გენრიეტა ქუთათელაძე - ლექსები

* * *
ახლა მე ისე ვძერწავ სტრიქონებს,
ვით ღმერთი თიხას,
როდესაც ქმნიდა ხატს თავისას -
შესაქმის გვირგვინს
და ჩრდილად მადგას
იმ შორეული დღის გაელვება,
ოდეს ადამმა ედემს მოავლო
პირველად თვალი:
ვერ დაინახა ძე ხორციელი,
არავინ ჩანდა,
ის მარტო იყო...
/ღმერთს არ ეცალა ადამისათვის,
ის ისვენებდა/.
- ასეთი ყოფნა? - გაიფიქრა და ჩაღუნა თავი,
ხის ქვეშ ჩამოჯდა,
ჩაფიქრდა მწარედ,
საიდან გაჩდა ამქვეყანაზე,
წინ რა ელოდა...
მზე შუბის ტარზე შემომდგარიყო
და სხივებს ჰფენდა,
ზესამყაროდან ჩამონთებული,
ნაირფერი და სურნელოვანი
ჰყვაოდა ვარდი, იასამანი...
ვაშლის ყვავილზე დაბრძანებული
ერთი მზეწვიაც ისე გალობდა, გაგაოცებდათ...
მაგრამ ადამი ვერაფერს გრძნობდა;
ასეა, ასე, ვეღარც სამოთხე გაგახარებს,
თუკი ხარ მარტო...
ვეღარ გაუძლო ეულმა ტანჯვას
და ისე მწარედ ამოიკვნესა,
ღმერთს შეეცოდა და მისი ნეკნისგან შექმნა ქალი,
ვისაც თავისი სული ჩაუდგა...
ფეხზე წამოდგა ადამი და ქალს შეეგება.
აკაშკაშდა და გადანათდა სულ მთლად სამყარო.




* * *
ეს მინდორი სახლია ჩემი,
ბალახები - ლოგინია მწვანე ზეწრებით,
შემოუნახავთ სისველე ნამის და ფესვს მირწყულებენ,
ოცნებას მჩუქნიან, როგორც ავგაროზს
და სიზმრის პლანეტაზე მეპატიჟებიან...
აი, ამოენთო მზე მეწამული და
ალიონის სხივი შვიდფერი მომესალბუნა:
- ამოიწვერე, ნუ გეშინია, აყვავდი დროზე!
ამოვისუნთქე და გავახილე ცისფერი თვალი...
ეს მე ვარ, კესანე.

***
ჩემს მდუმარებას მოგონებათა კვებავს ფიქრები,
სიტყვებმა კი, ვით ჩიტებმა, გადაიფრინეს
და შემატოვეს მკაცრი ზამთრის დიდ სიმარტოვეს...
მიიზლაზნება დრო ზარმაცივით,
თითქოს ფეხს ითრევს...
გათენებამდე დიდი დროა,
რა გაათენებს...
შუაღამის ცაზე ვითვლი ვარსკვლავებს,
რა სიგიჟეა,
ვინ დათვალა, მე რომ დავთვალო;
აი, გამოჩდა მთვარეც,
გადაიძრო პირბადე ღრუბლის,
დაშვენდა ღამეს...
ცის დასალიერს კი გარონინდა
ის უცხო სხივი,
სიზმრად რომ ვნახე.



* * *
ეს რა ხანია ზღაპარში ვცხოვრობ,
ვმეგობრობ დევებს, ქაჯებს და ჭინკებს,
შეღამებისას ტრიალ მინდორზე კოცონს ვაჩაღებ
და ცეკვას ვიწყებ...
ეს, რა თქმა უნდა, ბევრს, ბევრს არ მოსწონს,
რახან სმენიათ:
ბოროტი არის დევი ესოდენ,
უსამართლო და მოძალადე,
რისხვის მფრქვეველი...
მაგრამ, ძვირფასნო,
ჩემი ზღაპრის დევი, იცოდეთ,
სულაც არ არის გულბოროტი და ავზნიანი,
როგორც ამჟამად დედამიწაზე მობინადრე მრავალი დევი,
ადამიანის იერსახით და ეშმაკის სულით,
აი, როგორიც: გაქსუებული ბიზნესმენები,
ცრუ მწიგნობარნი, მოსამართლენი და კიდევ სხვა ბევრი,
განუსჯელად აღზევებულნი...
ყალბი ღიმილით და გამჭოლი მზერით,
კითხვებს რომ ბადებს,
თუმც კი, ცხადია, დროს სათავისოდ რომ მოაქცევენ.
ჰო, რა ხანია ზღაპარში ვცხოვრობ,
დავიმეგობრე ჭინკა და დევი,
მალე სიმღერას დავაგუგუნებთ და
ცხადში გეწვევით.



* * *
ნაბიჯს ვეღარ ვდგამ,
ჩავიძირე სულ მთლად წყვდიადში,
არ ვიცი რა ვქნა, თავს რა ვუშველო;
ჯანდაბას, რაც არის, არის, მაგრამ შენ,
ჯერაც რომ არ მოსულხარ ამ პლანეტაზე,
როცა მოხვალ, რა გეშველება,
რა დაგხვდება აქ სანუგეშო;
ფარისევლებს დადგომიათ დრო სანავარდო,
უმეცარნი და თავხედები გალაღებულან,
დიდი დარბაზი დაუპყრიათ ჰეტერა ქალებს,
ცრუ მწიგნობარნი, მოსამართლენი,
კიდევ სხვა ბევრნიც ყელყალაობენ...
მეორედ მოსვლას გვიქადისო ეს ყველაფერი,
ასეც ამბობენ... - რა გვეშველება?
წყალობა გვყავი, უფალო,
წყალობა გვყავი!
უფლის ხმა მესმა:
- მე რას მიყურებთ,
თავის უფალი თავად ხართ, თვითონ,
მოუხმეთ გონს და ისაქმეთ ისე,
როგორც შეჰფერის კაცს -
ხატს ღვთისას და თავისუფალს!



* * *
მეკითხებიან: - რაა სიახლე,
რას ვფიქრობ?
ეს უჩემოდაც ალბათ იციან...
რაა სიახლე?
ჩემს ცხოვრებაში?
აწი სიახლე რაღა დროსია;
სიკვდილს გულისხმობთ?
თუ ვემზადები?
მთელი ცხოვრება სამზადისია,
სხვადასხვა ფერის ნიღბით აკრული
და დანამული, უხილავ ცრემლით,
რომ უჩემოდაც ამოვა მთვარე,
როცა ამქვეყნად აღარ ვიქნები
და ვარსკვლავებიც უჩემოდაც გაიმცინარებს,
ყვავილს ექნება ისევ ისეთი ნაზი სურნელი,
ტყე იშრიალებს, იქროლებს ქარი,
იწვიმებს კიდეც... და მერე, როცა გამოიდარებს,
ცა აყვავდება უცხო ფერებით,
მიწა-ბალახით, ჰო, ყველაფერი იქნება ისე,
როგორც ბუნებას დაუწესია...
ოღონდ მე უკვე აქ არ ვიქნები,
ჰო, საწყენია, მაგრამ, ოღონდაც
მთვარემ გამოანათოს და მზემ იმზეოს,
ჩქეფდეს სიცოცხლე,
ჩემს მერე, დიდხანს...
სხვა არა მინდა!скачать dle 12.1 ზემოთ