ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ლუკა ბაქანიძე - Dolce Vita
რა სუფთა ხარ და დაბნეული, ჩემო კორონა. სხვა სახელი გქვია, ვიცი. ალბათ რაიმე ძაღლური - სტივი-ჯეკა-შარიკა-ბობი. ალბათ რაიმე ეგეთი, იდიოტური. ძაღლებს რო ძაღლურ სახელებს არქმევს, მანდ მიქარავს კაცობრიობა. ან რაის კაცობრიობა. სადღაა კაცობრიობა. კაცობრიობა სახლში ზის. კაცობრიობა იმალება, როცა შენ დაწანწალებ ქუჩებში, ჩემო კორონა. რა სუფთა ხარ და მსუქანი, დაბნეული და მსუქანი, გამძღარი კორონა, დედააფეთქებული კორონა. შენ არ გეუბნები, შენ არ გაგინებ, ნუ ფრთხები - იმას ვაგინებ... გაგინებდა პატრონი? და ვინ ოხერია ნეტა შენი პატრონი. შტერი ალბათ არ იქნება. - შტერ პატრონებს შტერთვალება ძაღლები ჰყავთ. ნაბიჭვარ პატრონებს ჰყავთ ძაღლები, თვალების ნაცვლად ორი ნატეხი შიშით. და მუდარით. თითქოს არც ჰყავდეთ საერთოდ პატრონი. შენ კი ჭკვიანი თვალები გაქვს და ვინაა-მეთქი შენი პატრონი. შეიძლება, ჭკვიანი იყო და შემდეგ კორონამ დააკარგინა ჭკუა. შეიძლება შენ ეგონე კორონა და გამოგაგდო სახლიდან. თუ გადმოგაგდო სახლიდან. ის მაკე ძაღლი რო გადმოაგდო მეთორმეტე სართულიდან ვიღაც თესლმა. როცა ეშინია, ადამიანზე სახიფათო არავინ და არაფერია გალაქტიკაში. შეშინებულ კაცზე ახვარი არავინაა გალაქტიკაში. დამფრთხალია კაცობრიობა. მიდი და გაიგე, ვინ რისი გამკეთებელია. ვის ენდოს და ვის გაექცეს შენნაირი ჭკვიანთვალება ცუგა. ჰოდა, კორონა, ვინ არის ნეტა შენი პატრონი... მოდი, ასე ვქნათ:
შენი პატრონი იყოს მავანი მწერალი, რომელმაც ერთხელ დააცემინა და მერე ისევ დააცემინა და მერე ისევ. შემდეგ დალია ბოთლი არაყი, ჩაგკიდა ყურებში ხელი და შემოგმღეროდა სახეში ბითლზების სიმღერებს. შენ კიდევ არყის სუნი არ გიყვარს და თავს განზე წევდი, მაგრამ არც გაურბოდი, რადგან ალბათ გიყვარს პატრონი, თორემ მზერა გექნებოდა მკაცრი ან მფრთხალი. უპატრონო, თავისთავის ამარა დარჩენილი, უსიყვარულო ქუჩის ძაღლივით. ჰოდა, მოდი, არ უშველოს არაყმა შენს პატრონს და სიცხემაც აუწიოს, მაგრამ ექიმების, თეთრი ხალათის ფობია ჰქონდეს ღრმა ბავშვობიდან გამოყოლილი, როცა ერთხელ ავადმყოფობა მოიგონა სკოლაში არწასასვლელად და გააქანეს კიდეც ექიმთან. და ექიმებმა მართლაც აღმოუჩინეს ღვიძლის, ანდა ღვიძლი არ გვინდა - ნაღვლის ბუშტის დაავადება და მთელი ზაფხული ყველა ნახვრეტიდან ზონდები თხარონ მოდი შენს პატრონს ბავშვობაში. მთელი ზაფხული საავადმყოფოს შენობაში გაატაროს და მერე მომჯობინდეს და გამოჯანმრთელდეს, მაგრამ ექიმების უკიდეგანო შიში გაჰყვეს მოწიფულობაშიც და ამიტომ, რო აცემინა და სიცხემაც მისცა, წამით არ ეფიქროს შენს პატრონს სასწრაფოს გამოძახებაზე და აეგრე, დასიცხული, პირბადით და ხველებ-ხველებით წავიდეს იქვე უბნის მაღაზიაში არყის საყიდლად და, რა თქმა უნდა, შენც გაგიყოლოს, ჩემო კორონა. ქუჩაში ვინმე კამუნისტ მეზობელ მოხუცს შეემჩნიოს და დაერეკოს პატრულში და მაღაზიიდან გამოსულს ეგრევე დასეოდნენ სკაფანდრიანი თუ ფორმიანი ტიპები და არყის ბოთლიანად ჩაეგდოთ მანქანაში და გადაეკარგოთ სადღაც... შენ კიდევ, მოშორებით ქუჩის ბოძზე მიბმულს, ყველაფერი დაგენახოს და აგეტეხოს ყეფა, თუმცა შენთვის ყურადღება არავის მოექციოს. და მოდი, ვითომ იჯექი ცარიელ ქუჩაში ბოძზე მიბმული და საღამომდე ელოდე პატრონს, შემდეგ მოგბეზრდა, თავის დაძვრენა სცადე საყელურიდან და არ გიწვალია დიდხანს, რადგან უყვარდი და უყვარხარ პატრონს, ძალიან უყვარხარ და ამიტომ არასოდეს გიჭერდა საყელურს, რო არ გტკენოდა. ამიტომაც, იოლად დაიძვრინე თავი და იმ მაღაზიაში დურთე თავი, სადაც შენი პატრონი ყიდულობდა არაყს. გამყიდველმა კივილი დაიწყო, თუმცა გიცნობდა შორიდან. შენ ყურადღება არ მიაქციე და იატაკის ყნოსვით შემოირბინე მთელი მაღაზია. მერე გარეთ გამოხვედი და აქ დაკარგე კვალი, იმიტომ რო არც გამოცდილი მეძებარი ხარ და არც ქუჩის ძაღლი, რომლის გადარჩენა ცხვირზე, ყნოსვაზეა მარტო დამოკიდებული. ჰოდა, აიშვირე ალბათ ცხვირი და უმწეოდ ყნოსავდი ადამიანთა შიშით გაჯერებულ მომწარო ჰაერს. შემდეგ პროსპექტისაკენ დაეშვი ვიწრო ქუჩებით, ახალი, უცხო ტერიტორიების განცდისგან და ცივი ქარისგან აძაგძაგებული...
ხომ არ მოგშივდა, კორონავ ჩემო. სუპს გიწილადებ. შევათბობ ცოტას და. ხომ ჰყავდა ვიღაცას პლატერო. ხომ ჰყავდა ვიღაცას ჰომო. ჰოდა, მეყოლები აგერ მეც, კორონა, რატომაც არა. თან, ძაღლი არ მყოლია ცხოვრებაში. სადგურისკენ, ჩემსავით უპოვართა და ბომჟთა სოფელი როა, მიტოვებულ, ჟანგიან მატარებლებში და დანგრეულ ნაქარხნალებში, მანდაც არიან ბლომად ძაღლები, მაგრამ ჯოგებად დადიან და გეცოდინება, ან საიდან გეცოდინება, კოლექტივში როგორ ითქვიფება ხოლმე ინდივიდი. როცა ასეთი ჯგუფიდან ერთი ძაღლი შემოგიღრენს, უნდა გაიქცე, იმიტომ რო დანარჩენებიც შემოგიღრენენ. ბევრი ძაღლი სახიფათო ძალაა, ისევე, როგორც ბევრი ადამიანი. არაფერი ვარგა ბევრი. თუმცა ბევრი ფული კაია. მე რო ბევრი ფული მქონდეს, არ წამართმევდნენ იპოთეკაში ჩადებულ სახლს. მაგრამ ბევრი კი არა, საერთოდ არ მაქვს ფული... რა იდიოტური შეგრძნებაა, ღმერთებო, როცა არ გაქვს სახლი და ამ დროს მთელი მსოფლიო გიყვირის, გიღრიალებს: დარჩი სახლში! დარჩი სახლში! დარჩი სახლში! სტეი ჰოუმ, ბლიად. სტეი ჰოუმ. და ჩაკეტე ფანჯარა. ჩაკეტე კარი. თორემ მოვა კორონა. მოვა ღრიჭოდან. მოვა ლუკმიდან. მოვა ხვანჯრიდან. მოვა მობილურიდან - ყველა გზა და ბილიკი კორონასია. ადამიანისთვის აღარაა ადგილი ამ პლანეტაზე, სახლის გარდა. და იქაც შიშით უნდა იკანკალო, იქაც სპირტში უნდა იბანავო და სავარძლის სახელურები წმინდო, რო ზედ არ ეჯდეს მისი უდიდებულესობა კორონა - დედამიწის დედოფალი. და მეც ეგრე ვიკანკალებდი ალბათ, სახლი რო მქონდეს. მაგრამ არ მაქვს სახლი და აღარ მაქვს შიშის უფლება. არცერთ უპოვარს არ აქვს შიშის უფლება და იმიტომაც არ ეშინია არც ერთს; დგება ჟამი, როცა შიშს ფუნქცია ეკარგება - არ მეშინია და შენც, ჩემო კორონა, ნელ-ნელა შეეჩვევი უშიშობას, თუ მანამდე არ მოგძებნეს და არ დაგაბრუნეს სახლში და სანამ მოგძებნიდნენ, წამო ახლა და ის ხმელი ტოტი მოვათრიოთ მე და შენ, ცეცხლი რო არ ჩაგვიქრეს... ჰოდა, მოდი, ვითომ:
ჩამოაღწიე ფართო და უკაცრიელ პროსპექტზე, სადაც უკვე გაგევლო ერთი-ორჯერ პატრონთან ერთად, საყბეურში და ხალხის ხმაურში. ჩამოაღწიე და ისედაც დამფრთხალი, უკაცურობამ უფრო დაგაფრთხო. დაგაფრთხო ცარიელმა ქუჩამ. ქარში სულებივით მოსავსავე ცელოფნის პარკებმა. დაგაფრთხო დინამიკებში მოღრიალე, მონოტონურმა, მოსაწყენმა და გაგრძელებულმა გალობამ - ეკლესიაში შეყუჟული მღვდლის უშინაარსო, უძალო სიტყვებმა, ცარიელ ქალაქში ექოსთვისაც რო ვერ მოეკრიბათ სიმხნევე და ასფალტზევე ფართხალებდნენ მომაკვდავი თევზებივით. მაგრამ მაინც ადამიანის ხმად იგულვე და ფრთხილად შეხვედი ეკლესიის ეზოში. კიბეს აუყევი და შეშინებულმა მოავლე თვალი ხატებს. ამ დროს კი შეგამჩნია მღვდელმა, აქამდე ფრედი მერკურის ეშხში რო ჩაებღუჯა მიკროფონი და ლამის ტანიც აეყოლებინა გალობისთვის. შეგამჩნია, მოგეპარა და წიხლისკვრით დაგაგორა კიბეზე, თან ერთი ხოშიანი ძველბიჭური გინებაც მოგაყოლა...
პური ჩაგიფშხვნა სუპში? თუ ისე შეხვრეპ. რას გაჭმევდა ნეტავ შენი პატრონი. მე თუ მკითხავ - ღმერთების საჭმელია ანაკომის სუპი. ღმერთებს კი უყვართ ტკბილი ცხოვრება. დღეს ჩვენ ვართ ღმერთები, ჩემო კორონა. ჩვენი თავის უფალნი და გამგებელნი... რას ვყვებოდი:
მღვდელზე ნაწყენი და უსამართლო მოპყრობით განრისხებული, რადგან, ზედ გეტყობა, ალბათ განებივრებდა ალერსით შენი პატრონი - განშორდი ღვთის სახლს და იქ დავანებულ ეშმათ და გაუყევი უკაცრიელ პროსპექტს მოედნისაკენ. აქ ლეკვობაში უკვე ნამყოფი იყავი და სკვერში აუზიდან უცებ ამომსკდარმა შადრევანმა მაშინ ისე შეგაშინა, რო მას შემდეგ არ ენდობი შადრევნებს - ბავშვთა სამოთხეს და ღატაკთა უფასო აბანოს - არ ენდობი და არც ახლა ენდე იქაურობას და პირდაპირ შუა მოედნისკენ დაადე თავი, იოლად აუარე გვერდი კანტი-კუნტად მავალ ტრანსპორტს და ამ დროს, ყვითელი და ბრჭყვიალა ძეგლის ძირას, მწვანე მოლზე წამომჯდარი ძაღლი შეამჩნიე ... პუდელი... ანდაც, არა, მოდი გერმანული ნაგაზი იყოს - შეამჩნიე და მიუახლოვდი, უშიშრად დაყნოსე - ჯერ ხომ არ შეხვედრიხარ ისეთ ძაღლებს, ყველაფერ ცოცხალზე რო ნერწყვი ადგებათ. არ შეხვედრიხარ და ამიტომ მიუახლოვდი უზარმაზარ ძაღლს, რომელიც, საბედნიეროდ, გერმანული ნაგაზი გამოდგა და მაშასადამე - ფრიად ბრძენი სულიერი. ნაგაზმა ერთი გადმოგხედა და გააგრძელა მოედანზე შიგადაშიგ მოძრავი მანქანების თვალიერება... ღმერთებო, წარმოგიდგინეთ ორივე ასე. ერთად. იმ უაზრო და ბრჭყვიალა ძეგლის ნაცვლად. ვით ქანდაკება. მიუსაფრობის მონუმენტი ჭეშმარიტი. იჯექით გვერდი-გვერდ, როცა უცებ მანქანამ გააჩერა და შოფერმა დაიბღავლა: ვააჰ ამის! ავჩარკა და ლაბრადორი! სუფთები! ნაღდები! ვააჰ ამის! შემდეგ მანქანიდან გადმოვიდა და ალერსიანად მოგიხმოთ: ცუგა-ცუგა! მოდით, ძაღლებო, ნახეთ რა მაქვს! გერმანულმა ნაგაზმა ჩუმად დაიღრინა და ნელა, დინჯად გაერიდა, ტროტუარს მიაშურა და ქუჩას დაუყვა ძუნძულით, შენ კიდევ, ადამიანს, მოფერებას, მეგობარს მონატრებული, ნდობით მიუახლოვდი, ხელიც აულოკე და მძღოლის მოპატიჟებაზე მანქანაშიც დაუფიქრებლად შეხტი, უკანა სავარძელზე გაწექი...
ჰო, მართლა: მოგეწონა ღმერთების საჭმელი? ანაკომი იგი, უანაკომესი. ამბობენ, ცეცხლი ეკიდებაო. კუჭს ხვრიტავსო. ტყუილი ყოფილა. მშიერ ადამიანს ფიცრის ნატეხიც კი შეერგება თურმე. თურმე შიმშილი შეიქმს ჭეშმარიტებას... შიმშილი და მისი უდიდებულესობა კორონა: ახლა თუღა მიხვდება კაცი, რა ბედნიერება ყოფილა, როცა ღიაა ყოველი. კარიც. ფანჯარაც. გულიც. გზაც. როცა ღია ხარ მთლიანად. რა ბედნიერებაა, როცა, უბრალოდ, დადიხარ. დადიხარ. სადაც გინდა და როცა გინდა. როცა სუნთქავ თავისუფლად და შვებით და არ გეშინია რო ერთმა შესუნთქვამ შეიძლება ფილტვები დაგილპოს. ერთმა ჩახუტებამ შეიძლება ყოვლად უცნაურ ადამიანებს გადაგყაროს, აქამდე მხოლოდ ფილმებში რო გინახავს: კარგ ადამიანებს, დიდი გარინდების ჟამმა თავისდაუნებურად კოსმონავტებს თუ უცხოპლანეტელებს რო დაამსგავსა. არადა ვინ იცის, სწორედ ისინი აღიქვამენ ყველაზე მძაფრად, სწორედ ისინი განიცდიან ყველაზე მეტად და გრძნობენ, აესე, შუა სიკვდილში მოქცეულნი, ღია და თავისუფალი ცხოვრების, სიცოცხლის ფასს... თუმცა, სად გავჩერდით, კორონავ ჩემო:
გაწექი უკანა სავარძელზე და წაგახრიგინეს სადღაც, შორს. გზაში გხვდებოდნენ უცხოპლანეტელის მსგავსი ადამიანები, აქამდე რო არსად გინახავს და გეშინოდა. აჩერებდნენ გზაში მანქანას და მძღოლი ყველას ეუბნებოდა, რო იყო მრევლი და წირვაზე მიდიოდა ეკლესიაში და სულაც არ გამიკვირდება და მოდი, დაე, ასეც იყოს - მოწმობასთან ერთად მხცოვანი პატრიარქის ფოტოს ანახებდა ყოველ შემხვედრ ფორმიანს და ისინიც უპრობლემოდ უშვებდნენ, სანამ არ გასცდით ქალაქს და არ მიაღწიეთ რომელიღაც სოფელს. გადმოხვედით მანქანიდან და მძღოლმა ეზოში შეგიყვანა, სადაც ცარიელი ძაღლის ხუხულა იდგა. იქვე მიგაბა ჯაჭვით და ყოვლად უგემური სალაფავი დაგიდგა ჯამით, რომელსაც, პირი არ დააკარე, შეძვერი ხუხულაში და იქიდან ათვალიერებდი გარშემო დასეულ უამრავ ბავშვს და ისმენდი: ლაბრადორი! ლაბრადორი! სუფთა ლაბრადორი!
ეგ არაფერი, კანკალი იცის ხოლმე საღამოს, გაზაფხულობით. რო იცვამ გცხელა და რო იხდი გცივა. თან, ცეცხლიც მომცრო გვინთია, შეშა რო გამოვიზოგოთ და დილამდე გვეყოს. ადრე, სახლი როცა მქონდა, აქ სასეირნოდ ჩამოვდიოდი და მაშინ ცეცხლი გიზგიზებდა ყოველთვის, და აქეთ-იქით უძრავი და მუნჯი ჯარისკაცები იდგნენ, რამეთუ, ეს ჯებირი, ჩემო კორონა, ახლა რო ქარისგან გვიფარავს, უცნობი ჯარისკაცის ძეგლს წარმოადგენს. ახლა კი არც ჯარისკაცებია და არც ის აირი ანთია. არც სახლია და არც ფული. მაგრამ მაინც ვცხოვრობთ. კორონიანად თუ კორონას გარეშე. და კიდევ ბევრია: ზოგი, ჩემსავით, არც ისე ბებერი და ზოგიც მთლად დაჩაჩანაკებული. ზოგი ბავშვი და ზოგი ქალი, თუმცა არავინ გვაჯარიმებს და არავის გადავყავართ სადმე, კარანტინში თუ ჯანდაბაში - სულ რო ხველებით ვკვდებოდეთ და არც პირბადე გვეკეთოს. ჩვენ ვართ სულები. უჩინარი ადამიანები. ვერავინ გვხედავს. არავინ გვიყურებს. თითქოს, არც ვარსებობდეთ საერთოდ. ჩვენს გვერდით, ჩვენს გადაღმა მიედინება დიდი გარინდების ჟამი, სადაც დედოფლობს მისი უდიდებულესობა: ვირუსი, კორონად სახელდებული... აგერ, ამ ზურგჩანთაზე მოკალათდით რამენაირად, ქალბატონო ჩემო. არაყს შემოგთავაზებდით გასათბობად, მაგრამ ეჭვი მაქვს, უარზე დადგებით და ჯობს, ისევ მარტომ გავაგრძელო წრუპვა და თან, თქვენს თავგადასავალსაც მივხედო ჯეროვნად:
გიყურებ და ვფიქრობ, მძღოლს დასატოვებლად უნდოდი თუ გასაყიდად, თუმცა მოდი, ამჯერად განვაძევოთ ჩვენგან წყეული სენტიმენტები და მძღოლის ერთ-ერთ შვილს ინტერნეტში განცხადება განვათავსებინოთ შენი სწორუპოვარი ფოტოთურთ... კი, ასე უკეთესია. მოკლედ, დებს მძღოლი განცხადებას შესაბამის ინტერნეტ-გვერდზე და ამაოდ ელოდება მყიდველს - უკვე დიდი გოგო ხარ და შენი შეჩვევა გაუჭირდება ახალ პატრონს. ამასობაში, გადის რამდენიმე დღე. ისევ გესევა მთელი სოფლის ბიჭ-ბუჭობა და განცხადებაც უქმად დევს ინტერნეტში. ბოლოს მძღოლის გაქნილი ცოლი მოიფიქრებს და დაკარგული ცხოველების საიტზე გადაიტანს განცხადებას, შენი პოვნის და შეფარების ინფორმაციით და ყოვლად უსინდისოდ სიტყვასაც გადაჰკრავს გარკვეულ თანხაზე, რომელსაც სიამოვნებით მიიღებდა ძაღლის პატრონისაგან. ცოტა ხანში რეკავს მძღოლის მობილური და ვიღაც, დამტვრეული ქართულით, ძლივძლივობით უხსნის მძღოლს, თავად როა ძაღლის პატრონი და თანახმაა ნებისმიერ პირობაზე თავისი ცუგის დასაბრუნებლად. პატრონი ეუბნება ქალაქგარეთა სოფლის, თავისი სოფლის სახელს და მალევე ჭიშკარს მოადგება მანქანა, საიდანაც გადმოდიან ჩინელები. ორნი. ორივეს პირბადე უკეთია და ორივე ფრთხილობს. დისტანციას იცავენ ერთმანეთშიც და მძღოლსაც ერიდებიან. სოფლის ბიჭ-ბუჭობა ჩინელებსაც ესევა და ყველგან ისმის: ჩინელები! ჩინელები! ჩინელები! მაგრამ, ბანალურად რო არ გამოგვივიდეს, იქვე ერთ ჩუმ და თვალებციმციმა ბიჭუნას, მოდი, თავისთვის ჩავალაპარაკებინოთ აღფრთოვანებით: ეგენი სუყველა ნინძები არიან... აი, ასე. და შემოდიან ჩინელი ნინძები და მძღოლი ეზოში. შენს ხუხულასთან მოდიან. გიალერსებენ, გეფერებიან და შენც წკმუტუნებ და ხელებს ულოკავ, ამ დამპალ სამყაროს შეუჩვეველი და მიმნდობი, ყოველ ადამიანში მეგობრის და მცველის მძებნელი და მოიმედე, გულუბრყვილო გოგონა. ულოკავ ხელებს და აბა, საიდან გეცოდინება, შორეულ აღმოსავლურ ქვეყნებში შენი ბარკლები ყუათიანი და მიღებული დელიკატესი როა, რომელზეც ზოგი აქაური, ჩვენებური, ჰუალინგელი ჩინელიც არ ამბობს უარს: ხანდახან გადაათრევენ თბილისის ზღვისპირა ფიჭვნარში მაწანწალა ძაღლს, იშვიათად კი, განსაკუთრებით - დღესასწაულებზე, ინტერნეტის და ძაღლთა თავშესაფრების მეშვეობით, შენსავით სწორუპოვარ, ჯიშიან ცუგებსაც მოიხელთებენ ხოლმე. ასე რო, გაგყიდა მძღოლმა, ვითარცა იუდამ ქრისტე, გაგყიდა ნასუქი გოჭის ფასად და ჩააბარა შენი თავი ჩინელებს. ჩინელებმა კი ჩაგსვეს მანქანაში და გამოგაქროლეს ტფილის-ქალაქში.
ნუ გეშინია ქუხილის. ქარში ქუხილს არასოდეს მოჰყვება წვიმა. შეიძლება წამოჟინჟლოს ცოტა და რამენაირად გავუძლებთ, ქალბატონო კორონა. თუ კოკისპირულმა დაუშვა, აქვე ახლოში სავარჯიშო მოედანი მეგულება, მყუდრო და გადახურული... აჰ, საჭირო საქმეზე მიბრძანდებით? კეთილი, მე მივტრიალდები... როგორ მომნატრებია ლაპარაკი. ცეცხლთან ლაპარაკს ძაღლთან ლაპარაკი ჯობს თურმე. თან - უკვდავების წყალიც, რა თქმა უნდა. არაყს რო უხმობენ უმეცარნი. დეზინფექშენ - ინ ექშენ. მორჩი? ხომ ვთქვი - იქუხებს-მეთქი წვიმის გარეშე. თუმცა შეიძლება დაეცხო კიდეც: შეიცვალა ბუნება. დაპაუზდა თითქოს სადღაც თებერვლის დასაწყისში. ვერც ის ჰგუობს ალბათ დიდი გარინდების ჟამს. ცარიელ, უაზრო, შიშით გაჯერებულ დროებას - მეუფებას კორონისა. იმის არ იყოს. რა ერქვა იმ მწერალს... ჩაგძინებიათ, ქალბატონო. ნუთუ ასე მოსაწყენად ვუბნობ, ღმერთებო. იძინე. იძინე. საცაა გათენდება და მანამდე ცეცხლს, ჯიგარს, მოვუყვები შენს ამბავს... თან მოვსვამ:
ჩინელებს სხვა ჩინელები დახვდნენ. იდგნენ ეგრე, ერთმანეთისგან ორ მეტრში. მძაბავს და მთრგუნავს ასე დანახვა ადამიანებისა. არაბუნებრივად, რობოტებივით რო აყუდებულან და ფანტასმაგორიულ ხილვებს აღძრავენ შორიდან მაყურებელი კაცის წარმოსახვაში. ჩემნაირი ფანტაზიორი კაცის წარმოსახვაში. საკუთარ ლაშქრად და სახებად აქცია თითქოს ამ დამპალმა, უხილავმა ვირუსმა კაცთა მოდგმა. ესაა კორონა ყველაზე მეტად. წვეთოვანჩადგმულ, საწოლზე გაშოტილ მოხრიალე ავადმყოფზე, სკაფანდრიან ექიმებზე და კრემატორიუმისკენ მიმავალ მანქანათა რიგზე მეტად აღვიქვამ და ვგრძნობ კოვიდ ცხრამეტს ერთმანეთისგან ორი მეტრით დისტანცირებულ, პირბადეაფარებულ, მოწყენილ ადამიანთა ჯგუფში. სასურსათე მაღაზიის რიგში თუ ეკლესიის ეზოებში რო დგანან და ირწევიან, ვით მოციქულნი კორონისა... და იდექი ჩინელთა წრეში და ნდობით შეჰყურებდი ხან ერთს, ხან მეორეს. და შეიძლება რომელიმე შენც ასევე შემოგყურებდა. სიყვარულით და პატივისცემით. მაგრამ ბრბოს ინსტიქტი განსაკუთრებით ავბედობის ჟამს აქტიურდება კაცში. შიში ძლევს განსხვავებულ აზრს და სულიერად უძალო ადამიანი ხდება ცხოველი. იქცევა ცხოველივით. ჩინელებისთვის კი შენი ხორცი ოდითგანვე დელიკატესია და შეიძლება, სულაც, შესანიშნავი ადამიანები იყვნენ ის ჩინელები, მაგრამ მაინც არავის მოსვლოდა ტვინში აზრად, რაიმე სხვაც რო ხარ, ქალბატონო, გარდა კერძისა... და ალბათ არც ის მოაფიქრდებოდათ ასი წელი, ჰუალინგის დასახლებიდან შორს, გზიდან კაიძალ სავალზე, შუა მინდორში, თბილისის ზღვის პირას რო მოაგნებდათ პატრული და სამიათას-სამიათასი ლარით დააჯარიმებდა თითოეულს კომენდანტის საათის დარღვევისთვის, მერე კი, ვიღაც მთვრალი ახალგაზრდა ჩინელის პროტესტის გამო, ყველას ერთად წაასხამდნენ განყოფილებაში. და დარჩი ისევ მარტო. ერთხანს წყლისპირზე იხეტიალე. მეთევზის დატოვებული პური შეჭამე მოშიებულმა და იქვე, ფიჭვის ძირში დაიძინე. დილითაც ასე - ხის ძირას მოკუნტული გიპოვნა ახალგაზრდა ცოლ-ქმარმა, ველოსიპედებით რო სეირნობდა. მოგეფერნენ. გეთამაშნენ. მერე შეაგდეს ველოსიპედები მანქანის საბარგულში და წამოგიყვანეს სახლში, ქალაქის ცენტრში, რადგან უყვარდათ ძაღლები, თან, კარგად იცოდნენ სუფთა სისხლის ლაბრადორის ფასი. წამოგიყვანეს და იმ პარკის გვერდით, ქუჩაზე გააჩერეს მანქანა, უცნობი ჯარისკაცის ძეგლი როა და, ამავდროულად, თქვენი მონა-მორჩილის ამჟამინდელი სამყოფელი და სასუფეველი...
და იმ კატას დიდება და სახურავებზე დიდხანს ხეტიალი, ვინც შენ ძაღლური ინსტინქტები გაგიღვიძა, მანქანის ფანჯრიდან გიჟივით გადმოგახტუნა და პირღია დაგატოვებინა ის კაი ხალხი, ახალგაზრდა ცოლ-ქმარი. და იმ კატას ცხრა სიცოცხლე და არცერთი სიკვდილი, რომლის გამოისობითაც აგერ, გვერდით მიწევხართ ცეცხლისპირზე, ქალბატონო კორონა, ფშვინავთ ტკბილად და ჩემს ფანტაზიას და ვერბალურ ინსტრუმენტს ფართო ასპარეზს აძლევთ სალაყბოდ, რამეთუ ალკოჰოლს სიჩუმე არ უხდების. რამეთუ ვერ ვიტან უმძრახად სმას. ახლა კი წავუძინებ ცოტას მეც - ჰოი, ძილის ღმერთებო და სიზმრად მაინც მომგვარეთ ცხოვრება ტკბილი და უკორონო... ინშალაჰ.
* * *
დილა მშვიდობის, კორონა. ჩემზე ადრე გაგღვიძებია. მთვრალზე ყველას მშველელი და პატრონი მგონია თავი, მაგრამ ფხიზელზე, რა მოგახსენო. ცეცხლიც ჩამქრალა. მაგრამ, შეხედე, როგორ ძალოვნად ამოსულა მზეი. ეს ანაკომიც გავიყოთ მე და შენ და გავუყვეთ მერმე ჩვენ-ჩვენ გზასა. ვინ იცის, ეგებ გავაგრძელო ოდესმე შენი თავგადასავალი. ანდაც, ვინ იცის, იქნებ შენც იმ უბედურ სულიერთ განეკუთვნები, რო არც სჭირდებათ, არც აბადიათ საერთოდ თავგადასავალი. და გაეშურო ახლა სახლში და საკუთარი ჯამიდან მიირთვა ძვირფასი საკვები. რა გაყეფებს, შე ყურუმსაღო, რა გაყეფებს. რაღა გიამბო შენივე თავზე. ნეტავ, სინამდვილეში რა ჯანდაბა გქვია და ვინ ოხერია შენი პატრონი. გინდა, აი, ის კაცი იყოს, კიბეზე რო ჩამოდის და გაზონებს ათვალიერებს? კეთილი და პატიოსანი: იყოს, დაე, ჯანმრთელი. და უკორონო. დაე, ექიმებმა ვერ დაუდგინონ ვერაფერი შენს პატრონს, ქალბატონო, ჩვეულებრივი გაციების გარდა. და შენ გეძებდეს ახლა. ყველგან გეძებდეს... ვითომ გეძებს რა ხანია შენი პატრონი. ვითომ განცხადებაც გამოაქვეყნა შენი ფოტოთი და ვიღაც გამოეხმაურა მართლაც. ასე უთხრა: მოვლილი ლაბრადორი დავინახეო ვაკის პარკში ვიღაც ბომჟთან ერთად, და აგერ, კიბეზე ჩამოდის შენი პატრონი... ჰეი, რა გჭირს, კორონა. რატომ წკმუტუნებ. სად გარბიხარ, სად გარბიხარ! არ დააფრთხო კაცი, მოდი აქ, კორონა! არ იკბინება, ნუ გეშინიათ! ჰოი, ღმერთებო. ჰოი, ღმერთებო. ვინაა ქრისტინა... აჰ, თქვენია ძაღლია? ჰოი, ღმერთებო...
ქრისტინა. ქრისტინა. რა ლამაზი სახელი გრქმევია, ყურუმსაღო.
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა