ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ჯაკომო ლეოპარდი - ლექსები
იტალიურიდან თარგმნა ნიკოლოზ შამუგიამ
უსასრულობა
სულს ბავშვობიდან ეძვირფასა ეს მყუდრო ბორცვი,
სხლტედ აზიდულან სად ხეები და უშორესი
ერისიონით ტკბობას მზერას არ ანებებენ.
მაგრამ, როცა აქ ჩამომჯდარი გავცქერი არეს,
წარმომიდგება, ამ სხლტის მიღმა როგორ იშლება
თვალუწვდენელი სივრცეები, იდუმალება
მიღმიერი და ღრმა სიმშვიდე... და მათ პირისპირ
ლამის შიშით ათრთოლდეს გული. დაბერავს სიო,
აამღერებს შრიალით ფოთლებს და ამ შარიშურს
იდუმალებას უნაპიროს მე მივამსგავსებ:
გადამეშლება მაშინ თვალწინ მარადისობა,
მიმქრალი დრონიც და მჩქეფარე დღევანდელობაც.
უსაზღვრობაში მხიბლავს ასე ფიქრით ჩაძირვა...
ო, რა ტკბილია, რომ გემივით მივემსხვრე რიფებს,
სილაჟვარდეში, ამ უძირო ზღვაში დავინთქა!
სილვიას
სილვია, გახსოვს ამქვეყნიური
შენი ცხოვრების დრო მოკამკამე,
როცა ნაბია, მცინარ თვალებში
გიკრთოდა გზნება და სილამაზე
და ასე ლაღი და მეოცნებე
ყმაწვილქალობის ზღურბლს მიეახლე?
მყუდრო ოთახებს, გარშემო ქუჩებს
ავსებდა შენი ტკბილი სიმღერა,
როცა ქალური ხელსაქმით გართულს
მომავლის გზები დაგაფიქრებდა,
მიეცემოდი ფარულ ოცნებებს
და აღმაფრენით გული გიძგერდა.
ვარდობისთვე კი აფრქვევდა სურნელს,
დღეები დღეებს წყნარად მისდევდა.
მე პოეზიის ფურცლებს ნაოფლარს
და სწავლას საშურს მყის მოვწყდებოდი –
რასაც ვუძღვენი და შევალიე
ჟინი, წადილი თუ წლები ყრმობის –
და აივნიდან სულგანაბული
გისმენდი, ამოდ როგორ მღეროდი,
ქსელს ვით ბეჭავდი მარდი ხელებით
დამქანცველ საქსოვ დაზგასთან მჯდომი.
გავცქერდი მშვიდ ცას, გზებს ოქროცურვილს,
მხიბლავდნენ აქეთ ბაღები, მთები,
მათრობდა იქით ზღვა, მთებზე შორი.
მოკვდავის ენას ვერა, ვერ ძალუძს,
ამოთქვას იმ დროს გულში რას ვგრძნობდი.
რა გატაცება, რა იმედები,
რა გზნება გვწვავდა, ჩემო სილვია!
ვფიქრობდით, კაცთა ცხოვრება, ბედი
გაბედული ცდა და ღიმილია!
როს მაგონდება, ვით ვსასოებდით,
ნეტარ მერმისის როგორ გვჯეროდა,
მწველი რამ დარდი განუქარველი
კვლავ ამატკივებს ჩემს უბედობას.
ჰეი, ბუნებავ, შენ, ჰე, ბუნებავ!
არასდროს შემდეგ რად არ ასრულებ
სიყმაწვილეში დათქმულ პირობას
და მწარედ შენს ძეთ რატომ ატყუებ?
ჯერ არ დაეჭკნო ზამთარს ბალახი,
შენ ილეოდი ულმობელ სენით,
ჩემო სათუთო, და ყვავილობას
არც მოსწრებიხარ სიცოცხლის წლების;
გულს უკვე ქებაც არ გიამებდა
გიშრისფერ თმათა თუ სიყვარულით
გაცისკრებული, კრძალული მზერის;
და დღეობებზე თქვენ, გოგონები,
აღარც ტრფობაზე არ ჩურჩულებდით.
სულ მალე ჩემშიც ელოდა თურმე
სანუკვარ იმედს გარდაცვალება:
ბედმა უნაღვლო ახალგაზრდობა
აღარც ჩემს დღეებს არ დაანება.
ოჰ, როგორ ჩაქრი, სასოო ჩემო,
თანამეგზურო შენ ჩემი ყრმობის,
მომაგონდები – ცრემლები მომდის!
ესაა ჩვენი ნაოცნებარი
სამყარო, ტრფობა, შრომა თუ ლხენა,
ის, რაც გვეწადა, გვესახებოდა,
ნუთუ ეს ერგო კაცთ მოდგმას ხვედრად?
ბეჩავ, დაეცი, როს სინამდვილემ
თვისი ნამდვილი გასცა სახება,
მანიშნე, ბოლოდ შიშველ სამარეს
და ცივ აღსასრულს ვჭვრეტდეთ ამქვეყნად.
შაბათი სოფლად
მზე იწურება... მინდვრიდან თივა
შინ პირუტყვისთვის მოაქვს გოგონას,
მოდის ცქრიალით, ხელში უჭირავს
ვარდებისა და იების კონაც.
ხვალ წირვაა და ერთი სული აქვს,
მალე გათენდეს კვირა-უქმე დღე –
დილაადრიან ამ ყვავილებით
შეიმკობს ტურფად მკერდს და კულულებს.
თითისტარს ართავს, აგერ, ბერდედა,
კიბეზე დამსხდარ მეზობლებს შორის,
ჩამავალი მზის სცემს ათინათი
და ჰყვება ამბებს უტკბესი დროის, –
კვირა დღეს როგორ იკაზმებოდა
და ლერწამტანა, მოსხივცისკარე
ეცეკვებოდა საღამოს ტოლ-სწორთ,
უტურფეს წლებში გვერდით რომ ახლდნენ.
შებინდდა... თუმცა მთვარის თეთრ შუქზე
ცას უბრუნდება ლაინისფერი,
კვლავ ძირს ეშვება, მიწაზე წვება
სერთა და სახლთა მკრთალი ჩრდილები.
დარეკავს ზარი ეკლესიისა,
დღესასწაულის მაუწყებელი,
იგრძნობ, გულს როგორ ესალბუნება
ეს წკრიალა ხმა, ნუგეშისმცემი.
ბავშვთა ხალისი და ჟრიამული
ავსებს გარშემო სოფლის მოედანს,
დარბიან, ხტიან, მყუდრო საღამო
მათი ჟივილით გამოცოცხლდება.
ბრუნდება თოხნით დაღლილი გლეხი
ყანიდან დინჯად და სტვენა-სტვენით,
ხვალ დასვენების დღე თენდებაო
და მიუჯდება მწირ ტაბლას შვებით.
მერე კი, როცა ირგვლივ ნელ-ნელა
ქრება სინათლე ყველა სარკმელში,
დურგლის ჩაქუჩის გესმის კაკუნი,
გესმის ხერხის ხმაც მყუდრო ღამეში.
არ სძინავს დურგალს, სახელოსნოში
კანდელის შუქზე განაგრძობს საქმეს,
ჩქარობს, სწადია, დროულად მორჩეს,
სანამ ძოწისფრად ცა ირიჟრაჟებს.
გულს შვიდი დღიდან შაბათი ალხენს
ყველაზე უფრო მეტი სიამით,
იმედისა და სიხარულის დღე
ხვალ შეიცვლება მოწყენით, დაღლით,
დაუბრუნდება თითოეული
საყოველდღეო საზრუნავს ზრახვით.
ბალღო, იცოდე, სალხინო დღეს ჰგავს
ეგ ყვავილობის დრო უდარდელი,
შენი ცხოვრების დღესასწაულსაც
წინ ეგ დღე უძღვის, მშვიდი, ნათელი.
ჰოდა, ნინველო, დატკბი ამ ჟამით
და სანუკვარი წლებით იხარე!
გულს ნუ გაიტეხ, შენს დღესასწაულს
მოსვლა თუნდ ერთობ დაუგვიანდეს!
საკუთარ თავს
აწ საუკუნოდ განისვენებ, დაღლილო გულო.
რა მალე გაქრა გატაცება უკანასკნელი,
მარადიული რომ მეგონა... რა მალე გაქრა!
და სანუკვარი გატაცების, ძვირფასო, ჩვენში,
განა იმედი, თვით ხალისი, სურვილი ჩაქრა.
სამარადჟამოდ განისვენე, მრავლის დამთმენო!
მხურვალედ ძგერდი, თუმც ამქვეყნად არაფერია
შენი განცდების, შენი სწრაფვის თუ ოხვრის ღირსი,
რადგან ცხოვრება წყენისა და სიმწრის მგვრელია,
ყოფიერება ტალახია ოდენ და ბიწი.
იყუჩე, გულო! შეეგუე სასოწარკვეთას!
ძღვნად კაცთა მოდგმას აღსასრული მოგვაგო ბედმა.
ნუღარ გადარდებს საკუთარი თავი, ძვირფასო,
ნუღარც ბუნება, ავი ძალა, ყველა დროება
ზიანით, ვნებით რომ განაგო ჩვენგან მალულად,
და ნურც საწუთროს უსასრულო ამაოება!
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა