სოფიო ჩიტაშვილი - ლექსები

სარკეებიანი ოთახი
გამოზოგილად, ულუფებად იღებ საერთო ჰაერს,
გადმოსროლილს ყველასთვის
და ჯერ მხოლოდ არსებობის ზღვარზე ახერხებ ცხოვრებას..
ახლა, სისხლის მიმოქცევის ნორმალური ფუნქციონირებაა პრიორიტეტი
არ არსებულ სიაში...
და ჟანგბადის მონელებას ახერხებ მხოლოდ,
ესეც ისე რა...
იცვამ ფერებს და ჯერ ვერ დაბადე ტონალობა, 
რომელიც მოგიხდება ან
მოუხდები...
ზღვარიც არის და ზღვარიც,
შენ სხვაგან ხარ.
გამოგონილთა სიაში უფრო ეწერები..
აი ისეთების,
მხოლოდ მათ რომ სჯერათ თავიანთი არსებობის..
არადა არსებობ, გრძნობ...
ან ეს გრძნობაც თავად შეთითხნე - რწმენისთვის...
არაფერში გეპარება ეჭვი, გარდა საკუთარი თავისა...
ნუთუ ეს, ასეა და თავად შექმენი ყველაფერი 
და სცადე ამ რეალობისთვის მიგესადაგებინა...
ამ რეალობაში ვერ ჩაეწერები, 
თუ თავად არ ჩაგწერეს შენზე უფრო მაგარმა გამომგონებლებმა...
და ამ წუთებში გძულს ყოველივე..
არარსებობას იყვარებ და იქ სახლდები..
ასე უფრო მოგწონს...ასე უფრო გეკომფორტულება..
ეს სიტყვა ყეფს და ღამ-ღამობით გაღვიძებს..
რაღაც არ გასვენებს და არ გამორიცხავ 
ამ თბილი ნეხვიდან გაქცევის აუცილებლობას...
არაა შენი საქმე მსგავსი სიმშვიდენი..
ბობოქარი სულის სავანე ხარ და გარბიხარ საზღვრებს...
საზღვრებს, რომელიც თავიდან ბოლომდე საკუთარი შემოქმედებაა და ბუუუფ....
ანადგურებ ყველაფერს საკუთარი თავის ჩათვლით..
ერთიმეორეს მიყოლებით ლეწავ საარკეებიან ოთახში შენივე ანარეკლის უამრავ ვერსიას..
რადგან არცერთი არ ხარ, არცერთი არ გგავს. 
თითქოს შენ ხარ, მაგრამ თან არა.. 
იმიტომ, რომ როგორადაც გსურს, რომ ხედავდე საკუთარ თავს, 
ისეთი ვერა ხარ..
სარკე კი მარტივი ქმნილებაა და მხოლოდ იმას ხედავს, 
რასაც ხედავს და არაფერს მის მიღმა. 
მას მხოლოდ შედეგების აღქმა ძალუძს...
არ გაკმაყოფილებს შენ ეს შედეგები და ლეწავ სარკეებს, 
ყველას და უსარკო ოთახში რჩები, 
როგორც სიცარიელე, 
ყველანაერი "თავების" გარეშე..
უკვე აღარავინ ხარ..სიბნელეა...სიჩუმე....
ამ წუთებს არც სიცოცხლე ჰქვია და არც სიკვდილი..
სადღაც მათ შუა მოლივლივე სივრცეა უფრო...
აქ, არც გტკივა და არც გიხარია...
აქ, ყველა-ფერი სულ ერთია...
მიზიდულობას გრძნობ, ნებდები და ცურვით მიჰყვები ძალას არხებში, 
ჟანგბადის ნიადაგებში გათხრილს..
მერე სხვა ნიადაგი გზად. 
სხვა ზონაა და სხვანაირი ყვავილები იწყებენ ამოსვლას...
პირველად ხარ და გაოცებს ყველაფერი..
ყველაფერი კი არის საოცარი, მაგრამ არა იმდენად, რამდენადაც შენ გეჩვენება..
შიში გიპყრობს განუსაზღვრელის...
ეს შიში შენზე ძლიერია და გარანტირებულად უკან სვლაა შემდეგი ნაბიჯი...
და ეს სვლა წინ და უკან მრავალჯერადი, 
ქრონიკულში გადასული სენია..
დიდხანს გიწევს ათასჯერ გატკეპნილი ადგილებზე გადატყავებული მუხლებით ხოხვა.
.იქამდე, მანამ მყესებს არ გადაჭრის მიწის სურნელი, 
ძვლებამდე არ ჩააღწევს და არ დაგაგდებს, 
ისე რომ ხოხვაც ვეღარ შეძლო და კვალავ სიბნელე, 
საარკეებიანი ოთახის სიბნელის მსგავსი და ასეთივე სახის სიცარიელე და სიჩუმე...
მერე კი...მერე კვლავ მიზიდულობა და სვლაა... 
უსასრულოდ...
ჰო, ეს ახალი ტერმინია, რომელიც კიდევ ერთხელ გაოცებს და აცნობიერებ მუდმივი მოძრაობის აუცილებობას...
ყველაფერი რა მარტივია,
უბრალოდ ნდობაა აუცილებელი ამ სიმარტივეში.


***
ათასმეერთედ ფსკერისკენ დაშვებისას
ხვდები
რომ ვარდნა ილუზიაა...
ისეთივე ილუზია, როგორიც აღმასვლისას გჭირს...
რადგან, თუ მაინცდამაინც მიმართულება გინდა მისცე,
შენს ასეთ ხეტიალს გეტყოდი 
რომ ყველაფერი მხოლოდ ზრდისთვის განკუთვნილი სასუქია..
ხვდები და აცნობიერებ, რომ
იმ, ცარიელ სივრცეში თვითმყოფადობა სუფევს...
სივრცე, სადაც თბილა და უჩვეულო სიმყუდროვით იჟღენთება არარსებული ჟანგბადი...
სხეული არ ითხოვს სუნთქვას და სიცოცხლეს...
სიკვდილი ერთადერთია, 
რომელსაც შეუძლია დათრგუნოს მისი ულიმიტო სისუსტე
გამოვლენილი ყველაფრისადმი ინტერესში..
ყველაფრისადმი გარდა ერთისა..
მთავარი არსი
მისივე თავის მიღმა დარჩენილი
განაგრძობს სუნთქვას გაცნობიერების გარეშე...


არა ბატონო

მე თქვენთვის მხოლოდ ცოლი არ ვარ,ცოლი ბატონო
და არც ის ქალი, მოგინდებათ მერე დატოვოთ
თქვენ, არც ის ჩვილი ბავშვი არ ხართ ძუძუ გაწოვოთ
ატირებული ჩაგიხუტოთ, შუბლზე გაკოცოთ.

მე არც დედა ვარ, მარტოოდენ თქვენი შვილების
არ დავჯერდები მე სარგებელს, მხოლოდ მცირედის
მე არ ვარ მხოლოდ მოფუსფუსე ქალი პატარა
რომელმაც უნდა შეძლოს, დარჩეს ისევ ამაყად.

არა ბატონო, თქვენ გეშლებათ, აზრი სხვაშია
არც სამოთხეში შეცდენილი კაცი ვარგია
რატომ გგონიათ მთელი ცოდვა მხოლოდ ქალშია
და ამ სპექტაკლის მთელი არსი მხოლოდ ვაშლია?!

იცით ბატონო?! ქალი ღვინით სავსე თასია
და უკვდავების გასაღები,მხოლოდ მასშია
მთელ სამყაროში მოფარფატე ქალის მადლია
დღემდე ქალებმა მოიტანეს რწმენის კვართია.

ენდე, ნუ დარდობ, ნუ იფიქრებ რომ ეს ნაკლია
და შემოისხი მყუდროების თბილი მანტია
ქალებს უფალთან შეგვიძლია გან-მარტ-ოება
და წმინდა სულის ენერგიის გან- კაცდ-ოება.


***
უჩვეულოდ მშვიდი ვარ...
ვშიშობ..
რადგან მისივე დახასიათებიდან გამომდინარე ვერ უდგება
გულის ჩვეულ პულსაციას..
ეს უკანასკნელი ვარდება მოძრაობის რელსებიდან და პირდაპირპროპორციული 
თანაფარდობით იმატებს სიხშირე გრძნობათა დარტყმისა...
შიშად გარდაისახება მთელი, არც ისე მყარი სხეული და ერღვევა არშემდგარი ენერგეტიკული ველები...
სისტემაში უცხო სხეულია...
მიმდინარეობს პროგრამების გადატვირთვა- აღდგენა...
Error!.....
ფუნქციები რღვევას იწყებს და
სიცოცხლისუნარიანობის მაჩვენებელი შკალაზე იწევს....
სულ ქვემოთ, დაბლა და სულ ქვემოთ იწევს...
სიმყარის ეფექტი (სხეული) დანგრევას იწყებს....
რადგან მას ყოველთვის ის მართავს, რაც დაინგრა და წაიბილწა (ენერგია)....
ის არც ისეთი მიწიერია, როგორადაც გამოიყურება...
ენერგიით (წმინდა სულით) ცოცხლობს და მაშასადამე მისითვე იმართება...
და რღვევა ველების ასუსტებს მას, შლის და აქრობს....მკვდარი 
ენერგია კლავს უჯრედებს და აშრობს...
ლპებიან ისინიც და გარდასახვა მათი სავალალოა...
მეტაფორულად ფორმულას სვამს სხეული და ამბობს:
"ციხის შუაგულს რად უნდა დაცვა
კარიბჭეს ხვდება მთავარი დარტყმა"....
უნდა დაიხშოს ის ნაპრალები
სხეულს რომ ურცხვად ართმევენ ძალას..
და მე ქარიშხალის მოახლოებისას
ხშირად უჩვეულოდ მშვიდი ვაარ..და მაფორიაქებს 
მოსალოდნელი რღვევა ველებისა..


სადღაც შორს, მიღმა
სივრცეებს მიღმა, უკიდეგანო განშტოებაა სამყაროს ფერთა...
და მეც ისეთი კაბამაცვია, თამარ დედოფალს როგორიცეცვა..
ძოწი და ლალი უხვადფენია
ფირუზისფერად კამკამებს ზეცა
ამ უსიკვდილო ჭეშმარიტების ხილვამ შემიპყრო და გული შეკრთა...
იქ, შორს, გადაღმა სიცოცხლის მიღმა
ძნელია ფიქრებს საგზალი ეყოს
უჟანგბადობით კვდება საწყალი და გვამი მისი გზადაგზა ეგდო.
ძნელია ფიქრი იმ სამყაროში
იქ, მხოლოდ რწმენას გირჩევენ ენდო.
და შენც გაშლილი ფრთებივით შლეგობ
ზღაპარული ქვეყნის მკვიდრობას ჩემობ..
ეჩვევი გრძნობის გარეშე სუნთქვას
და დავიწყებულ სიყვარულს სწავლობ...
გიჭირს და მაინც განაგრძობ წინსვლას
თითო აგურით დიდ კედელს აწყობ..
ეცემი, დგები, კვლავ შენად რჩები
სულში აცოცხლებ ხატებას ღმერთის..
ღმერთის, რომელიც
სამყაროდ შედგა......
და შენც ცრემლები
გეყრება ფერფლად
შენს სულს, რომ ღმერთის
თვალებში ხედავ . ..
შეძრული რწმენით
სიხარულს ბედავ
ადამის მოდგმას
აჯობე ხედავ?!
მაგრამ სხეული
განაგრძობს ბორგვას
ვერ ამბობს იმას
რაც უნდა ეთქვა..


გენეტიკური ტრაგიზმი
მონაცრისფრო ფხვნილი,
სხვანაირად "გენეტიკური შტრიხკოდები" 
და უფრო ჩემებურად "აღმზრდელობითი ნარჩენები", 
უკვალოდ გახსნილა მოჯადოებულ, 
დახლართულ წრეზე მდინარე,
ჩამწიფებულბროწეულისფერ სითხეში...
დღეს ღამით კი, თუმცა რაღა ღამით, 
უკვე გამთენიისას 
პირველი გაცნობიერებული სიგნალი განახორციელა,
მთელი შენი არსების,
ნუ მეტ წილად ტვინის და 
სისხლის უჯრედების დავირუსების თაობაზე..
ამასვე მოწმობდა წინა დღით, 
შხამად ამოქაფებული 
მყრალი სითხის გადმოდინება ღრუდან პირისა...
და უფრო დრაგიკული ნაწილი 
ამ დრამისა გახლავთ ის, 
რომ შენსავე ნაშიერს,
გენეტიკური სიზუსტით უწილადებ 
ნაცრისფერ ფხვნილს, ჩამწიფებულბროწეულისფერ, 
ჯერ კიდევ მოუწამლავ სითხეში...
იქვე, ტიფრავ წარუშლელ შეტყობინებას
მის პლატინისებურ ქვეცნობიერზე, 
ამ ინფორმაციის 
მომავალი თაობებისადმი გადასაცემად..скачать dle 12.1 ზემოთ