშნულ გუნდთან ორთაბრძოლების მოგება გაგვიჭირდება, თუ ქმედითი გამოსავალი არ მონახა ვილი სანიოლმა. ჩამშლელი ნახევარმცველის პოზიციაზე არც თურქეთის ნაკრებს უჭირს, ამ პოზიციაზე თითქმის თანაბარი დონის 3 უმაღლესი კლასის ნახევარმცველი ჰყავს: სელიჰ ოზჯანი, ორკუნ კოკჩუ და, რა თქმა უნდა, ჰაკან ჩალჰანოღლუ. ხოლო პორტუგალიელთა ნახევარდაცვის დასახელება ისედაც ნათელს მოჰფენს ჩვენს მწვავე გასაჭირს. ამის დასტურად რუბენ ნევეშის (ალ ჰილალი) და პალინიას (პარი სენ-ჟერმენი) დასახელებაც კმარა.

ვინაიდან ჯაბა კანკავა არ გვეყოლება, ამოცანის შესრულება ძალიან გაგვიჭირდება, რადგან, სამწუხაროდ, სანდრო ალთუნაშვილი, გიორგი ქოჩორაშვილი და ნიკა კვეკვესკირი ამ ეტაპზე თავს საუკეთესოდ ვერ წარმოადგენენ. თუმცა არსებობს ოთარ კიტეიშვილის ფაქტორიც, რომელიც წელს ავსტრიის ბუნდესლიგის ჩემპიონი გახდა, თასიც მოიგო და საუკეთესო ფეხბურთელიც გახდა ავსტრიულ ლიგაში. თუმცა ის საყრდენის პოზიციაზე გამოუვალ სიტუაციაში თუ შეგვეძლება რომ გამოვიყენოთ, რადგან ამპლუით უფრო შემტევი პლეიმეიქერია და ჯაბას ტიპის ჩამშლელი ნახევარმცველის როლს თუ იტვირთებს. ამ ეტაპზე განხილულ პოზიციას დინამოს ექს-კაპიტანი მეტ-ნაკლებად აკმაყოფილებს, რომელმაც რუმინეთის ჩემპიონატის დასკვნით 8 მატჩში თავი ძალიან კარგად წარმოადგინა და არაა გამორიცხული, სწორედ მან დაიწყოს ძირითადიდან, რასაც ამხანაგურ მატჩში ნაჩვენები თამაშის ხარისხიც გამოაკრისტალებს.

ცენტრალური მცველების მდგრადობის პრობლემა

აქვე მინდა მეორე პრობლემატურ პოზიციასაც შევეხო, რომელიც ასევე მეტ-ნაკლებად მწვავედ დგას ჩვენს გუნდში. დაცვის ცენტრში დიდი ხანია უკვე გურამ კაშიას ლიდერის როლი რეგრესს განიცდის. იგივე შეიძლება ითქვას საბა კვირკველიაზე, რომელიც ძველებურ კონდიციაში არაა და სისწრაფეც დაკარგული აქვს. სამწუხაროა, რომ ამ ზონას კიდევ ერთხელ დააკლდება დათა ხოჭოლავა, რომელსაც უნდა ეტვირთა ლიდერის ფუნქცია დაცვის ცენტრში. მის არყოფნაში კი ლუკა ლოჩოშვილი, ლაშა დვალი, გიორგი გველესიანი და ჯიმი ტაბიძე იქნებიან. თურქეთის ნაკრების მხრიდან უკვე განვიხილე სოიუნჯუს, კაბაკისა და დემირალის შესახებ, რომლებიც დიდ ძალას წარმოადგენენ მეზობელ ნაკრებში. ჩეხებს კი ამ პოზიციაზე ჩვენი ნაკრების მსგავსად კრიზისი აქვთ. სხვებთან შედარებით შეიძლება გამოვარჩიოთ პრაღის სლავიას გამოცდილი მცველი თომას ჰოლესი და პრაღის სპარტას 25 წლის მცველი ლადისლავ კრეიჩი. სხვათა შორის, ამ ნაკრებში ტორინოს ექს-ცენტრალური მცველიცაა გამოძახებული, რომელიც საბა საზანოვის თანაგუნდელი იყო ტორინოში, მაგრამ დავიდ ზიმამ კონკურენციას ვერ გაუძლო და სამშობლოში მშობლიურ კლუბში დაბრუნდა.

რუბენ დიაში (მანჩესტერ სიტი), ანტონიო სილვა (ბენფიკა), გონსალო იგნასიო (სპორტინგი) და პეპე - პორტუგალიის ნაკრების დაცვის ხაზი, რა თქმა უნდა, იდეალურია. მხოლოდ იმას თუ დავამატებთ, რომ პეპე (პორტუ) 40 წელსაა გადაცილებული, მაგრამ მაინც დიდებულ ფორმაშია და ნაკრებში უფუნქციოდ ნამდვილად არაა გამოძახებული.

მეკარე

მეკარის პოზიციაზე გიორგი მამარდაშვილი რომ შეუცვლელია, ამაზე საუბარიც არც ღირს, მაგრამ უნდა აღვნიშნოთ, რომ პირველ მატჩში გიორგი ლორია არ იქნება სათადარიგოთა სკამზე საბერძნეთთან მიღებული წითელი ბარათის გამო და მხოლოდ ორი მეკარით წავდგებით. თურქეთთან მატჩის განაცხადში ლუკა გუგეშაშვილი იქნება.

მეკარის კომპონენტში ჩეხეთსა და თურქეთს აშკარად აღვემატებით. თურქეთის ნაკრების მეკარეები ბაიინდირი და ჩაკირი ახლოსაც კი ვერ მივლენ მამარდაშვილთან, ისევე როგორც მატეი კოვარი და ვიტესლავ იაროსი. ხოლო დიოგუ კოშტა უდავოდ მაღალი კლასის მეკარეა, რომელსაც ანალიტიკურ საიტ ტრანსფერმარკეტზე უმაღლესი შეფასება აქვს კარის დარაჯებს შორის მსოფლიოში. იგი 45 მილიონი ევროთი ფასდება.

რას მოველით გარემარბებისგან?

ფლანგებზე კარგ ფორმაში მყოფი კაკაბაძე და ახლახანს მომჯობინებული ლევან შენგელია განიხილებიან. თუმცა არც გიორგი წიტაიშვილი და გიორგი გოჩოლეიშვილი არ უნდა დავივიწყოთ. ისინი ამ ეტაპზე საუკეთესო არჩევანია, თუ არ ჩავთვლით აზაროვს, რომელსაც ახლახანს გავრცელებული ინფორმაციის თანახმად სელტიკი იწვევს და მზადაა 6 მილიონ ევრომდე გადაიხადოს. ამის მიუხედავად, ის ნაკრების მწვრთნელმა არ გამოიძახა, მაგრამ აჯობებს დაველოდოთ ევროპის ჩემპიონატს. ლევან შენგელია და ოთარ კაკაბაძე მართლაც გამორჩეულები იყვნენ სანაკრებო მატჩებში. კაკაბაძე კი სულაც ნაკრების ლიდერთა შორის ნამდვილად ტრიალებს და არც კლუბში დაეწუნება ასპარეზობა. მას ხშირად ვხედავთ კაპიტნის სამკლაურითაც ისეთ დროს, როდესაც მოედანზე კამილ გლიკი გყავს (პოლონეთის ნაკრების ექს-კაპიტანი, მონაკოს ყოფილი მცველი). ეს ნამდვილად მისასალმებელია.

ერთობ საგულისხმოა, რომ ოთარ კაკაბაძისა და ლევან შენგელიას პოზიცია ჩეხეთის ნაკრების გარემარბების იდენტურია და არც დიდად ჩამოუვარდებიან სათამაშო კლასით. პრაღის სლავიას გარემარბები ლუკაშ პროვოდი და დავიდ დოუდერა არ განეკუთვნებიან იმ კალიბრის მოთამაშეებს, ვინც დიდი ზიანი შეიძლება მოგვაყენოს პოზიციური შეტევის დროს, მაგრამ ამის მიუხედავად, კონტრშეტევის დროს სისწრაფის ხარჯზე დიდი ყურადღება უნდა მივაქციოთ. მაგრამ რომას გარემარბი ზეკი ჩელიკი ნამდვილად წარმოადგენს სანერვიულოს. მისი განეიტრალება ცენტრალური მცველის დაზღვევით უნდა მოხერხდეს კაკაბაძის მიერ, რადგან თურქი გარემარბი კარგად ერთვება შეტევებში. მაგრამ ამ პოზიციაზე პორტუგალიის ნაკრები საოცარ კონკურენციას ქმნის საკუთარ ნაკრებში, პსჟ-დან ნუნო მენდეშის, მან. იუნაიტედიდან დიოგო დალოტის და ბარსელონადან ჟოაუ კანსელუს ფონზე.

რა კოზირს ვფლობთ შეტევაში?

ჩვენს ნაკრებში ყველაზე იმედისმომცემი პოზიცია ამ ეტაპზე შეტევის ცენტრალური ხაზია, სადაც ერთბაშად რამდენიმე მაღალი კლასის ფეხბურთელია. გავბედავ და ვიტყვი, ზურიკო დავითაშვილი ნამდვილად იმსახურებს ტოპ ხუთ ლიგაში თამაშს და იმედია, მას ევროპის ჩემპიონატზე წარმატებული მატჩების შემდეგ აუცილებლად ვიხილავთ მაღალ ლიგაში. ასევე კარგ ფორმაშია საბა ლობჟანიძე, რომელიც ამერიკის ლიგაში კარგად ასპარეზობს. გიორგი ჩაკვეტაძეც ასევე იმსახურებს ტოპ ლიგის საშუალო დონის კლუბს. ამ ეტაპზე ის პრემიერშიფის უოტფორდშია და იმედია, მასაც ვიხილავთ ევროპის ჩემპიონატის შემდეგ კარგ კლუბში.

ბუდუ ზივზივაძე იმ იშვიათ გამონაკლისთაგანია, რომელიც ასაკის მატებასთან ერთად ძალიან უმატებს და მისი წლევანდელი მეორე ბუნდესლიგური სეზონის შემდეგ ქართველებს შორის პირველი მეორეა 12 გატანილი ბურთით. არც ისაა შორს ტოპ ლიგისგან, მას ახლახანს დაწინაურებული სანქტ-პაული იწვევს.

ცალკე შეიძლება გამოვყოთ ჟორჟ მიქაუტაძე, საფრანგეთში დაბადებულ-გაზრდილი ლეგიონერი, რომელიც ლიონის აკადემიის აღზრდილია. დღეს მეცის რიგებში საოცარ შედეგებს აფიქსირებს. მან უკვე გადაუსწრო გოლებით გია გურულს, რომელმაც 90-იან წლებში ლე ჰავრის შემადგენლობაში 12 გოლი გაიტანა, ხოლო ჟორჟმა 13 და 4 საგოლე პასიც მიითვალა. ეს ყველაფერი არასრულ სეზონში. ამ ეტაპზე მასაც მსუყე მსურველები ჰყავს, მაგრამ მონაკოსა და ნაპოლის ინტერესებზე ჯერ ხმამაღლა ვერ ვისაუბრებთ. ევროპის ჩემპიონატის შედეგებზე ისიც იქნება დამოკიდებული. ხოლო რაც შეეხება კვარაცხელიას, ის შემდგარი ვარსკვლავია და თუ პორტუგალიის ნაკრებს არ ჩავთვლით, მისი დონის არც თურქეთის ნაკრებში და არც ჩეხეთში არ მოიძებნება.

აქვე მინდა ჯაბა კანკავას შესახებ დავწერო, რომელმაც უარი თქვა ევროპის ჩემპიონატის მატჩებზე მისი ასაკიდან გამომდინარე. მას შეეძლო ბოლო შანსით ესარგებლა მისი ოცნების ასასრულებლად, მაგრამ მან დაძლია დიდი ცდუნება და ახალგაზრდა გაბრიელ სიგუას სწორედ იმ ასაკში დაუთმო ასპარეზი, რა ასაკშიც მან პირველი მატჩი გამართა ჩვენს ნაკრებში. ევროპის ჩემპიონატზე ასეთი გმირული პრეცედენტები იმედია ჩვენს ნაკრებს დაუფასდება და 18 წლის სიგუა კარგად წარმოაჩენს ჩვენს გუნდს.

ნაკრები მოსამზადებელ ეტაპზე 26 მაისს შეიკრიბება და ევროპის ჩემპიონატის წინ 9 ივნისს მონტენეგროს ამხანაგურად გაეჯიბრება.

აქვე წარმოგიდგენთ ურთიერთშეხვედრების სტატისტიკას: ჩვენს მეზობლებთან 5 მატჩი გვაქვს ჩატარებული, რომლიდანაც 3 დავთმეთ, ერთი ფრე ვითამაშეთ, ხოლო ერთ მატჩში გავიმარჯვეთ. ჩეხეთთან კი არასდროს გაგვიმართავს შეხვედრა და ეს სადებიუტო მატჩი იქნება. ხოლო რაც შეეხება პორტუგალიას, ისტორიას მხოლოდ ერთი მატჩი შემორჩა: პორტუგალიელებმა 2008 წელს 2-0 დაგვამარცხეს.

ჩვენი ნაკრების მატჩების განრიგი:

18 ივნისი: თურქეთი - საქართველო 22 ივნისი: საქართველო - ჩეხეთი 26 ივნისი: საქართველო - პორტუგალია

10.06.24.