ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ნინა ნინეა სამხარაძე - ლექსები
დუმილის ენა
ისევ ისმის ხმაური გზაჯვარედინიდან,
კაცის აწეულ ტონზე ჯერ კიდევ ვტირი,
თუნდაც იმ ენასავით უცხო იყოს,
მსხვერპლები რომ ლაპარაკობენ.
ბოლო განათებული ვაგონი წავიდა.
ჯერ კიდევ ცხრა წუთის წინ სიცილით ვკვდებოდი
ქუჩის მუსიკოსის საშინელ ხუმრობაზე,
ახლა უბრალოდ ვკვდები.
კიდევ ცხრა წუთიც და ისევ განვაგრძობ გზას ფეხით,
თითქოს მატრიარქალურ სახელმწიფოს ვმართავდე...
თუმცა მანამდე მხოლოდ ის მინდა,
დამირეკო და მკითხო, როგორ ვარ.
გეტყოდი, როგორ იყვირა კაცმა ბნელ ქუჩაში,
მოგიყვებოდი, რომ ვიტირე თოჯინასავით,
კისერზე ბავშვი ხელს რომ არტყამს და
ცრემლად იღვრება, მოგიყვებოდი...
მაგრამ ცხრა წუთი ის დრო არ არის,
ვერ გაუძლო და რამე მოყვე.
ის ენა გამახსენდა, მსხვერპლები
რომ ლაპარაკობენ, დუმილის ენა.
***
ზამთარში ქალაქის ჩიტებს
ვაპურებდი,
ალბათ ამიტომ შეგხვდი.
იმ უსაძირკვლო სახლივით ვერ
დავინგრევი,
ნიავზე რომ ირხევა.
შენ მწყურვალიც არ დაადნობ
თოვლს სუფთა წყლისთვის,
მას მზეც რომ უყურებდეს.
სულელი თუ იკითხავს რატომ
შემიყვარდი...
***
როცა გავიგე - ძილში ფეხებს
ამოძრავებდა,
,,დავიძინე“, ფეხების მოძრაობა
დავიწყე...
ასე გავიგონე ნანატრი ფრაზა:
,,მამას ჰგავს“ -
ეს იყო უკანასკნელი მსგავსება
ჩვენ შორის.
ასე მივეჩვიე მჭიდრო წინდებით
დაძინებას.
პაპამ მითხრა: ,,ბროწეულს ჰგავხარ“ -
და მიმითითა
ნერგის გარეშე თვითნებურად
ამოსულ ხეზე.
ბროწეული ვარ! თავს რომ ვხრი,
გვირგვინი არ მძვრება...
როცა გავიგე, კარგად უკრავდა, გავათენე,
ერთ ღამეში ნასწავლი ,,მთვარის სონატის“ მსგავსად
გაქრა ხესთან დაცემული ნაყოფობის
სურვილი.
ეს ისეთივე ფუჭი იყო, როგორც
სინანული.
და როცა მიყვარს, თავზე საბანი არ
მახურავს,
ახლა შევნიშნე, როცა სიყვარული
ვისწავლე...
რადგან ნაყოფი ვარ, ხისგან შორს
დაცემული.
რვაფეხა
კენტ დღეებში ვძლებ,
ლუწ დღეებში ვცხოვრობ და ვყვები
როგორ ვძლებ.
ვყვები - ის ისმენს,
აი, ურთიერთობის უმაღლესი
ფორმაც.
ხვალ მოვყვები,
კანის ქვეშ როგორ მეზრდება
იასამნები,
როცა ის მისმენს.
შემდეგ წავალთ ჩვენ ჩვენი და
სხვადასხვა გზით,
სანამ კიდურებზე ტკივილის თვალები
არ ამომეზრდება,
რომლებიც მას დაუწყებენ ძებნას.
ისევ ვეტყვი,
დავიშალე ჭიანჭველების სახლივით.
ხელებიდან
ფიჭვის ხეები მეზრდება ვეღარ ვწერ.
ბევრს ვუთხარი
,,ახლავე მოვალ“ და არ მივედი.
თვალები მტკივა,
მოგონებები ქინძისთავებივით
მერჭობა
როცა ვხუჭავ.
ის მპასუხობს, რომ ნორმალური ვარ,
რაც ნიშნავს სიმშვიდეს,
შემდეგ ნგრევამდე.
უბრალოდ იასამნები დამიჭკნა
კანქვეშ...
***
ჩემი რვა ნათესავი გარდაცვლილა
თებერვალში,
,,ამ თვეს კარგი არაფერი მოუტანია“ -
თქვეს მათ,
,,მე დავიბადე...“ - ვამბობდი ყოველი
მოსმენის დროს.
შემდეგ ,,შვლის ნუკრის ნაამბობზე“
ტირილი შევწყვიტე,
კიდევ უფრო შემდეგ გაყინული
ბარტყების გლოვა,
ახლა ჩემს მაჯაზე კბილებით დახატულისაათია,
რომელიც ყოველთვის ერთ დროს
აჩვენებს, ტკივილის დროს.
,,ამ თვეს კარგი არაფერი მოუტანია“ -
თქვეს მათ.
,,ნამდვილად...“ - ვამატებ მე და თმას
ვიჭრი ჩემი ხელით.
ზამთრის გოგონებზე ხომ გსმენიათ?!
მე მათ არ ვგავდი,
,,შვლის ნუკრის დედაც თებერვალში
მოკლეს?“ - ვკითხე პაპას,
პასუხი არ მომისმენია. ჩემ ხელზე საათია...
კბილებისგან, რომელზეც მუდამ
ტკივილის დრო იქნება
ყოველ თვე, ყოველ წელს, ყოველ სეზონზე...
სანამ ვსუნთქავ.
ვის სჭირდება ლექსები, როცა მუდამ
შემოდგომაა,
როცა ,,ზაფხულის გოგონები“
მარტივად იღიმიან.
ეს ლექსი ისე ძალიან ჰგავს
ჩემს უკანასკნელ ლექსს,
როგორც უნაყოფო ქალის ბოლო ცდა
გახდეს დედა...
***
დაივიწყე მათ რაც გასწავლეს:
არაკომფორტულ ფეხსაცმელში
კაცებს უფრო არ უნდიხარ,
ისევე, როგორც ჩვენ არ გვინდება კაცები
შარვალ-პიჯაკის გამო.
ერთმანეთის ენერგიას ვჭამთ,
ვინც გავხდით ადამიანები, დაღლილისხეულიდან,
ან ვინც ვიცით, რომ ურთიერთობის
უმაღლესი ფორმა
არც სექსია და არც სიყვარული.
მარგალიტის საყურეს მიკეთებს
ბებია, ფიქრობს:
,,ასე ბევრად ლამაზია“... ღიმილით
ვიხსნი მარგალიტებს...
შობა ვარ თოვლის გარეშე!
დღესასწაული ვარ, რომელიც
მორთვის გარეშეც მოდის,
წარმოიდგინე:
აგვისტოში საშობაოდ
მორთული ქალაქი.
მოგწონს, მაგრამ სახლში მიდიხარ,
აბაზანას იღებ და წვები.
ფანჯარაში რომ სანთელს გინთებენ,
სწორედ ეგ არის სიყვარული.
თუმცა ურთიერთობის უმაღლესი
ფორმა კიდევ სხვა რამეა...
რა უფრო გვადარდებს -
ვართ მისთვის შობა,
თუ სევდა მის თვალებში?!..
***
არ გამომდის ჭარბი ჰაერის დროს
სუნთქვა,
პეპელაც ჭარბი სამყაროს გამო
კვდება,
ავტობუსში უცხო რომ ხელს
შეგავლებს
იმ შეშმუშვნას წააგავს ჭარბი
სიყვარული...
ბავშვობის ნორმალური დღეებიდან
მახსოვს -
პაპასთან ერთად შეგროვილი გირჩები,
დაბლა რატომ ცვივა?! იმიტომ, რომ
ჭარბია...
დაბრუნებული მამაც კი ჭარბი იყო
ჩემთვის;
ყველა შემოთავაზებული პაემანი
ბებოს ბაღში სარეველებივით
ჭარბი იყო...
ახლა, როცა ჭარბად
შემიყვარდა,
ვფიქრობ: გირჩები იმიტომ ცვივა, რომ
ახლოს იყოს მიწასთან, სანამ მიწად
იქცევა.
ჭარბი ჰაერის დროს უფრო ჭარბად
ვსუნთქავ და
დაბრუნებული მამა ძალიან მცირეა
ჩემი დამტვრეული მუხლების
მოსარჩენად.
დაკვრის დროს ნეკა თითი უშნოდ
გეპრიხება -
ერთხელ მითხრეს და მას შემდეგ აღარ
დამიკრავს.
აღარასოდეს შემიყვარდება.
***
,,ანგელოზებმა გაკოცეს“
- ამბობდა დიდი ბებია ჩემს ყოველ
გაღიმებაზე,
უყურებდა ღრმულს ლოყაზე
(მას შემდეგ გველი რომ ტყავს იცვლის,
იმდენჯერ შევიცვალე).
,,ანგელოზებმა წაიყვანეს“
მითხრეს, როცა დიდი ბებია
გარდაიცვალა.
ყოველ დღე ანგელოზებს ვეძებ.
მარჯვენა მხარზე, ადამიანში,
ცისარტყელაზე...
ძალიან მინდა წამიყვანონ.
იქ, სადაც ღიმილისგან ლოყა
დამეჩვრიტება.
,,ნახე, კიდევ მარტო მოვიდა“
- ჩაილაპარაკა ბავშვმა მამების კრებაზე,
იქაც გავიღიმე რატომღაც.
სამაგიეროდ, მე ანგელოზები მკოცნიან...
და მაინც... რომ არსებობდნენ...
ახალი სტატიები
იოსებ ჭუმბურიძე - მომცრო სტატიის უკიდეგანო სივრცე, ანუ განსაკუთრებული არაფერი ხდება?! 15:07რაულ ჩილაჩავა - ლექსები 15:04გიორგი გოგოლაშვილი - მეც წუთისოფლის სტუმარი ვიყავ (ქეთევან ლომთათიძეზე) 14:32ნინა ნინეა სამხარაძე - ლექსები 14:25ქართლოს ქარჩხაძე - ლექსები 14:13ლეილა მესხი - ,,თეთრი დუქანი“ 00:38ვლადიმერ ნაბოკოვი - მძიმე ბოლი (თარგმანი - ნანა გაბადაძე) 00:31ავთანდილ ნიკოლეიშვილი - იზმირის ქართული მონასტერი 00:36
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა
ქეთი დუღაშვილი - ლექსები
ზაალ ებანოიძე - წყალგაღმიდან მოიწერე
ერეკლე ბეჟუაშვილი - ტიბეტური საგანძური (ნაწყვეტი წიგნიდან)
ლანა ბიბილურიძე - ინტერვიუ პოეტ ზაალ ჯალაღონიასთან
ინგუ ჭუმბურიძე - ლექსები
ლეილა მესხი - ,,თეთრი დუქანი“
ეთერ სადაღაშვილი - თურქული პოეზიის თარგმანი
ავთანდილ ნიკოლეიშვილი - იზმირის ქართული მონასტერი
ნინო დარბაისელი - ლექსები
რაულ ჩილაჩავა - ლექსები