ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
არამ პაჩიანი - გამჭვირვალე ბოთლები (თარგმანი - გელა გელაშვილი)
Արամ Պաչյան / Թափանցիկ շշեր
არამ პაჩიანი - თანამედროვე სომეხი პროზაიკოსი
თარგმანი - გელა გელაშვილისა
რატომ სვამენ ადამიანები არაყს?
სვამენ, რომ მსოფლიოს ყველა ბავშვმა იტიროს.
სვამენ, რომ მჟავე კიტრი ჭამონ.
სვამენ, რომ გარდაცვლილები და ღმერთი გაიხსენონ.
სვამენ, რომ დალიონ.
სვამენ, რომ კაცი მოკლან.
სვამენ, რომ უყვარდეთ.
სვამენ, რომ ვინმე სცემონ.
სვამენ, რომ დაივიწყონ.
სვამენ, რომ იცხოვრონ.
მამაჩემი იმიტომ სვამს, რომ არ შეუძლია არ დალიოს.
დედაჩემი წვნიანში კოვზით წამლის აბს ჭყლეტს. მაჯის მოძრაობა სწრაფი და თანაბარია. ახლა მამა საპირფარეშოდან სტვენა-სტვენით გამოვა და შიმშილისგან აკანკალებული ხელებით ქათმის წვნიანს გასინჯავს, რომელშიც ჩემი და დედას საიდუმლოა გახსნილი. პურის ლუკმა ყელში მეჩხირება. წვნიანს სწრაფად შეექცევა, ყინულიან წყალს სვამს და ოთახში გადის. ვფიქრობ - შეიძლება მოკვდეს, წამალმა სისხლის მიმოქცევაზე იმოქმედოს და გული გუსკდეს. მეცოდება. წუთები გადის. მამა ნერვიულობს. ლოგინიდან დგება, ღია ფანჯარასთან გარბის, სუნთქვა არ ჰყოფნის. ხვნეშის. ვერ გაუგია, თავს ცუდად რატომ გრძნობს. თვალებში შიში უდგება. მსგავსი შიში ძაღლის თვალებში მინახავს ძვალის ღრღნის დროს. მე და დედა სამზარეულოში ვსხედვართ - კაცისმკვლელთა მდუმარე მოთმინებით. მამა ღმუილს იწყებს. დასახმარებლად გავრბივართ, საწოლზე ვაწვენთ, ზეწარს სპირტის სუნი უდის, საგულედან გული ამოვარდნაზე აქვს.
აბი მოქმედებს. გაგვაფრთხილეს, რომ ავადმყოფში შეიძლება თაბრუსხვევა, შიში, გულისცემის აჩქარება, სიცარიელის განცდა და სასმელის მიმართ ზიზღი გამოიწვიოს. დედამ დანაშაულის თანამონაწილე გამხადა, რომ თავი დაცულად იგრძნოს, მისთვის ადვილი იყოს, როცა გაიხსენებს, რომ წვნიანში წამლის აბის შერევის მომენტში მეც მის გვერდით ვიყავი. მომდევნო დღეს ვეღარ ვითმენ და დედას ვთხოვ, რომ ამ ყველაფერს შეეშვას. მხოლოდ კოვზის თანაბარი ჩხარუნი მესმის. უნამუსო თეფშს ვიღებ და კედელს ვახეთქებ. საკმარისია, საკმარისი...
ახალ წელს რამდენიმე დღე უკლია. ღორის ბარკალი მზად არის. ბინის კარს გასაღებით ვაღებ. არავინ მეხმიანება, პასუხს არავინ მცემს. სახლში არავინაა. მშობლების ოთახში შევდივარ. მამა ზურგით დგას. ვერ გრძნობს, რომ შიგნით ვარ. ოცლიტრიანი არყის ბოთლი მოუყუდებია, სვამს. უძრავად ვდგავარ. როდესაც ბოლოს და ბოლოს ტრიალდება და მხედავს, მაშინვე ერთბაშად თვრება. ტირის. დედაშენს არ უთხრა, გთხოვ, რასაც გინდა გიყიდი.
მეხუთე კლასში გადავდივარ, ბაბუას ბიბლიოთეკიდან წიგნებს ვიპარავ და მამის დანაპირებს ველოდები. პირველ იანვარს ის უზარმაზარი მუსიკალური ცენტრით ხელში სახლში შემოდის. ქრთამი - სიჩუმის სანაცვლოდ. მეჩვენება, რომ მუსიკალურ ცენტრს არყის, ნივრისა და ჩემში მოგიზგიზე სიყალბის სუნი უდის.
მამას ყოველდღე, ფარულად არაყს ვაძლევ, ამიტომაც სახლში ყველაზე მეტად მე ვუყვარვარ. მადლიერია.
ჩვენ საზაფხულო აგარაკი გვაქვს. მამამ ააშენა. ერთადერთი ადგილია, სადაც თავს ადამიანად ვგრძნობ, ამბობს ის. გზაში ხის მაღაზიასთან ვჩერდებით, გამყიდველი ქალი ერთ ბოთლ კოლასა და არაყს უკითხავად გვაწვდის. მე ბაღში ვთამაშობ, სასმელით ვტკბები და ვიცი, რომ მამა სამზარეულოში ათ წუთში ერთხელ კუჭს ისველებს. მას გონია ვერ ვხვდები, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ სულის სიღრმეში იცის, რომ მე ვიცი და მიყენებს, მაგრამ არა უშავს, დაე ასე იყოს. ათ წუთიან შუალედებს ვინარჩუნებ, ვიდრე მამა მთელ ბოთლს ჩამოცლის. სახლში შეყვარებულებივით ხელიხელგადახვეული ვბრუნდებით - ტალახიანი, ნაკაწრებით, კანგადაყვლეფილი. დედა მამას ეჩხუბება, მე ხარბსა და უწმინდურს მიწოდებს - ერთ ბოთლ კოლაზე გაყიდულ ცხოველს. მამა საწოლზე ეცემა. ოთახში არავინ შედის. მარტოა. დედას დასთან სძინავს. შუაღამეს ოთახში შევდივარ, უჟანგბადობაა, კედლებს არყის ოხშივარი ასდით. იგივე პოზაში, ტანსაცმელგაუხდელი, ჩანასახივით მოკუნტული დარჩენილა. ვცდილობ ხვრინვა გავიგო, დავრწმუნდე, რომ არ მომკვდარა. ხმა არ ისმის. თითებს კანკალით შუბლზე ვადებ - ძარღვები გახეთქვაზე აქვს. ცოცხალია - არ მომკვდარა. უჩვეულოდ ვღონდები, იქნებ სჯობდა, რომ მომკვდარიყო და დაესვენა.
ყურში არყის ბოთლების მსხვრევის გამაყრუებელი ხმა მესმის და მამაჩემის დანისლულ, ნაღვლიან თვალებს ვხედავ. ერთიმეორის მიყოლებით მის არყებს ვამტვრევ. შემდეგ ვჯდები, წყლით თვალებს ვიბან, გარეთ გავდივარ. მეზობლის კარზე ვაკაკუნებ. ვეუბნები, რომ ხის გამხმარ ტოტზე ფეხი გავიფხაჭნე, ერთი ჭიქა არაყი მომეცი, რომ დავიმუშაო. მეზობელი სამედიცინო სპირტსა და ბაბას მაძლევს, თავაზიანად - კარგად ყოფნას მისურვებს.
სპირტს გაუზავებლად მამას ვაძლევ, დალევაში ვეხმარები. უგონო მდგომარეობაში თითქოს ცდილობს, რომ მადლობა მითხრას, არ გამოსდის.
ნარკოლოგიური საავადმყოფოს განყოფილების გამგე განუწყვეტლივ თავს აქნევს. სიგარეტს უკიდებს, რომელიც ქრება. ცდილობს მომისმინოს. ვეუბნები, რომ მამა ცნობილი ქირურგია, მისი გადარჩენა მინდა - მინდა გავკურნო, როგორმე დავეხმარო, მაგრამ არ მინდა, რომ ადამიანებმა გაიგონ ამის შესახებ. მიგებს, ჩემს შეშფოთებას იზიარებს, სიგარეტს ისევ უკიდებს, რომელიც ჯიუტად ქრება. მიხსნის, რომ პალატები ფასიანია, რეჟიმი - მკაცრი, ექთნები - შეუბრალებლები, ყოველდღე ავადმყოფებს ერთ ჭიქა არაყს აძლევენ, ხოლო შემდეგ საერთოდ უკრძალავენ, თუ არ ემორჩილებიან, დამაწყნარებელი პერანგით საწოლზე აბამენ. რომ მოკვდეს? - ვეკითხები. ჩვენთან ბევრი კვდება, დასამალი არაფერია, თქვენც გესმით, რომ მისგან განკურნება შეუძლებელია. არ მინდა, რომ მამა მოკვდეს. მომენატრება.
კედლები წითელია. მამა იატაკზე გდია. გადახეთქილ საფეთქლიდან სისხლი მოჩქეფს. ლამაზია. მოედნის შადრევნის მსგავსია. დედა და და სახლში არიან, თავიანთ ოთახებში. თითს ჭრილობაზე ვადებ. სისხლი ადგილობრივი წარმოების წვენებივით წყალწყალაა. იოდით ვუმუშავებ. ნახვევს ვადებ - მან თავად მასწავლა.
მამა, ვერ გიტან. მატყუებ. - იცინის. - სად დაეცი? - მატარებლის ლიანდაგებთან, - ვინმეს ხომ არ დაუნახიხარ? - ვეკითხები, - ყველა მეზობელმა დამინახა. ერთი ბავშვი დამეხმარა, სახლში მომიყვანა. მაპატიე.
მამა ჯიბიდან დაჭმუჭნულ ათასდრამიანს იღებს. აიღე, მეგობარ გოგოსთან ერთად ყავას დალევ. საწოლზე ვაწვენ. დაიძინე, დაიძინე.
მამაოსთან მივდივარ. მირჩევს წირვას დავესწრო. უფალი ყველაფერს ისმენს. მისი პასუხი დუმილია. დიახ, ის მხოლოდ მდუმარედ იზიარებს. მისი მოწყალება არ მჭირდება. ვღელავ.
შესამოსელს, სანთლებსა და საკმეველს მაძლევენ. რიტუალი დიდხანს გრძელდება. წირვის შემდეგ მღვდელი მიახლოვდება, მეგობრულად მხარზე ხელს მადებს. უფლის იმედი იქონიე, დიდი გული აქვს, გზას გიჩვენებს. არ ვიცი რას იგრძნობდა იესო, მამა ღმერთი ლოთი რომ ყოფილიყო.
მღვდელს ვეუბნები, რომ მამა მეცოდება, მინდა, რომ მოკვდეს, მაგრამ არ მინდა ჯოჯოხეთში მოხვდეს, ისედაც ჯოჯოხეთშია. ვამბობ, რომ მრცხვენია. ნუ გრცხვენია, ქვეყანაზე მარტო შენ არ ხარ ასე, შვილო ჩემო. მაწყნარებს, მეგობრულად მემშვიდობება.
სიზმრებში გამჭვირვალე ბოთლებს ვხედავ. თითოეულ მათგანში მამა ზის - დაჩლუნგებული გამომეტყველებით. დახმარებას ითხოვს. მისი ხმა არ ისმის. პირის მოძრაობებიდან ვხვდები. გიჟივით თავს ვესხმი ბოთლებს, მამას თმებით გარეთ ვექაჩები, მაკრატლით თავს ვჭრი. კარაქივით რბილად იჭრება... ყოჩაღ შვილო, გააგრძელე, გადამარჩინე. ვუსამძიმრებ ჩემს თავს, რომ მამაჩემი ხარ. მოლაპარაკე თავებს ფეხით ვდგები. სისხლი არ არის. მამას სისხლი არ აქვს. წყალია.
ტელეფონზე მირეკავენ. საავადმყოფოში მეძახიან.
სწრაფად მივდივარ. გული მეწრიტება, მომაკვდავი თევზივით ფართხალებს. ოთახში დამტვრეულ ბოთლებს ზვიგენის კბილებივით ბასრი წვეროები აქვთ. მამა საერთოდ შიშველია. ქვედა ტუჩი რამდენიმე ადგილას ჩამოხეული აქვს. სახე მაცივრიდან ნახევარი საათის წინ გამოღებულ ვარდირფერ ხორცის გუნდას მიუგავს. ვერ ხვდება, რომ მასთან ვარ. დაჭრილი თითებით სანთებელას ჩასჭიდებია და ცხვირის ღრუში შეურჭვია - გაზს ისუნთქავს. თითები მარწუხებად გადაქცეულან. ხელიდან სანთებელის ართმევას ვცდილობ, ვერ ვახერხებ. თითზე ვკბენ. ტკივილს არ გრძნობს, მაგრამ რეფლექსურად ხელის გულს შლის. სანთებელას ვაგდებ. კარებს ვკეტავ. ბულდოგივით ყბებს ვუჭერ, მაგრამ ხმა ტუჩებს შორის გამოსასვლელს მაინც პოულობს. მინდა ფიქრში ვიღრიალო. თითქოს გამომდის კიდეც. მხოლოდ მე მესმის.
სავარძლის ქვეშ საცვალს ვპოულობ - მზრუნველად ვაცმევ, შემდეგ დანარჩენსაც - წინდები, შარვალი, პერანგი. მამა მზად არის. ძალა მოიკრიბე, გთხოვ. არ მინდა, რომ დამინახონ, როგორღაც ვაგებინებ. არ დაგინახავენ. მხარში ვუდგები, ხელს მჭიდროდ ვხვევ. კარებს დამფრთხალი ვაღებ, მომენტს ვარჩევ - კორიდორში გამომყავს. მამას დაჭრილი სამხედროს შესახედაობა აქვს, ვექაჩები. ღმერთო, ოღონდ ვინმე არ შემხვდეს, გთხოვ. რენტგენის ოთახიდან ექთანი გამოდის - ჩვენსკენ მოემართება. ვცდილობ გავუღიმო, მაგრამ მეტირება. კორიდორი არ მთავრდება. ცოტაც და გარეთ გავალთ. ძალა მეცლება. ვეცემით. მამა მაშინვე იძინებს. ზემოდან ვაწევარ. სახე სახეს ეხება. ჩემი ცრემლებით თვალები, ყურები და პირი ევსება. სიცივისგან და სიმლაშისგან ფხიზლდება. კორიდორში სიჩუმეა. ფეხზე ვაყენებ, სვლას ვაგრძელებთ. კორიდორს დასასრული არ აქვს, ისევე, როგორც მამაჩემის სიცოცხლეს. შავი ასოებით წერია - გასასვლელი.
მანქანას კარებთან ვაჩერებ. მამას გვერდითა სავარძელში ვათავსებ. ღვედს ვუკრავ, რომ არ გადავარდეს. სახლში არ გვხვდებიან. დივნის კიდესთან ვჯდები. ძილი მერევა.
„შენ გეუბნები, მრცხვენია, რომ მამაჩემი ხარ. შენ არ გიყვარვარ, რომ გყვარებოდი - სმას თავს დაანებებდი, შენში სიყვარული არ არის, შენ მარტო დალევა გიყვარს, შენი ბოთლებით მე გადამყლაპე. მინდა, რომ ჩემში მოგკლა, არ მინდა შენს მოცემულ სახელსა და გვარს ვატარებდე... ჩემთვის მკვდარი ხარ, მამა“.
„ბევრს ყავს მსმელი მამა, მარტო შენ არ ხარ. მწარეთ ლაპარაკობ, მაგრამ ვიცი, რომ კეთილი ბიჭი ხარ, ისევე როგორც მე. აღარ შემიძლია, რომ არ დავლიო, ეცადე გამიგო. ვერანაირი მკურნალობა ვერ მიშველის. ამას შეეგუე. მე ავად ვარ, ძალიან ავად, ვწუხვარ შენს გამო, რომ ასეთი ვარ. არ შეგიძლია შენში მე მომკლა, მე შენ კარგად გიცნობ, მე შენში მერეც ვიცოცხლებ. რაც არ უნდა ვქნა, შენ მე არ მიმატოვებ“.
ცარიელი გულით სამსახურში მივდივარ.
ტელეფონის ზარს ველოდები.
ამჯერად სად დაეცა მამა? - სამსახურში, ოთახში, ეზოში, საპირფარეშოში, ბუჩქებში.
მამა დაეცა.
მარტოა.
კარი ჩაუკეტეს - სისხლი სდის, დახმარების გამოძახება არ შეუძლია.
საჭიროა ავჩქარდე.
მასთან გავრბივარ. ავტოფარეხშია. ბოთლი ბენზინით და რეზინის მილი გვერდით უდევს.
მაჯებზე ნემსის ნაჩხვლეტებია.
თავზარდამცემია.
კასკადის ბეტონებზე ვდგავარ. მსუბუქი ქარია. ძირს სიბნელეა, ზევით - ვარსკვლავები.
ტერიტორიის ზედამხედველი სუნთქვაშეკრული მიახლოვდება. დაბლა ჩამოდი დროზე, გაგიჟდი? ხმა ჰაერში იკარგება.
ბაბაიანის ქუჩაზე გადავდივარ.
„ჩაიკოფე“ მაღაზიას ვუახლოვდები, სადაც შეყვარებული გოგოსთვის ჩაის ვყიდულობ.
სახლისკენ მივრბივარ.
მივრბივარ, რადგან მეშინია.
მივრბივარ, რადგან გამჭვირვალე ბოთლების დანახვა არ მსურს.
მივრბივარ, რადგან ჩემთან ერთად მირბის მსოფლიოს ყველა ბავშვი.
მივრბივარ, რადგან არ მინდა ასე იყოს.
მივრბივარ, რადგან მამას ოჯახის წევრებისგან ფარულად ერთი ჭიქა არაყი უნდა დავალევინო.
მივრბივარ, რადგან ის მელოდება.
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა