ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ზურა ოდილავაძე - მოგზაურობა მიქარიაში
ეს გახლავთ ამონარიდი ახალი რომანიდან – ,,ქართველების ექვსი ვნება“. მოგეხსენებათ, ,,ბიბლუსის" მაღაზიები დაკეტილია, მაგრამ მოქმედებს მოწოდების სერვისი. წიგნის შეძენა შეიძლება ,,ბიბლუსის“ ელექტრონულ გვერდზე. მისამართი:https://biblusi.ge/products/book/qarTvelebis-eqvsi-vneba/… სერვისი მოქმედებს როგორც თბილისში, ასევე რეგიონებში.I. სახელმწიფო სახელად მიქარია – გეოგრაფიული ცნობები
კარაველა ,,არგოთი“ დიდი დიღმის ნავსადგურიდან ღია ზღვაში გავედით და ერთ კვირაში ქალაქ ქათქათას პორტში ღუზა ჩავუშვით. მოგზაურობის პერიპეტიების აღწერით თავს არ შეგაწყენთ – დიდი არაფერი მომხდარა. მომავალი თაობებისა და ისტორიული უტყუარობისთვის კი მაინც დავძენ, რომ კაპიტან რობერტ ფიცროის შთამომავალმა ბოსტონ გოგოხიამ ჩემდამი გასაოცარი სითბო და სტუმართმოყვარეობა გამოიჩინა.
ქათქათას პორტში სულ ორკაციანი, მაგრამ საკმაოდ წარმომადგენლობითი დელეგაცია დამხვდა – ქალაქის მერი და მისი ერთგული მსახური – ,,უსახელო ქოლგამზიდი“, რომლის ფუნქციაც ქათქათას მცხუნვარე მზისგან ან ჟუჟუნა წვიმისგან ხელმძღვანელი მუშაკის თავის ქალის ძვლების დაცვა იყო. თუ რატომ ვუწოდებ მერის ტანზე კისრის მეშვეობით მიმაგრებულ, მრგვალ წარმონაქმნს მხოლოდ თავის ქალის ძვლებს, შემდგომი თხრობიდან მიხვდებით...
ჰო, მოკლედ, ის იყო, მე და ქალაქის თავი ერთმანეთს გადავეხვიეთ, მის მობილურ ტელეფონზე ზარი აწკრიალდა. მერმა აპარატი ყურზე მიიდო და უპასუხა... უცებ ჩემი თანმხლები მუხლებზე დაემხო... უხერხული პაუზის გადასაფარად ფშვიტინი დავიწყე. როგორც ჩამუხლულმა მერმა ქვემოდან ამომძახა, თურმე ერის სულიერი მამა რეკავდა. უცებ მივხვდი, სად ჩამოვედი და ყველაფერი გასაგები გახდა.
პირსზე გავედით, ადგილობრივი დელიკატესი – ხაჭაპური ზედ დახლილი კვერცხით მივირთვით და ყავა მივაყოლეთ. ,,ქოლგამზიდი“ ღობესთან, პაპანაქება სიცხეში მზეზე უდრეკად იდგა და მერის მსახურებიდან დროებით გათავისუფლებულ ქოლგას ცოცხალი თავით არ შლიდა. სავარაუდოდ, მასაც თავის ადგილას მხოლოდ თავის ქალის ძვლები ჰქონდა. დასასრულს, ავტომობილში ჩამსვეს და საღამოსკენ მიქარიას დედაქალაქში – აბერაცენში ამოვყავი თავი.
მაშ, რა სახელმწიფოა მიქარია და სად მდებარეობს ის? ეს ულამაზესი, ზომიერად მთაგორიანი ქვეყანა აზიისა და ევროპის გასაყარზე მდებარეობს. მინდორ-ველიც საკმაოდ არის და ერთი ზღვაც აქვს. მიქარია მიქარიელებითაა დასახლებული. თავად სიტყვა ,,მიქარიელი“ ორი ნაწილისგან შედგება – ,,მიქ“ – მოზეიმე იდიოტიზმის ქვეყანა და არიელი – რაც მოქალაქეთა უმაღლესი, ,,არიული“ რასისადმი კუთვნილებაზე მიანიშნებს.
მიუხედავად იმისა, რომ მიქარია მდებარეობს კონტინენტზე და მისი ტერიტორია ესაზღვრება მეზობელ ქვეყნებს, ადგილობრივი გეოგრაფების კვლევებისა და მოქალაქეთა დაჟინებული მოთხოვნის თანახმად, შიდა ჩათუშვის ტემპერატურის აწევის მიზნით, მიქარია გამოცხადებულ იქნა კუნძულოვან სახელმწიფოდ.
მოსახლეობასთან ურთიერთობისას ორი რამ გხვდება თვალში: თითქმის უცნობთანაც კი ფამილარული ღლაბუცი დამღლელ მრავალსიტყვაობასთან ერთად და უკიდეგანო სიამაყე – სწორედ ეს ორი თავისებურება განასხვავებს მათ ყველა ერისგან. ბოროტი ენები ამბობდნენ, რომ ნაციონალური ლოგორეა და სახელმწიფოს დასახელება როგორღაც დაკავშირებულია ერთმანეთთან, რადგან სიტყვა ,,მიქარვა“ სწორედ უაზრო როშვას ნიშნავს. თუმცა ისტორიული წყაროებითა თუ ძველთაძველი წმინდა გადმოცემებით ეს არ დასტურდება...
კიდევ რა? ჰო, ყველა ოჯახში, სადაც სტუმრად ვიყავი, მთავარ ოთახში (,,ზალა“) გამოსაჩენ ადგილას კიდია პორტრეტი, რომლიდანაც ცინიკური ღიმილითა და ირიბი თვალებით მრისხანედ გიმზერს მათთვის სათაყვანებელი ბელადი – ,,ულვაშა“. როგორც დავადგინე, მან მიქარიის მეზობლად ააღორძინა უკიდეგანო, მეტად აგრესიული იმპერია, თავად კი ნახევარ საუკუნეზე დიდი ხნის წინ გარდაიცვალა. ამ იმპერიას დღესაც დაპყრობილი აქვს მიქარიის ტერიტორიები, მაგრამ მას მიქარიელები რატომღაც მაინც ,,ერთმორწმუნე ძმად“ მოიხსენიებენ.
II. მიქარიის სულიერების ისტორია და ,,ყირამალას თეორია“
ახლა კი გადავალ მიქარიელების სიამაყისა და არიულობის, იგივე განსაკუთრებულობისა თუ სხვა ერებზე აღმატებულობის განცდის მიზეზებზე. დავიწყებ იმით, რომ განვმარტავ მათი ნოვატორული სახელმწიფო მოწყობისა და იდეოლოგიის არსს. მიქარიის ყოველდღიურობა სასწაულებრივად თავდაყირა დგას – აქ ყოველი ცნება თუ მორალური ნორმა წაღმა-უკუღმა იკითხება და სრულდება. მაგალითისთვის, მიქარიაში სისულელე სიბრძნედ მიაჩნიათ, ტყუილი – ჭეშმარიტებად, სიღატაკე – სიმდიდრედ და ა.შ. რა არის ამგვარი გადაყირავების მიზეზი? – აი, ეს კითხვა იყო უპირველესი, რომელიც მთელი თავისი შეუვალობით ჩემ წინაშე დადგა.
ფაქტი ფაქტად რჩება – ამ გზით გახდა მიქარია მუდმივი ბედნიერებისა და სიხარულის სამშობლო. დღესაც მიქარიელები განუწყვეტელი გასაჭირის რეჟიმში არსებობენ, შიათ კიდეც და მაინც შრომით თავს არ იკლავენ; მეცნიერება, ხელოვნება და კულტურა დიდი ხნის მკვდარია... მიუხედავად ყველაფრისა, სწორედ ეს ზრდის მათ თვითშეფასებასა და თავდაჯერებულობას.
აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ ,,ყირამალიზაციის“ ამ პროცესს, როგორც დავადგინე, საუკუნეები დასჭირვებია. უპირველესი ამოცანა ყოფილა უცხოტომელზე წარმოსახვითი უპირატესობის მიღწევა. იმისთვის, რომ მიქარიელებს არიულობის განცდა ძვალსა და რბილში გასჯდომოდა, საჭირო იყო მისი თეორიული დასაბუთება. საუკუნეების განმავლობაში უძველესი გადმოცემების საფუძველზე მიქარიის ზედა ფენა – მმართველი ელიტა და რელიგიური ლიდერები – თხზავდა მითებს. წარმოებდა ისტორიის მუდმივი გადაკეთება, რათა სამარცხვინო მიეჩქმალათ, ხოლო გმირული დარჩენილიყო და ზღაპრულად გაზვიადებულიყო. შემდეგ ამგვარად შელამაზებული წარსული დიდება მასებში ინერგებოდა. ასე თანდათან შეიქმნა ეს მონაგონი, მიქარიელების ყოველდღიური ყოფის ნაწილი – წარმოსახვითი უპირატესობის განცდამ გენეტიკური ხასიათიც კი შეიძინა.
ასე აშენდა მიქარიელების ეროვნული სიამაყის მთავარი საყრდენი – „ჩვენ, მიქარიელები, დედამიწის ზურგზე ყველაზე დიდი ისტორიისა და მართალი სარწმუნოების ერი ვართ!”. მისგან გომოიჩეკა შვილობილი მითები: „მიქარია ღვთისმშობლის წილხვედრი ქვეყანაა”, „მეორედ მოსვლის ჟამს ღმერთი მიქარიულად იქადაგებს”, „მაცხოვრის საფლავზე ცეცხლი მხოლოდ მიქარიელების ხელში გადმოდის” და მრავალი სხვა...
ახლა კი დადგა დრო, მოვიყვანო ძველი შუმერების ანბანური ჭეშმარიტება: საკუთარ უპირატესობაში დარწმუნებიდან ტაშ-ფანდურამდე, სულ ერთი ნაბიჯიღააო. ასე იქცა მიქარიელების მთავარ საქმედ სიმღერა, ცეკვა და ქეიფი, კაი წამოწოლა და მოვალეობებისა თუ პასუხისმგებლობის დაკიდება. გართობის დაუცხრომელ სურვილთან ერთად, მოსახლეობაში მუყაითი და წარმატებული ადამიანებისადმი თუ ერებისადმი თანდათან გავრცელდა შური და ბოღმა.
შეგახსენებთ, მიქარიაში ხომ ყოველივე პირიქით აღიქმებოდა, ამიტომაც შური – სიკეთის მაჩვენებელი იყო, ხოლო უვიცობა – განათლებულობის. მოკლედ, ასე იყო თუ ისე, ეროვნული ელიტის ღვაწლის შედეგად, ჩამოყალიბდა მიქარიის ნაციონალური სიამაყის ტრიადა, რომელიც დღესაც ამშვენებს მის სახელმწიფო გერბს: ,,უვიცობა, სიზარმაცე და შური“. ბარემ აქვე ეროვნული ჰიმნის მისამღერსაც გაგაცნობთ: „მიქარია გაბრწყინდება, ხოლო ინგლისი დაიძირება” (ავტორი – ბეტანკურ ,,ჩლახო“ ბობოყვათელი).
მიქარიაში ფულის გაუფასურება მის ჯანსაღად ქცევაზე მიანიშნებდა, ხოლო ხაზინის ქურდი გამოცხადებული იყო წესიერების ეტალონად.
... გამჩენი არ მასვენებდა და საკუთარ თავს მუდამ ვეკითხებოდი: მაინც როგორ მოხერხდა ამ ამოტრიალებული სამყაროს შექმნა?
დავიწყე უძველესი მანუსკრიპტების მოძიება და შესწავლა. წყაროებიდან ირკვეოდა, რომ ყველაფერი სიტყვებთან ბრძოლით დაწყებულა. ძველი ისტორიკოსი ხატოვნად წერდა: ,,...და იქმნა მიქარიასა შინა ცალკეული სიტყვების კვერცხის გულით ხაჭაპურზე დაწერა და შემდეგ ამ სიტყვების ჭყინტ ყველთან ერთად ჭამაო...“ შედეგად, მიქარია მკვდარი, გამოშიგნული სიტყვების სასაფლაოდ გადაიქცა. პროცესი ასე ვითარდებოდა: მიქარიის ელიტას სიტყვის ნამდვილი მნიშვნელობა სრულ აბსურდამდე დაჰყავდა; დროთა განმავლობაში მოკვდა ამ სიტყვებთან დაკავშირებული ცოცხალი ემოციაც და სიტყვების ჭეშმარიტი მნიშვნელობაც ყველას მიავიწყდა; ბოლოს, მაგალითისთვის, სიტყვა პატრიოტიზმიდან მიიღეს – ბატონი თუ პარტიული ბოსი, განათლებულიდან – თავდაჯერებული უწიგნური, ხოლო პოეტიდან – ბელადის მეხოტბე. ყველაზე გასოცარი კი ორი სიტყვის – სამართლიანობისა და ღირსების მნიშვნელობის შეცვლა იყო. ამ ცნებებმა მრავალი ტანჯვა-უაზროდ ხმარება-გარდაქმნის შემდეგ, მხოლოდ მიქარიელებისთვის გასაგები, ,,მეობისა და გაგების“ მნიშვნელობა შეიძინეს.
წამოწოლა და წარსულის ქება-დიდება, გაუთავებელ ქეიფთან ერთად, მიქარიელების ცხოვრების წესად გადაიქცა. მანამ კი სახელმწიფო კუნძულად გამოცხადდა და მის საზღვრებზე მიქარიელების ცნობიერებაში წარმოქმნილი ,,რკინის ფარდაც“ დაეშვა. მართალია, პერიოდულად, ცნობა რომელიმე სახელმწიფოს წარმატებასა და მასში ხალხის კეთილდღეობის შესახებ, ,,რკინის ფარდაშიც“ გამოჟონავდა ხოლმე, მაგრამ ამ შემთხვევაში, მიქარიელები მწყობრი ნაბიჯით ,,აკლდამებისკენ“ მიაბიჯებდნენ და იქ ისმენდნენ სულიერი მამების მანუგეშებელ ქადაგებას ერის ეჭვშეუტანელ გენეტიკურ უპირატესობაზე ყველა დანარჩენ ხალხებზე.
...აკლდამებით მოფენილი იყო მთელი მიქარია, პატარა ჩიხშიც კი ერთი ქადაგებისთვის განკუთვნილი შენობა იდგა, სადაც მთავარი მქადაგებლის – ,,უსაკალელესის“ სულიერი შვილები ხალხს ასწავლიდნენ, როგორ უნდა შეეზიზღებინათ სხვა ერის წარმომადგენელი.
ჯერ კიდევ ,,ულვაშას“ ხანაში ყველაზე საშინელ ხელსაწყოდ თურმე სარკე იქნა გამოცხადებული. დიდ ბელადს შემოუტანია წინადადება, ყველა სარკე დაემსხვრიათ. მოსახლეობამაც ენთუზიაზმით აიტაცა ეს წამოწყება და სარკეების მსხვრევას დიდი მონდომებით შეუდგა. დაიწყო ,,ანტისარკის“ დიადი კამპანია. ვინც სარკეს სახალხოდ არ დაამსხვრევდა, ხალხის მტრად ცხადდებოდა და მას აპატიმრებდნენ. ერთი-ორი მეპროტესტე (,,სარკის ქომაგები“) თურმე მაინც შემორჩენილა და ღრმა იატაკქვეშეთში გადასულა. მაგრამ აბა ერთი-ორი, ისიც შეშლილად გამოცხადებული მარგინალი, ამხელა მასის წინაშე რას გახდებოდა?
სულ ბოლოს, როდესაც ყველა განსხვავებული აზრის ადამიანი გაანეიტრალეს, ხოლო ერი და ქვეყანა გამჭოლმა სულიერებამ მოიცვა, ,,უსაკალელესმა“ ჩამოწერა ათი ახალი მცნება.
უსაკალელესის ათი მცნება:
I. მე ვარ უსაკალელესი და უერთადერთესი, ყველამ თითო გულით დამილაიქეთ და არა იყვნენ შენდა ღმერთნი უცხონი, ჩემსა გარეშე.
II. კერპი შენი ჰქმენ ,,ერთმორწუნე ძმისგან“ და ,,ულვაშასგან“, აგრეთვე კერპნი შენნი არს მამონა, მამაო და თავი შენი: თაყუანი-ეც მათ და მსახურებდე მათ.
III. თვალებმინაბული დღენიადაგ იძახოდე: ,,უფალЬო, უფალЬო, შემიწყალე“ – და აქებდე ,,უსაკალელესსა“ და მამაოსა.
IV. მოიხსენე დღე იგი შაბათ-კვირა და გაუთავებელი დღესასწაულნი, და წმიდა-ჰყავ ისინი: ექვს დღეს მცონარებასა შინა არაფერს იქმოდე, სცოდავდე, ხოლო შაბათ-კვირას მოინანიე, გადაიხადე და არხეინად გააგრძელე ცხოვრება.
V. მამამან და დედამან შენმან მინიმუმ 40 წლამდე შეგინახოს, ,,ჩემი დედათი“ და ,,ბოიშვილივიყოთი“ მოიხსენიებდე მათ.
VI. მექრთამეებსა, ხაზინისა თუ ,,კანონიერ“ ქურდებსა პატივს მიაგებდე – ,,ფულს სუნი არ უდის“.
VII. არა იმრუშო ცოლთან, მხოლოისა საყვარელთან ან პუტანებთან, ხოლო ცოლი იგი არს ფეხბანისა დამორჩილებისთვის.
VIII. მოპარე სახელმწიფოსა და გაღატაკებულ ხალხსა, აიღე ქრთამი – ,,ოჯახი შენი ხრამი არს“.
IX. მთელი დღე იჭორავე მოყუასსა შენსა ზედა წამებითა ცრუითა და მოიძულე უცხო და განსხვავებული.
X. გული გითქუმიდეს ცოლისათვის მოყუასისა შენისა, გული გითქუმიდეს სახლისათვის მოყუასისა შენისა, ყანისა მისისა, მანქანისა მისისა, ყოვლისა საცხოვარისა მისისა, ყოვლისა მისთვის, რაიცა იყოს მოყუასისა შენისა – ,,შურია – პური ჩვენი არსობისა“.
...ასე თანდათან ჩამოყალიბდა მიქარია მუდმივი კაიფისა და ღიპების ფხანის სამყაროდ, ასე აგურ-აგურ აშენდა გამარჯვებული იდიოტიზმის ქვეყანა.
...ჩემი ,,მიქარიული არდადეგები“ გრძელდებოდა. კვლავ მიქარიის დედაქალაქის ცენტრალურ სასტუმროში, ,,ამბივალენტაინში“, ღამეებს ვათენებდი – ხან ჩემ ახალ შეყვარებულს, სასტუმროს მენეჯერს, ბუჩიტას, ვეფერებოდი, ხანაც ფიქრები არ მასვენებდა – უცხოპლანეტელებისა და მასონების ხრიკების ვერსიებს შორის ვყოყმანობდი, ძილი დავკარგე...
ის იყო უცხოპლენატელების ვერსიისკენ გადავიხარე, რომ ,,ყირამალას თეორიის“ წარმოშობის საიდუმლოს გახსნისთვის საკვანძო პაპირუსი აღმოვაჩინე.
...მაშ ასე, მე პაპირუსი ხელში ჩვილი ბავშვივით ფრთხილად ავიღე, გამხმარი ხელნაწერი ლამის ხელში შემომეფხვნა... ის წითელი ლენტით იყო გადახვეული. კვანძი გავხსენი და, აი, უკვე ლენტზე წარწერას ვკითხულობ: ,,გენო, მე, ,,სევასტის პაპირუსი“, საუკუნეებია, მხოლოდ შენ გელოდები და მხოლოდ შენ ერთს მოგეცემი!“. ულამაზესი ქალიშვილივით ვეცი და გავშალე ის... აი, რა ღრმა განცდებითა და დიდი ტრაგიზმით აღსავსე ისტორია წარმომიდგა თვალწინ:
მეფე მიქოს I- მწუხარეს ეპოქა... ხელები მიცახცახებდა, სხეული მითრთოდა, გული საგულეს არ მეტეოდა; მივხვდი, რომ ,,ყირამალას“ ისტორიის საწყისებს, ალფასა და ბეტას მივაკვლიე!..
მეფე მიქოს I-მა სამოციათასიანი ჯარით, ნახევარ მილიონ ურჯულოს მუსრი გაავლო, აიღო მიქარიის დედქალაქი აბერაცენი და ზარ- ზეიმით შევიდა ქალაქში. მიუხედავად ესოდენ დიადი გამარჯვებისა, სახელმწიფოში მალევე ყველაფერი მოიშალა და აღმშენებლობის საქმე დამუხრუჭდა – ქვეყანა გაბანძებისკენ მიექანებოდა... განსკუთრებით უკმაყოფილო იყო ხალხი. მიზეზი ამ უკმაყოფილებისა კი მასების უკიდეგანო ამპარტავანობაში იდო. მასებს მსოფლიოში ყველასა და ყველაფერში აღმატებულობა სწყუროდა. ერს მთელ მსოფლიოზე უპირატესობა აბოდებდა, ეს კი მეტად გაჭირდა.
მეფემ და ხალხმა უმწეობისგან ყურები ჩამოყარეს. ასეთი გასაჭირის ჟამს ღმერთი რჩეულ ერს, ჩვეულებისამებრ, წინასწარმეტყველს უგზავნის... და, აი, მიქარიაშიც გამოჩნდა ერთი ნახევრად გიჟი და სალოსი გრაკალელი ჯვარსტიკა. როგორც პაპირუსიდან ირკვეოდა, სწორედ ჯვარსტიკას წამოუყენებია წინადადება ყველაფრის თავდაყირა დაყენებისა და ,,ანტი-ინტერპრეტაციის პრინციპის“ შემოღების შესახებ. წინასწარმეტყველის სწავლებას ,,ყირამალას თეორია“ ეწოდა. ჯვარსტიკას წინადადების არსი შემდეგში მდგომარეობდა: რადგან მიქარიელები პირველობაში შეჯიბრს აგებთ, მოდი, უკანასკნელობაში შეეჯიბრეთ დანარჩენ მსოფლიოს და ამ გზით მაინც მოიპოვებთ გამარჯვებასო!
ჯვარსტიკას წინადადებამ აღაფრთოვანა მიქარიელები – მათ ხომ არც შრომა უნდოდათ და არც სწავლა, ხოლო ვაჭრობასა და ფულის თვლას ხომ, საერთოდ, სამარცხვინო საქმედ მიიჩნევდნენ. მოკლედ, გრაკალელი ჯვარსტიკას ,,ანტი-სისტემა“ დიდი ენთუზიაზმით აიტაცეს და საბოლოოდ გაიხარეს კიდეც! აღარც შრომა იყო საჭირო, არც ფიქრი და აზროვნება, სწავლა-განათლებაზე ხომ საუბარიც ზედმეტია! მთავარი ის იყო, რომ მიქარიელები, მიუხედავად ყველაფრისა, უპირობო პირველობას ინარჩუნებდნენ მსოფლიო ხალხთა წინაშე! როდესაც მიქარიელებმა დაინახეს, რომ სხვა ერები მათზე მდიდრულად ცხოვრობენ, ჩამოთვლილ თვისებებს ბოღმა და შურიც დაემატა. არიან ასე დღემდე – მხარ- თეძოზე წამოწოლილნი ქეიფობენ და მუდამ ვიღაცას აგინებენ...
III. მიქარია დღეს
მიდიოდა ასე მიქარიელების ცხოვრება, მიედინებოდა მდორედ და უდარდელად, მშვიდად და აუღელვებლად. ბოლოს კი სრული უძრაობის ,,ოქროს ხანაც“ დადგა. ათასწლოვანია ეს ხანაო – ბელადმა და უსაკალელესმა გამოაცხადეს, მინიმუმ ,,100/100” ალბათობითო... დღევანდელი მიქარიელები ყველაზე დიდ პატივს ხაზინის ქურდებსა და მექრთამეებს მიაგებენ. თანამდებობების დანაწილებაც ნათესაური ნიშნით ხდება – ვინც ახლო ნათესავს, უფრო წინ წასწევს, სწორედ ის ითვლება უფრო პატივსაცემ ადამიანად. ვინც უფრო ბევრ პრემიასა თუ სახელფასო დანამატს გამოიწერს, მას აღიარებენ მიქარიელები ყველაზე ჭკვიანად და მოხერხებულად. ასევეა საქმე ხელოვნებაშიც – აქაც კონკურსში გამარჯვებას ნათესაურ-კლანური კავშირები განსაზღვრავს.
,,ყირამალას პრინციპით“ დიდი წარმატებებია სპორტშიც. საქმე აბსურდამდეც კი მივიდა, რადგან სირბილში ის ცხადდებოდა გამარჯვებულად, ვინც ბოლო ადგილზე გადიოდა. თანდათან ყველა სპორტსმენმა მოუნელა სირბილის ტემპს, ხოლო უკანასკნელ შეჯიბრზე, რომელიც ძველი წესებით გაიმართა, ფინალის ყველა მონაწილე ქვის ქანდაკებასავით სტარტის ხაზზე დაერჭო... ამის გამო სირბილი, როგორც სპორტის სახეობა, მიქარიაში აიკრძალა.
... მაგრამ მიქარიელებს ფარ-ხმალი არ დაუყრიათ – ყველა აბერაცენელი ძალიან მაგრად, უმაგრესად იფურთხება! მოხუცსა და ახალგაზრდას, როგორც ჩანს, ჭარბი ნერწყვდენა აწუხებს – მოქალაქეები ქუჩებს მშვიდად მიუყვებიან და ხოშიანადაც იფურთხებიან. ფაქტობრივად, ფურთხება მიქარიული მასობრივი სპორტი გახდა! ამ ახალ ეროვნულ სპორტში მიქარია საერთაშორისო არენაზე, უდაოდ, დიდ წარმატებას მიაღწევდა და სახელსაც გაითქვამდა, მაგრამ, როგორც ადგილობრივები ნანობენ, ფურთხებაში მათ არავინ ეჯიბრება. მიქარიელები იმედს მაინც არ კარგავენ და მონდომებით ვარჯიშობენ თავიან ქუჩებსა და სკვერებში. მიქარია, პრაქტიკულად, დღესვე მზადაა, მსოფლიოში ყველაზე მაგარი ,,მფურთხებლის“ წოდება მოიპოვოს და ამ შანსის ხელიდან გაშვებას, როგორც ჩანს, არც აპირებს!
2020 წელი
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა