ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ლუკა ბაქანიძე - ორი ნოველლა
ნიკოლა
- ფუ, შენი, - შეიგინა ბიჭმა, - ფუ, შენი!
- ისევ გადმოგიხტა ხო კადრში შველი.
ბიჭმა ზემოთ, ფოთლებს ახედა: - შენ მოასწარი?
- მე ჰო. გითხარი, ზემოთ ჯობია!
- მაქედან არაფერი ჩანს წესიერად, - თქვა ბიჭმა.
- ხოდა იყავი მანდ და ანძრიე ბალერონებზე.
- არ გინდა ვცემოთ, რო გამოვა?
- და რა უნდა უთხრა მერე. ისე ხო არ ცემ.
- ხოო, - დაფიქრდა ბიჭი.
- მე რო ვათავებ, მაინცდამაინც მაგ დროს ნუ მოდიხარ ძმურად ფანჯარასთან - ეგრე რო თხოვო, ჯიგრულად?
- წადი შენი.
- მანდ რას აკეთებთ, კაცო!
- ვახ. ვახ. მე აქ არ ვარ გეხვეწები. ლიზას გაფიცებ.
- ჩანთები დაბლა ყრია. შანსი არაა. ფუ, შენი!
ხიდან ჩამოძვრნენ და კაცს წინ აეტუზნენ ორივე. კაცმა ჯერ ბიჭები შეათვალიერა, მერე ხე, მერე საბალეტო სკოლის ღია ფანჯარა და ბოლოს ისევ ბიჭებს შეხედა:
- ზმეიკები მაინც შეგეკრათ, თქვეჩემისებო.
- ეგ ისე გვაქს, მა. ბალს ვჭამდით, - აუხსნა ზაზამ.
- მაგ ბალის ჭამას ჩუკენობა ქვია შვილო და ცოდვაა, რამდენჯერ გითხარი. შენ რაღა გაცინებს?
- არ ვიცინივარ, - თქვა ნიკოლამ.
- არ ვიცინივარ არა, არ ვიცინი!
- არ ვიცინი, - გაიმეორა ნიკოლამ.
- და საერთოდ, სკოლაში რატომ არ ხართ?
- გვიცდება.
- მაგას კიდევ გავარკვევ! - თქვა კაცმა და ბიჭების ჩანთებში ცხვირჩარგულ სპანიელს დაუძახა: - ლომა, წავედით!
ნიკოლამ კაცს თვალი გააყოლა: - რა ყლე ძაღლი გყავს, ზაზა.
- ჰოო, - ამოიოხრა ზაზამ.
* * *
- და ეგ როგორ კეთდება, რო პრიალებს.
- ლამინატი, - თქვა ზაზამ.
- ხო, ლამინატი.
- მაგას შენ არავინ გეკითხება, - ყუფუნიამ ოფლიანი სახე მოიწმინდა.
- რო დაგიჭირონ? - პატივისცემით უყურებდა ნიკოლა.
- რო დამიჭირონ, მეც გამიდებენ და იმათაც.
- ჩვენ არა? - იმედიანად ჰკითხა ზაზამ.
- თქვენ ბავშვები ხართ, რა შუაში ხართ.
- მერვეში გადავალთ მალე.
- ხოდა, მაგას ვამბობ.
ნიკოლა დაფიქრდა.
- ეგეთი მაგარი ნაშა არავის ეყოლება თქვენს სკოლაში, - თქვა ყუფუნიამ. - მერე მოსულა რო სელფებიც გადაიღოთ და ანახოთ, ვისაც გინდათ.
- და რა იცი რო მაგარია? - დაფრთხა ზაზა.
- იმათ სუ ეგეთები ყავთ. სასტუმროსები. მარტო ტურისტებისთვის. ვაგზლის ბანჯგვლიანი პუტანკები არ გეგონოს.
- გარეკეთ ბიჭო თქვენ. ნახეთ რამხელა სროკია ყალბ საბუთებზე. დავგუგლე. - ნიკოლამ ლეპტოპის მონიტორი მოატრიალა.
- ყუფუნიამ ლეპტოპს ჩახედა: - ეს პასპორტებზეა. მე პირადობებს ვაკეთებ.
- ბასეინის აბონიმენტს ვერ გამიკეთებ? - შეეხვეწა ზაზა.
- ვერა. ეგ ყველაზე მურტალი გასაკეთებელია.
ზაზამ ძველი აბონიმენტი ამოიღო და შეათვალიერა: - ესა? ლამინატიც არ უნდა, ნახე!
- ძნელია-მეთქი რო გეუბნები! მოკლედ, გაწყობს?
- მაშინ, მარტო არ ვარ, - თქვა ნიკოლამ, - ზაზასაც უნდა!
- ბლიად, - ყუფუნიამ ზაზას შეხედა, - ოკ, წამოვიდეს ესეც.
- მერე, სამს მოგვცემს? - დაეჭვდა ნიკოლა, - ხურუშიანები ვეგონებით, სამნი რო დავხვდეთ.
- მაგას ვინ ეკითხება... მოკლედ, მომე ბინის გასაღები და ხვალ.
- ეგრე არა. ერთად ხო წავალთ და გასაღებიც მე მექნება. თან ჩემებს უნდა მოვუგონო რამე, ვინმე რო არ გადმოვიდეს.
- ბლიად, - დაფიქრდა ყუფუნია, - ოკ, ეგრე იყოს.
* * *
- გასიებული, ზეთიანი ახვარი, - თქვა ზაზამ, - მუწუკებიანი თესლი. ეგ მოწმობები რო არ დაემუღამებინა, ხო მოკვდებოდა ვაჟიშვილი.
- ამასაც პირველად უწევს ვითომ?
- აბა, რა. ისე ვინ მისცემდა ამას. შემოხვდა სუტენიორი და ნატურით უხდის, მაგის რა მიდის. ე, რას აკეთებ?
- გავბერტყო, მაიცა. ესე ტეხავს, მტვრიანია.
- დივანზე ჟიმავ? მე საწოლზე მირჩევნია.
- ხოდა ეგერ საწოლი და გაბერტყე გადასაფარებელი შენც. მტვრიანია ეგეც და ტეხავს.
- სუფთა კი ჩანს და. - თქვა ზაზამ.
- შენ გგონია ეგრე. შენ რო ვერ ხედავ, ქალები ხედავენ და ტეხავს.
- დაინახოს მერე. მაგის ბოზი დედაც.
- ტეხავს-მეთქი... აქ შამპანური დავდოთ, დაბალ მაგიდაზე. ვედრო გაქვს?
- როგორ არა.
- ხოდა მიდი მოიტანე. შიგ ყინულები ჩავყაროთ და მერე შამპანურის ბოთლი ჩავდოთ. ყინულებს აგერ მაცივარში დანით ჩამოვამტვრევ საყინულედან.
ზაზა წავიდა და მალევე მობრუნდა:
- პლასმასის წამომეღო თუ რკინის, ვერ მოვიფიქრე და ბარემ ორივე წამოვიღე. თითებზე რა გჭირს?
- არაფერი. პლასმასი ვის გაუგია კრეტინო, რკინა უნდა. ოღონდ იმ კინოში უფრო პატარა ვედრო იყო და მავთულები არ ქონდა ზემოდან.
- რავი, ვედროვო და ესეთები აქვს სულ დედაჩემს. სისხლი გდის ბიჭო თითებიდან!
- დაიკიდე.
- ვახ, რა მაგარი ყინულებია. კუბიკებად როგორ დაჭერი შეჩემა. არ გადნეს ეხლა ესა.
- მაცივარში შევდგამ და რო მოვა, მერე გავაძრობ.
* * *
- ძაან ღამეა უკვე. გადაგვაგდო. - თქვა ზაზამ.
- მოვა, - უთხრა ყუფუნიამ, - ეგ რა გაცვია ნიკ, ქორწილში კი არ მიდიხარ.
- რავი.
- გააქვს გასაღები?
- აგე.
- ახლა, რო მოვა, კი არ ეცეთ უცებ. მე წავიყვან და თქვენ უკან გამოგვყევით. მომე გასაღები.
ნიკოლამ გასაღები მიაწოდა. ამ დროს ზაზამ მოქაჩა: - ნიკ, ნახე!
- ჰო, მაგარია, - ნიკოლამ ტროტუართან იმ წუთას გაჩერებულ მანქანას შეავლო თვალი, - ბოლო მოდელია. პეტროს მამას ყავს მაგის წინა მოდელი.
- ეგაა, მოიყვანეს, - თქვა ყუფუნიამ და სიგარეტი გადააგდო, - როგორც ვთქვით, უკან გამოგვყვებით თქვენ. ისე, რო ვერ დაგინახოთ.
- მაიცა. ხო მაინც დაგვინახავს მერე. რო შემოვალთ ჩვენც.
- მერე ხო. ჯერ მე. - ყუფუნია მანქანისკენ წავიდა.
- ფუ, შენი, - ნიკოლამ სიგარეტი ამოიღო და გაუკიდა, - რას გავს.
- ღადაობ? ღმერთია, ბიჭო!
- ღმერთი არა ისა, - ნიკოლამ ღრმა ნაფაზი დაარტყა და ხველება აუტყდა.
- როდის აქეთ ეწევი ნიკ. სულ გამწვანდი სახეზე, შეჩემა.
- გავმწვანდი არა ისა.
- რა ქალია ნიკ, ნახე. ყველაზე მაგარი. ეს როგორ უნდა გავჟიმო. ეს რას მოგვცემს.
- იმ სირ ყუფუნიას რო აძლევს?
- ნუღა ეწევი, ხმა წაგივიდა სულ.
- ხმა არა ისა.
- საიდან მიყავს ნიკ. აქედან ავსულიყავით, მოკლეზე.
- მოკლეზე ბნელი ქუჩებია.
- რა ბაყვები აქვს! წამო, წინიდან შევხედოთ.
- ბაყვები არა ისა. რას გავს. მე მაგაზე არც ამიდგება.
ზაზამ უნდობლად შეხედა: - ღადაობ, ხო? მაგას პალტოს შიგნით არაფერი ეცმევა. აგერ ნახავ.
- თუ არც ეცმევა, - ნიკოლამ სიგარეტი მოისროლა და აკანკალებული ხელები ჯიბეებში ჩაიწყო.
- ჩვენკენ მოიხედეს, ნახე. რა აცინებთ, ბლიად!
- თვალებგადმოყრილი რო მიჰყვები, ეგ აცინებთ, ხურუშიანო.
- რა გაყვირებს შეჩემა, გაიგებს.
- გაიგოს მერე.
- სახლში შეიყვანს ბიჭო საცაა, მივიდეთ.
- ჯერ არა. ხო თქვა, ჯერ მეო.
- დავენახოთ მაინც. რო იცოდეს ამბავი.
- დაიცა. ხო მოიხედა და მიხვდებოდა.
- შენ მგონი აღარც გინდა? - ზაზა ყურადღებით დააკვირდა.
ნიკოლამ ასფალტს დაუწყო თვალიერება. - როგორ არა. ჯერ მეო, ეგრე თქვა და რავი.
... - გავიდა ერთი საათი, მიდი ნიკ, მიუკაკუნე!
- ჯერ შენ, - ნიკოლას შიშის ოფლმა დაასხა.
- შენი სახლია ბიჭო, მიდი.
- მოვწევ მაშინ და მივუკაკუნებ.
- სად წახვედი, ჰეი, ნიკ! აქვე მოწიე.
- აქ მეზობლები დამინახავენ, - უკანმოუხედავად თქვა ნიკოლამ და ჭიშკრისკენ წავიდა.
- კარგი, მე მივუკაკუნებ მაშინ, ამის დედაც... არ აღებს, ე.
- ზარიც მიე.
- აჰა. ეი, გააღე, ყუფუნია! გააღე ბიჭო, მე და ნიკი ვართ! უხ, ამის... გააღე, შე პროჭო!
შუქჩამქრალ ბინაში რაღაც გახრაგუნდა. ცოტა ხანში კარი გაიღო და ყუფუნიას ზეთიანი სახე გამოჩნდა:
- რა შემეცით თქვე ლაწირაკებო, მაცალეთ და გააჯვით სახლებში დროზე! - ავად გამოსცრა კბილებში.
ნიკოლამ შვებით ამოისუნთქა. მხრებში გაიმართა. მერე ყუფუნიას შეხედა გაბრწყინებული თვალებით, იქვე მიგდებულ არმატურას ხელი წამოავლო და მეგობრულად, წყნარად უთხრა:
- მოდი აქ. მოდი აქ, შე ნაბიჭვარო...
„მარი“
მაშინ მენავე ვიყავი თბილისის ზღვაზე, და მებარა თეთრი ნავი, რომელსაც ოკრობოკრო ასოებით ეწერა „მარი“, და რომელსაც ყველაზე ხშირად ქირაობდნენ დამსვენებლები. საღამოს, პლაჟი რომ ხალხისგან დაცარიელდებოდა, ნავები გაღმა ნაპირზე გაგვყავდა და ფარდულში ვკეტავდით. ხანდახან, როცა თბილი და მთვარიანი ღამე იყო, ჩემი თეთრი ნავით შუა წყალში გასვლა მიყვარდა; იქ, მთვარის ბილიკზე, ამოვკრეფდი ნიჩბებს, გავეხვეოდი პლედში, ნავში მივწვებოდი და ვირწეოდი ასე, კარგახანს... თან, ცოტ-ცოტას არაყსაც ვწრუპავდი. ასეთ ღამეებში, მენავეები და მაშველები - ჩემი მეგობრები, კოცონს ვანთებდით ნავების ფარდულთან და ცეცხლზე ბადიდან ახლადჩამოხსნილ შამაიას, ან კობრს ვწვადით და ვსვამდით გათენებამდე, თან, ვუსმენდით ისტორიებს ნახევარტონიან ლოქოზე, თბილისის ზღვის ფსკერზე რომ იწვა თავისთვის, და მხოლოდ უამინდობის ჟამს - როდესაც ჰაერში წნევა იმატებს, ზედ ტალღების ქვეშ დაქროდა, პირდაღრენილი... ამ ძლევამოსილი თევზის მსხვერპლთა შესახებ ერთი მოხუცი, ყოფილი მაშველი გვიყვებოდა სხვადასხვა ისტორიებს, დინჯად, თავდაჯერებულად, და არ არსებობდა ამ ზღვის, ამ წყლის გარშემო შემოკრეფილ ადამიანთაგან არცერთი, რომელსაც გულში არ სწამდა, არ ეშინოდა და არ უყვარდა ეს ბავშვური ლეგენდა, დიდ თევზზე... თუ ძალიან გამიგრძელდებოდა ჩემს თეთრ ნავში, შუა წყალში ყოფნა, ნაპირიდან, ცეცხლიდან, რუპორით გამომძახებდა ჩემი ძმაკაცი გიგილო - მწვანე ნავი რომ ჰყავდა, ჰოდა, ასე, ძლივს მაფხიზლებდნენ.
* * *
სექტემბერი იყო უკვე. დამსვენებლები ისედაც აღარ იყვნენ და იმ დღეს, იმ ქარიშხალში ვინ იქნებოდა. ლამის კაცის სიმაღლის ტალღები პირდაპირ პლაჟზე მოგორავდნენ. ნაპირთან ჩამოვედით მენავეები, რომ ნავები იქვე, კენჭებზე ამოგვეთრია და ჯაჭვებით დაგვება; ასეთ ქარში ნავების ფარდულში გადაყვანა, გაღმა ნაპირზე, უაზრობა იყო. ჩამოვედით ფიჭვნარიდან, სადაც თავს ვაფარებდით ქარს, და მაშინ დავინახეთ: ზის კენჭებზე, მუხლებზე ხელებშემოხვეული, და უფრიალებს ყველაფერი - თმა, კაბა... ფრიალებდა სულ, მთლიანად. გოგო არა, ჩემზე კარგა უფროსი ქალი: მე ვიქნებოდი მაშინ ოცი წლის. ზის ასე და ტალღებს ან ცას, ან საერთოდ, ჰორიზონტს კი არ გაყურებს, როგორც წყლისპირას მარტო მჯდომებმა იციან, არა - ძალიან დაკვირვებით, და თან ღიმილით, რაღაცნაირად, ბავშვურად, მხიარულად ათვალიერებს ჩვენს ნავებს და შემდეგ ჩვენც - მენავეებს, თან ფრიალებს მთლიანად. ჩვენც ვგრძნობთ, რომ გვათვალიერებს, და არაბუნებრივად საქმიანად ვირჯებით, ჯაჭვებს ვაჩხრიალებთ. ესაა სულ? ახლა ნავებს დავაბამთ და სახლებში წავალთ. რომელიმე ბითურულ ფილმს ჩავუჯდებით ტელევიზორში... და სულ ესაა? ამ დროს მწვანე ნავის პატრონმა, ჩემმა ძმაკაცმა, ჯაჭვს ხელი უშვა და ხმამაღლა ამბობს: „ჰა, აღარ შევცუროთ, ხალხნო? ნავები ფარდულში ხომ გვყავს გადასაყვანი...“ ყველა მენავე, ახალგაზრდებიც და მოხუცებიც, ცოტა ხნით გავშეშდით (სულ ოთხნი ვიყავით). ხან მწვანე ნავის პატრონს შევყურებთ, ხან მოფრიალე ქალს და ხანაც - ზღვას. და უცებ ყველა, როგორც ერთი, ერთი დემონით თუ ერთი ღმერთით შეპყრობილები, ვეძგერეთ ტალღებს ჩვენ-ჩვენი ნავებით...
* * *
გაშმაგებულები ვიქნევთ ნიჩბებს, ტალღებს მივარღვევთ. ყოველი დიდი ტალღის შემდეგ, წამით ფსკერქვეშ ვეღარ ვგრძნობ წყალს. წამის მერე, ყრუ დგაფუნით, ისევ წყალში ჩავენარცხები. ჯერ კარგად ვხედავ, ისევ იქ ზის. მერე წამოდგა. მეჩვენება, თუ მე მიყურებს... და იღიმება. იქნებ, დამცინის? და თან ფრიალებს, ფრიალებს უსაშველოდ. ჩემს გვერდით მომქროლავ მწვანე ნავს გავხედე, წყალზე გასხლეტილ ბრტყელი ქვასავით რომ მოხტის ტალღებზე, და უცებ საშინელი ეჭვი მიპყრობს: ხომ თეთრია ჩემი ნავი; იქნებ ის, ნაპირიდან უკვე ვეღარც კი მამჩნევს, და უფრო მუქ ნავებს, რომლებიც წყალზე უკეთესად გამოჩნდებიან - მიაცილებს მზერით? თუმცა, ამ დროს, შებინდებისას, ალბათ მაინც ერთნაირ, შავ წერტილებად მოვჩანვართ. ან, საერთოდ, სულაც შეცივდა და სახლში წავიდა. ტირილი მინდება. ამ დროს მწვანე ნავის ცალი ნიჩაბი დატრიალდა ჰაერში: ეტყობა ნიჩბის ღერძი ამოვარდა ბუდიდან. მყისვე, ნავი დიდ ტალღას შეეხალა ფერდით და ამოყირავდა... და გეფიცები, გამიხარდა! ჩამოვიცილე მთავარი მეტოქე. გადაბრუნებულ მწვანე ნავთან ყველაზე ფრთხილად და ყველაზე ბოლოს მოჩანჩალე ხნიერი ნავიც რომ არ მისულიყო საშველად, არ ვიცი, მაშინ, მივბრუნდებოდი თუ არა.
* * *
დამინახა კი იმან, ნაპირზე მოფრიალემ - მე, ჩვენს ქარიშხალში, ჩვენს გიჟურ შეჯიბრში გამარჯვებული? თუ მხედავდა გამოღმა ნაპირზე, კოცონამდე ძლივძლივობით მიფორთხებულს, მოხუცმა მაშველმა სანიშნად და გასათბობად რომ დაგვინთო მყუდრო მოჩარდახულში. შეიძლება, არსად არ წასულა - მხედავდა, და ახლაც მიყურებს, როგორც მე არ წავსულვარ არსად, და ყოველი ჩემი კოცონიდან გავყურებ, გაღმა ნაპირზე მოფრიალეს... არასოდეს, არცერთ ქალს არ ავუვსივარ, ასე - ბოლომდე.
* * *
იმ ზაფხულიდან, ჩვენი მენავეობიდან კარგა ხნის შემდეგ, ვიჯექით თბილისის ზღვაზე, სანახევროდ წყალში, ხიმინჯებზე გამომდგარ, ახლადგახსნილ პატარა კაფეში - დიდი ზღვის პირას კი არა, რომელიც ერთ დროს ჩვენი სამეუფო იყო, და სადაც ღამ-ღამობით მთვარის ბილიკებზე რეგატებს ვაწყობდით, არა - სულ აქეთ, პატარა ზღვაზე, სრუტის გამოღმა. აქეთ არც ვიყავი ნამყოფი აქამდე. მხოლოდ ის ვიცოდი, რომ სადღაც, სრუტის იქით იახტ-კლუბი იყო, და ჩვენთვის, მენავეებისთვის ელიტური საზოგადოება - იახტსმენები ანთებდნენ თავიანთ კოცონს. ვიჯექით ხიმინჯებზე შეყენებულ ვერანდაზე და ლუდს ვსვამდით, მე, გიგა - ხომ გახსოვს გიგილო, მწვანე ნავის პატრონი და ჩემი ძმაკაცი, ნაპირიდან იავნანას რომ მიმღეროდა რუპორით, შუაღამისას, ჩემს თეთრ ნავში წამოწოლილს. მაგრამ, ჩვენი მენავეობიდან წლები იყო უკვე გასული და ახლა ისე ვიჯექით, ლუდს ვწრუპავდით. ამ კაფეს პატრონიც, გიგილოს მეგობარი, ჩვენთან ერთად იჯდა. ვიჯექით ასე და უცებ გიგილო მეუბნება: „- აბა ერთი, ქვემოთ ჩაიხედე!“ ჩავიხედე და... ეგ იყო ისევ. ხიმინჯთან ვიღაც პაპა თევზაობს, და ისიც იქვე მისჯდომია, მაშინდელივით მუხლებზე ხელებშემოხვეული. ოღონდ, აქ კენჭები კი არა, ბალახია, და აქედანაც, ჩვენი ვერანდიდან, სხვანაირია სულ, მაგრამ ისაა - ჩემი ნაპირზე მოფრიალე ქალი. მეთევზეს უყურებს და თმა აქვს ჩამოშლილი. ვერ ვხედავ, მაშინდელივით იღიმება თუ არა. ამ დროს ათიოდე წლის ბიჭი მიადგა, დაიხარა და რაღაცა უთხრა. ის კი ისევ გაუნძრევლად ზის. ბიჭისთვის საერთოდ არც შეუხედავს. მაშინ ბიჭიც გვერდით მიუჯდა და ისევ რაღაცას ელაპარაკება. მინდა კაფეს პატრონს ვუთხრა, რომ მუსიკას ჩაუწიოს, იქნებ რაიმე გავიგო... მაგრამ მრცხვენია. ამასობაში მეთევზეც მოუბრუნდა ქალს, და მხოლოდ მერე წამოდგა. ბიჭმა ხელი ჩასჭიდა და ისიც, დამჯერე ბავშვივით,მორჩილად მიჰყვა. კაფეს პატრონი ხედავს, რომ მე და გიგილო გაშტერებულები ვიყურებით ქვემოთ, და ამბობს: „ეგ მეთევზე აქვე ცხოვრობს. შებოლილ თევზს მაგისგან ვიბარებ ხოლმე. მაგით არჩენს ქალსაც და ბიჭსაც... კარგი კაცია.“ გიგილო ეკითხება: „ეგ ქალი ვინღაა?“ თან თვალს არ აცილებს ქალს და ბიჭს. მე ჩუმად ვზივარ. კაფეს პატრონმა გაიცინა და საფეთქელთან თითი დაიტრიალა. და მერე ჩუმად ვსხედვართ ყველანი... ბოლოს, ხმა ამოიღო გიგილომ: „მაგისთვის ვიკლავდით, ბიჭო, თავს?“ თან თვალს მარიდებს. მე ისევ ჩუმად ვარ. „რა ქვია?“ - ვეკითხები კაფეს პატრონს უაზროდ. გაკვირვებული მიყურებს კაფეს პატრონი. „კოლია ქვია, თუ გინდა, დავუძახებ და გაგაცნობ.“ ნაძალადევად ვიღიმები: „მეთევზეს არა. ქალს რა ქვია.“ „- ქალს? მარი ჰქვია მგონი, მარიამი.“ და მერე, ძალიან დიდხანს ჩუმად ვზივართ მე და გიგილო, შებინდებამდე. მზის ჩასვლას ვუყურებთ - აქედან, პატარა ზღვიდან, უფრო კარგად ჩანს. და უცებ გიგილომ წაიღიღინა: „თბილისის ზღვაზე ცხოვრობდნენ ორნი - ქალი და ნავი, და ორივეს ერთი სახელი ერქვა - ორივეს მარი... გითხრა, სიმართლე? იქ, მაშინ რომ გამისწარი, ვინატრე: ნეტავ ნავი ამოუბრუნდეს-მეთქი. ვინატრე და ხომ გახსოვს, მე თვითონ ამოვტრიალდი. ახლა მივხვდი, ის ნიჩაბი არაფერ შუაში იყო...“
* * *
და ასე, ჩუმად ვიჯექით, მე და გიგილო, ჩემი ძმაკაცი, ძველი, მწვანე ნავი რომ ჰყავდა, და შუაღამისას, ნაპირიდან, რუპორით იავნანას რომ გვიმღეროდა მე და ჩემს თეთრ ნავს, სახელად - მარის...
ახალი სტატიები
დალილა ბედიანიძე - ლექსები 05:14ეთერ სადაღაშვილი - თურქული პოეზიის თარგმანი 05:10ნინო დარბაისელი - ლექსები 05:01ბექა ახალაია - ლექსები 04:56გია ხოფერია - წარსულის ღია ფანჯრები 04:52ნანული კაკაურიძე, ირაკლი ცხვედიანი - მხატვრული აზროვნების რემითოლოგიზაცია: მეთოდოლოგიური პრობლემები 04:50ვალტერ ბენიამინი - დოსტოევსკის „იდიოტი“ (თარგმანი - ნუგზარ კუჭუხიძე) 04:45ფისო ნავროზაშვილი - ვინ დაწერა „დათა თუთაშხია“ და ფიესტა ქუთათურად 04:39
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა
ქეთი დუღაშვილი - ლექსები
ერეკლე ბეჟუაშვილი - ტიბეტური საგანძური (ნაწყვეტი წიგნიდან)
ინგუ ჭუმბურიძე - ლექსები
რაულ ჩილაჩავა - ლექსები
იოსებ ჭუმბურიძე - განკვირვება და გულ-ზრახვა*
ლუკა ბაქანიძე - ორი ნოველლა
კარლ იასპერსი - შიზოფრენიისა და შემოქმედების კავშირი (თარგმანი - ნუგზარ კუჭუხიძე)
სოფიო ღლონტი - ლექსები
თეიმურაზ ლანჩავა - ლექსები
ზაალ ებანოიძე - წყალგაღმიდან მოიწერე