ანა ქალთამზე სურმანიძე - ლექსები

როცა მზე ტირის
როცა მზე ტირის,
ქარიშხლები წვებიან ზურგზე,
ისმის წიკწიკი უდაბნოდან ქვიშის საათის...
მცირე ისარი მოზრდილ ისარს
პირისპირ უმზერს,-
დუმს მასლაათი.
როცა მზე ტირის,
შორს, გრიგალი ივარცხნის ფაფარს 
და  ღამეები  დაუძინარ სიზმარს ახელენ,
ყველა სიმშვიდე, უსახლკარო,
ეძებს შესაფარს ,-
ქარნი ამხელენ...


ღმერთმა იცის 
მე მიყვარს ღმერთი,
მიყვარს მისი ჩემდამი ნდობა
და ღმერთმა იცის თუ ვენდობი ნდობას სავსებით.
ქარიშხალია,
სიო ირჩევს ტრანსპარანტობას
ერთმანეთს ასე, ქაოსით და
ომით ავსებენ.
მიმოდიოდა
ფრონტის ხაზზე უფალი მშვიდად,
ქვიშის საათზე ახატავდა ისარს, განიერს ,
თვალდახუჭული რიცხვებს წერდა, წერდა და შლიდა...
ამასობაში ქარიშხლებმაც გზები არიეს.
დიდდება ბუღი,
გზას აწყდება ქვიშის ნისლები...
ვეღარ ვენდობი საკუთარ თავს,
არათუ თვალებს,
ასე მგონია, უფლისგანაც სისხლად ვიცლები
და გუშინდელი სიცოცხლისთვის მოვითხოვ ხვალეს.
            ქარი ჩადგება.
          დამმარხავენ-
     ვალი მაქვს მიწის.
    დაფნად მოვალ თუ ბროწეულად?
  ეს ღმერთმა იცის...


არ დააჯამო
ერთ დღესაც ღია დაუტოვე სულის ანჯამა,
გადმოაბრუნე ჩამხობილი, ფიქრის ფინჯანი
და როცა სხვენზე გაიღება ფართო ფანჯარა,
შეკრიბე, მაგრამ გარდასული არ დააჯამო...


გამოდი
გამოდი, იმ ერთ გზას აუყევი,
აზიდე აღმართზე ტკივილები,
საფრენად გაშლილი ხელებიდან
მამლების მესამე ყივილამდე
იტირე...


აცალე
არ ნანობ, არ ტირი, არ ეძებ,
იქნება, რაც იყო, რაც არი,
ხომ ბევრჯერ გაწურე კენჭები,
ხომ თვალში იყარე ნაცარი.
ხომ წაღმა აბრუნე ზღაპარი,
რაც იყო , არ იყო, არც არი,
ხომ მკლავის მაგივრად, ერთჯერაც,
ცხოვრება გრიგალზე აცარი.
ღმერთმანი,ზღაპრები მთავრდება,
იქ აღარ რჩებიან ცალ- ცალი.
ნუ ტირი, ქარები ჩადგება,
ითმინე, მეზღაპრეს აცალე.


სიცოცხლის ხე 
გაზაფხულივით იღვიძებს,
სულში სიცოცხლის ხე,
კვირტი ჩაუცვამს ყირმიზი,
ასე ინება დღეს.
მიწას მოხვია მკლავები,
ფესვჩაკონილი დგას,
ჭრელ ბეწვის ხიდზე გაივლის,
ქარს თუ წაიკითხავს.


ქარიშხლები
ქარიშხლები რომ წვებოდნენ გზებზე,
როცა ვარსკვლავთა ქვიშას ფარცხავდი,
როცა უდაბნოს ყვავილს დარდიანს,
გადაუკეტე ყველა სარწყავი
არხი, ზღვები და ოაზისები ,
ამოაშრე თუ ყელი გაუშრათ,
ნაკადულმა რომ ოკეანესთან
გაყოლა გთხოვა, რად არ გაუშვი?


მინიმები
მთების
მთები -ღმერთიდან დაწყებულნი,
-წმინდით ორსულნი
მკერდს იშიშვლებენ,
ხსენს უწურვენ ჩვილ მდინარეებს ...


დაისის
მზე იკემსავდა ნატყვიარ სხეულს,
სისხლი სდიოდა თუმც, ჭრილობიდან ,
გამოდიოდა ყმაწვილი მთვარე
ღრმა ჩვილობიდან.


მომლოდინე ფანჯრის 
კლდის მისადგომთან მოლოდინით სავსე ფანჯარა,
სველ ფარდებს იშლის და იშრობს ქარში...
ზღვისგან დამფრთხალი, ფეხაკრეფით მოსული სიო
ქარს უჩურჩულებს,-
დარჩი...


ნაწვიმრის 
ხმაური წყდება...
სადღაც, ქუჩის განაპირა ანძას
გალუმპული იმედები შემოუსხდნენ...


სიტყვების
მე ვკრეფდი თვალში ამოსულ სიტყვებს,-
მათ მორწყვა სურდათ...


ჰორიზონტის ყაყაჩო
მე როცა ჩავალ ჰორიზონტის წითელ ყაყაჩოდ,
იქნება ქარი...ზღვა მოუთმენს ქარს სითავხედეს.
პატარა ტალღა უნებურად , ნერვებს დაქაჩავს,
ამოღამდება. ამოვიკვნეს. ცას გადავხედავ...


ნოემბრის სახელდება
ქარი.ხმაური.ქუჩა . მანტია.
ღრუბელი რჩება წვიმასთან ვალში.
ხმელ ბილიკებზე ცეცხლად ანთია
ფოთლები.სევდა. სიცივე ძვალში.


ბაზარი
ცეცხლივით ფასი აუდის ბაზარს,
ისმის ყიყინი, ხორხოცი, ხვნეშა,
გამყიდველები ყიდიან ბაწარს,
გამყიდველები ყიდიან შეშას.
მგზავრი კი დადის მდგარ დახლებს შორის,
თვალს ვერ აშორებს ბაწარს, ვერც შეშას,
მას შეშის ყიდვა უნდა უფრორე,-
ბაწრის ვაჭარი თავისკენ გეშავს.
არ ჰყოფნის მყიდველს თანხა ორისთვის,
არ იცის რა ქნას, თვის ფიქრებს ჩეჩავს,
აქეთ - იქედან ექაჩებიან,
ერთ მყიდველს ორნივ თავისკენ, ბეჩავს.
მიუხვდა, ფასი დაუკლო ერთმა,
მსწრაფლ, მეორემაც დაუწყო ღრეჯა,
დღემდე ამგვარი მიდის ვაჭრობა,
დღემდე ამგვარად გრძელდება ხლეჩა.


ფანჯრები
მე ვაღებ თვალებს,-ჩემი სულის ფანჯრებს,
რათა შემოვუშვა  სინათლე ოთახის ყველა ბნელ კუთხეში.
თამამად ვარგებ ბაგეებს მოოქროვილ კლიტეს,
რამეთუ ვიცი, რომ ვერცერთი დაჟანგული თუ პრიალა გასაღები ამ კარს ძვრას ვერ უზამს.
მაღლა ვწევ შუბლს, სიმწიფემორეული ღრუბლებისკენ,
ჩემი ოთახი ვეღარ იტევს სინათლეს და ბუმერანგივით გამოდის გახელილი ფანჯრებიდან...
ცა ივსება სინათლით...
თვალები კი ,- ჩემი სულის ფანჯრები,
როდესაც ქარის ქარაფშუტობისას უნებართვოდ იხურება,
ოთახში არსებული სინათლე პროტესტის ნიშნად მიმსხვრევს ფანჯრის ჩარჩოებს
და ჩემი ოთახი რჩება ორი, ღია ფანჯრით, რომელსაც ჩარჩოები აღარ აქვს.
ღამით, მთვარის მბჟუტავ ეკრანზე ხშირად ირეკლება ორი, ცისფერზიარი ჩირაღდანი,
ისინი ალიონის მაცნეები არიან...


დგას
დგას სულშემძვრელი ზამთრის სურნელი,
დგას და იორთქლავს ხელებს,
შეციებული ბავშვის თვალებით
მზერა მოავლო ხევებს.
შემოახვია მკლავი მთა-გორებს,
გადააწვდინა ტატნობს,
მიტოვებული ბავშვის თვალებით,
მშობლის სიყვარულს ნატრობს...


ღმერთო
ღმერთო, რა ახლოს მყოლიხარ,
მეგონა შორზე შორ იყავ,
ის იმედები მეგონე,
ჭოროხმა რომ გამორიყა,
ზეცის ის ფენა მეგონე,
წვიმისას რომ ჩამოიხა...
თურმე, რა ახლოს ყოფილხარ,
თურმე, რა ჩემთან ყოფილხარ,
თურმე, რა ჩემში ყოფილხარ...


ნეკერჩხლის ფოთოლი
ნეკერჩხლის ტოტმა
მიწყალობა თავისი პირმშო,
ლექსის კრებულში მივუჩინე
თავშესაფარი...
ნაწვიმარ სხეულს რა ხანია
ლექსებში იშრობს
კაფანდარა ტანს აფარია
სიტყვის საბანი...


გადავარჩინოთ
გადავარჩინოთ
ერთმანეთი ...
მიყურე თვალში,
ამომაცალე გაჩხერილი ბეწვი ან დირე,
რაც უნდა ზეცამ იხვართქალოს
ქოლგას ნუ გაშლი
გადამაფარე,
გამჭვირვალე გულის მანდილი...


დაუსრულებელი ავტოპორტრეტგრაფია
ჰამაკში ვწევარ...
ვისვენებ და შევსცქერი ზეცას...
ღმერთო!...
ზეცაში ფილმად ვნახე ჩემი წარსული...
ჩანასახიდან
(როს ჯერ კიდევ მუცელი მეცვა)
ვითვლი დროის ზრდას...
რა დრო გასულა...
დედამ იკივლა...
ტკივილისგან შეიძრა მიწა,
ტკიოდა ხორცი, ძარღვში ურჩად
მდინარე სისხლი...
და გავიხადე დედის მუცელი,
რომელშიც ცხრა თვე ჩემი ძმა იწვა...
და დედამიწას ვუთავაზე ორივე წიხლი...
მე დავემატე დედამიწას – ჩემივე აკვანს...
მოურიდებლად გავეხვიე ზეცის საფენში,
გავიზარდე და... ზეცას ჩემი სურვილი გაჰყვა,
ახლაც ამიტომ შემომცქერის ალბათ, სახეში.
მერე მინდოდა...
სულ მინდოდა უფალთან ყოფნა...


რად
რა მინდა...
რად მოველ...
რად ვეკვრი სამყაროს,
რატომ არ მერგება
ჩემივე ულუფა,
რად უნდა ამ ზეცას
ცრემლებად დამყაროს,
მიწა რომ არ მიშრობს
რამ გააზულუქა?!
რად უნდა გაზაფხულს
გვირილად ვახსოვდე,
ტირიფი რატომ მთხოვს
მოწყალედ ჩემივ ხელს,
რად უნდა სხივებში
მზეს ჩემს თმას ვაქსოვდე,
რად, ზეცის სარტყელი
დალალებს შემიხვევს?!...
ან როცა ვიღიმი
ზეცა რად იხსნება,
რად მცვივა სურვილი
ფიფქად და წვეთებად,
ბინდის ვარსკვლავები
რად იქცნენ მისნებად...
ჩემი და იმის გზა
რად არ იკვეთება?...


არა
იყო და არა იყო რა. იყო ერთი ყველასგან უარყოფილი, მარტოსული არა. არავის უყვარდა იგი, მაგრამ მაინც ხშირად იყენებდნენ და მიატოვებდნენ ხოლმე. არა რჩებოდა შუა უდაბნოში დაკაგული ბედუინივით, ოაზისის ძიებაში წყურვილმოუკლავი, ყელგამშრალი, ნირწამხდარი...
ერთხელ გაბედა და ღმერთს საყვედური ჰკადრა მარტოობისთვის, ღმერთმა მას თიხისგან პირმშვენიერი კი გამოუძერწა. ჩაჰკიდა ხელი არამ კის. მათ ურთიერთობას ღმერთმა არაკი დაარქვა.
მას შემდეგ სამყაროში ყოველ არას თავისი მეორე ნახევარი კი ჰყავს.скачать dle 12.1 ზემოთ