ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ბექა ახალაია - ლექსები
წმინდა იოაკიმე
– ეს ყველაფერი, რაც ჩემიდა ჩემთვისაა, იმდენად
ყველაფერია, რომსრულიად არაფერიარ არი
და მე, მდიდარმა უქონელმა, აღარ ვიცი, ოთხიდან
რომელ გზასგავყვე. საბოლოოდმაინც ვირჩევ, ვადგები.
გზად ზამთარია, დიდი თოვლი, მაგრამ ჩემიგათვლებით
ცოტა ხანსგასტანს. საფარშივარ, ირემია, ლოდინი
დიდხანს არმიწევს, ახლოსმოდის, ზუსტადვისვრი, ხარირემს
გულში ვახვედრებ, მერე ვფატრავ, სიბრალულის ნასახსაც
არ ვგრძნობ, საერთოდ არაფერსვგრძნობ. ფურირემიმოვიდა
კოცონთან, დადგა, მიყურა დაბზის ბუჩქებშიგადახტა.
ირმის ტყავიკი შენთვისმომაქვს. წინჯერ კიდევბევრი
განსაცდელია, ვუმკლავდები. ნასწავლი მაქვსშენგან,
როგორ არმოვკვდე, ბავშვობიდანშემაჩვიე. მზრდიდი,
როგორც სულბოლო, გადარჩენილადამიანს, მარტო
რომ გააქვსთავი, ერთიადა არაფერზედარდობს,
მხოლოდ სიცოცხლეევალება, თანგულწრფელად სჯერა,
რომ რაღაცახლის, რაღაცდიდის სათავეა, განგებ
ამოწყდა ყველა, და რაცმოხდა, მისთვისმოხდა... ბაბუ,
ხო ასემზრდიდი, მეცვისწავლე, შევეგუე, დიდი
საქმისთვის რომვარ გაჩენილი... ვარსკვლავთცვენა. ზღაპრულ
– ვარსკვლავთცვენაში (შენპატარა, სულოთხი წლისიყავი,
ალბათ, არცგახსოვს) ცალთვლიანი, შინდისფერი ურიკით
სოფლის ცენტრიდანშინ მომყავდი, იცინოდი, მარმელადს
ჭამდი, თანზეცას აჰყურებდიდა შენსვარსკვლავს ეძებდი,
შენი შობისასიმ სამკაცს რომმოუძღოდა ჩვენამდე...
თუმცა ვარსკვლავი, ის ვარსკვლავი, აღარ ჩანდა (ნიავი
იყოფოდა დაგვერდს გვიქცევდა), მაგრამ ცაზეთუ რამე
ბრწყინავდა, მხოლოდშენი იყო, ზედმეტი კიცვიოდა,
ეს ვიცოდითდა მოვდიოდით. კაცი შეგვხვდა, ცალხელა,
კვარი ეჭირა. გვერდით როცაჩავუარეთ, იოდის
და სისხლისსუნი მოგვაფრქვიადა გამოგვყვაუკან,
გამხმარ მუხამდემოგვყვებოდა, იქგაჩერდა, ფეხი
არ მოუცვლია, გვიყურებდა. მეორედღეს, დილით
(შუაღამისკენ მოიღრუბლა, ხოდა, ცოტასწვიმდა),
ბებიაშენმა გადაწყვიტა – არ უნდოდადიდად –
ბაზარში წასვლა, ცხვრის გაყიდვა, სახლში ფულირაკი
შემოგვლეოდა. წავიდადა გზადის კაცინახა,
ისევ იქიყო, ოღონდიჯდა, ხოწვიმდა დაკვარი,
წესით, ხოუნდა ჩამქრალიყო, მაგრამ ენთო. მალე
მეც ვნახე, როცა საქონელიგავირეკე, გარეთ
– პატრონი ძაღლსარ გააგდებდა, ისე წვიმდა, ამიტომ
ის კაციჩვენთან დაპატიჟე, უყოყმანოდ გამოგყვა.
დედა მაჭმევდა, ჭიშკარში რომშემოხვედით. მისყველა,
უკლებლივ ყველა, ნაბიჯს ვგრძნობდი, ჩამესმოდა, თავიდან
თითქოს ისეთიარაფერი, მაგრამმერე... დღევანდელ
დღესავით მახსოვს, ვკვდებოდი დავერ მშველოდით. იმედი
გადაწურული გქონდათ, როცა დედამუცებ სანაყის
ქვა რომესროლა იმკაცს, მერეგააგდო დაჩვენს ეზოს
გასცდა თუარა, გავახილეთვალები დაიმხელა
შვება ვიგრძენი, ვერც გადმოვცემ. სტუმარს კიის თავისი
უქრობი კვარიდარჩა ჩვენთან, წამში ჩაქრა... მოკლედ,
ასე დასრულდა. თითქოს იმდღეს, ერთბაშადდა უცებ,
რამდენიმე წლითგავიზარდე, თქვენცხედავდით ამას,
ხანდახან, მგონი, გაშინებდათ უასაკოსიბრძნე,
თქვენსას ფიქრობდით, არასოდეს დაგიშვიათ, იქნებ
მეც მაშინებდაჩემი თავი. მაშინებდა, მაგრამ,
როგორღაც, შიშებსვერეოდი, ვერევიდა აწიც
ასე იქნება, მოვერევი, ჯერჯერობითარსად
არ აპირებენწაბრძანებას, არმტოვებენ, ღამით
აქტიურობენ, ვიგერიებ... ერთი სიტყვით, ასე
– იყო დაარის. დილაიყო გაზაფხულის (მაისის),
სოფელში რაზმირომ მოვიდა, დაგვიძახეს, სუყველა
შეგვკრიბეს, სიაწაიკითხეს. ვისაცგვქონდა "ზედმეტი"
მიწა, უბრალოდ, ჩამოგვართვეს. შენდუმდი დაიდექი.
"ზედმეტი" სარჩოც ჩამოგვართვეს, დაგვიტოვეს იმდენი,
ძლივს რომგვყოფნოდა. შენიდექი, ისევდუმდი, დაისევ
დუმდი, როცამღვდელს ანაფორაგახადეს და, საწყალი,
ბლაგვპირიანი სამართებლით, ყველას თვალწინ, გაპარსეს.
ვერ მოითმინამნათემ (წყნარიკაცი იყო, ეგეთი
გაცეცხლებული არგვინახავს) დაიყვირა: ამაზე
უარესს მტერიც, ურჯულოც კი, არ გვიზამდა, ღმერთის
გეშინედოთო... გაიყვანეს, დააყენეს ხესთან
და მიახვრიტეს... შენ იდექი. არაფერი. დუმდი.
შემდეგ გააღესსამლოცველო, გამოზიდეს, რაც კი
ხატი დაწიგნი იპოვესდა მოედანზედაწვეს.
შენ ისევდუმდი. შემდეგმისდგნენ, გადაღებესთეთრად
(კირით) კედლები. ისევ დუმდი. მთელი ისდრო მათი
უფროსი (მგონი, მაიორი) ჩრდილშიიჯდა. როცა
მორჩნენ, იქითკენგაემართა, აგერუკვე ჰქონდა
კანცელარია. შენდუმდი დამაშინ იყო, უცებ
– რომ მივვარდიდა გავაჩერე, არ გაბედო, არ შედგა
ფეხი, სახლიამამაჩემის, მამაჩემისსახლია,
არ შედგამეთქი! – ვუყვიროდი. საყელოში ჩამავლო
ხელი, მერეკი რევოლვერიმომაბჯინა ლოყაზე,
ისევ ვყვიროდი, მიყურებდა. "შეიძულე მოყვასი
შენი, ვითარცათავი შენი!" – მხოლოდ ამასამბობდნენ
მისი თვალები. ცინიკურად გაეღიმა, სახელი
მკითხა, არმითქვამს. რევოლვერიჩააბრუნა ბუდეში.
გიჟია, მარასაშიშიო, უთხრათანმხლებს, იმანაც
მომკიდა ხელი, კელიაში დამამწყვდია. გათიშულს
მეძინა ღამით, სიზმარიც კიარ მინახავს. დილით
რაზის ჩხაკუნმაგამაღვიძა, ჯარისკაცთანერთად
შენ შემოხვედი, ხილაბანდში გახვეულიგქონდა
პური დათევზი, დადე, მერე შემომხედე, მხარზე
დამადე ხელიდა წახვედი. გადაკეტეს რაზა.
არ მიჭამია, არ მშიოდა. ხელში მხოლოდთბილი
პური მეჭირა, ვიცოდი, რომგამოაცხო დედამ.
ვინ ვიყავიდა რავიყავი?! ერთივიღაც გლეხი!..
ასეთ ფიქრებშიდღეც გავიდა, გაზაფხულის მშვიდი
საღამო იყო. ვერ გამეგო, რისთვის გავჩნდი, მე ხომ...
– შენ ხომგაჩენა არავისთვისგითხოვია, მაგრამვინ
გკითხა?! იტვირთეყველაფერი, ჩემიც, სხვისიც. თავიდან
გიჟი გეძახეს, მერე... ბოლოს... ხშირად ვფიქრობამაზე,
ვიმსახურებდით შენგანასეთ თავგანწირვას?! მას შემდეგ
რა შეიცვალა, რა ვისწავლეთ?! – არაფერი! არადა,
მთავარმა მამამჩვენს ენაზე, უბრალოდ დამარტივად,
გვითხრა სათქმელი, მაგრამ მაინცვერაფერი გავიგეთ!
და იმდღეებში, იმდღეებში ჩვენითვალით ნანახი,
მოვახერხეთ დაგავახუნეთ, თითქოსრაღაც თამაში
და წარმოდგენაყოფილიყო, ისკი არა, ხანდახან
გულის სიღრმეშიეჭვიც გაგვკრავს, ის, რაცმოხდა მაშინ,
მართლა მოხდათუ მოვიგონეთ, გვირჩევნია ბევრად,
არ მომხდარიყო, იგავი დამითი იყოს, რადგან
ყურით მოთრეულ, გამოგონილ მაგალითებსდიდი
მნიშვნელობა რომმივანიჭოთ, ვინგვავალებს?! მითი
მხოლოდ მითია, იგავი კი – იგავია. ცაში
ხშირად ცქერასდა პირჯვრისწერას არმოითხოვს, გჯერა
ან არგჯერა დასულ ესაა. მაგრამ, როცაზუსტად
იცი, რაცმოხდა, სხვასაქმეა. ესნიშნავს, რომგადგას
ვიღაც თავზედა გაკვირდება, იმახსოვრებს თუნდაც
– უმცირეს წვრილმანს, დრო მოვადა გაგიხსენებსყველაფერს
და პასუხსმოგთხოვს. ესვის აწყობს?! არც არავის!.. არავის
ჰქონდა იმედიგადარჩენის, დაუნდობლადისროდნენ,
თხრილში ვიწექით, ველოდით დავუყურებდით, ქალაქი
მიწასთან როგორსწორდებოდა, ალყაგვერტყა, დარაკი
აღარსად იყოგასაქცევი, დროგაგვყავდა, ყელამდე
ლაფში (წყლისმილი დაზიანდა) ჩაწოლილებს, სხვარა გზა
გვქონდა, ჩვენები, მეომრები, ამოხოცეს, სულ მალე
ჩვენც დაგვხოცავდნენ, მაცხოვრებლებს. მანამდე კიისეთი
შეგრძნება გვქონდა, თითქოს კუპრშიჩაგვყარეს დანელ-ნელა
ქვაბს ახურებდნენ – შუადღის მზეწამოგვადგა. ლამის
შიგ ჩავიხარშეთ, ერთს გულიცკი წაუვიდა. უცებ
ბავშვის ტირილიშემოგვესმა საიდანღაც, ორნი
ამოვბობღდით დაგავიხედეთ, სიკომოროსტოტზე
იჯდა გოგონადა ტიროდა. თხრილში მყოფებსდიდად
არ აწუხებდათბავშვის ბედი, ჩვენ ორნიცკი წამით,
სულ რაღაცწამით, შევყოყმანდით (ის – ჭაღარაკაცი,
მე – ახალგაზრდა), მაგრამ მალემოვერიეთ თავსდა
ხისკენ გავხოხდით, სანამ ხემდემივაღწიეთ, მგონი,
მთელმა ცხოვრებამგაიარა. გოგონაკი, რადგან
– ტოტის კიდეზეზურგით იჯდა, ვერ გხედავდათ, ტიროდა,
ბოლოს კი, როცა დაგინახათ, შეწყვიტა დაჩამოსვლა
დაიწყო, ფესვზეშედექი დააიწვდინე მკლავები,
და მაშინიყო, სწორედმაშინ, ზედშენს ცხვირწინ, სულ რაღაც
მტკაველში, ტყვიაზროს რომმოხვდა. კაციუცებ გულაღმა
დაეცა – მოხვდა, მასაც მოხვდა, მოახვედრეს – ჭრილობა
ყელის არეში. რაღაც გითხრა, უფრო სწორედ, გამოსცა
რაღაც ხმებიდა მოკვდა, ჩანდა, დამიზნებითგესროდათ
ვიღაც. შენცმოგხვდა ზურგზე, მარჯვნივ, გააღწიალავიწთან,
არ დაცემულხარ, ტკივილმა კიდაგიარა, ასეთი
მწარე ტკივილიარასოდეს არგიგრძვნია (მხოლოდ
მერე იგრძენი, იმ ბოლოდღეს... ), ჩამოსული ბავშვი
მარცხენა ხელშიდაიჭირე, გაიქეცი, სახლის
ნანგრევებს თავიშეაფარე... თხრილშიმყოფნი ვეღარ
გადარჩნენ, თქვენ – კი... ბავშვიმხოლოდ წლებისშემდეგ ნახე
მეორედ, იმდღეს, იმბოლო დღეს... რაღა ბავშვი, ქალი
იყო უკვედა ჩვენთანერთად მოგყვებოდა, თავშლით
ცრემლებს იწმენდდა, დედაშენს დაბებიაშენს ედგა
გვერდით მთაზეცდა მერეც, როცა ჩამოგხსენით... ახლა
როგორც ვიხსენებ, სახელიც კიარ გვიკითხავს... მე და
– შენ ხოვიცით, რომრაც ჩემიდა ჩემთვისაა, იმდენად
ყველაფერია, რომსრულიად არაფერიარ არი,
და მე, მდიდარმა უქონელმა, აღარ ვიცი, ოთხიდან
რომელ გზასგავყვე. საბოლოოდმაინც ვირჩევ, ვადგები.
გზად ზამთარია, დიდი თოვლი, მაგრამ ჩემიგათვლებით
ცოტა ხანსგასტანს. საფარშივარ, ირემია, ლოდინი
დიდხანს არმიწევს, ახლოსმოდის, ზუსტადვისვრი, ხარირემს
გულში ვახვედრებ, მერე ვფატრავ, სიბრალულის ნასახსაც
არ ვგრძნობ, საერთოდ არაფერსვგრძნობ. ფურირემიმოვიდა
კოცონთან, დადგა, მიყურა დაბზის ბუჩქებშიგადახტა.
ირმის ტყავიკი შენთვისმომაქვს. წინჯერ კიდევბევრი
განსაცდელია, ვუმკლავდები. ნასწავლი მაქვსშენგან,
როგორ არმოვკვდე, ბავშვობიდანშემაჩვიე. მზრდიდი,
როგორც სულბოლო, გადარჩენილადამიანს, მარტო
რომ გააქვსთავი, ერთიადა არაფერზედარდობს,
მხოლოდ სიცოცხლეევალება, თანგულწრფელად სჯერა,
რომ რაღაცახლის, რაღაცდიდის სათავეა, განგებ
ამოწყდა ყველა, და რაცმოხდა, მისთვისმოხდა... ზღაპრულ
ვარსკვლავთცვენებში მეცვისწავლე, შევეგუე, დიდი
საქმისთვის რომვარ გაჩენილიდა ვბრუნდები, ბაბუ!
ნიავის მიზეზით
დილით ბავშვებმაჩაიარეს (სასაფლაოსგადაღმა
ხევში უყვარდათხეტიალი) დანახეს, რომვიღაცის
საფლავთან იწვაორი კაცი, ადრეც ბევრჯერუნახავთ
მსგავსი სურათი – რამდენიმე უსახლკაროათევდა
სასაფლაოზე ღამეს, ხოდა, უჩვეულოარ იყო
არაფერი დაგზა განაგრძეს. ორ საათში, წინა დღით
დამარხულ მკვდართან (იქვე, ახლოს, ოციოდე ნაბიჯში,
კედრების იქით, ფლატის თავზერომ დამარხეს) მოვიდნენ
ჭირისუფლები, ერთხანსდარჩნენ, თუმცაისე წავიდნენ,
არ გაუხედავთარსად, ანუის ორიარ უნახავთ.
კიდევ გავიდაზუსტად სამისაათი დაერთ-ერთი
უსახლკარო, ვინციქ ათევდა (წინა ღამითსულ სხვაგან
ეძინა თურმე), ამოუყვა ბილიკსმტკიცე იმედით,
რომ სიგარეტისმოზრდილ ნამწვებსიპოვიდა, იმორ კაცს
შორიდან მოჰკრაგამოცდილი თვალი, ხოდა, იფიქრა,
მისიანები იქნებოდნენ, თუმცა ახლოსმისულმა
აღმოაჩინა ორიუცხო მკვდარი. მკვდრები შორიშორს
იწვნენ, იქვეკი, ორივესთან, სისხლის დიდილაქები
აჩნდა ხრეშს, ორი დანაცეგდო... მაგიდაზე (პატარა
მაგიდა იყო) მწირი სუფრაგაეშალათ, არაყიც
და სიგარეტიცზედვე იდო. უსახლკარო ჩამოჯდა,
ჭამა, დალია, მოწია დამხოლოდ შემდეგიკადრა
სასაფლაოდან გზაზეგასვლა, გააჩერაგამვლელი,
უთხრა, რაცნახა დაგამვლელმა 112-შიდარეკა.
მალე მოვიდაპატრული დაპატრულს მოჰყვამალევე
კრიმინალური პოლიცია, შემოავლეს ყვითელი
ლენტი შემთხვევისადგილს, მერეწაასვენეს ცხედრები
პროზექტურაში, ახლობლებსაცდაურეკეს, აცნობეს...
პოლიციის თქმით, ერთმანეთი მოკლეს, მაგრამ მიზეზი
ვერ დაადგინეს, მათი ეჭვით, ყველაფერი "ძველ ამბებს"
შეეხებოდა. ახლობლებიფიქრობდნენ, რომვიღაცამ
მოკლა ორივე, ძმაკაცები იყვნენ, ხოდა, ერთმანეთს
არ დახოცავდნენ. არ სჯეროდათპოლიციის ვერსიის...
სინამდვილეში ისმოხდა, რომგაზაფხულის იმდილით
(აპრილი იყო, მზიანი დაადრეული) ერთ-ერთმა
მეორეს სახლშიგაუარა, რვადღე იყო, ციხიდან
რაც გამოვიდა, დრო არჰქონდა დასაერთო ძმაკაცის
საფლავზე ჯერაცარ ასულა, ავიდნენ დაპატარა
სუფრა გაშალეს, სმა დაიწყეს, უბერავდა ნიავი,
უცებ ერთ-ერთმა მესრისგარეთ, ბზისპატარა ბუჩქისკენ,
გადააფურთხა, ნიავმაკი ისექნა, რომსაფლავზე
დავარდა ფურთხი... სულ ესიყო, ამისგამო იჩხუბეს.
თეთრი ბუშტი ქარში
(ფატალისტური ტრუიზმი)
წუხელ არ ქროდა, დილიდან კი დაუბერა, მეზობლის
უშველებელი აივნიდან ააფრინა ბუშტი და
დააქვს ეზოში აღმა-დაღმა, ზევით-ქვევით, ფარეხებს
ახეთქებს, მერე აქეთ – კორპუსს, კორპუსის წინ – ხეებსაც,
და ისევ იქით – ფარეხების უკან – კედელს, იქიდან
მარჯვნივ წაიღებს, იქაც დიდი კედელია, ამჯერად
მარცხნივ გააფრენს, სადაც ისევ კორპუსია... და ასე
დაუსრულებლად... აივნებზე გადმომდგარან ბავშვები,
უყურებენ და უხარიათ, ერთ ამბავში არიან,
მეც ვუყურებ და ვეღარ ვითმენ, ვცდილობ, თუმცა თავს ვეღარ
ვერევი, ქვევით ჩავდივარ და დევნისა და წვალების
შემდეგ ბუშტს ვიჭერ, სიგარეტით ვხეთქავ, მესმის ზევიდან
შეძახილები, რა თქმა უნდა, სალანძღავი. ამ ბავშვებს
როგორ ავუხსნა, რომ, როდესაც არსებობ და ვერ მართავ
შენს არსებობას, საერთოდ არ არსებობდე, ჯობია!
კბილის ჯაგრისი
ცოლს გაშორდა და (გულუბრყვილოდ ეგონა, რომ – დროებით)
სად წავიდოდა, დედ-მამასთან გადავიდა იმ სახლში,
სადაც ბავშვობა გაატარა, ეუცხოვა თავიდან,
მიუხედავად იმისა, რომ ბოლო რვა წლის მანძილზე,
რაც ცოლი ჰყავდა, არაფერი შეუცვლიათ, იგივე
რემონტი იყო, სახლის სუნიც – მშობლიური, ნაცნობი.
ხოდა, თავიდან მოუწია შეგუებამ, სულ მალე
შეეგუა და ბოლომდე რომ შეეგუა, ისეთი
შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს სხვაგან, სხვა ბინაში, რვა წელი
კი არა, რვა დღეც არასოდეს უცხოვრია, ოღონდ, სულ –
დილა-საღამოს – ახსენებდა საკუთარ თავს, რომ მხოლოდ
სტუმარი იყო და მალევე წავიდოდა იქიდან
თავის ცოლ-შვილთან. ტუალეტში, ხელსაბანი ნიჟარის
ზემოთ ეკიდა კბილის ჩოთქის ორი ჭიქა, და მათგან
ერთში დედ-მამის ჯაგრისები იდო, ხოლო, მეორეს
პასტის ტუბისთვის იყენებდნენ, ის თავის ჩოთქს მეორე
ჭიქაში დებდა, ამით თითქოს ხაზს უსვამდა, რომ მას სხვა
ოჯახი ჰქონდა, არ რჩებოდა, თუმცა დედას, წესრიგის
მოყვარულ დედას, არ მოსწონდა ჯაგრისების ცალ-ცალკე
დადება, ხოდა, ერთად დებდა, ის კი ისევ, ჯიუტად,
ცალკე დადებდა, დედა ისევ გადმოდებდა და ასე
გაგრძელდა დიდხანს. მაგრამ ერთხელ, დილით, როცა კბილები
გაიხეხა და ინსტინქტურად ჩადო ჩოთქი საერთო
ჭიქაში, მიხვდა, რომ დასრულდა, შეეგუა ყველაფერს.
ძმები
წიგნს ვეძებდი, წიგნის კარადის ორივე კარი
გამოვაღე, ვათვალიერე, ყველა თაროზე
ორ მწკრივად მაქვს დალაგებული წიგნები, რადგან
ვეღარ ვატევ... ვათვალიერე, იმედი მქონდა,
რომელიმე აქეთა მწკრივში რომ ვიპოვიდი
სასურველ წიგნს, მაგრამ სასტიკად შევცდი... აშკარა
იყო, ქექვა მომიხდებოდა შიდა მწკრივებში,
რაც მძულს, თუმცა რა უნდა მექნა, სხვა გზა არ მქონდა.
ერთხანს ფეხი ვითრიე (ასე მჩვევია ხოლმე),
სხვა წიგნების სათაურები და ავტორები
ვიკითხე და უცებ წავაწყდი, შუა თაროზე,
ჭილაძეებს – ოთარის წიგნი თაროს მარცხენა
მხარეს იდო, თამაზის წიგნი – მარჯვენა მხარეს,
მათ შორის კი ბლომად ელაგა მწერლები – დიდიც
და არც ისე დიდიც, ძალიან მეუხერხულა
ეს სიშორე მათ შორის, ხოდა, ოთარის წიგნი
გადმოვიღე, თამაზის წიგნის გვერდით დავდე და
ისე, რომ არც გამხსენებია, რასაც ვეძებდი,
კმაყოფილი იქვე, დივანზე დავჯექი, თითქოს
დიდი ხნის წინ დაშორებული ძვირფასი ძმები
შევახვედრე ერთმანეთს... გარეთ იწყებდა წვიმას.
ნგრევა
როცა დავწექი, ყეფა ისმოდა, ყეფა და წკმუტუნი,
ზაფხული იყო, ცხელოდა და ფანჯარა ღია მქონდა,
ჩემი ნევროზის გადამკიდე, თვალი ვერ მოვხუჭე,
სანამ ფანჯარა არ მივხურე. დილით რომ გამეღვიძა,
სულ არ მახსოვდა ეგ ამბავი. გავაღე ფანჯარა
და ისევ ყეფა შემომესმა, მოვძებნე თვალებით –
ეზოს გადაღმა მდგარი შენობის სახურავზე
ძაღლი და ლეკვი წინ და უკან დარბოდნენ, დარბოდნენ.
იმ შენობაში რამდენიმე პატარა საამქრო
იყო, შენობის სახურავს კი, ბრტყელსა და ტოლდაკრულს,
ოთხივე მხარეს, კიდეებზე, გასდევდა დაბალი პარაპეტი.
აშკარა იყო, აიყვანა, დატოვა ისინი ვიღაცამ...
ძაღლს ეტყობოდა სასოწარკვეთა, ყეფდა და წკმუტუნებდა,
ხან ერთ კიდესთან მიირბენდა, ხან კი – მეორესთან,
პარაპეტზე შედგებოდა და უხმობდა მშველელს.
პატარა ლეკვი უკან დასდევდა, უბრალოდ, ინსტინქტურად.
ის იყო, მე და მეზობელმა ჩასვლა და ჩამოყვანა
დავაპირეთ, რომ პარაპეტი, რომელზეც ძაღლი იდგა
წინა ფეხებით, ჩამოიშალა, ძაღლიც თან გადმოჰყვა
და გავიგონეთ დავარდნის ხმა... ჩამოწვა სიჩუმე...
სისხლის გუბეში იწვა ძაღლი, როდესაც ჩავირბინეთ.
მკვდარი იყო და რას ვუშველიდით... შენობის ბოლოსკენ,
სადაც კიბე გვეგულებოდა (ჟანგმოდებული,
ზევიდან ძირს რომ ეშვებოდა) – გავქანდით ორივე.
მე ავედი და ჩამოვიყვანე ის ლეკვი, საწყალი.
მაღალზე იყო კიბის ბოლო, ბავშვი ვერ მიწვდებოდა,
თან იმ სიმძიმე ძაღლის აყვანა... მოკლედ, დავასკვენით,
ვიღაც დიდმა ქნა... ძაღლი დავმარხეთ, ლეკვი კი მეზობელმა
ძმაკაცს აჩუქა კვირის ბოლოს, შინ ჰყავდა მანამდე.
და მას შემდეგ, როცა შენობას დავინახავდი,
მკვდარი ძაღლი მახსენდებოდა, ძვლებში დამსხვრეული.
არ ვიცი, რატომ – ის შენობა მიმაჩნდა დამნაშავედ,
ისეც რა იყო, და მას შემდეგ შემზიზღდა უფრო მეტად.
წინა კვირას კი დაანგრიეს, მოხსნეს სინკარები,
ჩონჩხი დგას მხოლოდ, ხოდა, რატომღაც, მეცოდება,
გასაკვირია, ძაღლის ამბავიც ვაპატიე.
ახლა, როცა შევხედავ დილით, სულ ვფიქრობ იმაზე
(ადრე არასდროს მახსენდებოდა, თითქოს არც ყოფილა),
სად არის ახლა ის ნაბიჭვარი, ძაღლი და ლეკვი ვინც აიყვანა,
როგორ ეძინა, ნეტავ, წუხელ, რამე თუ დაესიზმრა?!
საახალწლო მონოდია
ამ ახალ წლებზე, როცა მსოფლიო, შეშლილი მსოფლიო,
ემშვიდობება ფეხბურთის მეფეს, როცა ქართველები,
მეფესთან ერთად, დასტირიან ფეხბურთის ეროვნულ
ლეგენდას, რომლის გარდაცვალებაც მეფისას დაემთხვა,
ყველას გამორჩა შენი სიკვდილი, ან რაა გასაკვირი,
შენ არ ყოფილხარ არცერთ სფეროში კაშკაშა ვარსკვლავი,
ჩუმი ცხოვრებით იცხოვრე და ჩუმადვე მიიცვალე.
და ახლა, როცა ჩვენს ქვეყანაში იმ ორი ფეხბურთელის
გოლებს იხსენებს ირგვლივ ყველა, ცრემლები აწვებათ,
მე მახსენდება შენი გოლები, ცხრიანში გატანილი
(რა მოხდა მერე, თუ შენს გოლებს ფეხბურთთან არაფერი
საერთო არ აქვთ, სხვა რამეა, სრულიად სხვა რამეა,
არც მათ გატანას დასწრებია სავსე სტადიონი,
გატანის მერე ყურისწამღებად არავის უყვირია):
რამდენჯერ იყო, გაჭირვებაში ჩემს გვერდით დამდგარხარ,
ჯერ ცოლი მყავდა ორსულად და, ზამთარში, ყინვაში,
კომუნალურებს ვერ ვიხდიდი, არსად არ ვმუშაობდი,
წასულხარ, ფული გიშოვია, რადგან არც შენ გქონდა არასდროს.
შემდეგაც, როცა შვილი გვეყოლა – გოგონა დაიბადა,
და მე ვცდილობდი, თავს არ ვზოგავდი, წერით და ჯახირით,
როგორმე თავი გაგვეტანა, მაგრამ ძლივს ვახერხებდი,
შენ ისევ გვერდით მედექი და ვიცოდი, სულ ასე იქნებოდა.
და ასეც იყო, არა მარტო ჩემს მიმართ – ახლობლებს, სუყველას,
ყოველთვის ჰქონდათ შენი იმედი, ასეთი იყავი...
და ეს გოლები, ამდენი გოლი, რითია, რითია ნაკლები,
ნამდვილ გოლებზე?! ჩემი აზრით, ათასჯერ მეტიცაა.
რა მოხდა მერე, თუ შენს გოლებს ფეხბურთთან არაფერი
საერთო არ აქვთ, სხვა რამეა, სრულიად სხვა რამეა,
არც მათ გატანას დასწრებია სავსე სტადიონი,
გატანის მერე ყურისწამღებად არავის უყვირია.
*
წიგნის კარადა გადავქექე, როგორც იქნა, ვიპოვე, გადავშალე
მერაბ კოსტავას, გაცრეცილი, ლექსების კრებული,
შენ მათხოვე და ვერ მოვაწარი დაბრუნება...
იეჰოვას მოწმე
წლების წინ მოხდა (აღარ მახსოვს, ჩვენში თუ – საზღვარგარეთ):
კლდიდან გადახტნენ იეჰოვას მოწმეები, ეჭვიც არ შეპარვიათ,
რომ სუყველანი, ფრინველებივით, ფრთებს გამოისხამდნენ –
იფრენდნენ ცაში, მათ დაღუპვას ღმერთი არ დაუშვებდა.
რითიც დასრულდა ყველაფერი, აღნიშვნაც ზედმეტია...
გუშინ კი ჩემმა მეზობელმა (პირველზე ცხოვრობდა)
თავი მოიკლა (იეჰოვას მიმდევარი ყოფილა, არც ვიცოდი).
მას, რა თქმა უნდა, რა თქმა უნდა, გაფრენა არ უცდია
(ვილაპარაკეთ ერთი-ორჯერ, იდიოტი არ იყო ნამდვილად) –
აბაზანაში ჩაიკეტა, სამართებლით ვენები გადაიჭრა,
რადგანაც ცოლმა მიატოვა ამას წინათ – მის ძმაზე გათხოვდა.
ზურგჩანთა
ავტობუსის გაჩერებასთან
ბევრნი დგანან, თავის ფიქრშია სუყველა,
ღრუბლიანი, მუქი დილაა,
ოდნავ ცრის და ცივი ნიავი უბერავს.
გამოარჩევ: მოხუცი კაცი
(ალბათ, ბაბუ), გვერდით – პატარა გოგონა,
ენად როა გაკრეფილი და
არ ჩერდება, გაუჩერებლად ქაქანებს.
გულის ფორმის ჩანთა ჰკიდია
ზურგზე – მომცრო (ალუბლისფერი მაუდის),
თითქოს გული, სათადარიგო,
წამოეღოს ასაკში მყოფი ბაბუსთვის.
კომპენსაცია
იმ ონლაინ ჟურნალს, რომელშიც
რეცენზიებს ვაქვეყნებ ხოლმე ყოველ თვე,
ფეისბუქზე, ავტორებისთვის,
დახურული ჯგუფი აქვს, სადაც იდება
რედაქტორის პოსტები – ასე
მასალების გაგზავნის თარიღს გვახსენებს
(თარიღები იცვლება ზოგჯერ,
ამიტომაც ცნობება არი საჭირო).
ორი დღის წინ დაუპოსტავს, რომ
გუშინდლამდე გადაგვეგზავნა... გამომრჩა...
ანუ აწი ვერ გავაგზავნი,
არც ხელფასი დამერიცხება თვის ბოლოს.
ვზივარ, ვფიქრობ: ბავშვის ინგლისურს
და სესხის ფულს გადახდა უნდა (ვინმესთვის
გამორთმევა მომიწევს, ეს კი
საშინლად მძულს!), სამაგიეროდ ვიპოვე
ლექსის თემა – აი, ის ლექსიც.
ახალი სტატიები
ავთანდილ ნიკოლეიშვილი - იზმირის ქართული მონასტერი 00:36ლანა ბიბილურიძე - ინტერვიუ პოეტ ზაალ ჯალაღონიასთან 23:50კარლ გუსტავ იუნგი - „ულისეს“ მონოლოგი (თარგმანი - ნუგზარ კუჭუხიძე) 21:13ქეთევან ნათელაძე - ლექსები 20:54დალილა ბედიანიძე - ლექსები 05:14ეთერ სადაღაშვილი - თურქული პოეზიის თარგმანი 05:10ნინო დარბაისელი - ლექსები 05:01ბექა ახალაია - ლექსები 04:56
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა
ქეთი დუღაშვილი - ლექსები
ერეკლე ბეჟუაშვილი - ტიბეტური საგანძური (ნაწყვეტი წიგნიდან)
ინგუ ჭუმბურიძე - ლექსები
ლანა ბიბილურიძე - ინტერვიუ პოეტ ზაალ ჯალაღონიასთან
რაულ ჩილაჩავა - ლექსები
ნინო დარბაისელი - ლექსები
იოსებ ჭუმბურიძე - განკვირვება და გულ-ზრახვა*
ეთერ სადაღაშვილი - თურქული პოეზიის თარგმანი
ქეთევან ნათელაძე - ლექსები
ავთანდილ ნიკოლეიშვილი - იზმირის ქართული მონასტერი