ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ფიქრია ჩუბინიძე - ლექსები
დუმილთა დუელი
ოდესღაც, იქ, სადღაც, წვიმიან საღამოს,
მე შემოგეყრები, ვით მწველი სახადი
და ისე გაგთანგავ გრძნობების ალმურში,
ვით თუთის არაყი ორმაგად ნახადი
და მერე იკითხე- რომელმან, რომელი...
დუმილის სიშლეგეს სულ თავზედაგაგცევ...
გადაღლილ სხეულზე რომ კუნთი ყოველი
სწუხდეს და უთრთოდეს ყველა წუთს, განაქცევს.
შეშლილი სამყარო გადახსნის სარკოფაგს,
მკვდარ ოფელიასგან შენდობას ნუ ელი.
ჭორების არმიას ექნება სამყოფად
- ფანტომთა ჭიდილი, ვნებების დუელი...
ოდესღაც იქ, სადღაც, წვიმიან საღამოს,
სამიზნე შედგება დამბაჩის ლულებთან..
ვიღაცის მკლავებში ღამე აკვნესდება
და მთვარეს უგონოდ თვალთ წაელულება...
მამლუქი ჯიშიან ულაყს რომ გახედნის,
მეც ისე შევისკვნი ნეკნების ბახილებს.
დათოვლილ მხრებიდან ვულკანის ზვირთები
უთქმელი ვნებების სიფიცხეს ამხილებს.
ოდესღაც, იქ, სადღაც, წვიმიან საღამოს
ცრემლებად დაღვრილი დღე ჩაესვენება
და ბეცი სიჩუმე - კალთებდარღვეული,
მოდგება კარებთან ღამის მოჩვენებად.
ოდესღაც... იქ, სადღაც... წვიმიან საღამოს...
2019 წ.
როგორც თეატრში
(ლუკას)
მახსოვს, განთიადისას
ვიღაც ვაზებს ნეკავდა...
ცრემლიანი ყლორტები
შენატროდნენ გაზაფხულს...
დროის ლურჯ სამრეკლოში
მწუხრის ზარი რეკავდა...
კუბოების აღლუმი
სულს სზარავდა, დაზაფრულს...
ღმერთო, მზეო მაღალო!
ბიჭო, ცამდე მართალო!
თეთრი კაბის საკინძე
სატრფოს რად შესწყვეტია?!
ვინ ჩაუქრო მაგ თვალებს
შუქთა მზის ბრწყინვალება,
თუ შენს ტუჩთან ღიმილი
უფლის ნათლის სვეტია?!.
ან რომელმა მწუხრმა ნთქა
მაგ წრფელ თვალთა ალები
ცა ბინდისფერ სოფელში,
ცრემლად ჩამოითრთვილა...
დეკემბერი ცეკვავდა
მოჯირითე ქარებთან
და სისხნაკლულ დროებას,
წვეთწვეთობით ითვლიდა...
ისე გვიხმობს სინდისი,
ვით გოდების კედელი
მოჩანს სევდის ტაძრიდან
გაძარცვული სახატე...
ნირწამხდარი ცხოვრების
ფრესკა, კვალწაუშლელი,
ცხელი სიხლით სამშობლოს
ზეცას რომ მიახატე...
გახედნილი ხარივით,
სული უხმოდ გმინავდა
და სიცოცხლის სურვილი
ანავლებდა კერიას.
იცვლებოდა სცენები,
არლეკინის თამაშში
და სამშობლო მოჰგავდა,
მიტოვებულ კელიას...
თოვლი, დეკემბერული,
მთის მწვერვალზე ბზინავდა...
მზეს ღიმილის ბიჭები
სევდის ბლონდებს ართავდნენ...
დარდით დაბერებული
საქართველო "ბრწყინავდა"...
და უდასო თეატრში
კომედიებს მართავდნენ...
შენ როგორც დანტეს
შენ, როგორც დანტეს,
მწარე გაქვს ხვედრი
სული და ლექსი
მარტვილობთ ერთად,
მშობლიურ მიწას
არაფერს ყვედრი
და ცრემლით, მხოლოდ
საუბრობ ღმერთან.
დაღლილ სხეულით
მიჰყვები ქუჩებს.
ფიქრებში სევდის
ლაბირინთს ქარგავ,
სხვა ბეატრიჩე
გიკოცნის ტუჩებს
და წლებს ვით ხურდებს,
გზადაგზა კარგავ.
ფიცხ გულში მთელი
სამყაროს დამტევს,
დროებამ მაინც
შეგკიდა ჭაპანს
და როგორც დანტეს,
მეფე და გზირი
გდევდა და მაინც,
ვერ გხდიდა ჯაბანს.
ლექსით და რიხით,
უგრიხე რქები
ეპოქას აშარს,
შლეგსა და ოჩანს,
სიტყვას ვით თიხით
ნაზავებ ბალღამს
იმ სიბრძნით აწრთობ,
რაც ღმერთით მოსჩანს.
ზეციდან უფლის
სიტყვების მაცნეს,
გებრძვის ეს ხანა
ყრუ და ცბიერი,
მზე კი იმედის
ნათელ სხივს გაცმევს,
რომ ხარ მომავლის ალიგიერი.
2019 წ.
გარინდება
ხეთა ჩრდილები ნიღბავს გზას შავით,
ნისლებში ფუთავს ნამქერებს მთები...
შენი თვალები ღრმა ზეცასავით,
მახსენდება და ოცნებით ვტკბები.
გაფითრებული ამოვა დილა,
ჩამოთოვს ფიქრის ბამბის ქულები.
მეც უღლით ვათრევ ბედს, ვით ჭედილა
და მრჩება სევდის ნაფეხურები.
დრო ნაღველივით მასმევს მწარე
ცრემლს,
ლაჟვარდს მთიების ჰფარავს ბურუსი
და მარტოობას ვუყოფ სარეცელს,
ტანჯული შენი ტრფობის ვირუსით.
გადაღმა, მთებში ბორგავსმუხები,
შეაკრთო თითქოს არე შენმა ხმამ...
ვით ვაზის რტოებს გადანასხლავი,
მეც გულში შენზედ დარდი შემახმა.
თუმცა ოცნება წმინდა და მწველი,
როგორც ნეკერჩხლის ფოთლის ალები,
მავსებს იმედით ყოვლისმომცველით
როცა ცას ვუცქერ , შენი თვალებით.
2020 წ.
ოცნების სამოსახლოში
მოგონებებით მივყვები შარას,
სახლისკენ სადაც დამრჩა ოცნება.
შორს თოვლის ქუდი ახურავს შხარას,
აქ ატმის კვირტზე მზე იკოცნება.
ორღობეებში როგორც სულები,
მედევნებიან გრძნობები წრფელი
და სევდისფერი ფურისულებით
გადაპენტილა ეზო და ველი.
კვლავ ძველებური ცეცხლი მენთება
ისე,ალები რომ სწვავთ იელებს,
გზად შენი ლანდის შემოფეთება
მივსებს ამ წლების სიცარიელეს.
როგორც ედემში, ისე ვარ თითქოს,
ნეტავ შენც მყავდე სადმე ახლოში...
ვით ვაზი ჭიგოს,ეს გული გითხოვს
ჩემი ოცნების სამოსახლოში.
2020 წ.
აჰა ეს გული
მე ვეფერები ჩემს ცას სამისნოს,
ღვთიურ წალკოტში ამოსულ იებს.
დაე ეს გულიც , გქონდეთ სამიზნედ,
თუ სიყვარული არ მაპატიეთ.
აჰა ეს გულიც, დაცალეთ სისხლით,
ვით მიკენური ღვინის ამფორა.
მერე აწონეთ სულ ყველა მისხლით
ის მზე, ამ მიწას რომ ეამბორა.
აჰა ეს გული, ძოწისფერ სევდას
გამოვაყოლებ დამსკდარ ბრწეულს
და ქარს, ამინდებს კვალად რომ რევდა
და ვერხვებს, ფიქრით ფესვებმორწეულს.
აჰა, ეს გული წაიღეთ, შესვით!
ვიცი გწყუროდათ ვით აიაზმა
ყველა სტრიქონი დალიეთ პეშვით,
რაც ღვთიურ მადლით მზით მოიკაზმა.
აჰა ეს გული, დაფლითეთ, დაწვით
როგორც პოეტის, როგორაც შელის,
როგორც ბადაგი, დალიეთ ყანწით
თუ თქვენს ტკივილებს კურნებად შველის.
მე ვეფერები ამ მთებს, ამ ვაზებს,
ისე იმგვარად რაც შემიძლია.
ვხედავ ათასგვარ დროის ჯამბაზებს,
ნიღბებს რომ დროის კარზე იცვლიან.
მაგრამ, ეს გული სავსე ჭურია
ვეღარ შეირევს გესლს და ბალღამებს.
მე სიყვარულის წყარო მწყურია
და სიყვარულით, ლექსად ვაღამებ!
2020 წ.
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა