ინგა გოგიბერიძე - უნდა შევეჭიდო ზევსს

პასკა ღმერთის საჩუქარი და სულის საზრდო

ჩემმა მეგობარმა სააღდგომოდ პასკა მაჩუქა. პასკა ღმერთის საჩუქარი და სულის საზრდო. ვიცი, ცომს, რომ ზელდა ჩემთვის საყვარელ სიტყვებს ბუტბუტებდა: ქიშმიშები-ვარსკვლავები ყვითელი ჩირი-მთვარის ნატეხები სკიჯი -მზის სხივები და პასკა მას, ჩემს მეგობარს სიყვარულით. პასკა მართლაც ძალიან ლამაზი იყო, ალბათ გემრიელიც, ვანილის სურნელით ავსებული, მზის სხივებით გაჯერებული..... ჩემმა მეგობარმა სააღდგომოდ პასკა მაჩუქა, პასკა ღმერთის საჩუქარი და სულის საზრდო. მე კი, ეს პასკა არ შევჭამე ..... აფუებული ვარ, გავიფიქრე.... ზედმეტი მზის სხივი აღარ მინდა მეთქი და შევინახე განჯინაში, იქ სადაც უამრავი ანტიკვარული ნივთი ინახება, იქ სადაც იმდენი ისტორიაა, რამდენსაც ჩვენი ფიქრები გასწვდება. ვიცოდი, ეს პასკა განჯინაში საკუთარ ისტორიას შექმნიდა- მიტოვების, არ გაზიარების, ცრუ მოლოდინისა და მარტოობის, საშინელი მარტოობის, იმ მარტოობის, როცა ღმერთის საჩუქარსაც მიაგდებენ და დაივიწყებენ, როცა სულში მზის სხივები ცრემლებად იღვრებიან. ჰოდა, მივატოვე თუ არა, იმის მაგივრად, რომ ამსუბუქებულიყო, გამხმარიყო და ამჩატებულიყო, დაჩიავებულიყო და დაპატარავებულიყო, თურმე უფრო დამძიმდა, დატკბა და დაშაქრდა..... და როცა განჯინის კარი, რამდენიმე თვის შემდეგ, კვლავ შევაღე თავად უკვე დასუსტებულმა და ძალაგამოცლილმა,თეთრი მინანქარი ოქროსფერი დამხვდა, პასკის თითოეული ნამცეცი სავსე სიყვარულით, იმ სიყვარულით პირველად რომ ჩააქსოვა ჩემმა მეგობარმა ცომის ზელისას. როგორ მეამა...... ის გადარჩენილიყო...... ყველა ტანჯვა-წამებისათვის გაეძლო...... ნელ-ნელა, ნამცეც-ნამცეც ვჭამდი, ნება -ნება ვყლაპავდი, ვფიქრობდი ჩემს მეგობარზე, რომელმაც სააღდგომოდ პასკა მაჩუქა. პასკა ღმერთის საჩუქარი და სულის საზრდო. ვიცი, ცომს, რომ ზელდა ჩემთვის საყვარელ სიტყვებს ბუტბუტებდა: ქიშმიშები-ვარსკვლავები ყვითელი ჩირი-მთვარის ნატეხები სკიჯი -მზის სხივები და პასკა მას, ჩემს მეგობარს სიყვარულით.
ლანჩხუთი.2018 წელი 15 ივლისი.20 საათი




უნდა შევეჭიდო ზევსს
უნდა შევეჭიდო ზევსს...სხვა გზა აღარ დამრჩა...უნდა მივეკედლო ღმერთს... ცა ცარიელია, წვიმს მაშინ, როცა ზევსს უჭირს ალბათ..... ელვაც არაა და ქუხს მაშინ, როცა ვიცი, რომ ღმერთი დუმს..... უნდა მოვეჭიდო ხავსს. იქნებ ხავსმა მითხრას, მიწიდან ამოსულს, რა ბედი ეწევა ბალახს. რა ბედი ეწევა ვენახს, წითელ თიხას და ქვევრს, ათასწლეულობით შენახულს, ჩემს სატკივარს და ბედს. უნდა შემინახოს მიწამ..... უნდა მივეკედლო ღმერთს.... ვთხოვ, ჩემი მეზობლის პატარას, გამოუგზავნოს აბრა, გულზე რომ გაიკრას და სამათხოვროდ, იაროს სხვაგან! აქ არა. აქ მე ვეჭიდები ხავსს, აქ მე ვეჭიდები ზევსს, აქ მე ვეკედლები ღმერთს..... მან კი რა უნდა ქნას, სად წაიღოს ეს სარეკლამო აბრა? აბრაზე წერია-აქ შიმშილია, იქ კიდევ ტკივილია, აქ ავადმყოფობა, იქ კიდევ უგულობა, მე უნდა მივეკედლო ზევსს, რომ მან განაგოს ეს გზა, წყალი, ჰაერი და მთა.... უნდა შევეჭიდო ზევსს...სხვა გზა აღარ დამრჩა...უნდა მივეკედლო ღმერთს... ცა ცარიელია, მაშინ წვიმს , როცა ზევსს უჭირს ალბათ..... ელვაც არაა და მაშინ ქუხს, როცა ვიცი , რომ ღმერთი დუმს..... დუმს....დუმს..... ზეცის ქალღმერთი ვარ, ჰერა....... ჰაჰაჰა.....ჰაჰაჰაჰა. ზეცის მბრძანებელი ზევსიც. მომავლის დანახვის ნატვრაც, ზევსის შექმნილი ჩემთვის ბედით, გუშინ რომ ქუხლით მაცნობა ცამ. სიზმრებში დავიკარგე, არწივმა მომიტაცა და სადღაც გადამკარგა კვლავ....ჰა ჰა ჰა ჰა. იქ , სადაც მიწა ცას უერთდება, ვერავინ ვერ ხედავს, ვერ აწვდენს თვალს, იქ მე ვარ...... ზევსი....ღმერთი და შენც მყავხარ ალბათ. ვერავინ ვერ გვაწვდენს მაინც თვალს.... იქ ზევსი აკონტროლებს წესებს და ადათებს, ის იცავს ყველაფერს აქაც. აქ კი, სარეკლამო აბრა, ზედ რომ აწერია -„შიმშილი“, ზღვის ტალღებს მიაქვს სხვაგან......მიაქვს და მოაქვს...... მიაქვს და მოაქვს ......სხვაგან...... უნდა შევეჭიდო ზევსს... სხვა გზა აღარ დამრჩა... უნდა მივეკედლო ღმერთს! ცა ცარიელია, მაშინ წვიმს , როცა ზევსს უჭირს ალბათ..... ელვაც არაა და მაშინ ქუხს, როცა ვიცი, რომ ღმერთი დუმს..... დუმს....დუმს!
2018 წელი.26 ივნისი.12 საათი




.....როგორი "ფერიულია" გამთენიისას ფერიის მთა

ბათუმში მართლა საოცრებები ხდება-როცა სულს უჭირს, თითქოს თავსხმა წვიმები გეხმარება, რომ შავი ზღვის უკიდეგანო ტალღებში ჩაიძირო . გგონია, მზე არასოდეს გამოანათებს, მაგრამ უეცრად მოვარდება ეს ჯადოსნური ბურთი და ისევ სიცოხლისაკენ გიბიძგებს. თითქოს სულ რამდენიმე წუთის უკან მბორგავი შენი სული ხელში უჭირავს და ისე ანათებს-ანათებს სახლებს, რომლებშიც ნაცნობი და უცნობი ადამიანები ერთად ცხოვრობენ....ანათებს ზღვისპირა პარკის სკამებს, მოსიყვარულე წყვილთათვის მდგარს უჩუმრად...ანათებს ბათუმი მთლიანად შენთვის......... და მხოლოდ ნისლში გეჩვენება მთა ფერიისა, სადაც სულები დაჰქრიან....და ამიტომაც მხოლოდ ბათუმელებმა იციან- როგორი "ფერიულია" გამთენიისას ფერიის მთა.