ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ნანა ჩარკვიანი - ლექსები
საბედისწერო თვალები
ვარსკვლავებივით გეხვიოს,
თუნდ თავზე ლამაზმანები.
იმ ერთის მოგკლავს სურვილი,
ვინც მოგიხურა კარები.
ვინც აედევნა განთიადს,
აიყოლია ქარები,
არიან გამორჩეულნი,
საბედისწერო ქალები.
ვერ დაივიწყებ ვერასდროს,
გადაიღლები წამებით,
ერთხელაც, რომ შეგეფეთოს
საბედისწერო თვალები.
ისე ჩაგივლის ამაყად,
სულაც არ დაენანები,
წამწამთ ჩრდილს
შეფარებული,
გრძნობით ავსილი თვალები.
იქნებ, იგემო ცხოვრება,
გქონდეს ლამაზი წამები.
მაგრამ იმ ერთის სიყვარულს
ვერსად ვერ დაემალები.
ცხრამთას გადაღმა გიპოვის
საბედისწერო თვალები.
სიზმარში თუკი იხილავ,
აგავსებს ზღვა ნეტარებით,
ცხადში ვერასდროს გაბედავ
ვერასდროს მიეკარები.
არიან გამორჩეულნი
საბედისწერო ქალები.
ათას ქალში რომ შეიცნობ
გულში რომ ეთაყვანები,
შორიდან რომ გწვავს,
იმ ერთის,
საბედისწერო თვალები.
ზეცას გავჰყურებ იმედით
ზოგს ზღვა უყვარს და
ზოგსაც მთა,
კაცი არის და გუნება.
მე კი ბავშვივით მახარებს
ცაში ღრუბლების ყურება.
ზღვაც მიყვარს,
მთაც და ხმელეთიც,
ნურავინ დამემდურება.
ცას ხშირად მიტომ
გავსცქერი,
უფალი იქ მეგულება.
უფალს ცაში აქვს
სასახლე და
ტახტრევანი
გაშლილი.
ეტლებში არის
შებმული,
რაშები
ფაფარაშლილი,
სჩანს დედამიწა
ზეციდან
ხელის გულივით
გაშლილი.
უფლის თვალს
გამოეპაროს,
არ არის,
მცირე ადგილიც.
მან ყველას
იცის ნაბიჯი
და ყველას
გულის წადილი.
ბიბლია,
ქრიტიანისთვის,
არის წესრიგი
ნამდვილი.
ბოლოს ფასდება
ზეცაში
სიცოცხლე ჩვენგან
განვლილი.
მიცვალებულებს
გვიცხონებს,
თავთან წადგმული
წანდილი.
ცხოვრება
ქრისტიანისა,
მაინც არ არის
ადვილი.
უფალი
შეგვაძლებინებს,
გულს,თუ გვაქვს
მისი ადგილი.
ცოდვა და მადლი
ოდითგან,
დედამიწაზე
ტრიალებს.
თუ შენს ყანას არ
დასთესავ,
ნურც სხვისას
დააზიანებ.
როცა მოიმკის
მოსავალს,
კეთილი
გაგიზიარებს,
შეცდომებს, მაინც
გვპატიობს
უფალი
ადამიანებს.
თუ,სხეულს მარხვით
გავწმინდავთ,
სულს,
მოგვიშუშებს
იარებს,
შევინანიებთ ცოდვებს
და მამაოც თუ
გვაზიარებს.
ლოცვით ანთილი
სანთელი,
უფლის კარამდეც
მიაღწევს.
ზეცას გავჰყურებ იმედით,
კაცი არის და გუნება,
ღრუბლების ტახტზე
დამჯდარი,
უფალი იქ მეგულება.
თქვენ თუგინდ
გიჟად ჩამთვალეთ,
ის ციდან მებუბუნება,
მისი ლოცვა და კურთხევა,
გულს ისე მესალმუნება,
გინდ დაიჯერეთ,
გინდ არა,
რითმებით მესაუბრება.
***
ჩემო სამშობლოვ,
შენი შვილი ვარ,
ბერი მუხიდან
გაზრდილი ტოტი.
სხვა ქვეყანაში
გადმოხვეწილი,
შენზე ნატრული,
ოხვრით და მოთქმით.
რამდენი ღამე გამითევია
შენზე დარდში და
ფიქრში და შფოთში.
აქ ჩემნაირი უამრავია,
ჩუმად რომ მალავს
ცრემლიან თვალებს,
დღე მოხუცს უვლის,
ღამით კი - ღამით
არ ეკარება ძილი
მათ თვალებს.
ოჯახის ნატვრით,
სამშობლოს
დარდით,
გაათენებენ
ღამეს ნაწამებს.
ქართველ ქალებს და
ქართველ ასულებს,
ცრემლი უმშვენებთ
ლამაზ წამწამებს.
სხვის მიწაზე და
სხვის კერიაზე
ნეტავ რამდენჯერ
უნდა დაღამდეს.
ხანდახან ისე
მომენატრები
და ნოსტალგია
შემომაწვება.
გული სატირლად
მომზადებული,
ლამის უბიდან
ამოვარდება.
ნუთუ
ჩემს მამულს
ჩემი სიცოცხლე,
არაფერში არ
გამოადგება.
მაგრამ იმედი
მომავლის მაინც
ცაზე ვარსკვლავად
აკიაფდება.
შემოუძახებს
დარდიან გულს და
არ იდარდოო,
ახმიანდება,
მალე დადგება
ის ლამაზი დრო,
საქართველო რომ
გამთლიანდება.
ჩემი ლამაზი,
ტურფა ქვეყანა
აყვავდება და
გამზიანდება.
ჩვენც
დავბრუნდებით,
ემიგრანტებო,
ცრემლებს
შეგვიშრობს
სამშობლო ჩვენი.
შევიკრიბებით,
გავმთლიანდებით,
კვლავაც
გვერდიგვერდ
ერი და ბერი.
ისტორიაში
არ იკარგება
ვის რა
წვლილი აქვს,
სახელი ჩვენი.
ალგეთს კიდევაც
გამოზრდის
ლეკვებს,
სამშობლოსათვის
ბებერი მგელი.
აშრიალდება
ბებერი მუხაც,
სიდინჯით
ბებერ მხრებსაც
შეარხევს.
არწივი კლდიდან
აფრინდება და,
ცის კიდობანზე
შეინავარდებს.
უფლის და დედა
ღვთისმშობლის
კალთა
და წმინდა ნინოს
ჯვარი გვფარავდეს.
ჩემო სამშობლოვ,
შენი შვილი ვარ,
ბერი მუხიდან
გაზრდილი ტოტი.
ცულს ნუ მოიქნევ,
მეტყევევ, ცუდად,
და ბერ მუხაზე
ყლორტებს ნუ მოჭრი.
***
დაიყვავილეს ვარდებმა,
დაჭკნა, ფურცლები დაყარა.
ჩამოუქროლად ბაღჩაში,
ქარმა თავნებამ, აშარმა.
ვარდის დამჭკნარი ფურცლები
სახეში შემომაყარა.
გადაგვიქროლეს ჭიკჭიკით
ჩიტების მთელმა ამალამ,
თავს იწონებდნენ, ლაღობდნენ,
როგორც ქორწილში
დამთვრალმა,
ამღერებულმა მაყარმა.
ღვინომ რომ გაათამამა.
ბულბულმა აღელვებულმა
ცრემლები ვეღარ დამალა.
ვარდის სურნელი ბაღიდან
ტრიალებს, ჯერ არ გამქრალა.
ქალი ოჯახში ყვავილობს
და ქვეყნის თვალი გამხდარა.
ისიც ხომ ვარდის დარია,
სილამაზე არ გამქრალა.
მისი თვალიდან სხივები
ანათებს, ჯერ არ ჩამქრალა.
თუმც შემოდგომის სამკალს მკის,
ვერ დააჩოქოს ზამთარმა.
ჭაღარაც შვენის, ასაკიც,
სანდომიანი გამხდარა.
ცხოვრების ორომტრიალმა
თუმცა სადღა არ ატარა,
გზად ვინ არ შემოეყარა,
ყველამ რაღაცა ასწავლა.
ზოგი სიკეთით აგავსებს,
ზოგიც ბოღმისგან დამხრჩვალა.
ზოგი მშვიდობის მტერედია,
ზოგი კი - ყვავი მჩხავანა.
ქალი კი რისი ქალია,
თუმცა ცხოვრებამ დაღალა,
იმედით წინ წინ მიიწევს,
არ შეშინდა, არ წამხდარა.
წლები კი, ასე უეცრად,
თვალს და ხელს შუა გამქრალა.
ქალიც ვარდივით ნაზია
და სანამ მართლა დამჭკნარა
და სანამ მისი სურნელი
წაიღო ქარმა აშარმა.
მაგრად მოჰხვიეთ ხელები,
არ შეაშინოს ზამთარმა.
შვილიშვილებს რომ ბუხართან
გული გაუთბოს ნათქვამმა,
თქვენი ცხოვრების განვლილ გზას
უამბობთ ზღაპრად, არაკად.
არ მოგიშალოთ წამკითხველს
უფლის მადლი და ბარაქა.
დაიყვავილეს ვარდებმა...
დაჭკნა, ფოთლები დაყარა,
ქარმა კი მიფანტ-მოფანტა,
სახეში შემომაყარა.
ძმობის ხიდი
შორით გავსცქერი
ჰორიზონტს,
ვარ იმედებით სავსე.
მალე ვიხილავ
სამშობლოს,
რომ მენატრება ასე.
ზეცას ავხედე, რატომღაც
ჩემს ზეცას მივამსგავსე.
თეთრმა, ღუნღულა
ღრუბელმა
გული დახატა ცაზე.
მერე უფალიც ვიხილე,
ვფიცავ, ჯვარზე და ხატზე.
მისი ლოცვა და კურთხევა...
მოველ და ლექსად გამცნეთ.
იტალიის ცავ, ლამაზო,
მადლობითა ვარ სავსე,
ჩემი ქვეყნიდან ასე შორს,
სიყვარულით რომ მავსებ.
ჩემი მიწა და ჩემი ცა,
შენსას რომ მივამსგავსე.
რა ვქნა, რომ ჩემი მირჩევნის,
ჯობნის მჯობნს რაღა დალევს,
მეორე დედად შენ გვყავხარ
აქაურ ემიგრანტებს.
მადლობა იტალიას და
ჩვენს იტალიელ და-ძმებს.
მიგვიღეს, დაგვასაქმეს და
სახლებში შეგვიფარეს.
და საზღაურის სანაცვლოდ
მშობლები მოგვაბარეს.
არც ჩვენ არ ვიცით ღალატი,
ერთგულებით ვართ სავსე.
ზოგჯერ, სუფრასთან ორივე
ქვეყნის სასმისებს ავწევთ.
ორი სხვადასხვა ქვეყანა,
ერთმანეთს ისე ვავსებთ.
მომენატრება ეს ხალხიც,
ჩემს ქვეყანაში წამსვლელს,
ძმობის და სოლიდარობის
ურყევი ხიდი გავდეთ.
ჩემს ქვეყანაში რომ წავალ,
მეც ვუმასპინძლებ ამ ერს,
და მერე იტალიაზე
მოგონებებსაც დავწერ.
ახლა კი უნდა მივხედო
,,მტირალა" ბებიაჩემს.
თეთრმა, ღუნღულა
ღრუბელმა
გული დახატა ცაზე,
მზე კი გადასცდა
ჰორიზონტს,
გადაიშალა ზღვაზე...
რანაირი ამინდია
ხან მზეა და ხან ღრუბლები
ცის ტატნობზე აირია.
ხან ცამ გულზე
ფერთა გამა,
ცისარტყელა
დაიბნია.
ჩემი სულიც
აბობოქრდა,
მონატრებით
დაღლილია,
რანაირი
უცნაური, არეული
ამინდია.
ეს ერთი დღეც
გადავფურცლე,
უშენობით გაილია.
იქ, შორს, ჩემი
მონატრების
სადღეგრძელო
დაილია.
ცრემლებით და
სიყვარულით,
მესმის შენი
ხმა ტკბილია.
ჩვენი ყოფა,
ასე შორ-შორს,
როდი არის
ადვილია.
მაგრამ, როცა
გრძნობა არის,
მართალი და
ნამდვილია,
სიყვარულს ვერ
შეაშინებს,
დრო სივრცე
და მანძილია.
ვიცი, გულში,
ტახტრევანზე,
მხოლოდ ჩემი
ადგილია.
რანაირი ამინდია,
გრძნობები სულ
ამირია.
იქ კი, სუფრის
თავში, ჩემი
სადღეგრძელო
დაილია.
აქეთ ცრემლით
დანამული
სევდით სავსე
ბალიშია.
ბევრი გითხარ
გულის დარდი,
და რამდენი
არ მითქვია...
იქით კიდევ,
ღვინის თასში,
რაც უთქმელად
ჩაგიხრჩვია,
სულის ტკივილს
აყოლილი
არეული ნაბიჯია.
მოდი, იმას გაუმარჯოს,
რაც წინ გვაქვს,
ჯერ არ გვითქვია.
რანაირი ამინდია,
თვალები კი
დაგნისვლია.
ჩემს გულიდან
შენს გულამდე
ტრფობის
ისარი მისვრია.
რანაირი ამინდია...
რანაირი ამინდია...
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა