ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ნუგზარ ზაზანაშვილი - ლექსები
ბოდიბილდინგი
ბოდიბილდინგი - სხეულის კულტი:
გავივარჯიშოთ ყოველი კუნთი!
ძირს მერყეობა! ძირს რეფლექსია!
ვაშენოთ ტანი, ვით ეკლესია!
ვაშენოთ ტანი დღითა და ღამით!..
ერთია ქრისტე, ალაჰი, კრიშნა,
წმინდა და მღვირე, თეთრი და შავი -
ბოლო მოვუღოთ პირობით ნიშნებს!
მოძველდა ტრფობა, ოპერა, ლექსი, -
როკი, სპორტი და უსაფრთხო სექსი, -
აი, ჯანსაღი ცხოვრების წესი!
მიწაზე - მყარად! რა ყრია ცაში?!
და ასე ყოველ აღმართს ავივლით!..
სადღაც გაისის ბგერები მარშის,
დიდი ბელადის ილანდება
შორით აჩრდილი...
ოპტიმიზმის გენი
1
რა ვქნა - მეც ხარბი ვარ და
დიდხანს სიცოცხლე მინდა.
თუმც არ ვუჩივი მადას -
სული არ არის მშვიდად.
არსებობს, ნეტავ, გენი ოპტიმიზმის?
ალბათ - არებობს...
შეხედე იმ კაცს - როგორ ხარხარებს,
ეტყობა, რაღაც ძაან ახარებს...
თუმცა ვიცანი - უბნის გიჟია.
სული დღემუდამ დრტვინავს,
თრთიან ფოთლები ქარში...
ქარი მოიტანს წვიმას
ან ამ ბნელ ღრუბლებს წაშლის.
2
ვერ შევეჩვიე,
ვერაფრით შევეჩვიე ხვალის დღის შიშს,
ყრუ-მუნჯ შიშს,
მიცვალებულის სიცივე რომ დაჰკრავს,
შიშს უხილავის,
ჯერ არ დამდგარის,
მოსალოდნელის -
აჩრდილს,
იმ წამსვე თავზე რომ წამომადგება ხოლმე,
შვილებისაკენ როცა გავიხედავ...
და პირველი, რაც აზრად მომდის
არის „გაქცევა“ –
წაქცევას გაქცევა სჯობს...
თუმცა,
არავინ გელის უცხო გარემოში, -
არც მანაგუაში და არც სან-რემოში...
არც იმ ქვეყნად სცემენ პატივს
დაუპატიჟებლად მისულებს...
3
უწვრთნელი დავხვდი
და ვძაბავ სხეულს,
ვძაბავ გონებას და ვძაბავ სულს,
მძიმეა ტვირთი, ძალიან მძიმე
და მე ის მთრგუნავს
და მე ის მძულს!
მაგრამ რა ძალაა? –
უნდა აიკიდო
და პირუტყვივით ზიდო.
თანაც გზადაგზა -
პირუტყვს ვით შეჰფერის -
„აი, კიდო,
აი, კიდო...“
4
რისთვის?
ეს სოფელი რაღაცას რომ დაემსგავსოს?..
განსაცვიფრებელია ეს ნიჭი:
თავს იტყუებ,
იცი, თავს რომ იტყუებ,
მაინც იჯერებ ტყუილს
და მიდიხარ ცრუ მიზნისკენ იმედიანად!
ესე იგი
არსებობს მაინც გენი ოპტიმიზმის,
თავს მეტად რომ იჩენს ქარში...
ქარი მოიტანს წვიმას,
ან ამ ბნელ ღრუბლებს წაშლის...
მე ვიცხოვრებდი ზღვასთან და ა.შ.
მე ვიცხოვრებდი ზღვასთან,
ოლეანდრების გვერდით,
სადაც ღამე დღეს წყნარად
და ჯადოსნურად ერთვის...
მეყოლებოდა ბომბორა ძაღლი -
ყოველ საღამოს, ვიწრო ქუჩებით
ჩავუვლიდით თეთრ, სადა სახლებს,
ჩავუყვებოდით რივიერისკენ,
შევივლიდით პორტში,
თვალს შევავლებდით
სტუმრად შემოსული გემების დროშებს,
პატარა მწვანე თუთიყუშებით
ვამარჩიელებინებდით ბოშებს
და მერე ისევ ვიწრო ქუჩებით
დავბრუნდებოდით ყვავილებიან სახლში
და ა.შ.
მოსაწყენია?
ვინ იცის - რა უფრო მოსაწყენია?..
და მერე რა რომ
რეფლექსები ისევ მაწვალებს -
ხან ნაწვიმარი მიწის სურნელი მსიამოვნებს,
ხან ბუხრის ცეცხლზე მიშტერდება თვალი,
ხან ცას ვერ ვწვეტ მზერას, -
ის აღარა ვარ, რაც ვიყავ -
ხსოვნის მოსწავლედ ქცეული:
ცხოვრებას ვერც მოიგებ და ვერც წააგებ,
გინდ ააფეთქე მსოფლიო სავაჭრო ცენტრი -
ეს სხვა თამაშია
და ა.შ.
მოსაწყენია?
ყველაფერი მოსაწყენია
და არავინ უწყის - რა უფრო მეტად -
კაცია და გუნება:
მე ვიცხოვრებდი ზღვასთან...
და თუმცა მთაში მიწევს ცხოვრება -
იმედს არ ვკარგავ:
მოცინარი ღვთის სახე ჯერ არავის უნახავს...
გარდამავალი ასაკი
„არის სიყრმეს და სიმწიფეს შორის...“
სიმონ ჩიქოვანი
სიმწიფესა და სიბერეს შორის
დგება შფოთვის თუ ძიების ჟამი -
მაშინ, როდესაც იგრძნობ, რომ მოდის
არყოფნა და რომ ყოველი წამი
ტკბილიც და მწარეც არის ძვირფასი
და მარადიულ მოლოდინს იტევს,
ასხივებს რაღაც უცხო სინაზეს, -
უდამნოში რომ სჩვევიათ ტიტებს...
და ვშფოთავ: აუ, რჩება რამდენი
რამ შესაგრძნობი, რამ გასარკვევი -
უნდა გავიგო დანამდვილებით:
რა ვარ,
რისთვის ვარ,
რა გზას გავყევი?..
ვშფოთავ, დავეძებ უცნობ სახეებს,
უცნაურ გემოს, საოცარ სურნელს,
ხან ყმაწვილივით რომ გამახელებს -
ეს რა ყოფილა სიცოცხლე თურმე!
ვშოთავ და... ახალ შეცდომებს ვუშვებ...
რჩება რამდენი რამ სანახავი!..
ბოლო არ უჩანს ცარიელ ქუჩას...
ციმციმებს წნარად ცისკრის ვარსკვლავი...
***
მზა ჩადის
ჩადის მზე
ჩადის
ჯერ ისევ სუნთქავს
ფანჯრის რაფაზე ვარდი -
ფურცლები ცვივა თითო-თითო და...
მხოლოდ ამის თქმა შენთვის მინდოდა...
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა