ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
გიორგი შერვაშიძე - ჩანახატ-,,პოსტები“
ლუბამაშინ, ალბათ, ასე ათი წლისა ვიქნებოდი, როდესაც პირველად მოხუცის ბინაში ამოვყავი თავი. მეზობლის ბავშვებს, გოგოებს გავყევი და დღის ბოლოს ლუბას კარზეც დავაკაკუნეთ. უფრო სწორედ, მეტიჩარა გოგოებმა დააკაკუნეს და შემდეგ ოთახშიც ისე შეცვივდნენ, დაპატიჟებას არ დალოდებიან. ლუბას ცალყბად მიესალმნენ და ეგრევე ოთახის შუაგულში მდგომ დიდ მაგიდას მიუსხდნენ. მე ძალიან მომერიდა და კარში გავეჩხირე. ვერც წინ გავბედე წასვლა და არც იქაურობის დატოვება მსურდა. ნახევრად ჩაბნელებული ოთახი, მაგიდის თავზე დაკიდებული ტორშერის მოყვითალო ნათება და კედლებში ჩამჯდარი მოტკბო სურნელი დაუოკებელ ცნობისმოყვარეობას მიჩენდნენ. მეტიჩარა გოგოებმა კი ლუბას რუსულად რაღაც გადაულაპარაკეს და მანაც ხის მასიური კარადიდან უშველებელი წიგნი გადმოიღო. აქ კი ვეღარ მოვითმინე და მაგიდას მივუახლოვდი. ასეთი რამ ჯერ არასდროს მენახა. ეს იყო ალბომი, უსაშველოდ დიდი, მძიმე და მართკუთხედი ფორმისა. სქელი, ყავისფერი, მტვრიანი, ტყავის ყდა ჰქონდა. ნაცრისფერი მუყაოს გვერდებზე კი სურათები იყო ჩაკრული, რომელთაც ზემოდან თხელი, გამჭირვალე საშრობი ფურცელი ეფინა. შავ-თეთრი ფოტოები იმდენად შთამბეჭდავნი იყვნენ, რომ თვალი ვერ მოვწყვიტე. მართალია, მათზე უცხო ქალაქები და უცნობი ადამიანები გახლდნენ აღბეჭდილნი, გამოსახულნი, თუმცა, სასწაულად მომაჯადოებელნი და დამატყვევებელნი.
ლუბაც მაგიდას მიუჯდა და ფოტოების შესახებ ისტორიების თხრობა დაიწყო. აქამდე გაუგონარი ქალაქებისა თუ ადამიანების სახელებს ახსენებდა და უცნაურ ამბებს ჰყვებოდა. გოგოებს ალბომის თვალიერება მალევე მობეზრდათ და მასიური ხის კარადას მიადგნენ. ხან ერთი უჯრა გამოაღეს და ხანაც მეორე. უჩვეულო ნივთებს მოურიდებლად იღებდნენ და გაუჩერებლივ გაისმოდა - ეს რა არის? ლუბაც ყველაფერს მოთმინებით უხსნიდათ და თან თხოვდათ, ფრთილად ყოფილიყვნენ და რამე არ დაეზიანებინათ. იქ იმდენი ახალი საგანი ვნახე და იმდენი უცხო სიტყვა მოვისმინე, რომ ჩემ აღფრთოვანებას საზღვარი არ ჰქონდა. სწორედ იქ ვიხილე პირველად მონოკლი, ფურცლის საჭრელი დანა, ქაღალდის საშრობი, ბროლის სამელნე, ბასრწვერა ბატის ფრთის კალამი და კიდევ სხვა მრავალი... თითქოს სრულიად უცხო სამყაროში აღმოვჩნდი. ძალიან მომინდა, რომ იქ კიდევ დიდხანს დავრჩენილიყავი და იქაურობაც მეტად გულდასმით შემესწავლა, დამეთვალიერებინა, მაგრამ მოუსვენარმა გოგოებმა აღარ მაცადეს. უცებ წამოხტნენ და სათამაშოდ ეზოში გაიქცნენ. მეც იძულებული გავხდი, მათ გავყოლოდი, თუმცა იმ დღის შემდეგ ლუბას ხშირად ვსტუმრობდი.
მცირე ხანში ძალიან ბევრი რამე ვისწავლე და ბევრ რამეშიც გავერკვიე. ალბომებში თავმოყრილი ყველა ქალაქისა თუ გამოჩენილი ადამიანის სახელები დავიმახსოვრე და მტკიცედ გადავწყვიტე, მოგზაური გამოვსულიყავი. ეს ჯადოსნური ალბომები კი ათზე მეტი იყო და მათში თავმოყრილი ამბებიც უშრეტი მდინარესავით მოედინებოდნენ. მართალია, მოხუცთან მარტო სტუმრობა მერიდებოდა და ყოველ ჯერზეც მოუსვენარი გოგოების დაყოლიება მიწევდა, რომლებიც იქაურობას დიდად სულაც აღარ წყალობდნენ, თუმცა, დაჟინებული თხოვნით, ამ რიტუალს ყოველდღიურად ვასრულებდით.
ერთ მშენიერ დღეს კი კაპარჩხანებმა ფეხები დააბაკუნეს და ლუბასთან სტუმრობაზე უარი განაცხადეს. მოკლედ ამიხსნეს, რომ ლუბაზე ნაწყენები იყვნენ და შურისძიებასაც კი გეგმავდნენ. ვერაფერს მივხვდი, რადგან დარწმუნებული ვიყავი, რომ ყოვედღიურად ჩაიზე დაპატიჟება სულაც არ შედიოდა ლუბას მოვალეობებში, მაგრამ, სამწუხაროდ, გოგოები ასე სულაც არ ფიქრობდნენ. მეც არჩევანის წინაშე აღმოვჩნდი. ან მათ შურისძიებაში უნდა მიმეღო მონაწილეობა, ან კი ლუბასთან სტუმრად მარტოს მევლო. რა თქმა უნდა, გამბედაობა არ მეყო და თხებივით მოხტუნავე გოგოებს ავყევი. მათი მზაკვრული გეგმა კი იმაში მდგომარეობდა, რომ მოხუცისთვის ფოჩიანი კანფეტები უნდა მიერთმიათ, რომელშიც ტკბილეულის ნაცვლად მიწის ბურთულები და კენჭები იქნებოდა გახვეული. მეც ბრიყვი, აღარ შევწინააღმდეგებივარ და ეს ყველაფერი საკმაოდ სახალისოდაც კი მეჩვენა. მეორე დღესვე, დიდი მონდომებით, ტალახისგან პატარა ბურთულები მოვზილე, გავახმე და კანფეტის ქაღალდებშიც გავახვიე.
მთელი საღამო ლუბას ეზოში ველოდით. ყველაფერი გეგმის მიხედვით მოხდა. მოხუცი საღამოხანს გამოჩნდა. ცალი ხელით ყავარჯენს ეყრდნობოდა და მეორეში პროდუქტებით დატვირთული ჩანთა ეჭირა. გოგოები მხიარულად შეეგებნენ და ეშმაკური ხტუნვა-თამაშით ხელში კანფეტები შეაჩეჩეს, შემდეგ ადგილიდან მოსწყდნენ და სიცილ-ხარხარით ქუჩაში გაცვივდნენ. ლუბამ გაიღიმა და ტკბილეული ჩანთაში ჩაიყარა. მე კი იქვე გაშეშებული ვიდექი და ადგილიდან ვერ ვიძროდი. ჩემი მთელი არსება სრულიად უცხოსა და ახალ განცდას შეეპყრო. თითქოს სხეულით ვგრძნობდი, რომ არასწორედ ვიქცეოდი და თან ამას არც ვეწიააღმდეგებოდი.
მთელი ღამე თვალი ვერ მოვხუჭე. გონება მშფოთვარე ფიქრებმა გაიტაცა და მოსვენება დამაკარგინა. თავში ათასი უსიამო აზრი მიტრილებდა და ამბის განვითარების ნაირ-ნაირ ვერსიებს ვამუშავებდი. სამწუხაროდ, ყველა ამბავი ფატალური შედეგით სრულდებოდა. ანუ, ლუბა მიწის ბურთულებს ჭამდა, ტალახი ნერწყვში იგლისებოდა, კბილებს უმტვრევდა და ისიც იხრჩობოდა, იწამლებოდა... მანამდე ასეთი კოშმარული ღამე არასდროს მქონია. ძალიან მომინდა, რომ ყველაფერი მშობლებისთვის მომეყოლა და შველა მეთხოვნა, თუმცა, ვერც ეს გავბედე.
ირიჟრაჟა თუ არა, უმალ ეზოში გავვარდი და მოხუცის აივნის ქვეშ ავიტუზე. გოგოებიც ჯინაზე იგვიანებდნენ. არც ლუბა ჩანდა. ნერვილობისგან თავიც კი ამტკივდა. ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და მოხუცთან ასვლა გადავწყვიტე. საერთო აივანი ფეხაკრებით გავიარე და შუშის კარზე ფრთხილად დავაკაკუნე. პასუხი არავის გაუცია. მაშინ სახელურს დავქაჩე და ოთახში შევედი. ლუბა საწოლში სახით კედლისკენ იწვა და არ ინძრეოდა. მუხლების კანკალით მივუახლოვდი და ჩუმად დავუძახე. მოხუცს ხმა არც ამჯერად გაუცია. ცრემლები მომადგა და უკვე ბღავილს ვაპირებდი, როდესაც მაგიდაზე დაყრილი კანფეტები შევნიშნე. სუნთქვაშეკრული მივუახლოვდი და დავაკვირდი. რამდენჯერმე გადავთვალე და სიხარულისგან კიდეც შევხტი. უკლებლივ ყველა კანფეტი ადგილზე იყო.
,,ტკბილეულს“ ხელი დავავლე და ოთახიდან გამოვვარდი. იმ დღის შემდეგ, ჩემი ცხოვრება შეიცვალა. ლუბას დანახვისას ყოველთვის დანაშაულისა თუ სირცხვილის გრძნობა მტანჯავდა და გოგოების ხილვისას კი ბრაზის, უსამართლობის განცდა მახრჩობდა. საბოლოოდ, ისე გამოვიდა, სამეგობრო შევიცვლე და ისევ კლასელ ბიჭებზე დავუბრუნდი, რადგან ზუსტად მივხვდი, რომ ქალებთან მეტის-მეტი სიახლოვე ძალიან სახიფათო რამ იყო :)))...
მამა და აყვავებული ტყემალი
პირველად ბებიაჩემის, ლუდმილა ბორისოვნას ქელეხში დავთვერი. უჰჰ, რა იყო ეს?! ათი წუთი თავი კაციც კი მეგონა. ჩემ წინ მჯდომ ქალბატონს ჭიქაც კი შევუვსე და თან პიჯაკიც მეცვა. ესეც პირველად ჩემი მაშინდელი ყოფის 14 წლის მანძილზე და სევდაც თითქოს ასაკს უფრო მმატებდა. პანაშვიდზე კლასელები რომ შემოლაგდნენ, ტუჩზე ვიკბინე, რათა არ გამეცინა. მართალია, სასაცილო არაფერი იყო, მაგრამ მაგ ასაკში სიცილს მიზეზი ხომ სულაც არ სჭირდება?! თუმცა ერთმა ჩემმა უბნელმა, ჩემზე სამი წლით უფროსმა, თავში ხელები რომ შემოირტყა, ეს რა დაგვემართაო, აი, მანდ კი თავშეკავება აღარ გამომივიდა. გადავბჟირდი... არადა, ის თავის ასაკთან შეუფერებელ შეცხადებაში ბოლომდე გულწრფელი გახლდათ. მოკლედ, ქელეხში მაგრადაც დავთვერი და მოურიდებლადაც ვაღებინე. ჯერ იქვე მაგიდასთან, მერე ევაკუაციისას გასასვლელში, სკამებს შორის და, ბოლოს, რაც კუჭში დამრჩა უკვე სამზარეულოში, ნიჟარაში გავუშვი. ვიცი, ბებოს არ ეწყინებოდა ჩემი ეს მარცხი. ალბათ იმას უფრო იდარდებდა, დღეს საერთოდაც რომ აღარ მახსოვს მისი ნასწავლი პუშკინისა და ლერმონტოვის ლირიკა...
ბავშვებს, ბიჭებს განსაკუთრებით, როცა პატარები იყვნენ, თითქმის ყოველღამ ძილის წინ ზღაპრებს ვუყვებოდი. ძალიან მოსწონდათ და უყვარდათ ეს ძილისპირულები. მეც მენატრება ის დრო. განსაკუთრებული ამ მოვლენაში ის გახლდათ, რომ ზღაპრებს კი არ ვუკითხავდი და ან ადრე წაკითხულს ვუყვებოდი, არამედ, ვიგონებდი. ალბათ, ამიტომაც მოსწონდათ ეგზომ. მხოლოდ მათი იყო და მხოლოდ მათთვის იქმნებოდა ,,დაჩისა და ფუჩალას" ისტორიები. სახელებზე არაფერი მკითხოთ. ნამდვილად არ მახსოვს, საიდაც მოვიდა ,,დაჩი" და, მითუმეტეს, წარმოდგენა არა მაქვს ,,ფუჩალაზე". მოკლედ, ამ ამბებში მთავარი ის იყო, რომ ძმები პირდაპირ ასოცირდებოდნენ ზღაპრის გმირებთან და მათი ,,საგმირო საქმეებიც" გაჭრილი ვაშლივით ჰგავდა ჩემი ბიჭების ცხოვრებას. თითქოს, ყოველ საღამოს ვიმეორებდით დღის განმავლობაში მომხდარ ამბებს და კიდეც ვაჯამებდით. ოღონდ, ძალიან ლაღად და სახალისოდ. თავის საბავშვო ბაღის დაბრაწული ყიყლიყოს სურნელითა და ზარმაცათი (ისე ეს ზარმაცა რა არის, რა კერძია, დღემდე წარმოდგენა არა მაქვს). ახლაც ჩამესმის ყურში მათი აღფრთოვანებული შეძახილები და ბავშვური სიცილი. დრო მოვა და ამ ზღაპრებსაც დავწერ.
მთელი ბავშვობა წყნეთში ვისვენებდი. ალბათ 15 წელი, მეტი თუ არა. ოღონდ, ქვემო წყნეთში, იქ, სადაც მეტად იქაურები ცხოვრობდნენ და არა როგორც ზედაში ქალაქელები, რომელიც უფრო თბილისის გაგრძელებას წარმოადგენდა. ყოველ წელს ჩავდიოდით ერთსა და იმავე სახლში, ვქირაობდით ერთსა და იმავე ოთახს და იყო ერთი და იგივე გარემო, ხალხიც... მოკლედ, ზაფხულობით იქ ვიზრდებოდი და, თურმე, დედაჩემი ჯერ კიდევ ჩემზე ფეხმძიმედ ყოფილა, როდესაც წყნეთელ მემაწვნე იოსებას შეუთავაზებია, ამ სიცხეში რას იხრუკებით, ჩვენსკენ ამოდით, დაისვენებთო. მის მერე იქაური გავხდი. თან იმდენად, რომ იქაურებმა ზედმეტი სახელიც კი შემარქვეს და თბილისელებს მეც ,,დაჩნიკებს" ვეძახდი. იქ გოსას მეძახდნენ. მეც მეტად წყნეთელებთან მეგობრობა და კურდღლების მოვლა-პატრონობა მერჩივნა, ვიდრე ,,დაჩნიკებთან" თამაში. გოსა, მგონი, გიოსას შემოკლებული ვარიანტი იყო. ჩვენმა ხაზეიკამ, ნატაშამ დამარქვა. ეს სწორედ ის ქალი იყო, რომელიც იმდენს მატყუებდა და იმდენს დამცინოდა, დღეს სრული ბრიყვი რომ ვარ, ალბათ, მისი დამსახურებაა. ზაფხულში მამაჩემთან მარეკინებდა ხოლმე, თბილები წამომიღე, ხვალ თოვლია გამოცხადებული-მეთქი... მაგან გამომბრძმიდა და კიდევ ბებიაჩემმა. ოღონდ, მეორე ბებიამ, იმან, რომელიც ხშირად მეტყოდა ხოლმე, რომელიმე ჩემ ახალ მეგობარზე, ის ბებო ისეთი მაღვალაკია, წყალზე ჩაგიყვანს და წყალს არ დაგალევინებსო. მე კიდევ ჯიუტად გავიძახოდი, მაინც დავლევ, მაინც დავლევ-მეთქი...
დიდი იმედი მაქვს, ჟამიანობა რომ გადაივლის, ამ მძიმე პერიოდსაც თვითირონიითა და იუმორით მოვიგინებ. მოვყვები, როგორ ისტერიულად ვიმარაგებდი შაქარსა თუ ფქვილს, ძნელბედობის ჟამს როგორ დავრჩი ისევ უდანაზოგოდ, უფულოდ და რა კარგი იყო დღეში 24 საათი ოჯახის წევრებთან ერთად ყოფნა... იმედია, იმათაც მსგავსი ემოცია დარჩებათ და ჩემ პატარა გოგოსაც ჩემ დანახვაზე მხოლოდ კარტოფილის ტომარა კი არა, არამედ, აყვავებული ტყემლის ხის ძირში მჯდომი მამაც მოაგონდება...
ხორციანი სადილი
არ ვიცი, რამ გამახსენა და ერთხელ, ჩვენს ქუჩაზე, საიდანღაც გოჭები ჩამოიყვანეს. მართლა, არ ვხუმრობ, პლეხანოვზე... თან სწორედ იმ ეზოში, სადაც მთელი დღე ბანქოს ვთამაშობდით და უდარდელ წლებს ვანიავებდით. საღამო იყო, გოჭის ჭყივილმა რომ გააყრუა იქაურობა. იმდენად მოულოდნელი ამბავი აღმოჩნდა, ისიც კი ვერავინ შენიშნა, მესამედ რომ მოვჯოკრე. ხმას მომცრო ფურა შემოყვა. მანქანაში ასე 20-მდე გოჭი ჭყვიტინებდა. გოჭებს ვიღაც კაცები მოჰყვნენ. ძალიან საქმიანად ირჯებოდნენ. უცებ, საიდანღაც გააჩინეს პრიმუსი, წყლიანი ტაშტები და ერთიც დანიანი ულვაშა. მივხვდით, რომ სისხლი უნდა დაღვრილიყო. გოჭებმა ჭყვიტინს უმატეს. ჩვენ უფრო მეტად გამოვსირდით. ულვაშიანმა სხვა, დანარჩენ ორს, ნიშანი მისცა და ისინიც მოქმედებაში მოვიდნენ. რიგრიგობით გადმოჰყავდათ მანქანიდან გოჭები და ულვაშიანთან მიჰყავდათ. ის კი ხელის მარჯვე მოძრაობით ყელს ჭრიდა... ფატრავდა... პრიმუსით ტრუსავდა და... მოკლედ, მაგარი ჩაგვიტარეს... ჩვენც და გოჭებსაც. იმ შეტრუსული ბალნის სუნი დღესაც მახსოვს. ჰო და კიდევ ფერადი ტაშტებიც. ტაშტებში რა ხდებოდა, ზუსტად ვერ ვიხსენებ. მგონი, გოჭებს რეცხავდნენ. მართლა ძალიან უცნაური დღე იყო. მიუხედავად სუნისა და ჭყვიტინისა, ის ,,პულკაც" და ცხრიანებიც ბოლომდე ჩავამთავრეთ. პირველზეც გავედი. 20 ლიტრი ჩამოსასხმელი ,,ბარის" ლუდიც მოვიგე და კიდევ გამხმარი თევზიც. ეს ყოველი კიდეც ჩავიბარე, კიდეც გეახელით და თითო კათხა იმ კაცებსაც ჩავაცეცხლე. შემდეგ კი დიდხანს ვარკვევდით, ვინ იყო ის ხალხი.
მერე კიდევ, სხვა დროს ერთხელ, ერთ სოფელში, ერთმა ბებომ ქათმის დაკვლა მთხოვა. უფრო სწორედ, ეზოში მოთამაშე ბავშვებს მოგვმართა, აბა, ქათამს ვინ დამიკლავსო? რა თქმა უნდა, მე-მეთქი. თან ყველაზე დიდი ვიყავი. ნუ, ტანად მაინც. აჰა, შენო და ცული მომაწოდა. კი, უნდა მიმხვდარიყო, რომ ქათმის დაკვლის გარტყმაში არ ვიყავი, რადგან ისე უხერხულად მეჭირა ის ცულიცა და ის ქათამიც, რომ თავადაც შევწუხდი, მაგრამ არაფერი უთქვამს. იდგა და მიყურებდა, მელოდა. მეც მოვიქნიე ცული და კიდევ კარგი მხოლოდ ცერა თითის ფალანგა მოვითალე და არა ფეხი, რომელიც ქათამზე მედგა და მთელი ძალით ვაჭერდი. ავღრიალდი, მაგრამ რა ავღრიალდი. თან სულ წრეზე დავიწყე სირბილი. მერე იმ ქათამმაც მომბაძა და იმანაც წრეზე დაიწყო სირბილი. მე თითი მედო პირში და იმას კიდევ თავი არ ჰქონდა. თურმე, სანამ მე ვბღაოდი და დავრბოდი, იმ ბებოს იმ ქათმისთვის თავი წაუცლია და საცეკვაოდაც გამოუშვია. აბა, მე რა ვიცოდი, თუ თავწაცლილ ქათამს სირბილი შეეძლო? უკან რომ მოვიხედე და დავინახე, როგორ მომყვა კვალში უთავო ქათამი, შიშისგან ლამის გამეპარა. თუმცა, შეიძლება, კიდეც გამეპარა... სახლამდე ისე ვირბინე უკან აღარ მომიხედავს. თითზე იარა დღემდე მეტყობა. ალბათ იმ ქათამსაც ამჩნევია რამე კვალი იმდღევანდელი ჩვენი წარუმატებელი ნაცნობობისა.
ახლა ცოტაოდენი ცხვარზეც ვთქვათ. ადრე, ასევე ერთხელ, მონასტერში შევხვდი აღდგომას. ჰოდა, ისე მოხდა, რომ წინა დღით ძალიან ბევრმა ხალხმა მოიყარა თავი და დაიწყო ეზო-კარში უაზროდ ხეტიალი. შაბათი დღე იყო და მთელი მონასტერიც თავის წინამძღოლიან-ბერებიანად სააღდგომო სამზადისს შედგომოდა. ზოგი რას აკეთებდა და ზოგი რას. ჩვენ კი, იქ დროებით მცხოვრებნი და სტუმრები სახიფათო მოცალეობას მივცემოდით. ამიტომაც, ადგნენ და ყველას რაღაც საქმე გამოგვინახეს. ჩემს მეგობარს ტაძრის გარშემო დაგებული ფილების ბალახისგან გასუფთავება დაევალა. მე კი სატრაპეზოში გამამწესეს და იქიდან კიდევ თავი პირდაპირ მუხის ქვეშ დაბმულ ცხვართან ამოვყავი. ვინ და რატომ გადაწყვიტა, მე რომ ცხვარი უნდა დამეკლა და გამეტყავებინა, აზრზე არა ვარ, თუმცა უშველებელი დანით ხელში კი აღმოვჩნდი ამ ჩვენი ბეკეკოს პირისპირ. მგონი, მაგრად მეკაიფნენ. კარგია, რომ მარტო არ ვიყავი და ერთი მორჩილიც მახლდა. იმ მეორემ გააკეთა ყველაფერი. უკვე მესამე წელია, ცხვარს მე ვკლავ და ვატყავებო. აგაშენებს ღმერთი, შენ ყოფილხარ კაცი, პიროვნება-მეთქი. მე მხოლოდ ხეზე ჩამოკიდებული ცხვრის გატყავებაში მივიღე მონაწილეობა. არ იყო რთული საქმე. მალევე ავითვისე გატყავების ტექნიკა. ნუ ბანანის გაფცქვნასავით ადვილი არ იყო, თუმცა, თავიდანვე კარგად წაიღო... ,,კაკ პო მასლუ"...
ძროხა როგორ დაკლეს, არ მინახავს. მართალია, იქვე ვიყავი და აივნიდან ისიც დავინახე, თავში რაღაც უშველებელი როგორ დრუზეს, დააგორეს და ჭინკებივით ზედ დაახტნენ, თუმცა მე თვალები დავხუჭე და ბებოს კალთაში დავიმალე. ის, დანისა და კისრის ამბავი ამცდა, ვერ ვნახე. თუმცა არ ამცდა საქონლის ფაშვიდან ამოვარდნილი სურნელით თრობა. კი, ეზო იმ საღამოსვეს მორეცხეს, მაგრამ შუადღისას გახურებულ ბეტონს კიდევ დიდხანს ასდიოდა ძროხის შიგნეულის სუნი. ფაშვიც პირველად სწორედ იქ, ქელეხში, ვნახე. უშველბელ მოთუხთუხე ქვაბთან მდგომმა ,,თავიკაცმა" ეგრე თქვა, ეს ფაშვიაო და მერე პატარა ტომარას დანა დაუსვა. ტომარაც ზლაზნით გაიშალა და იქიდან სანახევროდ გადამუშავებული თივა ამოცოცდა. გადაღეჭილი თივა და საშინელი სუნი. მეგონა, ხორცს ვეღარასოდეს შევჭამდი, თუმცა შევცდი. ახლაც ძალიან მიჭირს ხორცის გარეშე და დღემდე არ მესმის, ის რა სადილია, რასაც რომ ხორცი არა აქვს?!
მოვედი, ზაქრო
- მოვედი ზაქრო... აბა, როგორა ხარ?
სწორედ ამ ფრაზით იწყებოდა ყოველი ორშაბათი დღე... არა, ყოველი არა, მხოლოდ ზოგი ორშაბათი. უფრო სწორედ, მხოლოდ ის ორშაბათები, აი, აღდგომას რომ მოსდევს. სწორედ ამ ფრაზით, სიტყვებით მოიკითხავდა ხოლმე ბებიაჩები თავის ვინ იცის რამდენი ათეული წლის წინ გარდაცვლილ მეუღლეს და შემგედ საფლავის ქვას ხელს გადაუსმევდა. თითქოს ეფერებოდა და თითქოს კიდეც ებოდიშებოდა. მერე კი დაუყოლებდა: - ჯერ ვერა ზაქრო, ჯერ ვერ წამოვალ, ცოტა კიდევ უნდა მაცადო. აი, ჩააბარებს ეს ბოშუნა, მარინიკასი, წელს ინსტიტუტში და მერე, წამიყვანე. როცა მეტყვი, როცა ინებებ, იმხელათ წამოვალ... იქიდან, შავი ქვიდან კი იღიმოდა კმაყოფილი, გადაკვარწნილულვაშიანი ზაქრო ბაბუა და ეშმაკურად აკვესება მუგუზალივით შავ თვალებს. თითქოს წინასწარვე იცოდა, რომ სწორედ ეს ფოტო გახდებოდა მისი საფლავის ქვის დამამშვენებელი, ისიც იცოდა, ბებიაჩემი მისი გარდაცვალების შემდეგ არასდროს გაიხედავდა სხვა კაცისკენ, შავსაც კი არ გაიხდიდა და სწორედ ამიტომაც იღიმოდა ასეთი კმაყოფილი, გაბადრული სახით. ბაბუა, რომელსაც მომავალ თაობებში არავინ იცნობდა, რადგან ამ ქვეყნიდან ძალზე ადრე წავიდა და ბებიაჩემი კი დატოვა აღდგომის შემდგომი ორშაბათების ანაბარა.
ასე, ზედა კუკიიდან ქვედასკენ დავუყვებოდით ხოლმე და მკაცრი რიგითობით შემოვივლიდით უკლებლივ ყველა წინაპრის საფლავს. ეს რიგითობა ვინ დააწესა, არავინ იცოდა, თუმცა შეცვლაც არავის უცდია. შემდეგი გაჩერება დეიდაჩემის, ნანულის, ასევე შთამომავლობისათვის სრულიად უცნობისა და ვერ მომსწრეს საფლავი იყო. ისიც ძალზე ადრე გარდაცვლილა. პირველი, უფროსი იყო დებს შორის და შესაბამისად, ბებიაჩემის გარდა ცოცხლებიდან არც არავის ახსოვდა. ბებო აქ არაფერს იტყოდა, ხმასაც არ ამოიღებდა ხოლმე. ერთს ღრმად, უსაშველოდ სევდიანად ამოიოხრებდა და მერე ისე დააწკრიალებდა იქაურობას, მხოლოდ შვილისთვის ბოლომდე რომ გაირჯები, დაიხარჯები. აქ სუფრა არ იშლებოდა. მხოლოდ ჭიქას წავუქცევდით ხოლმე. არც ნათესავები იყვნენ იმდენი, რამდენიც ბაბუის საფლავზე. იქ, იქ ყველა მოდიოდა, რადგან იქ მისვლა უფრო ზეიმსა და დიდ ლხინს ჰგავდა, ვიდრე მწუხარებას. იქ იყო სიცილ-კისკისი, ერთმანეთის გაუთავებელი ქილიკი, მხიარული ამბების მოგონება და დიდი დროსტარება. აქ კი, აქ სულ სხვა გარემო სუფევდა. აქ ბავშვის საფლავი იყო. მის გვერდით კიდევ მასზე ათიოდე წლით უფროსი დეიდაშვილი, სერგო ესვენა. ისიც სულ პირტიტველა ბიჭი წასულა ამ ქვეყნიდან. დებსაც, ბებიაჩემ მარიამსა და მის და ანიჩკას, თანაბრად უგლოვიათ შვილები და გვერდიდგვერდაც დაუკრძალავთ. დეიდაჩემს, სულ რაღაც ხუთიოდე წლისას, თურმე მენინგიტი შეჰყრია და იმას გადაჰყოლია. მის დეიდაშვილს კი ციგაზე სრიალისას დაუზიანებია ფეხი, დასწყებია განგრენა და ისიც ასევე უცაბედად გარდაცვლილა. იქვე იყო ნანულის მეორე დეიდაშვილის, შურას საფლავიც. ოღონდ, ის ცალკე იდგა. იდგა, რადგან მთელი შენობა იყო. კედლებით, სახურავითა და წინკარით. უფრო აკლდამას ჰგავდა, ვიდრე რიგით საფლავს. შურას სურათი სულ ტყვიით იყო დაცხრილული. ეტყობა, ვიღაცები მიზანში სროლაში სწორედ მის ფოტოზე ვარჯიშობდნენ, ერთობოდნენ. იქაურობაც ყოველთვის ცარიელი მასრებითა და ერთჯერადი შპრიცებით სავსე გვხვდებოდა.
შემდეგი საფლავი უკვე ჩემი მეორე ბებია-ბაბუისა იყო. აქ კიდევ უფრო ცოტანი ვრჩებოდით. მხოლოდ ჩემი მშობლები და ძმა. უკვე საკმაოდ შემთვრალები, დაღლილნი და საღერღელაშლილნი. მამაც, შევდგამდით თუ არა საფლავზე ფეხს, იწყებდა წინაპრებზე საუბარს. უფრო კი მათ ჩვენთვის გაცნობას. კი ჰგავდა ეს ყველაფერი ერთ დიდი გადამეორებას, თუმცა ვაღიარებ ერთობ საჭიროსაც, რადგან წლიდან წლამდე მართლა გვავიწყდებოდა ვინ ვის რად ეკუთვნოდა. და ნუ ეცდებით ჩვენ გაკიცხვას, რადგან თქვენ არ იცნობთ მამაჩემს და ის კი თქვენ... სამაგიეროდ, მან თავისი გენეალოგია იცის სულ მცირე 9 თაობა ზეპირად და ისე, წყაროებზე დაყრდნობითა თუ ხეზე აღმასვლით, მე-14 საუკუნემდეც. რატომღაც, როცა ამაზე, ქვედა კუკიაზე და ბაბია-ბაბუის საფლავზე ვფიქრობ, სულ ერთი ფრაგმენტი მახსენდება. მგონი, 90-იანი წლები იყო. ჩვენც ამ ჩვენ რიტუალურ მსვლელობას უკვე ვასრულებდით და სახლში ვაპირებდით წასვლას, როდესაც უცებ, საიდანღაც სამხედრო ფორმაში ჩაცმული 3 ყმაწვილი გამოჩნდა. ხელში უშველებელი პოლიეთილენის ტომტები ეჭირათ და საფლავებზე დატოვებული პასკითა და კვერცხით ავსებდნენ. ვიღაცამ ჰკითხათ, ეს რასა შვრებით შვილებო, რატომო? იმათმა კი დაირცხვინეს, ნაწილში მიგვაქვს, საჭმელი აღარაფერი გვაქვსო...
მიუხედავად ყველაფრისა, ახლა მაინც ძალიან მენატრება ეგ დრო, საფლავებზე გასვლისა და ჭიქის წაქცევისა. მართლა... ეს ჟამიანობა ასე თუ გაგრძელდა, ალბათ, მალე კრემაციასაც შემოიღებენ, დაგვიწესებენ, შეგვაყვარებენ და მერე აღარსად წასვლაც აღარ მოგვიწევს. იქვე, სერვანდშივე, რამე ლამაზ სურაში დავივანებთ და ჩვენ ნათესავებსაც აღარ მოუხდებათ ზედა-ქვედა კუკიაზე ბოდიალი, საფლავებზე სუფრების გაშლა და ახლობლების მოკითხვა სიტყვებით: - მოვედი, ზაქრო... აბა, როგორა ხარ?
ქრისტე აღდგა!!!
ილონ მასკი - გადადენა
ჰოდა, მოვდივართ ახლა ჩემი ძმის სახლიდან უკან, ჩემთან... ყველანი ნასვამები, ბედნიერები, დიდმარხვის მერე პირველად ვჭამეთ ხინკალი... თან ისევ ეს კომენდანტის საათია და თან ვერც ვჩქარობთ. არ გამოდის ნასვამზე და მაძღარზე ეს სიჩქარე. მოვდივართ ტაატით. არადა, ტრასაა! მგონი, მესამე თავისი მნიშვნელობითაც. ერთი ხომ დასავლეთით მიდის, ერთიც აღმოსავლეთით და ეს კიდევ ჩრდილოეთისაა, სამხედრო გზას რომ ეძახიან ის. მანქანით გადაადგილება ჯერ კიდევ არ შეიძლება. ჰოდა, მოვდივართ ამ ცარიელ ტრასაზე. მე, ნინო, ბავშვები, ჩემი მშობლები და ძაღლი. შორიდან ,,ციგნების ტაბორს" ვგავართ. თუმცა, ალბათ, ახლოდანაც... კარგად მოვდივართ, ვერაფერს იტყვი. აი, გულს, სულს რომ გაუხარდება, ისე. ნამგალა მთცარეც დაგვნათის. თან ისეთი სუფთა, კრიალა ცაა, მთვარის სრული, მრგვალი სილუეტიც კი ჩანს. ეს რაღაც ახალია. ადრე ეს არ შემიმჩნევია. მოკლედ, ტრასაზე სრული ჰარმონია სუფევს. არსით ხმა, არსით ძახილი. წინ დათოვლილი მთა მოჩანს და უკან კი ჩამოთლილი ფერდი, აურაცხელი მერცხლის ბუდესავით შეფენილი მღვიმეთი. არადა, თითქმის, მაისია და რაღა დროს თოვლიანი მთებია?! და უცებ...
- ეს, რა არის, ჩემი დედა ვატირე? - თუმცა, არა, ეგრე არ ყოფილა... სახლში ახალი შესულები ვიყავით, ოთახში კოტიკო რომ შემოვარდა და აღელვებულმა დაიღრიალა (თავისი წვრილი ხმით):
- მამა, ნახე, გარეთ რაღაც დაფრინავს.
- თვითმფრინავი იქნება...
- არა, მამა, ეს რაღაც სულ სხვაა... მთელი ზოლია...
- კარგი, რა, მამა?! რა, ზოლი, რის ზოლი? თვითმფრინავის კვალი იქნება.
- არა, მამა, ღამეში ანათებს...
- ეეე... ეეე? ეს, რა, არის, ეეე...? - ვუყურებთ ყველანი ღამის ცას გაშტერებულნი, მონუსხულნი და ვხედავთ, რომ იქ იმხელა ქარავანი მიფრინავს, აი, სამარყანდიდან ქუთაისამდე... თითქოს, უცხო არც არაფერია. ეგეთი ,,ტრაფიკი" აქეთ ბევრი მინახავს. ადრეც იყო და მომავალშიც იქნება. ოღონდ, ერთია, რომ ეგ ცაში ხდება და არა ტრასაზე?! ჰოდა, ცაში კიდევ ტრაილერს თუ ,,ტირ პარს" რა უნდა, რა ესაქმება?!
დაიწყო მამაჩემმა ეგრევე ბარგის ჩალაგება. გამარჯვებული იერით გადმოგვხედა, ვითომ, აი, რომ არ გჯეროდათ, ხომ მომაკითხესო?! ჩვენთან, ოჯახში, შეთქმულების თეორიის მიმდევარიცა და ფუძელდებელიც სწორედ ეგაა. ჯერ ტანსაცმელი ჩაალაგა, მერე ქვეშაგები და, ბოლოს, თეთრეულიც რომ დაკეცა, აი, მანდ მივხვდით, ვერსადაც ვერ გაფრინდებოდა... წავიდა, გაიქროლა მანათობელმა ესკადრილიამ და მამაჩემიც ისევ დაავიწყდათ... კარგი, ჩემო ბატონო, არ იყო, ის ესკადრილია უცხოპლანეტელების და იყო ილონ მასკის კუთვნილი თანამგზავრები. იყო მათი როტაცია და გადადენა, მაგრამ ასე გაუფრთხილებლად და მოულოდნელად? დედაჩემი მაინც გაეფრთხილებინათ, გაწყდა ქალი მეტანიების კეთებით. მამაჩემისგან განსხვავებით, დარწმუნებული იყო ზეციურმა დასმა გადაგვიფრინა და კორონაც თან გაიყოლა. აი, სწორედაც ეგაა საწყენი, ეგრე ერთი თანავარსკვლავედიდან მეორეში ნახირივით რომ გადადენი მაგ შენს თანამგზავრებს და ჩვენ კი არც გაგვაფრთხილებ, ფეხებზე დაგვიკიდებ. არადა, თავიდან მართლა გვეგონა, რაღაც სასწაულის მომსწრენი ვიყავით. ეჰჰჰ... სადაა, სასწაული და კარგი ცხოვრება?! დაგვტოვეს ისევ ასე, იღლიაში თეთრეულამოჩრილი და მუხლმოყრილი...
მოკლედ, ვერც გავფრინდით და არც ,,კორონა" წაიყოლეს. მგონი, ეს არც იგეგმებოდა. არადა, ბავშვებს ისე უხაროდათ, ისე ელოდნენ, ისე სჯეროდათ, რომ მეტი არ შეიძლება... ახლა კი საქმეზე, მთავარზე და ცოტა მორალზეც... ნუ დაიჯერებთ ყველაფერს, რასაც განახებენ და გეუბნებიან... სულაც არ არის აუცილებელი, რომ ეს სიმართლე იყოს. და კიდევ... შენ თუ კარგი კაცი ხარ, ასეთი სტრესული მდგომარეობის დროს, როცა რამე უჩვეულოს აკეთებ და შენსას ,,ერეკები" ხალხი წინასწარ მართლა უნდა გააფრთხილო, თორემ, მერე შეიძლება, სულ მთლად გაგიჟდეს, გადაირიოს.
გეგელა და მარო
ეს ჩვეულებრივი ქათმები არ გეგონოს, ბიჭო!!! მით უმეტეს, ვინმე ქათმები... კაი ტიპი ქათმები არიან, ძმაო, ჩვენებურები, კვერცხისმდებელები...
ადრე, ვინმეს რომ ეთქვა, ქათმები გეყოლებაო, სიცილით გავსკდებოდი და თამამად ვეტყოდი, აბა, ერთი ხელი მოისვი-მეთქი. თუმცა, ახლა ვინ დარჩა ,,ხელამოსმული" კი ხედავთ თავად. საქათმეც ავაშენე, ქათმებიც დავასახლე და, ალბათ, კიდეც გავამრავლებ... კაცო, განა მეთაკილება და ან მეამაყება ეს ამბავი?! არა, გეთაყვა, უბრალოდ არ იყო აქამდე ჩემს ცხოვრებაში ქათამი და სულ ეგაა... გაყინულსა და მრგვლად მოხარშულს არ ვგულისხმობ. აი, ისეთს, ეზოში მორბენალსა და ძალიანაც ცოცხალს. მოკლედ, არ მყოლია სოფლად ბებო, რომელსაც საკუთარი ქათმები ჰყავდა. არ იყვნენ ეს ქათმები ჩემი ყოველდღიური რეალობის ნაწილი და არ ვიცნობდით, ბატონო, ერთმანეთს ეგზომ ახლოს. საერთოდაც. ახლა კი ეს მოცემულობა შეიცვალა და ჩემს ყოველდღიურობაშიც, პირად სივრცეშიც გაჩნდა ქათამი, საბუდარის სუნი და კოხტა, ყავისფერი კვერცხები. მგონი, ეს სულაც არაა ცუდი.
კიდევ ის არ მენახა აქამდე, აი, ყველა ხე როგორ ყვავის, იფურჩქნება და გაზაფხულიც როგორ მოდის, დგება. მაიცა, არ დაიწყო ახლა, მთვარიდან ხომ არ ჩამოვარდი და რას მეტიჩრობო. მე სულ სხვა რამე ვიგულისხმე. უბრალოდ, არ მქონდა ნანახი, როგორ დგება გაზაფხული ნაბიჯ-ნაბიჯ, დღითიდღე, საათობრივად... ახლა კი რაც აქეთ, სოფლისკენ გამოვიხედე, დავსახლდი, ეს საოცარი სანახაობაც თვალსაჩინო შეიქნა. ვუყურებ ხეს და ვატყობ, როგორ იკვირტება. მერე მეორე დღეს ვუყურებ და ვხედავ, ეს კვირტი როგორ იშლება, ყვავილობს... შემდეგ მესამე დღეს ვუყურებ იმავ ხეს და ვამჩნევ, რომ ეს ფერად-ფერადი ყვავილები პატარა ზომის ნაყოფად გადაქცეულან. საოცრებაა... ძალიან მაგარია... ადრე, ამის, ამ პროცესის ასე ზედმიწევნით დაკვირვებისა და შემეცნების საშუალება, დრო არასდროს მქონია. ახლა კი ვდგევარ ხის ძირში და ველოდები, ეს ჩემი ნაცნობი პატარა ნაყოფები, როდის გადაიქცევიან ალუჩად, მსხლად, ბლიად... :)))) და ასე შემდეგ...
ხელები გამიხდა, აი, ლეგოს კაცუნებს რომ აქვთ, ზუსტად ეგრე. დიახ, სანახევროდ მოხრილი თითებითა და მათ შორის წარმოქმნილი ისეთი იდეალური სივრცით, რომელშიც თოხიც ეტევა, ბარიც და ნებისმიერი ზომის ჭიქაც. ხასიათიც საკმაოდ ხისტი და უხეში აღმომაჩნდა. გინებაც მეტად გამიმწარდა. სახეზე კი ისეთი სიმეტრიული რუჯი დამეხატა, თითქოს თავზე ღომის ქვაბი მეხუროს. თუმცა, არა... პირიქით... ტანთ მეცვას... ნუ, მოკლედ, ,,ზაგარი" მაქვს მაგარი და თან სწორედ ისეთი, აი, ,,შესანიშნავ შვიდეულში" კალვერას მოსვლამდე გლეხებს რომ ჰქონდათ.
ეზო-კარმაც, ბუნებამაც, თითქოს, იგრძნო, ადამიანის დაბრუნება და ბოლომდე გაიხსნა, დანებდა. აპრილში თოვლიც კი მოვიდა... ახლა ჩვენს შორის აღარავინ დგას, არის. ვართ მხოლოდ მე, ბუნება და ეზო-კარი... ვართ ასე ყველანი ხელჩაკიდებული და მივდევთ ყოველდღიურობას... ხან მწარეს და ხანაც ტკბილს. ხან უცნაურსა და ხანაც ძალიანაც ნაცნობს. ხან მისტკურსა და ხანაც კი ერთობ გაცვეთილს. მოკლედ, ვცხოვრობთ და ეს უკვე კარგია... და მერე, რა, რომ გარკვეული არაფერია და არც ის ვიცით ხვალ რა იქნება?! სამაგიეროდ, აღარ ვართ მიჯაჭვული სტერეოტიპებსა და რუტინას. ისე, სწორედ, აი, ამ საზიზღარი და აუტანელი რუტინის გადაგდება, დათმობა გამიჭირდა ყველაზე მეტად. თურმე, ძვლამდე იყო გასული და სიგიჟემდეც მყვარებია. არ მეთმობოდა ის მონოტონურობა და უღიმღამო სტაბილურობა, რომელსაც ხშირად გულისრევამდეც კი მივყავდი.
ახლა კი გულზიდვა მხოლოდ საქათმის დალაგებისას მაწუხებს... და თქვენ თუ მაინც მკითხავთ, რად გინდოდა ეს ოხერი ქათმებიო?! მაშინ მე გიპასუხებთ, სამკურნალოდ, ჩემო ბატონო, სამკურნალოდ-მეთქი...
პ.ს. ქათმებს გეგელა და მარო ჰქვიათ, რადგან ტუსიმ კეკელა ვერ დაიმახსოვრა :)))).
ფუ შენი, ისევ დაგვკეტეს
დილაობით ვცურავ. აი, ეგრე, აუზზე მივდივარ, პანდემიის ყველანაირ შიშსა თუ მორიდებას გვერდზე ვდებ და თავდავიწყებამდე ვცურავ. მეგობარმა, ალექსანდრემ მაჩუქა აბონემენტი და მეც ვერ ვღალატობ. ბეჯითად დავდივარ, დღეს არ ვაგდებ და ქანცის გაწყვეტამდე ვცურავ. ის კიდევ დამცინის, ,,ოლიმპიელი“ ხომ არ ხარ და ისიამოვნე, ნუ მოეკვლევინებიო. მე კიდევ სხვანაირად არ შემიძლია. სულ ბოლომდე უნდა დავიხარჯო, სანამ ტვინი არ გაითიშება და ყველაფერს არ დავივიწყებ, იქამდე უნდა ვიცურაო. სანამ ისე არ დავიღლები, რომ წვრილმანებზე ვეღარ ვიფიქრო, აღარ შემეძლოს...
ჩემთან ერთად სხვებიც ცურავენ: ქალებიც, კაცებიც და ბავშვებიც. ძირითადად, ერთი და იგივე საზოგადოებაა. თავის დაკვრით ვესალმებით ერთმანეთს და ვცდილობთ, ,,დუშებში“ გენიტალიებზე არ მივაშტერდეთ სხვას. ძალიან მურტალი ჩვევაა, თუმცა დაძლევადია. ვინც საერთო ,,დუშებში“ არ ყოფილა, ვერასდროს მიხვდება. მოკლედ, რაღაც დოზით, ყველანი შინაურები ვართ, რა. სხვა თუ არაფერი, ერთმანეთი შიშველი გვყავს ნანახი. მამაკაცებზე ვსაუბრობ, რა თქმა უნდა... არადა, სიმართლე ითქვას, საერთოდაც არ ვიცნობთ ერთმანეთს, თუმცა არსენალში ისეთი მძლავრი იარაღი გვაქვს, როგორიც წარმოსახვაა. ჰოდა, სწორედ ამ ჩვენ წარმოსახვებსა და ერთმანეთისსავე ცნობიერებებში ვარსებობთ. მე ვფიქრობ მათზე, ისინი ჩემზე და ყველას ერთად გვგონია, რომ ისეთები ვართ, როგორებიც გვგონია, ვართ. ცოტა რთულია, დაგეთანხმებით...
ერთი მოხუცი კაცია ჩემი ,,თანამეაუზე“. ძალიან მომწონს. იმან არ იცის ამის შესახებ, თუმცა მე ვიცი, რადგან ვიცნობ. ალბათ, ასე 70 წლის იქნება. საკმაოდ მხნედ და ჯანმრთელად გამოიყურება. კარგადაც ცურავს, მგონი, ჩემზე მეტსაც, თუმცა, მთავარი სულ სხვაა. ეგ არაა ის ღირსება, რითიც თავი დამამახსოვრა და რატომაც მომეწონა. ცურვისას გალობს. დიახ, როცა ზურგზე ცურავს ყოველთვის გალობს. შეიძლება, იგივეს მუცელზე ცურვისასაც შვრება და უბრალოდ, მე არ მესმის და მხოლოდ წყლიდან ამომავალ ბუშტუკებს ვხედავ. ფრთხილად ჩამოდის აუზში, სათვალეს ირგებს, ზურგზე წვება და წავიდა: ღვთისმშობელო ქალწულო, გიხაროდენ, მიმადლებულო მარიამ, უფალი შენთანა... მგონი, სტიქაროსანია. ალბათ, ქვრივია. ორი შვილი უნდა ჰყავდეს, ქალ-ვაჟი. სამიც შვილიშვილი. ექიმია, ენდოკრინოლოგი. ახლა პენსიაზეა გასული. მარტო ცხოვრობს. შვილები არაფერს უჭირვებენ და ისიც უვლის თავს, ვარჯიშობს. სულ მინდა, რომ მივიდე და ვკითხო, რა ჰქვია, მართლაც ჰყავს ქალ-ვაჟი და მართლაც თუ არის ენდოკრინოლოგი, თუმცა, ალბათ ამას ვერასდროს ვიზამ, გავბედავ...
კიდევ ერთი მღვდელიც დადის ჩვენთან ერთად. ალბათ 50 წლის იქნება. მოკლედ შეჭრილი წვერი აქვს და იმერული კილო. ესეც კარგი კაცი ჩანს. სულ გაღიმებული მესალმება და გასახდელში ,,ფენსაც“ კი მითმობს, მთავაზობს ხოლმე. უბრალოდ, მე არ მაქვს თავზე იმდენი თმა, რომ ,,ფენი“ დამჭირდეს. ისე, ძალიან სასაცილოდ მეჩვენება, როდესაც ,,პლავკებსა“ და წყლის სათვალეში გამოწყობილ მამაოს მავანი დალოცვას სთხოვს ხოლმე. თან ასეთები ცოტანი არ არიან. - ,,დამლოცე, მამაო“ - ექოსავით გაისმის და აუზის პირას მდგომი მღვდელიც დაუზარებლად ლოცავს, პირჯვარს სწერს ყველას... თან წყალში ჩასახტომად ემზადება. და ამ დროს ყველანი მას ვუყურებთ: მეც, მგალობელი ბაბუც, ,,ლასტებიანი" ბებოც, ყოყლოჩინა კაციც, ,,ჩემპიონმირაც" და სულ, სულ ყველა. საშუალება რომ მომეცემა, მასაც, მამაოსაც ვკითხავ, რა ჰქვია და სად მსახურობს, თუმცა, არა მგონი, როდესმე მისი მრევლი გავხდე. მართლაც გამიჭირება, რადგან ჩემთვის მარად ,,პლავკებსა" და წყლის სათვალეში გამოწყობილი იქნება და, მგონი, ცოტა უხერხულიცაა...
იქ, აუზზე კიდევ ერთი ქალიცაა. თუმცა რაღა ერთი, საკმაოდ ბევრნი არიან. თან სულ ისეთი ასაკისანი, აი, თვალი რომ არ გაგექცევა. მაგრამ ის ერთი ქალი მაინც გამორჩეულია. მისკენ მართლაც გამირბის ხოლმე თვალი. ძალიან მაგარი, მოკლე ,,ლასტები" აქვს და ისეთი სისწრაფით ცურავს, ნაღდი კატერია, რა. სანამ მე 25 მეტრს ,,გავიდგაფუნებ" ხოლმე, ის უკვე მესამე წრეზე მიდის. ოღონდ, ერთი შევატყვე, ძალიან არ მოწონს, როცა მის ზოლში ჩავდივარ. ეტყობა, ნამეტანი ხმაურით, შხეფების ფრქვევით ვცურავ და გამირბის, მერიდება. თან ძალიან სწრაფად გამირბის. მართლა ძალიან მაგარი ,,ლასტები" აქვს. ოდესმე თუ დავეწიე, აუცილებლად ვკითხავ, ბებო, სად იყიდე ეგ ,,ლასტები" ?
ერთიც კიდევ ყოყლოჩინა კაცია. ბალნიან გულმკერდზე უშველებელი ოქროს ძეწკვი და ოქროსსავე ჯვარი ჰკიდია. სანამ წყალში ჩავა, ისეთი სახის გამომეტყველებით დადის, თითქოს ჩვენ ყველას მისი ვალი გვქონდეს: მეც, მგალობელ ბაბუსაც, ,,ლასტებიან" ბებოსაც, ,,პლავკებიან" მამაოსაც, ,,ჩემპიონმირასაც" და მთელ სამყაროსაც. წყალში რომ ჩადის, იქ ეგეთი ყოჩაღი ვეღარაა. იქ საერთოდაც ვეღარავინ ამჩნევს. ალბათ ამიტომაც წყალში იშვიათად ჩადის და ძირითადად აუზის გარშემო საქმიანად დადის, სეირნობს. ოქროს ჯვარიც ხან დაიმალება მისი გულმკერდის ბალანში და ხანაც ახალი მთვარესავით ისევ გამოანათებს.
ალბათ, დაგაინტერესათ, ეს ,,ჩემპიონმირა" ვინღაა, რომელიც ამდენჯერ ვახსენე? კი, გვყავს ეგეთი პერსონაჟიც. ყვითელქუდიანი მოცურავე ბიჭი, რომელიც, აი, იმდენს ცურავს, რომ მაგის მაგივრად მე მერევა ხოლმე გული. როცა არ უნდა მივიდე, დილის 9, 10, 11 თუ 12 საათზე სულ იქაა და სულ ერთ რიტმში ცურავს. აი, იმდენს და იმდენ ხანს ცურავს, რომ შუალედებში ლიტრ წყალსაც სვამს და ორჯერ გადის მოსაფსმელად. შეიძლება, მეტჯერაც. ეს ისე, უხეშად დავთვალე... შესაბამისად, კაცი, რომელსაც ეგზომ ძლიერ უყვარს ცურვა, შეუძლებელია, არ იყოს მსოფლიო ჩემპიონი. მეც სწორედ ამიტომ შევარქვი ,,ჩემპიონმირა". ეგეც ჩვენი მეგობარია და ძალიანაც გვეამაყება, რომ სამეგობროში ერთი ჩემპიონიცა გვყავს. ოღონდ, ჯერ არც ეს ამბავი გვითქვამს, გაგვიმხელია არც ერთმანეთისთვის და არც მისთვის. იმედია, ამას მაინც ოდესმე შევძლებთ, დავძლევთ... ახლა, მთავარია, აუზი ისევ არ დაკეტონ, თორემ მერე რა გაიცნობს ამდენ ხალხს თავიდან?!
ფუ შენი, ისევ დაგვკეტეს!...
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა