ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ბელა ჩეკურიშვილი - უცხოური პოეზიის თარგმანი
უცხოური პოეზიის თარგმანი
რაინერ რენე მუელერი (1949)
ბედნიერება ჰქვია ამას
...და ალბათ სევდაც. ამას ჰქვია
ბედნიერება: ძლივს გასაგონ
ყვავილთა სუნთქვას,
ივლისის თვეში: ანწლის გვირგვინთა
...და მათ მსგავთა.
და მთელ ამ ფუტფუტს და ამ ქროლვას
ეძახიან ბედნიერებას:
ალუბლებზე
ჩამოყრილ სეტყვას,
ჰაერში ზუზუნ-ბზუილის ხმას;
ეკლესიას შემოუვლი და
რამდენიმე ნაბიჯში, აქვე,
ნახავ ყველაფერს,
ცოტა ხნით ადრე, ვიდრე
ცაცხვი აყვავდებოდეს და მერე კი:
...,,ჩემთვის ვიმღერებ, ისე, როგორც ჭრიჭინობელა“,
- ამ სტრიქონში საკუთარ თავს იპოვი მუდამ:
იმათგანი ხარ;
ბედნიერება ჰქვია ამას...
ბედნიერება ჰქვია: განცდილს
და დაკარგულსაც, თითქოსდა,
რომ არ ყოფილა და
მაინც რომ არის:
ნანახი და თვალშენავლები
ერთმანეთში შერწყმულან; ისე
თანაშეზრდილან, როგორც
სენ ჟაკის მოლუსკების
ორი ნიჟარა.
ბედნიერება ჰქვია ამას.
არავის შვილს
...ივლისში:
სიამოვნებით მოვიქცევდით ხელებში,
მას, სახელი რომ
უწოდებს საგანს.
აქ: მოისხამდა
(ბედი თუ გვქონდა)
კომში იმას,
სულ ყვითელ-ყვითელს,
რომლებიც,
თითქოს,
ყოფილიყვნენ მინდვრის ყვავილნი,
ეკვროდნენ ღობეს,
თანაც ისე,
თითქოს აქამდეც გვენახა,
ანდა,
ეს ის იყო,
სულ რომ ვუცქერდით.
დუმილი ოქროს ვარაყით
შენ
ჩემი „დუმილის მოსმენაც“ იცი,
მეუბნები
სულთმოფენობის დილით,
ოქროსფერი სიცხით ჩახუთულ აივანზე,
მტრედების გურგურში:
„გრუგრუუ გრუ, გრუგრუუ გრუ“
...ვიდრე
სალაშქრო ფეხსაცმელის თასმებს იკრავ
და ნახვრეტიდან ნახვრეტში უყრი
და ექაჩები
და
ორმაგ კვანძს ნასკვავ:
... ბარგი
შეკრულია სამგზავროდ, ჩვენთვის
და არა...
„რას ამბობ, რას ამბობ“,
გავივლით Col de Bon Homme-ს
ყმაწვილური ჟინი:
„წავიდეთ, წავიდეთ, წავიდეთ“,
როგორც ლიტანია:
„ვიქროლოთ, ვიქროლოთ, ვიქროლოთ“.
უცებ, უფსკრული. ქვევით.
თავზე ფრინველნი.
ზემოთ.
შენს თავს ზემოთ
ხმა:
„.. არამედ შჯულსა უფლისასა არს ნება მისი“...
შენ.
ფრინველი-მდევარი
როგორც ფრინველი გაჰკივის ველებს,
როგორც ფრინველი კივის
მასავით,
ვინც
ახლა მოთქვამს, მტირალია
(სურათები, დასავლეთი),
თოვლია
(თეთრად).
თოვს. ყურებში.
ხმა შორიდან.
აქეთ და იქით:
გადად-გადმოდის: თვალი - ყური...
...დაერთოს ნება.
როგორც ფრინველი გაჰკივის ველებს,
კივის ფრინველი
მასავით, ვინც...
გცემ,
თუ იტირებ,
ამბობს მამა.
მე ვხა -
ვი-ვი-ხატავ სურათებს
ფრინველის, რომელიც კივის,
რომ
სალამს უთვლის.
... არის კიდევ ერთი მიზეზი
მიამბეს
ძველ დროს,
გრავიურის მტვიფრავი ერთი,
ვერცხლის ოსტატი,
საზრდოობდა იმ ვერცხლის მტვერით,
რაც გასამრჯელოდ დარჩებოდა
ხის მაგიდაზე,
გრავიურის ამოკაწვრისას,
სისხლსაც რომ ზედვე ახველებდა,
უწინ, იმ ძველ დროს.
... მუაიენმუტიეში მივდივარ, იქით
„გზაგასაყარს“ რომ ეძახიან.
თავის ჩამოხრჩობა არა მაქვს მიზნად,
ამ ხეზე: ჩხიკვი რომ შემომჯდარა და ჭარტალებს,
მაღაზიის ხის ფარდულში რომ
ღამურა დღეს ისაღამოვებს,
ღამღამობით კი, სახლთან მაჩვი დასეირნობს,
ვით უწინ, ძველ დროს.
„ნუ შეხვდები უძლურად ღამეს“
ვილანელი - მისი რიტმი, მისი ძახილი,
ჩხიკვის ჭარტალი და პატარა,
ლურჯი ბუმბულის დავარდნა დაბლა... დღისით.
ღამეს მღამიობი მიაპობს ფრთებით.
ნორა გომრინგერი (1980)
ესპანელი
ესპანელია, წარმოშობით კანზასიდან,
იქ სკანდალი რომ მოაწყო, მაგრამ... ახლა ჩუ!
ოლე! დაჰკრავს წითელი ფეხსაცმლის წვერს,
რომ გაეცალოს სტაინბეკის აღწერილ ლანდშაფტს.
ერთს გაიქროლებს ევროპაში ქარიშხალივით
და ქარაფშუტა ბრიყვების თავებს ჩამოამწკრივებს,
აღმოსავლეთის ავი ალქაჯი.
იქ ახლა ომი მძვინვარებს და ბოროტი თქმა იქნებოდა,
თითქოს სიკვდილი მოდიოდეს დასავლეთიდან.
მას შემდეგ კი სდუმს ყველაფერი
და მდუმარება არის შავი, თეთრზე ნაწერი
(ვისაც შეეჭრა, ყველა გათანგა - აკი ჯადოსნურ ოზშიც ასეა).
ეს კანზასელი გოგონა დღეს
ხანდასმული ქალბატონია,
ისტორიულ წიგნებში სტუმრობს.
თუმცა აგურით მოკირწყული გზა
ცეკვით უშვებს წითელ ფეხსაცმელს,
გადაურბინონ ოც მილიონ საფლავის ქვას,
დედამიწის მომრგვალო ბურთზე,
ტყეკაფიებს, ლომებსა და საფრთხობელებს წრე რომ შეუკრავთ
და ერთ დიდ ფილმად გადაქცეულა,
გარდაცვლილთა ცეკვის სცენებით.
გოლიათები
რომელ გრადუსზე უნდა გიპოვოთ,
ამის გამოთვლა შეიძლება.
თქვენ სადაც ცხოვრობთ,
იმ სიღრმეში შუქი არ აღწევს.
ვიცნობ პოეტებს, ვისაც უხილავს
საცრისხელა თქვენი თვალები და ამაზე დაუწერია.
თვალები სულის სარკეაო, ნათქვამია,
მაგრამ არ ვიცი, მინდა თქვენი სულის დანახვა?
ამბობენ, რომ ფრინველივით ნადირობთ წყალში
უხმაუროდ და ნისკარტიც გაქვთ, თუმც ფრთოსნები
ნამდვილად არ ხართ. და მშვიდია თქვენი ბუნება.
ხოლო თქვენი სიყვარული გრძელდება სულ
ერთი ჩაყვინთვა, ვიდრე მცირე ბუშტულაც კი
ამოაღწევს წყლის ზედაპირზე,
სადაც თქვენს დანებს ელვის ფრთები აქვთ.
დედები
ვინც ყოველთვის მაშინ რეკავს, როცა შხაპს ვიღებ.
ვინც ანგელოზებს ესიტყვებოდა.
ვინც სულ პაწიას მიყვანდა ხელში.
ვინც მაშინაც წუხს, როცა ეტყვიან: არაფერია.
ვინც ნიუანსებს ტელეფონზეც გრძნობს.
ვინც ყველაზე ფაქიზს სურნელს დაატარებს დედამიწაზე.
ვინც სახედარს უსასრულოდ დააჭენებდა.
ვინც ფიქრობდა, რომ საკვამურები ადამიანებს ამოაფრქვევდნენ.
ვინც ხანდახან ერთი ოხვრით ახსნის ყველაფერს.
ვინც ჯერაც ხარს უყრიდა თივას, მშობიარობა რომ დაეწყო.
ვინც სიხარულით მიიწვევდა იმ ხალხს ჩაიზე, ოქრო, გუნდრუკი და მური რომ ჩამოიტანეს.
ვის ტანსაცმელს მე ისევ ვიცვამ.
აი, მისი ქურთუკი, ლურჯია. მის ნაკეცებში სამყაროებს დაუვანიათ.
შინ
დედა და მამა და შვილი და შვილის და და შვილების ძმა და
შვილების ბიძა და ხტუნვა ხტუნვა და ვარდნა ვარდნა ორმოში
და ყვავმა სანსლა სოსისი ძაღლს კი ისევ დორბლი სდის ზღვის
გოჭი და მისი კოჭი დაიკარგნენ სადღაც კუჭში ყვითელი ჩიტის
გალიაში და მეზობლის ქმარი არის და მეზობლის ცოლი არის
და დამლაგებელი ქალია და დამლაგებლის ქმარია და დედას
საყვარელია და მამას ქერა ქალია და ქერა ქალის ქერა თმა
და დედას წამლებია აქ მწველი სიცხე კატაც აქვე იდილია
ადვილია
თქვი რა რამე ღამეზე
თქვი რა რამე ღამეზე, ამ ვარსკვლავებიან ღამეზე
და ქვებზე, ამ გორაკებზე გადმოფენილ მიწასთან,
მთვარე რომ დაწვა ზედ და ხელებში რომ ჩარგო
სახე, შენ სულ არაფერს ამბობ ამ ლამაზ ღამეზე,
პაწია ლურსმებით რომ გაუკრავთ თითქოს,
ვარდებით მოურთავთ, შენ
ძალიან იშვიათად ამბობ რამეს, შეგეძლო ახლა
მაინც გეთქვა, ღამეზე გეთქვა, ამ ღამეზე, სხვებზე
ადრე, ყველაფერზე ადრე, შეგეძლო, ხომ შეგეძლო,
შეგეძლო რამე გეთქვა ვარსკვლავებზე, ქვებზე,
გორაკზე დაღვრილ მთვარის შუქზე, ზღვაზე, ქარიშხალზე
-ეს ხომ მხოლოდ ქარია, აი, ხომ ხედავ, რაღაცის თქმა
შეგიძლია, შეგიძლია თქვა ქარიშხალზე, რომელიც
არ არის ქარიშხალი, - მხოლოდ ქარია ქარიშხალზე,
-ქარია რომელიც მე ერთიანად მწეწავს, არაფერს
მეუბნები ჩემზე და ჩემს გაწეწილობაზე, არაფერს ამბობ,
ასეთი გაწეწილი ვარ შენს წინაშე, ასეთი აბურდული,
არაფერს მეუბნები ჩემს გაწეწილობაზე, ქარიშხლისგან
გაწეწილობაზე, - ქარისგან კი, მართალი ხარ, - ქარისგან
ასე გაწეწილი ყოფნა, ასეთი აფოფრილი - ქარისგან
გაწეწილობა, არაფერს ამბობს მართლაც ღამეზე
და ვარსკვლავებზე თავს ზემოთ და ფეხის ქვეშ
ქვებზე, - კარგია, ხედავ, შენც გგონია, ხედავ, შენც გგონია,
ვიცოდი, რომ ვიტყოდი, რომ შენც ასე გგონია, იმიტომ,
რომ მართლაც - კარგია უკვე ვიცოდი, რომ შენც ასე
გეგონებოდა, ასე - კარგია ეს ღამე, რომელსაც შენ
-კარგია ეძახი, შენ პოეტი ხარ, პოეტი ხარ, არ გგონია,
პოეტი რომ მგონიხარ, დიდებული - პოეტი, დიახ, პოეტი,
თქვი რა რამე ღამეზე, ქარიშხალზე, ქარიშხალში
გაწეწილობაზე, რამე თქვი - კარგია ყოფნაზე - ქარი
ამ ქარიშხალზე, ამ ქარიშხალიან ღამით გორაკზე,
მთვარის შუქზე, აი, ხომ უკვე იცი, ხომ იცი უკვე, - უკვე ვიცი,
ხედავ, ვიცოდი, რომ შენ იცოდი და მე ვიცოდი, რომ
შენ იცოდი ეს, რადგან ერთნი ვართ ჩვენ ამ გორაკზე
ღამით, ღამით გორაკზე, რომელიც ასე - კარგია ასე.
კლარა ჰურკოვა (1962)
ფუნთუშა - სახელად ამელია ერჰარტი
თავის წილი ცა ყველა გოგოს სჭირდება, სადაც
უმიზეზოდ იხეტიალებს -
ამელია თან ფიქრობდა, თან ფუნთუშის ჭამით ტკბებოდა, -
და ოკეანის ერთი ნაწილიც, მას ზემოდან რომ გადმოხედოს,
თუნდაც ამისათვის მოგვიწიოს,
ეს წყეული სამყარო რომ ამოვაბრუნოთ.
ბიჭს, რომელიც დიდობაში პოეტი გახდა,
წყალზე ნამზადი ფუნთუშები ჰქონდა საჭმელად,
ნებისმიერი ფქვილისგან რომ უცხობდა დედა
და მანამდე დიდხანს რომ ცრიდა,
ვირთხის ცუცრცლის გამოსარჩევად.
ფუნთუშა, როგორც
სამუდამო ტრავმული განცდა -
ამელია ციდან უკან
აღარ დაბრუნდა.
ნატვრა კი დარჩა:
ყველა ბიჭს და
ზოგ ფუნთუშასაც,
სჭირდება, ჰქონდეს ერთი ლექსი,
მისთვის მიძღვნილი.
ჩემი ბაღი აღმოსავლეთში
იქ, ორი ცაცხვის სიახლოვეს,
ცეცხლის დასანთები ადგილია.
ღობის გასწვრივ
ტიბეტური სალოცავი დროშებია
გამწკრივებული.
იქვე ყვავის იასამანი
და პიონები და ჟასმინი
და პლანეტები
დგანან წრიულად.
ყვავილის კვლებში
ჩვენი ძაღლი მარხია და
მის გვერდით კატაც.
საღამოობით
უამრავი მწერი ირევა,
მერცხალიც
და ბოლოქანქარაც.
გუგული კი იძახის ტყიდან:
*ჩემი სამშობლო სად არის, სად?
*,,სად არის ჩემი სამშობლო“ - ამ ფრაზით იწყება ჩეხეთის ეროვნული ჰიმნი.
ზუმი
არასდროს შემიხედავს
ამდენ უცხო სახლში აქამდე.
რომ დამენახა წიგნები, რასაც კითხულობდნენ,
საწოლები - სადაც ეძინათ,
ანდა ხედისთვის შემევლო თვალი
მათი ფანჯრიდან.
კომპიუტერის ეკრანზე თავს იყრიან
ჩემი მოსწავლე გოგო-ბიჭები,
მორცხვი ღიმილით, გამოუძინებელი თვალებით,
ხედავენ ჩემი ოთახის კედლებს, მასზე სურათებს
ჩემს ყავის ფინჯანს,
შეულამაზებელ ყოფას.
მე თვითონაც ასე გავჩნდი მეგობართან
ნიუ ჯერსიში,
გადაზიდული ბარგის გახსნაც კი ვუშველე,
დათოვლილ ბაღში გავისეირნე.
ჩემს დაბადების დღეზე კი ბრიუნში
დასთან ერად დავლიე ღვინო,
ვგზავნე სიცილი ლეპტოპებზე აქეთ და იქით,
გავეთამაშე მის ზღვის გოჭებსაც.
საოცარია, როგორ ეხვევიან ვირტუალურად
ჩვენი ასტრალური სხეულები ერთმანეთს,
რა ბედნიერად შეუძლიათ ყოფნა
უჩვენოდ.
სახლში დაბრუნება
როცა სატვირთო გემები
უკან, ნავსადგურისკენ მიცურავენ,
თევზაობენ ჩვამები მაშინ,
ვარსკვლავების შუქის ტალღებში,
სინათლით და სიშორით რომ
ასე გვიზიდავს. მაგრამ მე ისევ
ამ ნაპირის ერთგული ვრჩები,
წყლის ზედაპირზე
მოციმციმე სხივებს ვაგროვებ
და ჯიბეებით დავატარებ,
რომ ლამპიონებს,
გაშიშვლებული წაბლის ხეების ქვეშ
შევაყარო.
ზამთრული ლურჯი
ბუმბულივით მცვივა სიტყვები
და თოვლზე ცვივა. მეკითხები,
როდისღა უნდა გავხარჯო ეს
შარშანდელი ჩაი რომ მიდევს,
ამ თავცეცხლას ყვავილების,
მე რომ თოვლიანი ველებიდან
ჩემს ალპურ სიზმრებში გადავყავარ.
და შეკითხვას გიბრუნებ ასე:
ბოლოსდაბოლოს, როდის ვაპირებთ,
დავბრუნდეთ სახლში, ამ ლურჯ ზამთრიდან,
სადაც სრულიად შიშველი ვწევარ,
უსიტყვებო, უბუმბულო, ძილგატეხილი.
ახალი სტატიები
გეგი კუხალეიშვილი - ღმერთკაცობრიობის მომავალი და სოციალისტური ფორმაცია 03:26ნინა ნენეა სამხარაძე - ლექსები 16:08გორვანელი - დემოკრიტეს ფილოსოფია 17:18ავთანდილ ყურაშვილი - ლექსები 17:17თორნიკე ღვინიაშვილი - Dicata matres 17:16თეიმურაზ ლანჩავა - ზამთრის თეთრი მერცხლები 17:15ნარი ჩხაბერიძე - ტერმინ „ჟამისწირვის“ განსაზღვრისა და მერმისთან ურთიერთკავშირისათვის 17:14დათო გაგოშიძე - არისტოტელეს შეხედულებები ხელოვნებაზე 17:11
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი