ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
არტურ რემბო - ლექსები
ფრანგულიდან თარგმნა ბაჩანა ჩაბრაძემ
ხევში მძინარე
ჭალაში, სადაც ვერცხლისფერი მოჩქეფს მდინარე
და შეშლილივით ეჭიდება ნაპირზე ხავსებს,
სადაც მთებიდან მზე იღვრება პირმომცინარე
და აქაფებულ არემარეს სინათლით ავსებს,
ყმაწვილ ჯარისკაცს ბაგეგახსნილს ჩასძინებია.
თავშიშველს, კეფა უტივტივებს ქორფა ბალახში.
წამოწოლილა ზურმუხტოვან ტახტზე ნებივრად,
ფერმკრთალ სახეზე დაჰფენია სხივთა ბადახში.
ჩასძინებია ზამბახებში ტერფებგადაშლილს.
პირზე ღიმილი შერჩენია ავადმყოფ ბავშვის.
ბუნებავ, თბილად დაარწიე: სცივა მძინარეს.
ნესტოებს სულაც არ უთრთოლებს მძაფრი სურნელი.
მზის გულზე სძინავს, უძრავ მკერდზე დაუდევს ხელი.
ორი წითელი ნახვრეტი აქვს მარჯვენა მხარეს.
მწვანე კაბარეში
რვა დღის მანძილზე, ოღროჩოღრო გზაზე ყიალით
გავცვითე ჩექმა. შარლერუას მწვანე კაბარეს
შევაღე კარი: მიმტანს ვთხოვე კარაქიანი
ტარტინები და გრილი ლორიც თან დავაბარე.
ფეხები მწვანე მაგიდის ქვეშ გავშალე ხარბად,
თავშექცეულმა კედლის მდარე ხალიჩის ზვერვით…
და რა საამო იყო წუთი, როდესაც ქალმა
უზარმაზარი კერტებით და ცოცხალი მზერით,
იმან, რომელსაც არ აშინებს ალერსი მამრთა,
პირმომცინარემ, ფერადოვან სინით მომართვა,
კარაქიანი ტარტინები და გრილი ლორი,
ლორი ღაჟღაჟა, ლორი თეთრი და ნივრიანი
და ჩამომისხა კათხა ლუდი, სქელქაფიანი,
მზის ბოლო სხივს რომ ირეკლავდა ოქროვან ქლორით!
ჩემი ბოჰემა
მე, გამორღვეულ ჯიბეებში მუჭებჩარგული,
მივაბიჯებდი. შესაშური მემოსა მანტოც.
მივდიოდი და მუზავ, შენზე ვფიქრობდი მარტო!
ო! რა საოცარ სიყვარულით მიძგერდა გული!
გზად, ერთადერთი, გახეული შარვლის ამარა,
მე, მეოცნებე ცეროდენა, ვიყავ გართული
რითმვით. "დიდ დათვზე" მომელოდა ბინა-ფარდული
და მოშრიალე ვარსკვლავების მეკრა კამარა.
საღამოობით, სექტემბერში, გზის პირას მჯდარი,
მე მათ ვუსმენდი, როცა, მძლავრი ბახუსის დარი,
მეამებოდა შუბლზე ცვარი - ჩემი დობილი;
როცა, რითმვისას, მეხვეოდა ჩრდილთა ფანტასმა
და ჩემს გაცვეთილ ფეხსაცმელზე ვჭიმავდი თასმას,
ვით ქნარზე - სიმებს, ცალი მუხლით გულს მიყრდნობილი!
ოფელია
I
კუპრისფერ წყალზე, სადაც მთვარე არის დარაჯი,
თეთრად ტივტივებს ოფელია, როგორც შროშანი,
ტივტივებს ნაზად, გახვეული გრძელ სუდარაში...
- შორით კი ტყეებს ჟრიამულში გააქვთ დრო-ჟამი.
საუკუნეებს ჩაუვლია, რაც ოფელია
მრუმე დინებას მარმარილოს ფანტომად მიაქვს,
რაც მისი ნაზი შეშლილობა წყალს მოფენილა
და სევდის რომანსს უჩურჩულებს საღამოს ნიავს.
თაიგულებით მორთულ გულმკერდს უკოცნის ქარი,
უთრთოლებს ლეჩაქს, უსიცოცხლოდ წყალზე განფენილს,
ტირიფთა ცრემლით ენამება ფერმკრთალი მხარი
და ლერწმიანის უნიავებს შუბლს მონაბერი.
ზოგჯერ, გაცრეცილ დუმფარებით შემორკალული,
ჩიტს გააღვიძებს თხმელის ხეზე და ყურს მიაპყრობს,
როგორ მოსწყდება, მაღლით, ბუდეს ფრთათა მარულა:
- და ცას ჭიკჭიკი იდუმალი როგორ მიაპობს.
II
ო, ფერწასულო ოფელია! თეთრო, თოვლივით!
შენი არსება დინებათა დუდუნს დანებდა!
- ეს ის ქარია, ნორვეგიის მთებგადმოვლილი,
თავისუფლების გაკვეთილებს რომ გიტარებდა.
ეს ის ქროლვაა, ახლა სოველ თმებს რომ გიწეწავს,
უცხო შრიალით რომ გივსებდა, წინათ, ოცნებებს,
როცა ბუნებამ მელოდია გამოგიძერწა
და ყურს უგდებდი ღამის ოხვრას, ტყის საოცრებებს.
ეს ხმაა მბორგავ ტალღებისა, ასე ულმობლად
რომ დაგიმსხვრია გული ნორჩი და ხელუხლები.
ეს ის დილაა, როცა გიჟი პრინცი გსტუმრობდა
და უტყვს და ფერმკრთალს შეეგება შენი მუხლები!
თავისუფლება! სიყვარული! ცა! შენ ამ სიზმრის,
ვით თოვლზე ცეცხლის, ისე გსურდა აგიზგიზება:
მოჩვენებისგან მოქანცულო, ვერავინ გიხსნის,
- შენს ცისფერ თვალებს მისწვდა კვდომა და გაგიჟება!
III
- და მერე იტყვის პოეტი, რომ შუაღამეში,
ყვავილებს კრეფდი მთვარის შუქზე, იყო დრო-ჟამი,
და რომ გიხილა გახვეული გრძელ პირბადეში,
წყლის ზედაპირზე მოტივტივე, როგორც შროშანი.
ახალი სტატიები
გეგი კუხალეიშვილი - ღმერთკაცობრიობის მომავალი და სოციალისტური ფორმაცია 03:26ნინა ნენეა სამხარაძე - ლექსები 16:08გორვანელი - დემოკრიტეს ფილოსოფია 17:18ავთანდილ ყურაშვილი - ლექსები 17:17თორნიკე ღვინიაშვილი - Dicata matres 17:16თეიმურაზ ლანჩავა - ზამთრის თეთრი მერცხლები 17:15ნარი ჩხაბერიძე - ტერმინ „ჟამისწირვის“ განსაზღვრისა და მერმისთან ურთიერთკავშირისათვის 17:14დათო გაგოშიძე - არისტოტელეს შეხედულებები ხელოვნებაზე 17:11
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი