ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
მაყვალა დავლაძე - ლექსები
წვიმს. ბათუმური წვიმაა
წვიმს. ბათუმური წვიმაა...
მოგონებები მართობს.
წამში მოვლენილ ფიქრებში
მომნატრებიხარ, ვდარდობ.
ზღვას გავყურებ და ღრუბლები
მიმოფანტულან ჯარად,
წვიმა კი სევდას მიმატებს,
ცრემლიან თვალებს ვმალავ.
ლექსის მტირალა აკორდებს
შემოდგომის ფერს ვუძღვნი,
წვიმს... ბათუმური წვიმაა,
ცა შეიბურა ნისლით.
კვლავ შემოდგომა მადარდებს,
ყვითელ, ჩალისფერ სევდით,
სულში ზამთარი ჩასახლდა,
გონება გრძნობებს ებრძვის.
ქარი შეშლილი გნიასობს,
ტალღამ გააპო სივრცე,
წვიმს. ბათუმური წვიმაა,
ზღვა სევდით... უხმოდ გნატრობ.
მომეგებე ნიავო
რიჟრაჟამდე ფიქრებში მინდა ვიხეტიალო,
დღის ტვირთისგან დავღლილვარ,
მომეგებე, ნიავო!..
ბროლის კოშკს ვაშენებდი,
ვინ გამიგებს, რა მოხდა...
თეთრი ნისლის ღრუბლებზე
ძვლივს გიპოვე, ცა მოსკდა...
წვიმის თქეშის გუბეში ძვლივსღა გამოვიარე,
უკვდავების წყაროსთან გული შემომაგებე,
სამოთხის ბაღს შემპირდი,
დაუჭკნობელ წალკოტის,
ღამის მდუმარებაში კარგად ვერც დაგაკვირდი.
ვერ გიპოვე, ვინა ხარ, მე მას შემდეგ დაგეძებ,
შუქით მივსებ თვალის ჩინს,
თეთრი ნისლის მორევზე.
იების დრო მოსულა, გაზაფხულის სურნელით,
თვალი მზისკენ მიჭირავს, შენ დაგეძებ... მის შუქზე.
ანგელოზის ფრთები აქვს, სიკეთეს და სილაღეს,
ვიცი, რაც სიკეთე მჭირს, შენ მიგზავნი ყოველდღე...
ხეებს შემოდგომაზე ბოლო ფოთლის კვნესა ჭირთ,
მარტის თოვლზე ნაკვალევს შენს იმედად დავამჩნევ.
ლურჯი ცის კაბადონზე დრო წვალებით გასულა,
ბედნიერი წუთებით წლები შემოსაზღვრულა.
რიჟრაჟამდე ფიქრებში მინდა ვიხეტიალო,
დღის ტვირთისგან დავღლილვარ,
მომეგებე, ნიავო...
***
ქვიშაზე ფეხის გულები მეწვის,
ფეხსაცმლის ლანჩი გამდნარა თითქოს,
დროის შეგრძნებას ვერასდროს ვერ ვგრძნობ,
მზე ხრუკავს სივრცეს და ზღვისკენ მიხმობს...
ბავშვობის ხანას ვიხსენებ ისევ...
დედამ თერმუსით, პლედით და ჩანთით
ამოირჩია წვრილი კენჭები,
რომ არ გვეტკინოს ფუმფულა ხორცი.
ის სიყვარულით გვაპურებს ბალღებს.
მზის სხივთა კოცნით ვისუნთქავთ სივრცეს.
დავტანტალებდით სანაპიროზე
და ვაშენებდით ქვიშისგან სახლებს.
სველი სხეულით ვკნკალებდით გალურჯებამდე...
და არც არავინ საუბრობდა ზღვაზე და მზეზე.
ქვიშაზე ისევ ნაკვალევს ვამჩნევ,
მაგრამ ეს სულ სხვა ფილმია უკვე.
ის გემო აღარც ზღვის სურნელს არ აქვს,
მზე კი მხრუკავს და მახსენებს წარსულს...
ქვიშაზე ფეხის გულები მეწვის...
ფეხსაცმლის ლანჩი გამიცვდა ისევ.
08.06.2018
***
გაზაფხულს შვენოდა ატმის ყვავილები,
ლურჯთვალა იები, იასამნები.
შენს ცისფერ თვალებს კი სევდა ცრემლიანი...
განშორების და სინანულის.
გაზაფხულს შვენოდა პეპლების ფარფატი,
გვირილებს საკინძე მორცხვად შეუხსნიათ,
თრთოლვა სხეულისა, სულის თრიაქი
ისევ მარტის ქარებს სადღაც წაუღიათ...
მოვედი შენთან, უხმოდ ვდგავარ და
ვგრძნობ ჩემი ჩრდილიც გეუცხოება,
სიმწვანე, სინოტივე ერთად აიბლანდა,
მიწა დაბზარულა ყვავილთა ხაბარდად.
გაზაფხულს შვენოდა წლები სინორჩისა,
ახლა ჭაღარა თმებს დრონი აუთვლიათ
გული მიტოვებულ ეულ მიჯნურისა.
ისევ მოთარეშე ქარებს წაუღიათ,
რადგან სიყვარულმა დროს ისევ გაუძლო,
ისევ ლელიანში ყვავის ყოჩივარდა.
აპრილის, მაისის სუსხიან ამინდში
დაველოდები მერცხალთა ამქარს და
სიცოცხლე უმოკლესი და უსასრულო
შენთვის, სიყვარულო, შენთვის დამითმია...
გაზაფხულს შვენოდა ატმის ყვავილები...
21.02 2018
ჩამოსხდებიან ჭრელი პეპლები
ფიქრებში ქარის წისქვილი ბრუნავს,
როდესაც ჩემთვის ქუჩას მივყვები,
როგორ გარბიან დღეები, როგორ...
შეკითხვავ, ძველო, კვლავ მიცოცხლდები.
ამწვანებულხარ დღეს გაზაფხულო,
ჩემდაიმედად ზამთარს ვამარცხებთ,
დავწერ ბარათებს დაუსრულებლად
და მისამართებს აღარ დავაწერ.
უმისამართო სერიებიდან
სიტყვებს ავაგებ სიყვარულისთვის.
ბროლის კოშკებში მზეთუნახავებს
ჩასძინებიათ პრინცის ლოდინში.
სიზმრებში ატმის ხეებს ნახავენ,
ვარდისფერ ფერად აფეთქებულებს
და თეთრი რაშით მავალ მზეჭაბუკს
გზას სიყვარულის სხივი ანახებს.
და გაზაფხულის უეცარ ელდას
შემოეჯარნენ მთები, გულცივნი;
მზიან ამინდში გამოვფხიზლდები,
ზამთრის ძილისგან გამოფიტული.
ჩამოსხდებიან ჭრელი პეპლები
და ჩემს ყვავილებს გაამხნევებენ,
ფიქრებში ქარის წისქვილი ბრუნავს,
როდესაც ჩემთვის ქუჩას მივყვები.
საუბარი დედასთან
შენთან მოვედი, დედა!
მოვედი და შენს კალთაში ჩავრგე თავი.
უხმოდ ვქითინებ...
აცახცახებული ხელები შემეხო ფრთხილად,
ვტიროდი ყველაფრის გამო, რაც იყო და
რაც აღარ იქნება, რაც ზღვის ტალღებივით
აბობოქრდა და ჩაექანა, რაც ფოთლებივით
დაჭკნა და ქარმა გახვეტა... მივტირი
ბავშვობის ზღაპრულ დროს, სიხალისეს,
სიცელქეს, ლამაზ წლებს.
არ ვწუწუნებ, არც თავს გაცოდებ,
შენ, ჩემი დედა ხარ! ჩემი სითბო და ნუგეში.
ქვეყნად ერთადერთს, შენ გეკუთვნის
სამადლობელი! შენ მაჩუქე სიცოცხლე, ეს
თბილი გული და ეხლა ნაომარი შენთან მომიტანია,
რომ ჭრილობები შენი სითბოთი მოვიშუშო.
ისე დამძიმდა გული, ისე დაილექა ფსკერზე დარდი,
რომ მარტომ ვერ გავინაპირე...
და შემოგჩივლე, დედა! შენს იქით ვერ ვპოვებ
სიმართლეს, შენთან მინდა ვიპოვო შვება.
კიდევ ერთხელ, შევიგრძნო და დავიჯერო,
რომ, რაც წავიდა, იმის სანაცვლოდ ახალი კარი იღება,
ცხოვრების სიბრძნეც ესაა, ყოველიკაცის ცხოვრების ზღვარი,
გრძელი და ძნელი გზა.
აცახცახებული ხელები ფრთხილად შემეხო...
შორეული, განვლილი გზის ექოს გამოძახილი
ყურებში დაგუბებულიყო...
ჩემი ყოფა მინდა კვლავ თავიდან დავათარიღო.
შენი მადლით, ყოველთვის გადავრჩი, დედა!
წარსულის სურათები გონების ერთ კუნჭულში
მივმალე და შენი ლოცვით მოვიძიე სხივი,
რომელიც მიჩვენებს, როგორ გავაგრძელო
გზა ცხოვრებისა... საფლავის ქვასთან
დანთებული სანთელი მიმქრალიყო.
წამოვდექი, დედის ღიმილიანი მზერა მაცილებდა
ცივ, სუსხიან დღეს და მათბობდა...
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა