ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ნინო მოდრეკილაძე - ლექსები
ქვაკაცა
კლდეებზე მდგარ, კაცის გამოსახულების მსგავს სვეტებს აჭარაში ქვაკაცებს ეძახიან. ერთ-ერთია ჭვანის ხეობაში მდებარე 10 მეტრიანი კლდის ქვაკაცა.
ქვაკაცა, მომხვიე მზისფერი ტორები,
მიწას დარდის ბელტად შეზრდილი.
ღრუბლები მოედნენ ცას ზანტი ზმორებით,
სითეთრე ფსკერისკენ შეზიდეს.
რა ცოდვით მიჰკვრიხარ კლდეშუბლა გორაკებს,
რა სისხლი გიმძიმებს მუხლებს,
მდუმარედ გაჰყურებ ხევისპირ ორ-სამ ხეს,
შენკბილა არყებს და მუხებს,
იციან ტყის ძილის დამფრთხობმა ყორნებმა
ქვადქცევის მიზეზი შენი,
გწამლობ და ხავსს გაცლი, რომ გულზე მოგება
ქვა ხარ და ვერაფერს გშველი.
ქვაკაცა, შემიძეხ სალი კლდის ოდაში,
ვიქნები ქვისფერი სარძლო,
ქარი სურვილებად ყველა ქვას რომ დაშლის,
შენ ჯადოს აიხსნი ამ დროს.
იქნებ თქვა, რა მზერამ გაქცია დევკაცი-
რა წყევლამ, ცა-მიწის ქარგად,
ცხოვრობდე ღრუბლებში და მიწას ვერ ასცდე,
თან კაცი იყო და თან-ქვა.
ქვაკაცა, მომხვიე მზისფერი ტორები,
შემეხე, სამყაროს ხნისავ,
მე გეტყვი, რა სიზმრებს ხედავენ ცოლები,
როცა კაცები ჰყავთ ქვისა.
არავინ არი
რაც სიყვარულად უნდა იქცეს, ქარმა წაიღო...
ახლა დავტირი გადამსხვრეულ ლორთქო ღეროებს,
ოცნებებისას, ღმერთმა ნუ ქნას, არ მაპატიოს
მიწამ ქვადქცევა, ამაცილოს ფიქრის ჩეროებს...
სადაც მუხლჩახრილს ჭირისუფლად ცრემლებგამშრალი
ჩაძაძული და სიტყვაძვირი ღამე მდარაჯობს,
რადგან ამქვეყნად, მომკალი და არავინ არი,
არავინ არი, - მისმინოს და მელაპარაკოს...
ლავანდის მინდვრები
სიზმარ-ცხადებს ვაყოლებ სევდის თოთო მინორებს,
სიჩუმესაც თავისი გულისფეთქვა ეწყება,
როგორ საინტერესოდ წაგიკითხავთ, მინდვრებო,
როცა ლავანდის ყდებში ჩალაგდებით წყებ - წყებად.
დღეს ხეთათვის მინდოდა თბილი სუნთქვის მოხვევა,
მაგრამ ადამიანებს სული ვეღარ დავსხლიტე,
თვალდახუჭულს როდემდე ამიტანენ ლოცვები,
გზად რომ გულში მისხედან სახლიდან და სახლისკენ.
მერე ყველა მარტოა. მერე, სადღაც მიღმეთში,
ჩემი მერეც ეს არის, სხვისი ჩემთან ვერხილვა,
თვალს როგორ არ დავხუჭავ, როცა
ყვითელ მინდვრებში
მივირწევი მსუბუქად, თავთუხისფერ მზეში ვარ.
ჰოდა, ნუ გეწყინებათ, ხვალ თუ სული გაგიშვით,
მერამდენე ღამეა ვარწევ ზამთრის სიანჩხლეს,
თქვენ, რომლებიც მომდევდით ჩაუმდგარი ქარიშხლით,
როცა ,,სიყვარულს" ვწერდი უდაბნოსფერ სილაზე...
სიზმარ - ცხადებს ვაყოლებ სევდის თოთო მინორებს,
თქვენ არ იცით, სიჩუმეს რა ხმაური ეწყება,
როგორ საინტერესოდ წაგიკითხავთ, მინდვრებო...
როცა ლავანდის ყდებში ჩალაგდებით წყებ - წყებად.
ხელი ჩაჰკიდეთ, კაცებო, ქალებს
ხელი ჩაჰკიდეთ, კაცებო, ქალებს
და აედევნეთ ლამაზად ქუჩებს...
თუგინდ ზამთარი მზის სხივებს კლავდეს,
თოვდეს ან ქუხდეს!
გადმოსულ სითბოს ხელიდან - ხელში,
გულიდან - გულში, ტანიდან - ტანში,
მოჰყვება მზე და სიყვარულისფერ
ყვავილებს გაშლის.
ხელი ჩაჰკიდეთ, კაცებო ქალებს,
გზა იდოს ახლო, ან თუნდაც შორი,
ცხოვრებას უდრის როცა მოდიან
ქოლგის ქვეშ ორნი...
და როცა უყვართ და როცა გრძნობენ,
რა ადვილია ღრუბლებში ცურვა,
შეყვარებულებს, მეგობრებს, ცოლებს...
სჭირდებათ ზრუნვა.
ხელი ჩაჰკიდეთ, კაცებო, ქალებს.
გაზაფხული
ქარმა და გიჟმაჟმა ამინდებმა
უნდა მომიყვანონ გაზაფხული,
გული მერცხალივით მოფრთხიალე
მკერდს ათი ზეცით ამიცილონ,
და სადღაც თოვლ - ტალახს ამოკრული
ვარდისფრად ალანძული ენძელები
ამოსხან, ამოაკისკისონ,
ამოსხან, ამოაგზისპირონ.
მზე შორეთს მოგზაურად დაკარგული
ორთავე თვალის ჩინად დამიბრუნონ,
რომ მერე ჩემებურად ამოვქსოვო
მიწის სურნელი და მზის ნართი...
რომ მითხრას დედამიწამ, უყვარხარო...
რომ მითხრას ამ სამყარომ - ჰყავხარო...
მეც რომ დავუხარო მშვიდად თავი,
მეც რომ შენსწორობა ვახარო.
რაღა დროს სიმორცხვე და სიზმრებია
ანდა რა იწილო და ბიწილო,
ქარია, მეც ქარით ვიხილები,
ქარია, მეც ქარით ვღვიძილობ.
ოღონდ შენში იყოს გაზაფხული,
ოღონდ გხედავდე და გისმინო.
სიბერისა
მზე როცა ძვლებზე გადავიკარი,
ამინდებმა მაშინ მიმტყუნა.
თანამეცხედრე თავს გაებუტა:
ჩემსწორები მიწამ ისაგზლა,
თავმკვდარს სიკვდილის ტრაპეზი თუ დამანაყრებსო.
ბნელ ზამთრებს ერთად ვუმკლავდებოდით, სიცილ - ლაყბობით,
ამ ქვეყნისას ვთხზავდით არაკებს.
ახლა ვზივარ და ცარიელი სოფლის დარდებს ვხრავ.
და ჩირდედაკაცს აქაურთა ვეღარას ვამცნობ.
გაღმაა ყველა. ჩვენთან ცოცხალთა სულთათანაა.
- ქალო, სუნთქავღა? - მარადისობას როგორ ვეძმო,სანამ შენ მყავხარ.
სიზმრის ტყისპირებს შეჭირხლული ღიმილით დავდევ,
შე დალოცვილო, მიწავ, მინდიხარ,
ხომ გამოგვცერი, მიგვაჩვიე შენიანობას.
რაც მახსოვს, ღირდა ამ ყოფად და რაც აღარ მახსოვს, ალბათ, კი ღირდა.
ჩამეკარ მზეო, ჩამოხედე ჩემ გახუნებულ დღეისდღეს და ლოცვა წაიღე:
ტკბილად დაბერდეს ჩემი მოდგმა,
ამინ, უფალო,
სიბერისა სხვა ცხონებაა.
ბაბუცა
ღამისფერი სულიდან
ამიფრინდა სხეული,
სოფელს გამოვეკერე უშვილძირო, სნეული.
ჭირისუფლად დამიდგა ასწლოვანი კაკალი,
ჩემი ტოლი, ჩემსავით მუხლდახრული, ძვალ - ტყავი.
ვაშლიჩირა ხელებით მიწას ჩამოვედარდე,
მიწად მექცა ვინც მზარდა, ვინც მიყვარდა, ვინც ვზარდე.
ზეზი - ფარჩა - ატლასი გაიყოლეს ქარებმა,
ჩემად ვბუკობ გლოვის ზარს, ვყრუობ, ენაც დამება:
ჩემო დამქვრივებელო,
ჩემო დამგლოვებელო,
ჩემო გამძაღლებელო,
ჩემო ბედო - მიწავ,
ჩემო დამკუტებელო,
ჩემო დამბრუტებელო,
აიღე და დამხარჯე,
სასიკვდილოდ მიცან.
ას წელიწადს გამცვითე,
ას წელს ვერა დაგაკელ,
კლდე - ზვავს ჩამომაყოლე,
დარდის ტახტი დამიწან.
ხან მდინარედ მადინე,
ხან მზე - ცეცხლით დამხრუკე,
აიღე და დამხუჭე
ეს თვალები სამიწე.
...
ბეჟანას ბიჭს, ამ დილით გული გასჩერებია,
ბაბუცა ზის, ქალშავი, მიწას დაშტერებია.
ხვთისოს ბავშვი გუშინღამ მოუსვენეს მომკვდარი,
ბაბუცას გულს დარდია დაძრული და მომწყდარი.
აკაკის ცოლს კიბოსგან დღენი დამოკლებია,
ბაბუცას ბრმა თვალებზე რული არ მოსდებია.
პეტრეანთ ბიჭს ამ შაბათს დაკრძალავენ სალოცავს,
მეტანიობს ბაბუცა, მიწას ასჯერ აკოცა.
უმძრახის წყალს ნახშირი გიშრის მძივად შეჰბნია,
- გათვალულ ვარ ბედშავი, სიკვდილს დავვიწყებივარ...
შავი დანა აიღო, თავშალს შემოატარა,
გამოლოცა სხეული - ძვლების სკივრი პატარა...
,,- ავი თვალი ეკალსა,
ავი გული ეკალსა,
ავი კოლი ეკალსა",
ღმერთო, მოდეგ ჩემ კარსა ...
ღმერთო, მოდეგ ჩემ კარსა...
ჩემს სოფელში
აქ, ჩემს სოფელში, წუთისოფლის მზე არ ბერდება,
პირს დაიბანს და გადმოაფენს სხივთა დალალებს,
და თეძოსავსე დედამთილებს - მთებს გაუღიმებს…
ნატიფ სხეულზე კაბა მოსავს მზეს ხელთუქმნელი,
ცივ მდინარეთა მომარმაშე წყლის ატლასების,
მწუხრზე მარჯნისფერ - მოქარვისფრო ქობა - არშიით,
განთიადზე კი გვირილების ოქროს მაქმანით.
აქ, ჩემს სოფელში თმაქოჩორა ვაჟებს არ სძინავთ,
ტყის უმცირესი ფოთლის სუნთქვაც ესმით და სიზმრებს მიწის ძარღვგახსნილ წყალწმინდას და უმძრახს ატანენ,
რომ შეიძლება ეს სამოთხე ხვალ აღარ იყოს,
ხვალ აღარ იყოს, ასე გახდეს სოფელყოფილი.
აქ, ჩემს სოფელში ასულები მოგჰვანან ფრესკებს,
თავთავებივით დაპურებულ მკერდებით დააქვთ
ფუძე - კარის და ჯიშ - ჯილაგის არმოშლის აღთქმა…
და ლეგენდებით და მითებით თავმოდგმულ ზამთრებს
თიხის ქილებში, გაყვითლებულ ხავსებს აცლიან.
აქ, ჩემს სოფელში შავოსანი დედების ხელებს
საკმეველის და მინდვრის ფხალის სურნელი ასდის,
აქ ყოველღამე იხარშება ცრემლით კორკოტი, რომ მზის ამოსვლას დაასწრონ და ცრემლმოწმენდილზე ჩამოარიგონ ქვრივ - ობოლთა
კარდაკარ ლოცვად.
აქ, ჩემს სოფელში უხუცესი დგას მეციხოვნედ,
სინდის - ნამუსის, მტყუან - მართლის საცერ - სამტკიცით, და დაკოჟრილი წყვილი ხელი ფქვავს და ატარებს, ფქვავს და ატარებს, ფქვავს და ღერღავს
ცხოვრების მარცვლებს.
აქ, ჩემს სოფელში
წუთისოფელს ბეწვის ხიდი აქვს, ხელისცეცებით მიმოდიან მიწის სტუმრები,
იხარჯებიან, ივსებიან და გადმოდიან
ზოგჯერ უჭურჭლო სულიდან და სახელებიდან.
ხოლო ქვიტკირის ქვა - ღობიან ფიქრის სახლებში
წუთისოფელი სოფელს უთმობს ბოლო წუთის ფიქრს,
სადაც დედები დედის ჯვრით და რწმენის ფარ - ხმალით
ებრძვიან ღამეს უძილობას მზერააყოლილს,
ებრძვიან დაღლას,
ცრემლს და ტკივილს,
და იმარჯვებენ!
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა