ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
აკსელ ბაკუნცი - ხოხობი (Ակսել Բակունց /«Միրհավ»)
სომეხი კლასიკოსი მწერალი. დაიბადა 1899 წელს და გარდაიცვალა 1937 წელს. ჟურნალი ,,აფინაჟის" მკითხველს ვთავაზობთ აკსელ ბაკუნცის ერთ-ერთ მოთხრობას, რომელიც სომხურიდან თარგმნა თანამედროვე სომხური ენის სპეციალისტმა - გელა გელაშვილმა. ქართულ სინამდვილეში, პირველად ქვეყნდება ბაკუნცის მოთხრობა.შემოდგომა იდგა, ბრწყინვალე შემოდგომა...
ჰაერი სუფთა იყო, ცრემლივით წმინდა. მოყვითალო მთები იმდენად ახლოს, იმდენად გარკვევით ჩანდნენ, რომ მათ დავარცხნილ კალთებზე შორიდან შეიძლებოდა ყველა ხევისა და წითლად შეფენილი ასკილის ბუჩქების დათვლა.
შემოდგომა იყო. ფოთოლცვენით, ძალაგამოლეული მზის სხივებით, მკაცრად მქროლავი ქარით, ხეებს გაყვითლებულ ფოთლებს რომ სტაცებდა და შორეული ხეობებისკენ ჯგუფ-ჯგუფად მიაქროლებდა. ქარაფის სქელტანიანი მუხაც კი ქედს იხრიდა ქარის წინაშე. უკაცრიელ ხეობებში, მოწითალო-ყვითელ ტყეებსა და მოთიბულ ყანებში რაღაც იდუმალი სევდა ჩამოწოლილიყო. სუსხიან ჰაერში პირველი თოვლის სუნთქვა იგრძნობოდა.
ბაღში ალუბლის ახალგაზრდა ხეებს ციოდათ. ქარში სიმინდის გრძელი ფოთლები ერთმანეთს ხმლებივით ელეწებოდნენ, ფოლადის ხმას გამოსცემდნენ, იმსხვრეოდნენ და მიწაზე ისე ცვიოდნენ, თითქოს მხედრებს გაელაშქრებინათ.
მარტოდდარჩენილი მზესუმზირა იღიმოდა და ყვითელ თავს არხევდა.
ბიძია დილანი ბაღში, საწნახლის ქოხთან, კედლის ძირში, კაკლის გამხმარ მორზე ჩამომჯდარიყო. მას ჩვევად ჰქონდა, გვიან შემოდგომაზე ბაღში ბოლოჯერ შევლა, ღობე-კარის გამაგრება, ქოხის გამოკეტვა, რათა, ზამთრის ცივ ღამეებში მგელი და ნადირი შიგნით არ შეკედლებულიყო.
მოხუცს გამხმარი ტოტები და ღეროები ერთად მოეგროვებინა, შეეკონა და გვერდით მოედო. ისვენებდა. მზერა შორს, მთებისკენ მიეპყრო. ფიქრებში წასული სიმინდის ფოთლების შარიშურს უსმენდა.
შემოდგომის მზე ათბობდა. ხეობის სიმშვიდე სიამოვნებდა. ხეებზე შემოხვეული ვაზი ქარში ირწეოდა. ბიძია დილანის ფიქრებიც ქარის მორევში ჩავარდნილი ხმელი ფოთლებივით მიდი-მოდიოდნენ. ქოხის გამცვდარი კარი ქარის დაბერვაზე მშვიდად ჭრიალებდა და ერთ ძველ სიმღერას კანკალით მღეროდა.
მზე რომ მწუხრისკენ არ გადახრილიყო, ის კიდევ დიდხანს დარჩებოდა ამ მდგომარეობაში, არ დაიღლებოდა უკვე ღრმა სიყვითლეში შესული და ხილგაკრეფილი ხეების ცქერით, მათი შრიალით. მალე ზამთარი ჩამოწვება და ვინ იცის, მომავალ გაზაფხულზე ისევ ის გააღებს ბაღის კარს, თუ ვინმე სხვა ...
შემოდგომის ამ მშვიდ საღამოს სიმინდის ფოთლების შრიალი, ვაზის რხევა და ქოხის ძველი სიმღერა სიამოვნებას ჰგვრიდა.
სწორედ ასე, ერთხელ, მრავალი წლის წინათ, ბაღის კარმა გაიჭრიალა. მაშინაც მზიანი დღე იყო. ქოხთან, ჩრდილში, ტირიფის კალათებში შავი ყურძენი ბრწყინავდა. შიგნით, დილანი, მუხლებამდე შიშველი ფეხებით, ქვის საწნახელში ყურძენს ჭყლეტდა და რომელიღაც ცოცხალ ჰანგს თავისთვის ღიღინებდა.
სისხლისფერი წვენი საწნახლიდან თიხის ქვევრში ჩაედინებოდა. ქოხში ცხელოდა და ოფლის წვეთები ახალდაწურულ წვენში ცვიოდნენ. ახალგაზრდა იყო მაშინ. ძარღვებში სისხლი მაჭარივით უდუღდა.
კარის ხმაზე დილანმა თავი გარეთ გაჰყო. ბაღში არავინ იყო. უცებ, სიმინდის კვალში კაშკაშა ლურჯი მანდილი გამოჩნდა. დილანი, როგორც ტყის ფრინველი ბნელ ორმოში, ქოხის კარსუკან დაიმალა და კისერი დაიგრძელა, როგორც კაკაბმა გაყვითლებულ ყანებში ფაჩუნის გაგონებისას. სიმინდების ხშირი ყანიდან ახალგაზრდა ქალი გამოვიდა, ლერწამივით თხელი სხეულის რხევითა და მოკლე ნაბიჯებით ქოხისკენ განარნარდა.
სონა იყო. ახალი პატარძალი, ოქროქსოვილი მანდილითა და ქათქათა კბილებით. ის გოგო, რომელიც წკრიალა ხმით იცინოდა, როდესაც თეთრი წვივებით ღელეში ჩამდგარს, მეზობლის ბიჭი, დილანი, ყურძნის მტევანივით ხუჭუჭა თმაზე წყალს ასხამდა.
პატარძალი ჰაეროვანი ნაბიჯებით, როგორც არჩვი თოვლზე, ქოხს მიუახლოვდა. სონას შალის პერანგზე ჩამოკიდებულმა ვერცხლის ფირფიტებმა კართან გაიწკრიალეს. შიგნით ისე შევიდა, როგორც მიამიტი ფრინველი გალიის ღია კარიდან. უცებ დილანი დაინახა და შეკრთა. უკან გადახტა, მაგრამ ნასროლმა ხელმა კარი უმალ დაკეტა.
- ვინმე რომ მოვიდეს, დილან?! - კანკალით შეევედრა.
და დილანი ვერ მიხვდა, ღვინისგან იყო ასე თუ ქოხში ჩამდგარი სიცხისგან, დილანი ვერ მიხვდა...
- მოიცა, შე უღმერთო!.., - წასჩურჩულა სონას და ძლიერი ხელები მჭიდროდ მოხვია. იმდენად სასიამოვნო იყო მასთან ჩახუტება, მისი ლაჟვარდისფერი პერანგის სურნელი... ქოხში ისე ცხელოდა, რომ...
სონა გველივით დაიკლაკნა და მისი მკლავების სალტედან დასხლტომა სცადა. ისევ შეევედრა. ლერწამივით სუსტი სხეული შეარხია და გადაიხარა... უაზრო შებრძოლებით დაღლილმა პატარძალმა, როგორც უბიწო მსხვერპლმა, სხეული თრთოლვით შესწირა და მანაც, ქალის თხელი წითელი ტუჩები ხარბად დაკოცნა... ოქროსფერძაფიანი ნაწნავები ქათქათა მკერდზე ლივლივებდნენ.
შემდეგ დარცხვენილი სონა, ფრთამოტეხილი ფრინველივით, გარეთ გავარდა, ნამიან ბალახზე, ტანის რხევით კიდევ ერთხელ გაიშრიალა და ლაჟვარდისფერი პერანგის სურნელი დატოვა.
სონას მოწკრიალე ვერცხლის ფირფიტები ცოცხალ ზვირთებად ღელავდნენ.
-2-
ისინი ბავშვობის მეგობრები იყვნენ. მათი სიყვარული ისე შეუმჩნევლად დაიბადა, როგორც ერთ ღამეში გაშლილი მუქი ია. ყველგან: ნაკადულების ნაპირებზე, ბაღებში, მინდვრებიდან ძნების ზიდვისას თუ ზაფხულის მთვარიან ღამეებში თივის ზვინთან - ეს სიყვარული მერცხალივით ჭიკჭიკებდა, სანამ დიდები გახდბოდნენ.
ერთ დღესაც სონამ პატარძლის საბურველით, მთის ტბასავით მბზინვარე ცრემლიანი თვალებით მდიდარი მეზობლის სახლის ზღურბლს გადააბიჯა.
ქორწილიდან ოთხი თვის თავზე, ბაღებისკენ მიმავალ გზაზე, ერთმანეთს შემთხვევით შეხვდნენ. დილანმა გააჩერა და მოიკითხა. სონამ მხრები სევდიანად აიჩეჩა და გაეცალა.
შეხვედრამ ააფორიაქა დილანი. უწინდელივით მასთან ახლოს ყოფნის სურვილი გაუჩინა, მაგრამ, როგორც ცის სიღრმეში მონავარდე ფრინველი, სონა მის ზღურბლთან არასდროს ეშვებოდა.
და უცბად ეს ფრინველი მის მხარზე, როგორც ქანდარაზე, ისე შემოჯდა...
რატომ მოვიდა ბაღში? ნუთუ ბავშვობის ნაკადული მოენატრა? ან იქნებ შემთხვევით აღმოჩნდა ქოხთან, ეგონა, რომ იქაც არავინ იყო, ისევე, როგორც ბაღში?
ბიძია დილანისთვის ეს ბოლომდე ამოუხსნელი დარჩა.
რამდენჯერმე სცადა მიახლოება და საუბარი, მაგრამ სონამ თავი აარიდა:
- შემეშვი, დილან, შენს გზაზე წადი...
ამის შემდეგ ერთმანეთი აღარ უნახავთ.
-3-
დილანი შინ მხოლოდ ღამე წავიდა. მთელი დღე ხეობაში იხეტიალა. მეზობლის ბაღის შემოგარენშიც იყო, წყაროზეც ჩავიდა და ქუჩის კუთხეშიც იდგა, მაგრამ სონა ვერსად ნახა.
მთვარიანი ღამე იყო. უღრუბლო ცა. ღამის ნიავი უბერავდა. დილანი ზვინის თავზე, ახალმოცელილ ბალახზე მიწვა, მაგრამ ძილი არ გაეკარა.
ბალახის ძნებიდან ათასობით გამხმარი ყვავილის სურნელი იფრქვეოდა. მთვარიან ღამეში ეჩვენებოდა, რომ თითქოს იმავე ზვინზე სონაც წამოწოლილიყო და მასში ლაჟვარდოვანი სურნელი ჩაეტოვებინა.
გამთენიისას ვარსკვლავები ჩამოდნენ. ღამის სიმუქე გაფერმკრთალდა. როდესაც ყვავილები ღამეული თვლემიდან გამოფხიზლდნენ და ნამმა ფორთოხლისფერ ქვებზე მოელვარე წვეთები დაამწკრივა, მზის პირველ სხივებთან ერთად, სოფლის მოპირდაპირედ გაყვითლებულ ყანებში კაკაბმა გამოიღვიძა:
- კახ-კღა, შახ-კღა...
ხავერდოვანი ხმით კაკაბის სიმღერა ისმოდა. უფრო ზევით, ტყის სიღრმიდან ხოხობი ხმიანობდა.
დილანი ფეხზე წამოდგა, მხარზე კაჟიანი თოფი გადაიკიდა და გეზი მთის ფერდზე შეფენილი ტყისკენ აიღო. სწორედ იქით, საიდანაც ხოხბის ხმა მოდიოდა.
ბაღში ჩასვლისა და საწნახლის ნახვის გული არ ჰქონდა.
მიაბიჯებდა ნამიან ბალახზე და მოთიბულ ყანებში ოქროსფერ ნამჯას ფეხქვეშ თელავდა. ბუჩქებს შორის მიხვეულ-მოხვეული ბილიკით ტყისკენ თავჩაქინდრული ადიოდა.
აი, გზისპირზე ასკილის ბებერი ბუჩქი, მის გვერდით კი კარგად ნაცნობი ბრტყელი ქვა, რომელზეც მწყემსები ცხვრებისთვის მარილს ყრიან... ერთ დროს ის და სონა ყანიდან ძნებს ეზიდებოდნენ. გოგოს სახე და ოქროსფერძაფიანი ნაწნავის ბოლოები მზეს დაეწვა. ყვითელი ნამჯის ღეროები თმაში გაბნეოდა.
კალოდან ცხენები მოჰყავდათ და ამ ქვასთან აჩერებდნენ. ჯერ სონას შესვამდა ცხენზე, შემდეგ თავისაზე ჯდებოდა და ყანებში ძნებისთვის მიდიოდნენ.
ერთხელაც სონამ ცხენზე ერთად დასხდომა ისურვა. მეორე ცხენი უკან წაიყოლიეს. წინ სონა იჯდა, უკან - თვითონ. ერთი ხელით ძნა ეჭირა, მეორეთი სონას ნაზ სხეულს იხუტებდა. გოგოს ნაწნავები მის სახეს ეალერსებოდნენ.
მეორე დილით, როდესაც ამ ქვასთან მივიდნენ და ახლა უკვე თავად დილანმა შესთავაზა ერთ ცხენზე დასხდომა, სონამ იუარა. დედას გაეკიცხა და მკაცრად მოეთხოვა, რომ ცხენზე ცალკე დამჯდარიყო.
- რატომ ?
- სირცხვილია, - გულწრფელი ღიმილით მიუგო გოგომ.
დილანი ზვინს მიუახლოვდა. ძნებში ხელი შეჰყო, მხურვალება იგრძნო. თავთავი ჩახურებულიყო და ღამის ნესტს დაესველებინა.
ნაცნობ ყანას რომ მიაღწია, შეჩერდა. კაჟიან თოფს ჩამოეყრდნო და ჩაფიქრდა. ერთ ზაფხულს სონა ამ ადგილას მარგლიდა, ხორბლისკენ იხრებოდა, თითებში ეკალი ესობოდა. მომკელისთვის პური მიჰქონდა, მზეზე იოფლებოდა და სველი პერანგი მკერდზე ეკვროდა.
ნეტამც ყოფილიყო, ისე ყოფილიყო, რომ თავად მოემკა მათი ყანა, სონას პური მიეტანა, პერანგი დასველებოდა და მის გვედით ოფლიანი დამჯდარიყო...
დილანმა უკან მიიხედა. განვლილი გზა შეათვალიერა. კაცი არ ჭაჭანებდა. მხოლოდ შემოდგომის შიშველი მინდვრები და ასკილის წითელი ბუჩქები მოჩანდა. გაყვითლებულ ფოთლებს შორის ასკილის ნაყოფი ბრწყინავდა.
უცბად ერთ-ერთი ბუჩქის უკან კაკბის ხმა გაისმა:
- კახ-კღა, შახ-კღა...
დილანი დაიხარა და ბუჩქებს ფრთხილი ნაბიჯით მიუახლოვდა. მომკილ ყანაში კაკბები ჩაცვენილ პურის მარცვალს აგროვებდნენ, დარჩენილ თავთავებს კენკავდნენ. ბევრნი იყვნენ. დახტუნავდნენ, მსუქან სხეულებს არწევდნენ. გაზაფხულის ორი ბარტყი ერთი თავთავის გამო ჩხუბობდა, ერთმანეთს უნისკარტებდა.
დილანი ჩაიმუხლა. დაუმიზნა. მსუქანმა კაკაბმა თეთრი კისერი დაიგრძელა. ოთხივე მხარეს ყურება დაიწყო. დანარჩენები დადუმდნენ და ნამჯაში შეიმალნენ.
ქარმა ბუჩქები ააშრიალა, როგორც სონამ სიმინდის გრძელი ღეროები... და, როცა შრიალმა კაკბებამდე მიაღწია, იმწამსვე ჰაერში ფრიალით აიჭრნენ, რამდენიმე რკალი მოხაზეს და მზემოკიდებულ ყანებისკენ თავქვე დაეშვნენ.
დილანმა გზა განაგრძო. რაც უფრო წინ მიიწევდა, ბუჩქნარი უფრო ხშირდებოდა. ყანებში თითო-ოროლა კენტად მდგომი მუხა მოჩანდა - მოღუნული, გადახრილი, ელვანაკრავი. ისინი თითქოს მცველებად დამდგარიყვნენ ტყისა და ყანების გასაყართან.
ბილიკი ვიწროვდებოდა. დილანი ყანების მიჯნას ფეხით თელავდა. ტყის სიომ სახეში დაუბერა. ხარბად შეისუნთქა ტყის ნოტიო და გრილი ჰაერი.
-4-
ტყე ნაცნობი იყო მისთვის, იცოდა, სად უყვარდა ბუდის მოწყობა და ხმიანობა ხოხობს, დაბურული მუქი ტევრების ოქროსბუმბულიან ფრინველს.
ტყეში ხავსიანი კლდეები, დათვის ბუნაგები, ქარისგან წაქცეული და სოკოებით მოფენილი საუკუნოვანი მუხები იყო. ხეების ნახევრად ხმელი ტოტები დახავსებულიყო და ბინდ-ბუნდში, უკანა თათებზე შემდგარ ბანჯგვლიან დათვებს წააგავდნენ.
კლდეებამდე მისული არ იყო, რომ მოპირდაპირე მხრიდან თოფის გრიალის ხმა მოესმა.
ტყე ხმაურმა შეაზანზარა. ყვითელი ფოთლების ნამის დიდრონი წვეთები მეტალის სიმძიმით გამხმარ ბალახს დაეცნენ. ბნელ ღრიჭოში ღამის ფრინველი გაფრთხიალდა.
ვინ უნდა ყოფილიყო? კაჟიანი თოფის ხმას არ ჰგავდა, სოფელში კი სხვა „ბერდენკა“ არავის ჰქონდა.
- საინტერესოა, ვინ ნადირობს? - გაიფიქრა მან.
ფოთლების შარიშური გაისმა. დილანი ჩაიმუხლა. ქვის უკან დაიმალა. ხოხობი იყო. მშვიდად იქექებოდა. პატარა სისხლისფერ ფეხებს ერთიმეორეს უნაცვლებდა. ცაცხვის ფაფუკ ფოთლებს ნისკარტით ჩეჩავდა.
სამალავიდან თავი ამოჰყო, თოფის ლულა ქვას ჩამოაყრდნო და მიზანში ამოიღო, მაგრამ ხოხობი უცბად აფრინდა, მას მეორე მიჰყვა, შემდეგ მესამე, მეოთხე...
ხოხობი ფრთხილია, ძნელი მოსანადირებია. ზოგჯერ ისე ახლოს მოდის, რომ გინდა ესროლო, მაგრამ ერთი მსუბუქი გაფაჩუნება, თუნდაც მონადირის ღრმა ჩასუნთქვა და... ფრთებს შლის, ტყვიაზე სწრაფად მიფრინავს, ყივის, ფოთოლხშირ ტოტებში ბზრიალებს, შემდეგ კი, სხვა ადგილზე უხმოდ ეშვება.
ხოხობი ფრთხილია, როდესაც იქექება, კისერს იგრძელებს, ხან მარჯვნივ, ხან მარცხნივ აბრუნებს და ოთხივე მხარეს იყურება.
დილანი სამალავიდან გამოვიდა და გზა გააგრძელა. უკვე ტყის სიღრმეში იყო. ხეებს გზა ადგილ-ადგილ ჩაეხერგათ, გაუვალი დაბრკოლება შეექმნათ. ასეულობით წლის განმავლობაში ფოთლები ერთმანეთზე დაცვენილიყვნენ, მზის გული არ ენახათ და არც ეძებნათ. ხეების ტანი ფოთლების გროვაში ჩამარხულიყო, ხოლო ტოტები დედა კრუხივით გადაფარებოდნენ ჩრდილში ამოსულ ლურჯ სოკოებს.
დილანი გამხმარ ფოთლებს ფეხით თელავდა, ეფლობოდა, როგორც ბზის გროვაში, ფეხი უსხლტებოდა და ტოტებს ჩაჭიდებული გზას აგრძელებდა.
წყაროს მიაღწია. დაიხარა და წყალი ხარბად მოსვა. ცოტა ხნის შემდეგ ცაცხვების ხეობაში ჩავიდა.
ქვევით, ქვებზე უამრავი ხოხობი იყო... ხავსიანი ქვები მზეს გაეცხელებინა. ერთი ოქროსბუმბულიანი ხოხობი, ფრთებზე შავი წინწკლებით, ქვიდან ქვაზე დაფრინავდა, ხმიანობდა, მეზობელს უნისკარტებდა და მდედრს თავს დასტრიალებდა.
მიზანში ამოიღო. ქვამ ნაპერწკალი გაყარა, დენთმა იფეთქა, თოფის ლულიდან ალში გახვეული კვამლი გამოვარდა, ხეობებმა საშინელი ექოთი იქუხეს, შემოდგომის მზის ოქროს სხივებში ფართოდ ფრთებგაშლილი ფაფუკბუმბულიანი ხოხბები აფრინდნენ.
მხოლოდ ერთი შეფართხალდა და ხავსიანი ქვიდან ბუჩქნარში ჩავარდა.
დილანი გაექანა და გზაში შენიშნა, რომ ენაგადმოგდებულმა თეთრმა ძაღლმაც ბუჩქნარისკენ ისკუპა.
მონადირე ძაღლის სუნთქვამ და დილანის ხელებმა ერთდროულად გაიწიეს დასისხლიანებული ფრინველისკენ.
მისი თითები ყვითელ ბუმბულს მისწვდნენ, მაგრამ დაჭრილი ხოხობი უცბად გამოცოცხლდა, ფრთა გაშალა და ცაში აიჭრა. ორი ბუმბული კი, შემოდგომის ყვითელი ფოთლებივით, რწევა-რწევით დაბლა დაეშვა.
დილანი სისხლიან ხოხობს დანანებით გაჰყურებდა, როცა უეცრად, ძალიან ახლოს, ფეხის ხმა გაისმა. უკან გაიხედა. თვალები გაკვირვებისგან გაუფართოვდა და თოფი ინსტიქტურად ძირს, ხის უკან ჩააცურა.
ტყისმცველი იყო, ჩასისხლიანებული თვალებით...
მიუახლოვდა, უღრიალა და ვიდრე დილანი გონს მოვიდოდა, მათრახით ჰაერი გააპო, მხრებზე გადაუჭირა. ტკივილმა ბეჭის ძვლებამდე ჩააღწია და როგორც შიშველ სხეულზე ჭინჭრით ნასუსხი, წიწკნა დაუწყო. ტყისმცველი ურტყამდა და რისხვას აფრქვევდა იმის გამო, რომ დილანმა ხოხობი გაუქცია.
მონადირე ძაღლი ხან პატრონს შეჰყურებდა და ხანაც დილანს, იღრინებოდა, კუდს ძირს სცემდა, მღელვარებისგან ამთქნარებდა, მოუსვენრად ბუჩქებს ყნოსავდა, სადაც ცოტა ხნის წინ დასისხლიანებული ხოხობი ფართხალებდა.
მოულოდნელ შეხვედრას დილანი გაეოგნებინა... როდესაც გონზე მოვიდა, ტყისმცველი და ძაღლი იქაურობას უკვე გასცლოდნენ. თვალი გააყოლა და ძაღლის წითელი ხახა გაახსენდა...
ქვაზე ჩამოჯდა. ტკივილისგან სახე მოჭმუხვნოდა. ზურგი თითქოს გავარვარებული შამფურებით ამოეწვათ. თვალის ქვედა ნაწილი უხურდა.
რაღაც უსაზღვრო მწუხარებასა და ნაღველს დაეჩრდილა მისი საოცარი დღე.
... მზე ეთამაშებოდა მწუხრის ღრუბლებს. ტყე დადუმებულიყო. ხოხობი შორს გაფრენილიყო... ხავსიან ქვაზე მოყვითალო-შავი წინწკლებიანი ორი ბუმბული დავარდნილიყო. ბუჩქის ხმელ ტოტებს კი სისხლის წვეთები შერჩენოდათ.
დილანი ხეობით დაბლა დაეშვა.
ზოგჯერ ეჩვენებოდა, რომ ეს ყველაფერი სიზმარი იყო, მაგრამ მათრახდარტყმულ ადგილებს ბჟუილი გაჰქონდათ. თვალთან ტკივილს გრძნობდა. ფეხები უკანკალებდა.
თოფის თბილი ლულას ისე ჩასჭიდებოდა, როგორც ხოხბის სხეულს, რომელსაც სულ ერთი წამით შეეხო და თითების წვერებით ბუმბულის ჰაეროვნება იგრძნო. ხოხბის სხეული - თბილი ბუმბული, ისევე, როგორც სონას სხეული ლაჟვარდისფერ პერანგში.
დილანი სახლში არ წასულა. ქვიანი ბილიკებით ბაღში ჩავიდა. ქოხის კარმა დაიჭრიალა. შიგნით შევიდა და ქვის იატაკზე გაიშხლართა.
დილით, როდესაც კარის ღრიჭოებიდან მზის სხივი აბრჭყვიალდა, დილანმა გაიღვიძა, თვალები მოისრისა, თვალთან ტკივილი იგრძნო - შესიებას არ გაევლო.
იმ დღეს ქვის საწნახელში შავ ყურძენს უფრო განრისხებით ჭყლეტდა და ვერ გრძნობდა, შუბლიდან ჩამონადენი ოფლი მღვრიე ღვინოში როგორ წვეთავდა.
-5-
შემოდგომა იყო, ბრწყინვალე შემოდგომა...
ბაღში, ქოხის წინ ბიძია დილანი ჩამომჯდარიყო, თავჩაქინდრული მზეს ეფიცხებოდა და გარდასულ დღეებზე ფიქრობდა.
იმ შემოდგომის მომდევნო გაზაფხულზე სონა გარდაიცვალა, მშობიარობას გადაჰყვა. მოთქმით დაიტირეს დედამ, მეუღლემ, ნათესავებმა. მისი ადგილი სხვა ქალმა დაიკავა. ბიძია დილანმაც ცოლი მოიყვანა, მაგრამ მეხსიერებაში სამუდამოდ წარუშლელი დარჩა სონა, საწნახელი, ლაჟვარდისფერი პერანგი და მოწკრიალე ვერცხლის ფირფიტები.
მოპირდაპირე ბორცვის ფერდზე სასაფლაოა. სონას საფლავის ქვას ხავსი მოსდებია, წარწერები მიწით გადავსებულა, ქვა ერთ მხარეს გადახრილა და მიწაში ჩამარხულა.
სონა ლაჟვარდისფერი პერანგით დაასაფლავეს. დიდი ხანია მიწამ შეჭამა მისი ლაჟვარდისფერიცა და ოქროს ხავსის მსგავსი სხეულიც...
რამდენმა შემოდგომამ ჩაიარა იმ დღის შემდეგ, დილანს სათვალავი აერია. იცის, რომ სიბერისგან დაუძლურდა, სიარულისას ჯოხს ეყრდნობა. შემოდგომის ტყის ფერებს ვეღარ არჩევს. ყურმა სიმახვილე დაკარგა. მსუბუქი ფეხის ხმა აღარ ესმის.
ქოხთან ნაკადული ჩუხჩუხით მოედინება, დღე და ღამე ხმაურობს, ხავსებთან და ქვებთან უსასრულო, ამოუცნობ საუბრებს მართავს...
ბიძია დილანმა ნაკადულის მხარეს გაიხედა. გაეღიმა. მისი მეხსიერების წყვდიადში, როგორც მარტოხელა ვარკვლავი ბნელ ცაში, ის დღე აკიაფდა. ის დღე, როდესაც სონას წვივები ნაკადულში ჩაეკიდა და იცინოდა...
შემდეგ ფიქრი ტყისკენ გასრიალდა. ბილიკს აუყვა.
ტყეში ხოხობი იყო, გასისხლიანებული აფრინდა და ფაფუკ ხავსზე ორი ბუმბული დატოვა. სონაც ხოხობივით იყო. თვალები - ყურძნის შავი მარცვლები... - წლების წინ, ერთ მზიან შემოდგომაზე, როცა მისი დაძარღვული ფეხები სპილენძის სიმძიმით ყურძენს ჭყლეტდნენ და შეურყვნელი ღვინო წვეთ-წვეთად თითებს შორის ჟონავდა...
ხოხობივით გაფრინდა სონაც. კვალად მწუხარება და სევდიანი მოგონებები დატოვა...
...ბიძია დილანი წამოდგა, საწნახლის ქოხის კარი მოქაჩა, რკინის საკეტი დაადო მომავალ გაზაფხულამდე. შემდეგ დაიხარა, გამხმარი ტოტებისა და ღეროების შეკვრა ზურგზე გაჭირვებით მოიგდო, დაღლილი ფეხებითა და მოხუცის მშვიდი ნაბიჯებით ბაღის გასასვლელისკენ გაემართა.
ბაღში აღარავინ დარჩა.
საღამოს ნიავისგან მხოლოდ სიმინდის გაუხეშებული ღეროები შრიალებდნენ. გამხმარი ფოთლები, აქა-იქ, კუთხეებში, მოუსვენრად ჯგუფდებოდნენ, სასოწარკვეთით ფართხალებდნენ და შავ გუბეში მდუმარედ წვებოდნენ.
1926-1932
ახალი სტატიები
გეგი კუხალეიშვილი - ღმერთკაცობრიობის მომავალი და სოციალისტური ფორმაცია 03:26ნინა ნენეა სამხარაძე - ლექსები 16:08გორვანელი - დემოკრიტეს ფილოსოფია 17:18ავთანდილ ყურაშვილი - ლექსები 17:17თორნიკე ღვინიაშვილი - Dicata matres 17:16თეიმურაზ ლანჩავა - ზამთრის თეთრი მერცხლები 17:15ნარი ჩხაბერიძე - ტერმინ „ჟამისწირვის“ განსაზღვრისა და მერმისთან ურთიერთკავშირისათვის 17:14დათო გაგოშიძე - არისტოტელეს შეხედულებები ხელოვნებაზე 17:11
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი