ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ქეთევან ნათელაძე - ლექსები
ჩვენ დავწვით სახლიშემოდგომას რომ არ დაეშვა ყვითელი ფრთები,
არ შესჩვეოდა ყინვა, როგორც ერთგული ძაღლი,
რომ ვერცერთ გამვლელს ვერ ეპოვნა მის შიგნით შვება,
ჩვენ ჩავიდინეთ ბოროტება და დავწვით სახლი.
ჩამოდიოდა შავ ნამსხვრევად გრძნობები მინის,
და ყაყანებდნენ ბაყაყები გუბურის ახლოს,
იწვოდა სახლი. შეპყრობილნი სადისტურ ჟინით
ვურბენდით ირგვლივ და ვყვიროდით - ''დაიწვი, სახლო!''
დაიწვი, სახლო! შენ არასდროს დარჩები უბრად,
არც მარტოობის ხავსიანი მოწყენა გელის,
არაფერია მიტოვებულ სახლებზე უფრო,
უიმედო და შემზარავად არაფრის მთქმელი.
იქ დარჩა მაწვნის თეთრი ქილა, ყვავილი ბალბის,
და ტელეშოუ, იატაკზე ხეების ლანდი,
სიზმრის მდინარე - სარეცელი, კანაფის ბოლი,
და სიყვარულის ნარჩენები, რომელსაც ვწვავდით.
როგორც დავწვავდით დაძველებულ კომბოსტოს ფოთლებს,
აღწევდა ალი ღრუბლებამდე და უფრო მაღლა,
რომ დაბრუნების შევეცდინეთ არასდროს სურვილს,
და არასოდეს დაგვხვედროდა გამოცვლილ სახლად.
(ჩვენ დავწვით სახლი... შევიშალეთ ამგვარად როდის?)
ძირს ეშვებოდა ბუდეები სხვენიდან მერცხლის,
ჭერსა და სკამებს, ღია ფანჯრებს, თუკი რამ გვქონდა,
გაუმაძღარი აღტკინებით ღეჭავდა ცეცხლი.
იწვოდა დიდხანს, იშვიათი ისე ვით განძი,
და ბოლოს გამქრალ მირაჟივით ჩამოწვა დაღმა,
რა დიდი იყო, რა მაღალი და თან რა გამძლე,
ცეცხლმოდებულმა დაგვანახა ბოლოსღა სახლმა.
რომ შემოდგომას არ დაეშვა ყვითელი ფრთები,
არ შესჩვეოდა ყინვა, როგორც ერთგული ძაღლი,
რომ სხვას ვერავის ვერ ეპოვნა მის შიგნით შვება,
ჩვენ დავწვით სახლი;
ჩვენ დავწვით სახლი
წითელქუდა
შენ ტყე ხარ და უფრო საშიში ხარ
ღამით, როდესაც მთვარის შუქზე
შენი გულიდან გამოდიან მწვანეთვალება მაქციები;
როცა ბეჭებზე წიწვებივით
მოგონებები გეზრდებიან.
დიდია შენი მარტოობა,
ძველია შენი მარტოობა,
თოვლია შენი მარტოობა
და ჯერ არავის გაუკვალავს...
შენ ტყე ხარ, მე კი წითელქუდა,
ზღაპარი შენი ჯურღმულების,
სიზმარი შენი ფოთოლცვენის,
ამბავი შენი მაგიისა.
შავი მოცხარი გამასინჯე,
შავ მოცხარს გემო აქვს სიყვარულის,
სიყვარულს შავი მოცხარის გემო აქვს.
არ შემახვედრო ბეღურები,
არც ირმები და მელიები,
შენ ტყე ხარ, მე კი წითელქუდა
შენ მგელი უნდა შემახვედრო!
და მე ამისთვის შეგიყვარებ...
ასე როდიდან მეფიქრები?
ან ასე როდის გავიზარდე?
რომ შენი აღარ მეშინია.
არც მაგ პირღია სიღრმეების,
არც შხამიანი სოკოების,
აღარც გრძნეულთა მეჯლისისა.
შენს საიდუმლოს მაზიარე,
ერთხელ ჩემს ბილიკს ამაცდინე
და შენს სურვილში შემიტყუე,
სულ სხვანაირი დამაბრუნე
შენი ფოთლების სილურჯიდან...
შენს ათასწლოვან სიჩუმეში,
შენ შეძლებ, რომ არ შემომიშვა,
შენ ტყე ხარ და ნუ შემომიშვებ,
თუ მგელი მოკლა მონადირემ.
მეგობარს
მე ბოლოს შენთან მიკითხავენ და შენ პირობას
ამ ბოლოჯერაც შეასრულებ - არაფერს იტყვი...
შენ იტყვი სიტყვებს ზერელეს და უფრო პირობითს,
რამეთუ სხვა მხრივ საშიშია ყოველი სიტყვა...
ნუ ისაუბრებ დეტალებზე, ზუსტ თარიღებზე,
როდის მოვედი, დაგირეკე ბოლოჯერ როდის,
გკითხავენ პირად შეგრძნებებზე, ნუ აღელდები,
უბრალოდ მოკლედ უთხარი, რომ არაფერს ვგრძნობდი.
მოყევი რამე, მაგალითად რომ ვუყურებდით
ამ ცოტა ხნის წინ, სამხრეთისკენ მიმავალ ბატებს,
რომ ყვითლდებოდნენ ნეკერჩხლები ნაცნობი სევდით,
და ფანჯარასთან დიდხანს თვლემდა მეზობლის კატა...
თქვი, რომ არ იცი არაფერი ამაზე მეტი,
და კაცმა რომ თქვას, არც ესაა ძალიან ცოტა,
გეტყვიან, თუ რამ დაგიბარე, ვერც გაამტყუნებ,
ხომ შესაძლოა, რომ სათქმელი რაიმე მქონდა...
შენ უპასუხებ - არაფერი ყოფილა მსგავსი,
არავითარი წერილები, არცერთი სიტყვა...
მე ბოლოს შენთან მიკითხავენ და მერე არსად...
შენ კი პირობას შეასრულებ - არაფერს იტყვი.
და ყოველგვარი შესავლების გარეშე ასე
შენ შეგიძლია დაამატო, რომ იყო თოვა,
რომ სათქმელია არაფერი, ხოლო კითხვაზე
თუ როდის მოვალ, შენ იტყვი, რომ მე აღარ მოვალ.
...იტყვი, რომ დავრჩით მეგობრებად და პირველ ყოვლის
ისედაც დიდხანს ვიმეგობრეთ, უხსოვარ დროდან...
რომ მე წავედი, სულ უბრალოდ... და იყო თოვლი,
აუარება თეთრი თოვლი და ყველგან თოვდა...
როგორ განათდი
ვეღარ ვიხსენებ, მარადიულ ძილში გახვეულ
ჩემს ლურჯ სამყაროს და ცის ცრემლით თვალებს ვისველებ,
მოჯადოებულ ტყეში მძინავს, სადაც ხავსიან
მიწას სხეულით შევეზარდე და ვერ ვიხსენებ
იმ შემოდგომას, ქუჩის ბოლოს როცა განათდი,
როცა აივსო ჩემი სული შენი სინათლით,
არ მახსოვს, შუქი მოეტანოს ვინმეს ასეთი,
გამოჩენილა უამრავი თუმცა წინათაც...
მე არ შევცვლილვარ, წვიმის სუნი მიყვარს ისევე,
და თვითონ წვიმა - მაღალი და შველისფეხება,
მოჯადოებულ ტყეში მძინავს და ვერ ვიხსენებ,
როგორ მიყვარდა შენს თითებზე ხელის შეხება.
როგორ მიყვარდა შენი ცხელი სუნთქვის სიმძაფრე,
რომელიც ხშირად ტალღებივით ყელთან მიგრძვნია,
მოჯადოებულ ტყეში მძინავს და მაპატიე,
რომ აღარაფრის გახსენება არ შემიძლია.
მხოლოდ სავსეა ჩემი სული შენი სინათლით,
შენ რომ გამაცან იმ უფლით, იმ შუქით მარადით,
მოჯადოებულ ტყეში მძინავს და ვერ ვიხსენებ,
იმ შემოდგომით, ქუჩის ბოლოს როგორ განათდი.
***
სევდად შემოდგომას შევემატე,
როცა ვმაისობდი, შენ მარტობდი,
რომ ვერ მიაღწევდნენ დეკემბრამდე,
ფოთლებს მოწყენაზე შეატყობდი.
ფოთლებს იმედს ვეღარ აუგებდი,
დაბლა მოწყვეტით რომ მიიწევდნენ
ფოთლებს სიჩუმეზე გაუგებდი,
რამდენს ითმენდნენ და ივიწყებდნენ...
გული სიშორესაც ეჩვეოდა,
წლები მიქრებოდნენ, მშორდებოდნენ,
ფოთლებს იარებზე ემჩნეოდათ,
დიდი სიყვარულით რომ კვდებოდნენ.
დაგიხატავდი
ცხოვრების ყველა საიდუმლოს ფარდა ახადა
დრომ და რა გითხრა... ეს ლექსია, სადაც დავმთავრდი,
ახლა რომ მთხოვო სამახსოვროდ რამის დახატვა,
თბილ ქვეყნებისკენ წასულ ჩიტებს დაგიხატავდი...
მეცოდებიან, შიშვლდებიან როცა ხეები,
გაზაფხულამდე მოთმინებით ვიდრე იცდიან,
ვიდრე იწვიმებს და უბრალოდ ვიდრე დღეები,
ხასიათივით ცივ ამინდებს გამოიცვლიან.
ქარში გასული გოგოსთვის კი ალბათ რთულია,
ყოველთვის მიზანს ამართლებდეს ამბის შედეგი,
გაყალბებული გრძნობებივით უსახურია,
კედელს მიკრული... რენუარის ყალბი შედევრი.
ახლა ქუჩები ღამეულმა სუსხმა მონისლა,
კურნავს კი არა, დრო ბოლომდე აქრობს იარებს,
ვეღარც ვიხსენებ ჩემგან წასულთ დიდ თოვლობისას,
თბილ ქვეყნებისკენ გადაფრენილ ადამიანებს.
სამყაროს შეცვლის შესახებაც გაქრნენ მითები,
ცივი ქარები საბოლოოდ მაინც დაგღლიან,
მეცოდებიან წერილები, უკვე ყვითელი,
რომ დაწერეს და მერე არსად გაუგზავნიათ.
რა გითხრა, უკვე აღარაფერს გრძნობენ ხელები,
ფოთლების სენი მოერიათ იმ ძველ სურათებს,
მეცოდებიან გოგოები თვალში ცრემლებით,
დამაჯერებლად რომ ყვებიან როგორ უმართლებთ…
ცხოვრების ყველა საიდუმლოს ფარდა ახადა
დრომ და რა გითხრა... ეს ლექსია, სადაც დავმთავრდი...
ახლა რომ მთხოვო სამახსოვროდ რამის დახატვა,
თბილ ქვეყნებისკენ წასულ ჩიტებს დაგიხატავდი...
გოგოები საკვირაო წირვებიდან
სარეცხის თოკებიდან ახალჩამოხსნილ კაბებში გამოწყობილი გოგოები, საკვირაო წირვებიდან,
სახეებს რომ მალავენ
ღრუბლებივით გამჭვირვალე თავსაფრებში,
გადაქცეულან ფუტკრების სკებად,
საკმარისია ერთი ხელის შეხებაც,
რომ დაგკბინოს
მათი ტანიდან გამოშლილმა ყვითელმა სევდამ.
სისხლის გუბეებში წვანან,
სურნელოვან ნაყოფს ისხამენ
მოგონებები ბავშვობაზე,
იმ დროზე, როცა ურჩები იყვნენ -
- ბალიშის ქვეშ მალავდნენ აკრძალულ წიგნებს
და კითხვაში ათენდებოდათ.
წყალმცენარეებივით გაზრდილ სიჩუმეს
შხამიანი თევზები ჭამენ,
სიყვარულს აკვარელით დახატული
წმინდანები ჭამენ,
გოგოებს საკვირაო წირვებიდან -
- კედლები ჭამენ, ღმერთო...
გადიან მათი თვალებიდან სინათლის გემები
საყვირების შემზარავი ხმებით,
ამაოების უძირო ზღვაში
და მათ ადგილას სიბნელე რჩება.
ღამღამობით ფეხებშუა გაჩენილ ფურცლებს თეთრი ლავანდის
ხელით ისრესენ იქამდე, სანამ მათ ცხელ წიაღში,
როგორც ზაფხულის უძირო ცაში
ბოლო ვარსკვლავიც არ შეწყვეტს ციმციმს,
იქამდე, სანამ გალიებივით ღია თვალებში
ცრემლის ჩიტები არ გაჩნდებიან.
და ფერს კარგავენ იისფერი ლავანდებივით,
ჭკნობას იწყებენ იისფერი ლავანდებივით -
- გოგოები საკვირაო წირვებიდან.
ვინ თქვა, რომ მათი სხეულები მომაკვდინებელი ცოდვა იყო,
თუ სიყვარული შეეძლოთ მხოლოდ,
თუკი მხოლოდ სიცოცხლე სურდათ.
მათ მსუბუქ ალზე თავს იკლავდნენ თეთრი პეპლები,
ახლა კი მხოლოდ ფიტულებს ჰგვანან,
გარემოცულს სიკვდილის ფერით.
მათი თავიდან ყველა ფიქრი გადაიწერეს,
საეჭვო შუქით სხივმოსილმა ანგელოზებმა,
არა ჰგავს ნამდვილს მათი ასე გასხივოსნება,
ღმერთმა არ ჰქნას, რომ მათ დავემსგავსოთ.
თავის გადარჩენაზე ფიქრობენ გოგოები საკვირაო წირვებიდან,
მომაკვდინებელ აირს უშვებენ ჩაკეტილ სახლში
და ღრმად სუნთქავენ,
პირვანდელი სილამაზე და ბავშვური, ჩაკლული ლტოლვა
რომ დაიბრუნონ აკრძალული ხილისადმი,
სხეულები რომ დაიბრუნონ,
თავის წიაღში გაჩენილი ზღვებით და ცებით,
დიდი ხნის წინ აღსარებაში რომ ჩააბარეს და ჩაიბარეს,
როგორც მძევლობისთვის გამოჩორკნილი ხის თოჯინები.
მათ ცეცხლისფრად აყვავებულ მკერდსა და მკლავებს
ოთხმოცი წლის მხატვარი ხატავს.
მნახველები აღტაცებას გამოხატავენ
უმარილო პირმოთნეობით,
უგერგილოდ ღეჭავენ და აგემოვნებენ,
როგორც ტყის პირებზე მოწყვეტილ კოწახურის ყვავილს.
მათი ცხოვრების მუსიკაა ქარი ხეებში,
მათი ცხოვრების პეიზაჟი - ხეები ქარში,
და იბზარებიან ლავანდებივით,
და ჭკნებიან ლავანდებივით
გოგოები საკვირაო წირვებიდან - გაათავისუფლე, ღმერთო...
აკვარიუმი
(დედას)
ვცხოვრობდით სახლში ცის ნაპირას და ცის არეალს,
ღრუბლები - დიდი სპილოები თეთრად ფარავდნენ.
გამოდიოდა განთიადი როცა კომიდან,
ფანჯრის რაფაზე შეიხსნიდა ყვავილს ალოე;
მაღალჭერიან, თეთრ ოთახში დედა ხატავდა
აკვარიუმებს, ფერად თევზებს, ცას და კომეტებს.
სახლის კარებთან გიგანტური, თეთრი ღრუბლები,
სპილოებივით ჩაივლიდნენ, ფანჯრებს მიღმა კი,
ღრუბლები იყვნენ შემართული გემზე აფრები,
დედა ხატავდა ფერად თევზებს, ვერც იფიქრებდა,
იმ თევზებიდან მე ერთ-ერთი თევზი ვიყავი,
წითელი თევზი - ოქროსფერი, თხელი ფარფლებით.
რომ ლაყუჩებით შემესუნთქა სევდა წყვდიადის,
და ჩემს ყოფნასაც დარქმეოდა სევდა სახელად,
ჩამომდგარიყო ღამეები ცივი ფოლადის,
შეგრძნებებივით შემიცვლიდნენ წყალს იშვიათად,
და ბოლოს წყალსაც დამიშრობდნენ. მუხის ნახერხით,
აკვარიუმის ლურჯ კედლებში ამომქოლავდნენ.
ცურვას საზღვრებში თითქოს ხიბლიც ჰქონდა სიყრმიდან -
- მექერცლებოდა მთელ სხეულზე როცა ავდარი,
მოფორიაქე, ღია ზღვებზე ფიქრი მავსებდა.
ვაფერადებდი მოთმინებით შავ-თეთრ სიყვარულს,
მე ვგავდი დედას - დედაჩემი იყო მხატვარი,
საბედისწერო იყო ჩემი მასთან მსგავსება.
ჰგავდა ბავშვობა მზეში გამდნარ ცვილის ფიგურას,
იცვლიდა ფერებს და განწყობას, როგორც კლიმატი,
როგორც მთავრდება ფოთოლცვენა, ისე დამთავრდა...
და ჩემში დარჩა, რადგან იყო გენეტიკური,
ის ცის ნაპირი, ის ღრუბლები, ის კომეტები,
რომელთაც დიდხანს თეთრ ოთახში დედა ხატავდა.
ალბათ ამისი ბრალი იყო წვაც, აციებაც,
ყველაზე ხშირად საკუთარი თავის ღალატი,
მაშინ, როდესაც ერთგულება იყო ადვილი;
ჩემი უიღბლო რომანები - აბსტრაქციები,
სადაც ნამდვილი არაფერი იყო არასდროს,
გარდა სურვილის - ყოფილიყო რაღაც ნამდვილი!
ბოლოს კი უკვე არაფერში იყვნენ საჭირო,
ერთმანეთისგან არაფერი განასხვავებდათ.
მთელმა სამყარომ დაივიწყა და ყველა კაცმა,
რომ მე წითელი თევზი ვიყავი.
ან იქნებ ადრეც არ უწყოდნენ ამის შესახებ?
მათ არაფერი არ იცოდნენ ჩემს ბავშვობაზე,
ცისპირა სახლზე და დედაჩემზე.
რომ ჩვენ ვცხოვრობდით ცის ნაპირას და ცის არეალს
ღრუბლები - დიდი სპილოები თეთრად ფარავდნენ,
რომ იმ ღრუბლებმა ყველა ფანჯრის ცა დაიურვეს;
ფანჯრის რაფაზე მარადმწვანე იდგა ალოე,
მაღალჭერიან, თეთრ ოთახში დედა ხატავდა
ცას და კომეტებს, ფერად თევზებს, აკვარიუმებს.
***
ლურჯია ჩემი ქარზე წუხილი,
ვფხიზლობ სიზმრებით, მძინავს უსიზმროდ,
ასეთი ლურჯი მხოლოდ ზეცაა,
მხოლოდ ზეცაა ასე უსაზღვრო.
ლურჯია ჩემი შენზე წუხილი,
ჩემი წუხილი იქცა ტყეებად,
შენთვის სათქმელი მკვდარი სიტყვები,
ყელში გაზრდილან ორქიდეებად.
ლურჯია წყევლა ამ ღამეების,
რითაც მკვდარსაც კი უნდა მახსოვდე,
ამიერიდან მუდამ იწვიმებს,
არ გადაიღებს აღარასოდეს.
ძველი ავტომობილი
წავიდეთ სოფელში
ჩვენი ძველი ავტომობილით.
გიჩვენებ ჩემი მაჯებიდან გაფრენილ ჩიტებს,
ახალგაყვავილებული კვირტებივით როგორ გაიშლებიან
ხეების ზურმუხტისფერ ფოთლებში
და სხვენს - ყველაზე საიმედო ადგილს,
სადაც დიდი ხნის წინ შევინახე ჩემი თავი
და წამოვედი შენს მოსაძებნად.
მეხსიერებაში ჩაკრულია ბალახების გამომშრალი ხმები
და მონატრება რაღაც არარსებულის.
იქ, სადღაც ახლოს
ქათმების კრიახი უნდა სერავდეს სიცხისაგან გაბლანტებულ შუადღეს,
სიმინდის ყვითელი კრისტალებით ისეტყვებოდეს მიწა,
თუ კიდევ შემორჩა ვინმე სულიერი.
გიჩვენებ კაბას, რიყის ქვებივით თეთრს - ცამეტი წლის გოგოსთვის შეკერილს;
იმ დღით რომ მეცვა, როცა მქონდა პირველი ციკლი,
რომლის კვალიც ვერაფერმა ამოაშორა
და დარჩა კაბის ბოჭკოებში სამარადისოდ,
როგორც თეთრ ქვებში ვარდისფერი, ნაზი ყვავილი,
ერთადერთი ყვავილი, რომელსაც ფერი შეეცვალა,
მაგრამ არ დაჭკნა,
ამიტომ, იქნებ სევდის მომგვრელიც კი იყოს მისი ხილვა.
მიხვდები, საიდან დაიწყო, ეს ტკივილებით სავსე ამბავი,
ეს უსასრულო გაუგებრობა,
გადასაყრელი ჟურნალებივით სხვენში საკუთარი თავის გადამალვა
და წამოსვლა შენს მოსაძებნად.
წავიდეთ სოფელში ჩვენი ძველი ავტომობილით,
და მომიყევი, როგორი იყო შენი სახლი თავდაპირველად,
თვალებში მასაც ალუბლის ტოტები ეჩხირებოდა,
თუ ლეღვის რძიანი ფოთლები უსუსხავდნენ კედლებს?
ან იქნებ არცერთი ხე არ მდგარა შენი სახლის გარშემო?
ისევ ისეთი ხარ, თუ შენც სხვენში დატოვე საკუთარი თავი,
ჩემს მოსაძებნად რომ წამოსულიყავი?
ახლა კი აღარ შეგიძლია, ამომგლიჯო, როგორც კიბოს მეტასტაზები -
მარტოობიდან ვეღარგამოღწევის პანიკური შიში.
ჩავუქროლოთ ჩვენი ძველი ავტომობილით გაუვალ კორომებს
და მინდვრებსაც,
კალიების მწვანე თქეში რომ გადაუვლის
და მომაკვდინებელი ყაყაჩოები დაემართება -
- ტვინში სისხლის გაჟონვა.
რომ დაგაყენო იმ ფანჯარასთან,
რომელთანაც ანთებულ შუქში ყოველღამე პერანგს ვიხდიდი,
რამეთუ ვიცოდი, მოპირდაპირე სახლის სიბნელიდან
მეზობლის ჩემი ტოლი ბიჭი მითვალთვალებდა,
და ყოველთვის ნელა ვიხდიდი,
წარმოვიდგენდი, ისე უგუბდებოდა თვალებში და მთელ ტანში ზღვები,
ქუთუთუებთან თევზებს რიყავდა,
და მერე ოფლით დაცვარული ტანით ვწვებოდი
და ჭერზე ჩამოჟონილი წვიმისგან დახატულ ფუტკრებს ვითვლიდი,
რომ როგორმე ჩამძინებოდა.
ხის დაბალი კარიდან შეგიძღვები საკუჭნაოში,
იქ ორმოც გრადუს სიცხეშიც კი
ყინულივით ცივი იყო კედლები
და ყოველთვის ხახვის გირლიანდები ეკიდა,
მრგვალი, ვარდისფერი ნათურებივით.
ვიდექი მათ დაწრეტილ ჩრდილში
და ფეხებზე ხავსივით მაცოცდებოდა
კალენდარზე სადღესასწაულოდ ჩანიშნული თარიღების სიცარიელე.
მიწიდან ფესვებიანად ამოთხრილ ყვავილებს
თმებში ჩავიწყობ,
ჩემი შუბლიდან ნერვებივით დაიწყონ გაზრდა.
და ჭიდან ცივ წყალს ამოვიღებ,
ერთმანეთის პირისპირ ჩამოვჯდებით მრგვალ მაგიდასთან,
შევძლებთ იმდენი წყალი დავლიოთ, რამდენიც მოგვესურვება -
- ნამდვილი ცხოვრებაც ეს უნდა იყოს!
დავრჩეთ სოფელში შემოდგომამდე,
რომ გიჩვენო, როგორი ცა ჩანს ჩემი სახლიდან,
რომ გითხრა - მე მხოლოდ შენთვის გავჩნდი ასეთი
და შენი ზღვების ნაპირებთან გამორიყულ თევზებს ვუპატრონო.
მერე ყველაფერი შეიძლება მოხდეს -
- ან მახლობელ ტყეებში დამალულმა ქარებმა მოგვაკითხონ სხვენში,
ან საკუჭნაოში დაკიდულ ვარდისფერ ნათურებთან ერთად გადავიწვათ,
ან მთებიდან ჩამოწოლილმა სქელმა ნისლმა შეგვიწოვოს.
ახალი სტატიები
გეგი კუხალეიშვილი - ღმერთკაცობრიობის მომავალი და სოციალისტური ფორმაცია 03:26ნინა ნენეა სამხარაძე - ლექსები 16:08გორვანელი - დემოკრიტეს ფილოსოფია 17:18ავთანდილ ყურაშვილი - ლექსები 17:17თორნიკე ღვინიაშვილი - Dicata matres 17:16თეიმურაზ ლანჩავა - ზამთრის თეთრი მერცხლები 17:15ნარი ჩხაბერიძე - ტერმინ „ჟამისწირვის“ განსაზღვრისა და მერმისთან ურთიერთკავშირისათვის 17:14დათო გაგოშიძე - არისტოტელეს შეხედულებები ხელოვნებაზე 17:11
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი