ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ულრიკე ალმუტ ზანდიგი / Ulrike Almut Sandig / - ლექსები (თარგმანი - ბელა ჩეკურიშვილი)
ულრიკე ალმუტ ზანდიგი ცნობილია თავისი პერფორმანსებით, პოეტური კონცერტებით და ფილმებით, რასაც ის კოლეგებთან ერთად ინტენსიურად აკეთებს, იქნება ეს გერმანელი, ახალი ზელანდიელი, ინდოელი თუ უკრაინელი.
იგი ხშირად აღნიშნავს, რომ პოეზიას სიტყვაში არსებული ბგერისა და მუსიკის ერთიანობა ქმნის. მან ხმოვანი ლექსების ალბომი დაურთო 2016 წელს გამოცემულ ლექსების წიგნს „რაფსის ყანა ვარ, შვლებს ვმალავ და ვანათებ, როგორც ზეთში დახატული ცამეტი ტილო“.
მუსიკალურ ალბომში „ლანდშაფტი“ კი ზანდიგმა უკრაინელ რეპერ გრიგორი სემენჩუკთან ერთად მოახერხა მძიმე ელექტრომუსიკა პოეზიასთან დაეკავშირებინა.
2001 წელს მან პოეტსა და მუსიკოს მარლენ პელნისთან ერთად დააფუძნა ლიტერატურული პროექტი „ფოსტა თვალებისა და ყურებისათვის“, რისთვისაც ის ლექსებს სამშენებლო ობიექტების კედლებზე აკრავდა, ფლაერებს და ღია ბარათებს ავრცელებდა და პირველი პოეზიის კონცერტიც ჩაატარა.
მისი პირველი ლექსების ალბომი კი 2005 წელს გამოვიდა, სათაურით „აბედი“.
ულრიკე ალმუტ ზანდიგი ასევე წერს პროზას და რადიოპიესებს. გამოცემული აქვს მოთხრობების და პიესების კრებულები. მისი სადებიუტო რომანის შესახებ „ჩვენ მონსტრები ვართ“, გერმანული გაზეთი „ფრაკფურტერ ალგემაინე“ წედა, რომ ავტორი ამ რომანით ფაქიზად იცავს ბალანსს პოეზიასა და საშინელებათა ჟანრს შორის. რომანი 2020 წელს გამოვიდა.მოქმედების უმეტესი ნაწილი გერმანიის დემოკრატიულ რესპუბლიკაში ხდება და სიუჟეტის ცენტრში ბავშვებზე სექსუალური ძალადობა და მათი ოჯახების პრობლემებია.
1979 წელს დაბადებული ავტორი ბერლინში ცხოვრობს. იგი სარედაქციო და მთარგმნელობით საქმიანობასაც აწევა, არაერთი ჟურნალის და პოეტური კრებულის რედაქტორ-გამომცემელია. 2006 წლიდან დღემდე ოცზე მეტი პრემია აქვს მიღებული.
გერმანულიდან თარგმნა ბელა ჩეკურიშვილმა
ძილისპირული
ეს ძილისპირული მათთვისაა,
ჩაძინება რომ არაფრით სურთ, მათთვის
მუდამ რომ ჯანყდებიან, როცა ესმით:
ჩააქრეთ შუქი, ხმას ნუღარ იღებთ,
ჩემი დაღლილი მეგობრებისთვის. რახანია
ყველა სკამი ბარის მაგიდებს შემოწყობია,
ზუზუნებენ სარეკლამო დაფები როცა
პლაკატები იცვლება მათზე, კამერები აღბეჭდავენ
ბანკის შესასვლელს, ანთებულია
ღამის ყველა ჩამრთველი და ღამის მორიგე
ავტობუსები გაჩირაღდნებულ ტაძრისაკენ მიირწევიან
ქალაქში. ჩვენ აქ მხოლოდ სურათებს აღვწერთ. მაგრამ
ვიცით საერთოდ, რას წერს „სიბნელე“ საკუთარ
თავზე? მე და ჩემი დაღლილი მეგობრები,
ღამისაგან დაბრმავებულნი, კარგ ამბავს ველით,
თუმც კარგი რამე იშვიათად ხდება ერთ დღეში,
ოთხ სამშვიდობო კონტრაქტს ველით
ორი-სამი მოზუზუნე ოცნებიდან, ხუთ ვაშლს - სიზმარში,
ველოდებით ექვს ტაძარს და შვიდ მსუქან ძროხას,
გამოძინების წყნარ რვა საათს, ველოდებით
ცხრა მეგობარს, აქ რომ გვაკლია. ვითვლით,
რამდენი თითი გვაქვს ხელზე.
ჯერაც ვჯიუტობთ. ჩაძინება არავის გვინდა.
ჩემი სამშობლო
აღარ მახსოვს სახელები დიდი ჩიტების.
ყოველ ივნისს იჩეკებიან საბძლის თავზე,
არავის რომ აღარ სჭირდება, წლის მიწურულს კი
უძრავად დგანან მინდვრებში და მოქათქათე
მათი სამოსი გზიდანაც მოჩანს. ყნოსვას სწვდება
ყვავილთა სუნი, კონებად რომ ყდიან გზებზე,
ფოლადის ქარხნის, დაქცეული მეურნეობის და წვიმის,
ხვალ რომ ძალუმად დასცხებს. ასეთია ჩემი სამშობლო.
აქ ნათესებს ახლა უკვე სხვა სახელი აქვს.
გეტყვით: ახლა იქ რაც მოჰყავთ, აღარ მეცნობა.
ივლისში
ასფალტი სველი იყო და ცარიელი. ხანდახან
ცხენებს მოვკრავდით თვალს დასალიერზე
იმ ჩვენი სოფლის, ზოგჯერ კვიცებიც მიჰყვებოდნენ,
სადღაც გარბოდნენ. მშობლები იდგნენ ღობეებთან,
მასლაათობდნენ. არც არაფერი ხდებოდა მეტი.
ყოველი ჩქამი ისმოდა მკვეთრად, დადგებოდა
ვიდრე აგვისტო და მანქანები გათიბავდნენ
რაც შრიალებდა,
ცოცხლად რაც იყო.
ჩემი მეგობრები
დავკარგე მეგობარი, რომელსაც ვატკინე.
და სხვა მეგობარიც დავკარგე:
რაღაცნაირად, უსაფუძვლოდ დავივიწყე. დავკარგე მეგობრის პლასტმასის ბეჭედი,
ბალახივით მწვანე. მერე, ცოტა მოგვიანებით - თვითონ ის მეგობარიც. ნამდვილი მიზეზი,
რის გამოც მეგობარი დავკარგე, ასევე უსაფუძვლოდ და უმიზეზოდ დამეკარგა.
მაგრამ ესეც არაფერს ნიშნავს! უკვე ვიცი: ჩემი მეგობრები ტყის იმ ზონაში იმყოფებიან,
სადაც ხეები გამქრალია და ისინი ქარის გამო წელში მოხრილან. ერთ მათგანს პლასტმასის ბეჭედი აქვს,
ბალახივით მწვანე, რომელიც სადღაც, სხვაგან მინახავს.
ვიწრო ჩრდილები
არაფერს ვიტყვი სინათლეში ხეთა ლიცლიცზე,
თვითონ ხეების შესახებაც არაფერს ვიტყვი.
სიტყვას არ დავძრავ არც ექიმის ეზოს წიფელზე,
სასიკვდილო სარეცელზე რომ უწევს შვილი
და არც საკუთარ პაულონიაზე, რომლის ქვეშაც
შუაღამემდე ვსხედვართ მე და შენ და თავს ვაჩვენებთ,
თითქოს ექიმის ქალიშვილი ჩემს ლექსებში არსებობს
მხოლოდ. მე ხეების კენწეროთა ამბავს მოვყვები,
სინათლეზე რომ თამაშობენ. კენწეროების,
ქარში წრიულად რომ ირწევიან და წიწვების,
მწვანე ფერს რომ ინარჩუნებენ. ისე დავწერ,
თითქოს მცხუნვარე, ბრჭყვიალა შუქი
ნაძვის ქოჩორს ქარგავდეს მხოლოდ, მაგრამ
მიჯრით მდგარი ვარჯები, მათი ვიწრო ჩრდილები ტყეში,
ერთი სიტყვით, თვითონ ხეები, არც კი არსებობს.
სამხრეთი
გადაწყვეტილია, აქ ვეღარ დარჩები.
გადაწყვეტილია ისიც, რომ ვერ წახვალ.
შენვე წყვეტ, ვერ ივარგებ მგზავრად, მოგზაურად,
თუმცა კი, ერთხელ უნდა წახვიდე საითმე,
მაგრამ მანამდე ჯერ კიდევ შორია,
ისევე, როგორც შორია ყველაფერი,
თვალით თუ არ ვხედავთ:
თუნდაც, ნაცნობი თავის ტკივილები.
იცი, ისინიც არსად არ წავლენ,
არც შინ, არც სამხრეთით, რომელიც
ყოველთვის რჩება უხილავი.
რომელი მხრიდანაც არ უნდა მიადგე,
სამხრეთი მუდამ რჩება სამხრეთით.
სამხრეთი საზეიმო კაბაში. ქარში.
გაღებულ ფანჯარასთან. ბავშვივით.
ახალი სტატიები
გეგი კუხალეიშვილი - ღმერთკაცობრიობის მომავალი და სოციალისტური ფორმაცია 03:26ნინა ნენეა სამხარაძე - ლექსები 16:08გორვანელი - დემოკრიტეს ფილოსოფია 17:18ავთანდილ ყურაშვილი - ლექსები 17:17თორნიკე ღვინიაშვილი - Dicata matres 17:16თეიმურაზ ლანჩავა - ზამთრის თეთრი მერცხლები 17:15ნარი ჩხაბერიძე - ტერმინ „ჟამისწირვის“ განსაზღვრისა და მერმისთან ურთიერთკავშირისათვის 17:14დათო გაგოშიძე - არისტოტელეს შეხედულებები ხელოვნებაზე 17:11
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი