ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
თეიმურაზ ლანჩავა - ორი მოთხრობა
ცრემლის ყვავილები
ჩემი ასაკის კაცს ავტობიოგრაფიას აღარ თხოვენ. ნაცნობებმა იციან ვინ იყო და რა უკეთებია. უცნობებს არ აინტერესებს.
ჩემი ხნის კაცს აღარსად ეძახიან და აწინაურებენ, პირიქით, ერთი სული აქვთ ჩამოაქვეითონ, გააუფერულონ და ჩვეულებრიობას შეაგუონ.
მე რომ რეკომენდაცია უნდა მომცენ, ის ხალხი კარგახანია იმ სოფლად გადასახლდნენ, აქეთ ვინც დარჩა, ჯოჯოხეთში მოვხვდები თუ სამოთხეში, მათთვის სულ ერთია.
ეკლიანი გზით მოვედიო, ზოგი რომ თავს გვაცოდებს და ერთ განაკაწრს ვერ უნახავ, მეცინება.
ჩემი გაჩენით და ამ ქვეყანაზე მოვლინებით მიწა იძრაო, რომ იჩემებს, არც იმის მჯერა.
მიუხედავად იმისა, რომ მიწისძვრები და ვულკანური ამოფრქვევები მომრავლდა, მე ვერ დავიბრალებ.
ჩვეულებრივად მოვედი დედის მუცლიდან, ბებია ქალის დახმარებით.
ნაომარი მამა მყავდა, ჩამოვიდა თუ არა ქერჩიდან, ქალს მონატრებული ეძგერა დედაჩემს და ა, ბატონო! შედეგიც.
მიუხედავად იმისა, რომ ქალაქში ვცხოვრობდი და ვიზრდებოდი, სასკოლო არდადეგებს (სამი თვე) ყოველთვის სოფელში ვატარებდი.
ამიტომაც გამომყვა, ბალახში გულაღმა გაშოტილი მეოცნების გულუბრყვილობა, მიწის სურნელის შეგრძნების უნარი და წყაროს წყლის თვისება_არ გქონდეს ფერი და გემო, მაინც ყველა სასმელზე გემრიელი იყო და გამჭვირვალე.
ტრაბახი, სიგარეტის მოწევა და ქალთან... ჩემით ვისწავლე. ინტუიცია და ალღო არასდროს მღალატობდა. ადამიანებთან ურთიერთობები ყოველთვის დიდ სიამოვნებას მანიჭებდა.
არ მომხდარა, რაიმე მიზნად დამესახოს და არ შემესრულებინოს.
მუდამ მახსოვდა მეგობარი პოეტის სტრიქონები „... ისეთი რამე უნდა ინატრო, ახდენის ცოტა იმედი გქონდეს“.
უფლისგან ხელდასმულს მეძახდნენ და ხშირ შემთხვევაში წარმატებებს ღვთის წყალობით მართლაც, ვაღწევდი.
ნოველების პირველი წიგნი „ჩემი მხიარული მოწყენილობა“ ქუთაისის მაშინდელი საქალაქო კომიტეტის პირველი მდივნის სოლიკო ხაბეიშვილის ინიციატივით გამოიცა.
ეს ის დრო იყო, როცა თუ მწერალთა კავშირის წევრი არ იყავი, წიგნს არ გამოგიცემდნენ. თუ წიგნი არ გქონდა, მწერალთა კავშირის წევრი ვერ გახდებოდი..
ხელოვნურად შექმნილი ასეთი ბარიერი აგვიანებდა შემოქმედი კაცის ასპარეზზე გამოჩენას.
ერთ დღეს სოლიკო ხაბეიშვილი ეწვია მწერალთა კავშირს. მის საამებლად წარმოთქმულ სიტყვებში ახალგაზრდების წილი რომ არ გაერია, იწყინა.
წასვლის წინ ჩვენს ხელმძღვანელობას დაუბარა, ამათი წიგნებით დავინტერესდები მეორედ რომ მოვალო.
გზა გაგვეხსნა.
მზის სინათლე იხილეს ჩვენმა წიგნებმა.
ამის შემდეგ (როგორც ხდება) მწერალთა კავშირის წევრობაზე გაგვიჩნდა პრეტენზია.
მითხრეს შენ ყველაზე ახალგაზრდა ხარ, მოიცადე, რიგში ჩადექიო.
ვიჯიუტე, რეკომენდაციები თვითონვე შევაგროვე, (მომცა რეზო ჭეიშვილმა, გურამ ფანჯიკიძემ, ლევან სანიკიძემ), მივიტანე სადაც ჯერ არს, ნოდარ დუმბაძის მხარდაჭერით და სხვების ერთობლივი დახმარებით ეს სურვილიც შემისრულდა.
მაშინ საქართველოს მწერალთა კავშირის წევრობა ძნელი იყო, იმავდროულად სსრ კავშირის მწერალთა კავშირის წევრიც ხდებოდი.
ბედი ხელს მიწყობდა, არავის დავეჩაგრე.
თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ არც ერთი ლიტერატურული პრემია საქმის ჩაწყობით და ვინმესთან ხელგაშვერილი მათხოვრობით არ მიმიღია.
თქვენ წარმოიდგინეთ, იგივე ბედის წყალობით, როცა უცხოეთში წამსვლელთა წევრების კანდიდატურებს განიხილავდნენ, „გაცხრილულთა“ სიაში ყოველთვის პირველი ვიყავი.
პირველი პრემია ბათუმში მომცეს რუსთაველის სახ. უნივერსიტეტში გამართულ კონკურსზე, რომელშიც საქართველოს ყველა ინსტიტუტისა და უნივერსიტეტის შემოქმედებით წარმომადგენლობა იღებდა მონაწილეობას.
ჟიურიმ გალაკტიონზე დაწერილ მოთხრობაში „ნაკვალევი“ პირველი პრემია მე მომაკუთვნა.
ფაქტიურად ბათუმმა და ბათუმელებმა დამილოცეს გზა. ალბათ ამიტომაცაა, რომ იქაურობა და იქაურები გამორჩეულად მიყვარს.
მეგობრები „მამების მდგომარეობითა“ და გვარიშვილობით არ შემიძენია. ნიჭიერი და კეთილშობილი კაცი ურეკომენდაციოდ ხდებოდა ჩემი ახლობელი.
ყოველთვის მახარებდა სხვისი წარმატება. მიკვირს, როცა ცხვირჩამოშვებულ, ყბამოქცეულ შურიანებს ვხედავ, როგორ ცოცხლობენ და არსებობენ.
ბედის წყალობა იმაშიც დავინახე, რამდენი კრიტიკული წერილი არ დაიწერა ჩემს შემოქმედებაზე, ყურადღება ყველგან გამახვილებული იყო კარგზე და საუკეთესოზე. ჩემში ნაკლს არ ეძებდნენ.
როგორც ყველა ადამიანს მეც მქონდა „მინუსები“.
ქალი მიყვარდა...
ღვინო...
კარგი ქალი, კაცი და ღვინო ახლაც მიყვარს.
ჩემოდანზე გადამჯდარი არასოდეს ვყოფილვარ, ისეთი, მუდამ რომ მზადაა უკეთესი კარიერა გაიკეთოს, ადგილის დედა მიატოვოს და მოუსვას.
სიტყვას მომჭირნეობით ვხარჯავდი. არც თქმის მეშინოდა. მისმენდნენ, მამჩნევდნენ და მერიდებოდნენ.
ჩემს საზეიმო სუფრებს ყოველთვის იმაზე მეტი სტუმარი ჰყავდა, ვიდრე ვპატიჟებდი.
ადამიანების ასეთი სითბო და სიყვარული მამხნევებდა და მაამაყებდა.
ჩემი მშობლები პედაგოგები იყვნენ. ომის დროს მამა სატანკო ასეულს მეთაურობდა, ომზე შექმნილ ბევრ წიგნში მამაჩემის საბრძოლო ეპიზოდებს სხვები ჰყვებიან.
მის ბიოგრაფიას ორდენებთან და მედლებთან ერთად სტალინის რამოდენიმე (10) მადლობა ამშვენებს.
ძალიან უყვარდა ოფიცრის ფორმაში გადაღებული სურათები. ისეთ დროს გარდაიცვალა, სამამულო ომის მონაწილეებს ნიშნის მოგებით რომ ეკითხებოდნენ, ვის ომში იბრძოდით, რა გრჯიდათო. ამიტომ საფლავის ქვაზე სამოქალაქო ტანსაცმელში გამოწყობილი მამის სურათი მივახატე და კიდევ ერთხელ დავწყვიტე გული.
ამასწინათ ჩემმა მეგობრებმა მოისურვეს, 9 მაისს მამაჩემის საფლავზე შევხვედროდით.
პოლკოვნიკმა თამაზ არეშიძემ შუბლთან ხელის მიტანით მოახსენა გარდაცვლილ მებრძოლს ჩემი წარმატებები.
რეზო კუტივაძემ, ავთანდილ სვინტრაძემ და თენგიზ არეშიძემ ომისდროინდელი სიმღერები შეასრულეს. ამას მოჰყვა პურობა და ჭიქების ჭახაჭუხი.
რა თქმა უნდა, სიმღერები რუსულ ენაზე სრულდებოდა. იქვე, შორიახლო საფლავებზე მოფუსფუსე ჭირისუფლები შუბლმოჩრდილვით იცქირებოდნენ ჩვენკენ. რუსის ჯარისკაცი ეგონათ დასაფლავებული.
ახლა ქართულით გავახაროთ ბატონო ალექსანდრეო, თქვა რეზომ. „მუმლი მუხასა“ წამოიწყო სვინტრაძემ, არეშიძეებმა ბანი დააწიეს.
მომეჩვენა, მამის საფლავი შეინძრა და ამოიბურცა, მიწას გააჟრჟოლა და საფლავმა ამოიხვნეშა.
კი მქონდა გაგონილი, ამათმა სიმღერა იციან, მკვდარს გააცოცხლებსო.
გაცოცხლების და მკვდრეთით აღდგომის რა მოგახსენოთ, მაგრამ მესამე დღეს მეუღლესთან ერთად რომ მივედი, საფლავი მწვანედ იყო გადაბიბინებული. სიმღერას ამოჰყოლოდნენ მიწიდან წვრილ-წვრილ ყვავილები.
იქვე, მიტოვებულ საფლავზეც ამოწვერილიყვნენ პატარა უცხო ყვავილები. ამათ რა ჰქვიათ_მეთქი, ვიკითხე. ცრემლის ყვავილებიო, მითხრეს. კაცს რომ მომტირალი და გამხსენებელი შემოელევა, მაშინ ამოდიან მის საფლავზეო.
ამ ყვავილების არსებობამ ფსიქოლოგიური გავლენა მოახდინა ჩემზე.
ამ დღეს დღესასწაულობდა ჩემი დედულეთი, სხვა სოფლებიც.
უამრავი სტუმარი გვეწვეოდა.
იყო ქეიფი, გადაპატიჟება, არღნების ჭრიალი.
პეტრე (ჭიჭიკო) ჩხობაძე გვსტუმრობდა ხშირად.
შევეგებებოდით გენერალს_ეხურა, მაგრამ რა ქუდი. ოქროს გერბიანი, ცისფერციანი. მოიძრობდა, გაგვატანდა, საპატიო ადგილი მიუჩინეთო, გვეტყოდა. შეზარხოშდებოდა თუ არა, აბა, შაკოია, დაგუდე არღანიო, შეუძახებდა სადღესასწაულოდ გამოწყობილ შაკოიას, ისიც დაატრიალებდა კორბას.
ვიხელთებდი დროს, ჩამოვიფხატავდი თავზე გენერლის ქუდს და დავენახებოდი ტოლ-სწორებს.
მთელ სოფელს მოედებოდა ამბავი, ბაკურაძეების შვილიშვილს გენერლის ქუდი ეხურა, გენერალი გამოვაო.
თქვენც არ მომიკვდეთ, ჩემი სამხედრო კარიერა ეფრეიტორის ჩინს არ ასცილებია.
მიუხედავად იმისა, რომ ცივილიზაციის ბევრ სიკეთეს ვეზიარე, პროვინციული „ჭუჭყი“ ვერ ჩამოვირეცხე.
მაინც სოფლის წიწილა მირჩევნია სათბურებში გამოყვანილ გამოჩერჩეტებულ დედალს. სოფლის გოგო _ გაღებილ და ხელოვნურად ტანდაყენებულ მანეკენს.
სოფლის წისქვილში მოსმენილი მარტივი ამბავი, ტელევიზიით მოსმენილ ჭორებსა და მითქმა-მოთქმებს.
თუ დოლაბი ბრუნავს, შიმშილი დამიწებულია, თუ მამალი ყივის, სოფელი ფხიზლობს.
არასოდეს დამავიწყდება ბაბუას გაოფლილი ხალათი, ყანაში რომ მომაცვა, მზემ არ დაგკრასო.
შრომით მოდენილი ოფლის სუნი ვერ ამოაშრო იმ მზემ ჩემი მახსოვრობიდან.
ვერც ოთხმოცი წლის ბერიკაცი დამავიწყა დრომ, არ წაეყარა მტვერი მოგონებებს, რომელიც მეხსიერებაში ჩაილექა.
გვიან მივხვდი, რომ მწერლის ძალა და ენერგია სიტყვაში უნდა ჩანდეს და იგრძნობოდეს. რომ კაცი მაშინ კვდება, როცა გამხსენებალი აღარ რჩება. სიკვდილის წინ ბაბუამ დაგვიბარა: ვინც მიტიროს, მომეწიოსო.
იტირა ბებიაჩემმა და დაეწია.
ცრემლი მეუბნება ერთხელ დავით კვიცარიძე: ხვალ თბილისში უნდა წავიდეთ, ნაცნობ-მეგობრებს შევეხმიანოთ, ერთი-ორი ღამე სასტუმრო „საქართველოში“ გავათიოთ, თავი მოვანატროთ პროვინციასო.
ჩავედით, მოვშინაურდით.
ირაკლი ვნახოთ, გაუხარდებაო,_ მთავაზობს. იმ დროს ირაკლი აბაშიძე ქართულ ენციკლოპედიას განაგებდა.
ენციკლოპედიამდე მივყევი, მანქანიდან ჩასვლაზე უარი ვთქვი, დავირცხვინე.
ირაკლისთან საუბარს თუ ომარიასთან ბჟუტური გირჩევნია, დარჩიო,_მომიჯახუნა მანქანის კარი (ომარი ჯერ დავითის, შემდგომში ჩემი მძღოლი გახლდათ).
ამ ამბიდან ათი წუთის შემდეგ ვხედავ, ლაბადაწამოსხმული ირაკლი ჩვენკენ მოდის.
შევეგებე.
_თემურ, ბიჭო, არ გრცხვენია, აქამდე მოდი და არ მნახულობ?!_ხელი ჩამომართვა და წამიყოლია.
_ხომაა ჩემი ქუთაისი ძველებურად, სოსოია ხარაბაძე ისევ სასტუმრო „ქუთაისის“ წინ დგას და სტუმრებს ელოდება?
ხელი გადამხვია.
გავიზარდე ერთი მტკაველით.
_ჰო, მართლა, ამასწინათ შენი ნოველები წავიკითხე „ლიტერატურულ საქართველოში“, ძალიან მომეწონა, ყოჩაღ!
კიდეთ ერთი მტკაველი მიემატა ჩემს სიმაღლეს.
_ჩემი ლექსი ხომ გახსოვს ქუთაისზე_„როცა დათბება, უნდა გაფრინდე ჩემს ქუთაისში“-მეთქი... უთქვამს ვიღაცას, ირაკლი კარგ ცხოვრებასაა ნაჩვევი, თუ არ დათბა და ვარდ-კოკორი არ გაიფურჩქნა, ისე ქუთაისში არ ჩამოდის, თუ ბიჭია, ზამთარში გვეწვიოსო.
_არ იქნება, ბატონო ირაკლი, მაგის მთქმელი ქუთაისელი,_გამოვიდე თავი.
_მეც ასე ვფიქრობ,-გადაიხარხარა ირაკლიმ და კაბინეტში შემიძღვა.
_თუ აკადემიკოსი არ გეახლა, არ გვკადრულობ,_ღიმილით შემომეგება ბატონი დავითი.
ამ ამბიდან კარგა ხნის შემდეგ, ერთ საღამოს დავით კვიცარიძე მირეკავს, ბატონი ირაკლი მეუღლესთან ერთად გვეწვია, ახლავე ჩაიცვი და შევეგებოთ, „წინაველში“ უნდა ვივახშმოთ, ბუკუჩია ფურცხვანიძის რესტორანშიო.
ბუკუჩიას „წინაველი“ გაეჩახჩახებინა, წვერა-კალმახით გადაევერცხლა სუფრა, ცხელი ხაჭაპურიდან ჭყინტი ყველი ვულკანივით იფრქვეოდა.
_დიდებულია, დიდებული!_ოფიციანტის ყველა შემოსვლას თავისებურად ხვდებოდა ბატონი ირაკლი_მიირთვი, რიონში ტანდაბანილი წვერააო,_ცოლს მასპინძლობდა.
ოთხი-ხუთი ჭიქა ღვინის შემდეგ, დავითს ეუბნება:
_დათუნია, ამ ბიჭს რომ თავიდან არ იშორებ, ენდობი?
_რატომ მეკითხები მაგას, ბატონო ირაკლი, ნიჭიერია, პატიოსანი ოჯახის შვილი... _დამახასიათა დავითმა.
_საქმეც მაგაშია, ჩემო კარგო, ყველა მონაცემებით გამოირჩევა. ოდნავ რომ ფეხი შეგიბორძიკდეს, მოთავდა შენი საქმე...
დავითმა მწარედ გაიღიმა, იჭვის თვალით გადმომხედა, უხერხულად შეიშმუშნა, ნათქვამი ხუმრობაში გაატარა.
_გავიარე ხომ თქვენს შორის ჭრელ კატასავით?_ხითხითებდა ირაკლი. მერე თვალი ჩამიკრა,_დათუნია, სუფრას მიხედეო,_შეაფხიზლა თამადა.
სტუმრები რომ გავაცილეთ და ორნი დავრჩით, მეუბნება დავითი:
_ბრძენი კაცია ირაკლი. ესაა, რომ ხანდახან გულუბრყვილოა ბავშვივით, ვარ მე ჯერ სადმე წამსვლელი?!
_სად მიგეჩქარებათ, ბატონო დავით! _ვითომ ვერ მივუხვდი.
_არსადაც არ მივდივარ,_მითხრა გაანჩხლებულმა.
კარგახნის შემდეგ ჩემი მწერალთა კავშირის თავმჯდომარედ არჩევა და ბატონი დავითის პენსიაზე გასვლა რესტორან „ჭიშურაში“ აღვნიშნეთ. ვხთოვე, ეთამადა.
_გახსოვს, ბრძენი კაცია ირაკლი-მეთქი, რომ გითხარი? დედა, რანაირად მიწინასწარმეტყველა,_გაიხსენა „წინაველი“.
მეორე დილით კაბინეტის კარი შემომიღო, ერთი სათხოვარი მაქვს, მაგ სავარძელი, შენ რომ მოკალათებულხარ, უნდა მომცე, ისე ვარ შეჩვეული (33 წელი თავმჯდომარეობდა), შიგ თუ არ ვზივარ, ფეხზე დგომა მირჩევნიაო (ერთადერთი ის სავარძელი იყო მრთელი და საიმედო მთელ იმ შენობაში). დავპირდი, რომ გავუგზავნიდი.
ერთი კვირის შემდეგ ისევ მეახლა.
_რა ჰქენი, ერთი სკამი დაგენანა ჩემთვის?!
_მაგ სკამისთვის დაგდევდით აქამდე და ნაკვალევს არ გიკარგავდი, ბატონო დავით..._სიცილი ვერ შევიკავე.
_ასე იცის, მიჩვევაა ყველაფერი... _ისევ ირაკლი გაიხსენა.
იმ ზაფხულს, მაისში, ბატონი ირაკლი მწერალთა კავშირში მეწვია ორი აკადემიკოსის თანხლებით. მივიკითხ-მოვიკითხეთ ერთმანეთი. ირაკლიმ ოთახის კედლებს მზერით ჩამოუარა.
_დათუნია კვიცარიძის გარდა ოთახში არაფერი შეცვლილა. სანამ იყო, დათუნიასაც სულხან-საბა დაჰყურებდა თავზე და შენც მისი ნათელი გადგას.
ახლა მე დავურეკე ბატონ დავითს და ვთხოვე, ჩვენთან ერთად ევახშმა.
_არ ვთქვი მეე... _იცინოდა ირაკლი.
_აკვანში უნდა ჩამეკლა,_ხითხითებდა დავითი.
_დათუნია, ბიჭო, ომში გაგიშვით და იქ არავინ მოგიკლავს, ამ ბიჭს რას ერჩი,_დაინტერესდა ბატონი შოთა ძიძიგური.
_მაგი ჩვენი საიდუმლოა,_ტუჩთან თითი მიიდო ირაკლიმ. დავითმა ამოიგმინა.
ამ გმინვაში ჩემი დაწინაურებისა და სიხარულის გაუფერულება კი არ ჩანდა, არამედ ასაკში შესული კაცის ყოველდღიურობასთან დამშვიდობება.
დამალული ცრემლი საზიარო იყო.
არსებობს ცრემლი სიხარულის, ცრემლი მწუხარების...
სიკვდილთან შერიგებული
„რაც არ უნდა მირტყათ ურო, მაინც უნდა“..._მღერის ზურაბი, ფეხზე ძლივს დგას, ირწევა.
_რად უნდა ამას ურო და ძალაყინი, წკიპურტი რომ დაჰკრა, მიწაზე გაიშხლართება, _იცინის ტრისტანი.
_ვაი, შენს პატრონს,_ეპასუხება ზურაბი.
_ურო თუ დაკრეს, იმ საქმეს რაღას მოახერებს,_გაკვირვებული ეკითხება ბეჟანი ტრისტანს.
_„რაც არ უნდა მირტყათ უროო“...
_ჩუ, გამოასვენეს მიცვალებული, გაიგონებენ,_ვფრთხილობ მე.
_მიჰყევი სასაფლაომდე, ოღონდ სამარეში ნუ ჩაასწრებ,_მაფრთხილებენ და მიფრთხილდებიან.
_ეჰ, ყველა სიკვდილის შვილები ვართ,_ჭროღა თვალებს აელამებს ბეჟანი.
_ემილიანოვიჩ, გავიაროთ სადმე, ასე ფხიზელს სახლში არ შემიშვებენ,_ბორძიკობს ზურაბი, მოწნულ ღობეს მიყრდნობია, არწევს და ირწევა.
_სად მიგაქვს, ზურაბ, მაგ ღობე,_სიცილს ვერ ვიკავებ.
_საბოსტნე უნდა შემოვღობო ჩემთვის, ტრისტანი ვერ შემოვა!
_ვის ჭიშკარში გვეპატიჟები, იცი?_ვეკითხები.
_ამ ჩემალალას, უკაცრავად, ამ ვაჟბატონს, ყველა იცნობს, რომ დაინახავენ, მიგვიპატიჟებენ, აბა, რა იქნება,_დარწმუნებულია ტრისტანი.
ზურაბი გადიდებული სურათივით „მიაქვს“, ჩვენც მივყვებით.
გაიღო სახლის კარი, გამოვიდა ვიღაც ახმახი, ჩაახველა, შუბლი მოიჩრდილა, ჩვენკენ წამოვიდა.
_თავი შეიკავე, სიმღერა არ წამოგცდეს,_ისევ შევეხვეწეთ ზურაბს.
_კი, ბატონო, თქვენი ხათრით დავდუმდები,_იფიცება.
გაორჭოფებული მასპინძელი გვესალმება და დიდხანს მდუმარედ გვათვალიერებს.
_აგერ, თქვენს მეზობლად ვიყავით, გასვენებაში... ეცნობა ტრისტანი,_თქვენ არ ბრძანდებოდით?_ეკითხება.
_ვემდუროდი!
_მკვდარს ემდუროდი?_ინტერესდება ზურაბი.
_ცოცხალს, ცოცხალს, ისე, თქვენც კარგად გიქეიფნიათ,_იცინის ახმახი.
_რა დაგიაშავათ ისეთი, რომ..._ვეკითხები.
_ისეთი არაფერი, მეც თქვენსავით დავითვერი მაგის მამის დასაფლავებაზე, სიმღერა გამეპარა ტუჩებიდან.
_იმღერეთ?!
_ღვინომ იმღერა, ამაფარეს ტუჩზე ხელი, კინაღამ გავიგუდე, მოვიქნიე წიხლი და...
_ეზოში იხედებოდით, ცივი წყალი ხომ არ გნებავთ?_თავაზიანად იკითხა, ახმახმა მზერა ჭისკენ გააპარა._ახლავე მოგართმევთ,_თქვა და ჩვენს პასუხს არ დაელოდა, სახლისკენ გაიქცა.
_წყალი მინდა ახლა მე და გამოფხიზლება?_მოიჯავრა ტრისტანმა.
_შევკერავ, მე მაცალეთ,_დაგვპირდა ბეჟანი.
მოჰქონდა დოქი, მოაბრჭყვიალებდა შუშის ჭიქას, გაჩნდა იმედი.
_ცივია, ყინვასავით ცივი, ჭიქას ორთქლავს,_შამოგვეხალისა მასპინძელი, დოქი დააყირავა.
_წყალი მოგართვათ ამ ღვთიანმადლიანმა, ღვინო თუ გინდოდათ,_დაიშაქრა ბეჟანი.
_ღვინის მეტი რა მაქვს, მე შენ გეტყვი... _გაიბადრა მასპინძელი._ღვინო გინდათ? მოგიკვდეთ ჩემი თავი,_დაქაჩა სახელოში ტრისტანს.
მიხვდა ტრისტანი, ამ კაცს კეთილი გული ჰქონდა. ის გულმოსულობაც გადასვლოდა, ადრე_ მეზობლეთან რომ დამართნოდა, სიმღერა-გაუგებრობის გამო.
პოეტი კაცი თავის ფეხით მესტუმრა და მიკადრაო,_გადაიარა მასპინძელი, გვარიც რომ მოვიხსენიეთ ზურაბის.
დედაკაცოო!_გასძახა თხელ, კაფანდარა ქალს,_ჩემი ქვევრის მოხდამდე მიდექ-მოდექიო, დაავალა.
აბა, აყალო მიწის შემოჭრა და სარქველების სველი ტილოთი შემოსუფთავებაო, ორშიმოს გამორეცხვაო, მუხლზე ჩაჩოქება და ღვინის ნაპერწკლებით თავის მოწონებაო.
_შინ შემობრძანდით,_შეგვიპატიჟა ცოტა ხანში დიასახლისმა. გაიწყო სუფრა, ნეშოში გამომცხვარმა მჭადმა დაორთქლა ღვინიანი გრაფინი, კეცზე შემწვარი წიწილა წამოწითლდა, თხელი ხაჭაპური აფუთფუთდა, გულიდან ყველი ამოანთხია და გვალვაში გაზრდილი მწვანილიც შემოეწყო მოხარშულ კვერცხებს.
იპოლიტეს კატიასო,
ტრაკი უგავს კვატიასო,
წინ და უკან მუშტარი ჰყავს,
როგორც კოპერატივსაო...
წამოიწყო ტრადიციულად ტრისტანმა.
_იპოლიტე ძმაა ჩემი, კატია კიდე_რძალია, რუსეთიდან ჩამოიყვანა, ასე რომ..._გაგვაფრთხილა მასპინძელმა (იაშამ).
_ბოდიში, ბატონო, არ ვიცოდი,_შეცბა ტრისტანი.
_არ გითხარი, დაგვღუპავს მაგ სიმღერა-მეთქი?_გაუწყრა ზურაბი._რაც არ უნდა მირტყათ უროო..._წამოიწყო.
_მამკლა მაგ ურომ მე, რაც გავჩნდი, მაგას ვიქნევ, მჭედელი ვარ, აქ მაინც მომასვენეთ!_ამოიოხრა იაშამ.
_ნემეტანი თამამი ხალხი ხართ ქალაქელები, ოჯახში პირველად მოხვდით და ტრაკზე და უროზე მღერიხართ,_თვალები დააბრიალა ხუთი ჭიქის შემდეგ, კბილები გააკრაჭუნა, წარბი აუხტუნ-დაუხტუნდა მასპინძელს.
_ღვინომ იცის, ჩემო ბატონო... უკადრებელს გაკადრებიებს,_დავაბრალე ღვინოს ჩვენი უსაქციელობა.
_ჩემი ღვინო, ზოგიერთის ჭურის ნარეცხი არ გეგონოთ! გამომართვი,_მომაჩეჩა ცარიელი ალუმინის ქვაბი. გამოვართვი._აბა, შემოსცხე!_მიბრძანა.
შემოვცხე, მაგრამ რა შემოვცხე.
გაიარ-გამოიარა, შედგა ცერებზე, გაშალა ხელები. მოგვიქცია იღლიის ქვეშ, კინაღამ თავები წაგვაწყვიტა.
_ასეე..._თქვა, როცა ცეკვა დაამთავრა,_დედაკაცო, ლამფის შუშაო,_დაიღრიალა.
შემოიტანა დიასახლისმა გამჭვარტლული ლამფის შუშა. მოიბოდიშა,_გაწმენდილი არაა, მაგრამ თუ მაცდითო...
ვინ აცლიდა, დაიმხო ხელისგულზე იაშამ, შემივსეთო, ბრძანა. ამით სინათლეს გაუმარჯოს, მთვრალი კაცის სინათლესო, თქვა და გადაიპირქვავა.
განათების რა მოგახსენოთ და ლამფის შუშამ თვალები კი დაგვიბნელა.
_ახლა ხსოვნის სადღეგრძელო უნდა ვთქვათო_დაიჟინა ზურაბმა. წამოდგა, მაგიდას ცალი ხელით დაეყრდნო, ღვინიანი ჭიქა ნიკაპით გაამაგრა.
_წავიდა ის კაცი, დაგვემშვიდობა, ვეღარასდროს ნახავ, დამთავრდა..._ ხელი ჩაიქნია ბეჟანმა.
_ვინ კაცი?_იკითხა იაშამ და თვალი გაუშტერდა.
_შენი მეზობელი.
_შემარიგეთ!!_იღრიალა იაშამ და თვალები ცრემლებით აევსო.
_ვის დაემდურე, კაცო?!_იკითხა დიასახლისმა და სუფრას მოხარშული ხორცი შემოამატა.
_ჩამომიარა და არ დამემშვიდობა, ჩემი ბრალიცაა, მეც დავაშავე!.._მოინანია იაშამ. ისევ დაიპირქვავა ლამფის შუშა ხელისგულზე.
მერე, ირწეოდა სახლი, ჭიშკარი, სადღაც, ნახნავებისკენ მივყავდით მოწნულ, ტირიფის ღობეს, ტორტმანებდა მიწა ფეხქვეშ და მიბღაოდა უღელში გაბმული ცალი ხარივით იაშა მეზობელს, რომელსაც აღარაფერი ესმოდა, ყველასთან და ყველაფერთან შერიგებული იყო.
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა