ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
რაულ ჩილაჩავა - ლექსები
ახალი კრებულიდან „მძიმე თოვლი“
ბოლო გაკვეთილი
გაირღვევა ეს წრეც, სანამ უნდა იყოს ჩაკეტილი.
მიწის ლურჯი ფერი შეერევა ცის უთვალავ ფერებს.
როგორც ბოლო კლასის სევდიანი ბოლო გაკვეთილი,
განშორება დუმილს შეიფერებს.
ბრწყინვა ნანატრ დღეთა კვლავ გახდება სიზმარივით შორი,
და ფაეტონს შენსას გააქროლებს დარახტული რაში.
მე შემაკრთობს უცებ შემოდგომის მოვარდნილი თქორი,
ვით სახლების რყევა მიწისძვრაში.
სულ ერთია უკვე, ვინ გაგვჭორავს, ვინ სიმართლეს იტყვის,
ჩვენს გაძარცულ ბაღში როდის მოწვიმს, დაიწყება თოვა.
მოვარდება ქარი, როგორც ელდა დაცდენილი სიტყვის,
მივაშურებ ისევ თავშესაფარს შენგან დანატოვარს.
გაირღვევა ეს წრეც, სანამ უნდა იყოს ჩაკეტილი.
მიწის ლურჯი ფერი შეერევა ცის უთვალავ ფერებს.
როგორც ბოლო კლასის სევდიანი ბოლო გაკვეთილი,
განშორება დუმილს შეიფერებს.
"იაგუარი" თოვაში
დაამუხრუჭა ჩემს წინ თეთრი "იაგუარი"
შავწარბა გოგომ... ფანტელები გაჩერდნენ ცაში.
ვიფიქრე, ალბათ, აქვე მისი იაგო არი
და მათ ეკუთვნის საშობაო ქარბუქის ტაში.
სანამ გამვლელნი აგრძელებდნენ გზას მოკრძალებით,
ალვის ხეები ტოტებს ხრიდნენ მსგავსად ჩინართა,
დააბრიალა თეთრმა ავტომ მხეცის თვალები
და კორპუსების რუხ ჯუნგლებში გაუჩინარდა.
ნატვრის ხე
მინდა ისევ ავიდე და მინდა ისევ ავიარო
იმ აღმართზე, სადაც სხვები, რა ხანია, არ ადიან.
ავიაო ეს ცხოვრება, მე ვკითხულობ: ავია, რო?
ზოგი ამბობს: აღლუმია, ზოგიც კიდევ - პარადია!
გაცვდა პალტო, გაცვდა ქუდი, ფეხსაცმელიც გაცვეთილა,
გაცრეცილი წიგნებიდან შინაარსი ჟონავს თითქოს.
რატომ გვიან თენდებიო, ლამის ჯვარზე აცვეს დილა,
მამალი კი ყიყლიყოსთვის სულაც გასამრჯელოს ითხოვს.
მე სულ უფრო მემატება აღმაფრენა, ძალა, ჟინი,
მწვერვალზე რომ მარტოხეა, ჩემი ნატვრის ვხატავ ხედო.
როგორ მინდა დავივიწყო წალდი, ხერხი, შალაშინი
და ამ ქვეყნის მწვერვალიდან იმ ქვეყანას გადავხედო!
1970 წელი. თოვლი სოხუმში
რამაზ კუპრავას ხსოვნას
სოხუმში თოვდა... ეს უკვე იყო
სიხარულის და თრთოლვის საბაბი.
ზეცის ვერცხლისფერ გუმბათს ეკიდა
უზარმაზარი ღრუბლის ღაბაბი
და შეჰხაროდნენ ფართო ფანტელებს
სასტუმრო "რიწა" და "აფხაზეთი".
და თოვლზე როგორც დღესასწაულზე,
წერდა ანშლაგით დილის გაზეთი.
ვით საპატიო რიგში ელჩები,
პორტში ქათქათა იდგნენ გემები.
საკარნავალო არენას ჰგავდა
ქალაქი უხვად თოვლნაგემები.
ხალხს სამსახური აღარ ახსოვდა,
იყო სრიალი და გუნდაობა
და ჟრიამულით ავსებდა ქუჩებს
თოვლით შეკრული ყველა თაობა.
ო, სწორედ იმ დღეს მივიდა, ალბათ,
სითბო ყველაზე დახშულ გულებთან!
ჩვენ არ გვახსოვდა არც მზე და არც ზღვა
და მხოლოდ თოვლი გვასულდგმულებდა.
ბედნიერება გვეგონა მაშინ
იმ სითეთრეში თვალის გახელა.
თოვდა, თოვდა და ირგვლივ ყველაფერს
ჯერ საქართველო ერქვა სახელად.
დეკემბერი
იმედის თვეა დეკემბერი. ყოველთვის გვჯერა:
ის მორჩება და დაიწყება ახალი ერა
ხალისის, წინსვლის, სიხარულის და განახლების,
განათდებიან დაკეტილი ძველი სახლები.
ყველა სარკმელში აენთება ჩიჩილაკი და
გაქრება ტვირთი, მასპინძელს რომ ბედმა აკიდა.
არც ერთ თვეს ისე აღტაცებით არ ვეთხოვებით,
როგორც დეკემბერს... ჩვენი კვნესა, ჩვენი გლოვები
მას უნდა გაჰყვეს ჯანდაბაში, დასაკარგავში,
სანამ ხელგაშლით საახალწლო სუფრას არ გავშლით.
ცოტა ხნით, მაგრამ ბავშვობაში ვბრუნდებით ყველა
ყოველ დეკემბერს... მისი წასვლა გვგონია შველა.
ჩვენი ჰიმნია "ალილო" და "კირიალესა"
და მათ გუგუნში გვეჩვენება ჭირი ალერსად.
ო, დეკემბერო, დეკემბერო, შენ ხომ ისა ხარ,
ბეთლემის ცაზე ვარსკვლავად რომ გამოისახა!
ემი
მადლობა, ემი, ემი, გრაცია,
ნახვამდის, უფრო - მშვიდობით, ემი!
მთავრდება ჩემი ემიგრაცია
და გაუძლისი ცხოვრება ჩემი.
შენია, ტყეში ვკრიფე რაც ია,
მე მელოდება ნაპირთან გემი.
თითქოს გადასცემს სიგნალს რაცია:
სვეტიცხოველი... მარტვილი... გრემი!
რაც მიწამ ათბო, ცამ გააცია,
დრომ მოასწორა სურვილთა თხემი...
მადლობა, ემი, ემი, გრაცია,
ნახვამდის, არა, მშვიდობით, ემი!
ჟიული*
შენ ვინც დაგარქვა ეს სახელი, იყო მისანი,
სხვაგვარად როგორ, ვის შეეძლო განჭვრეტა მაშინ,
რომ ერზე ფიქრით დაგითოვდა ჭაღარა თმაში,
დასრულდებოდა გზანი შენნი წამებისანი.
შენ არ გქონია არც ოცნება, არც თვითმიზანი,
მოგემკო დაფნა, მოგეწყვიტა დარბაზის ტაში,
მაგრამ როდესაც ჟამმა დაჰკრა, შეკაზმე რაში
და საკუთარი ბედიც უცებ გამოიცანი.
ტიროდნენ იმ დღეს რუსთაველზე სველი ჭადრები,
სენაკურ ჭერქვეშ ავ სიზმრებში ბორგავდა დედა,
ცდილობდა, მაგრამ ვერ შველოდა განწირულ მხედარს,
მომავალ გვირგვინს ეწვნებოდნენ ოლეანდრები.
როგორც არავინ, შენ გაშიფრე სიტყვა "ჟიული"
და დაიმკვიდრე ცად სიცოცხლე მარადიული.
*ჟიული (მეგრ.) - ცად წავალ.
წყალი
დაუკითხავად მოვიდა თოვლი
და შეგვახსენა, რომ ცოცხალია,
რომ სილამაზე არის სითეთრე
და დანარჩენი მხოლოდ წყალია.
მესამე დღეა, თოვს განუწყვეტლივ
და მე სითეთრის ალი მედება,
თითქოს საჩემოდ გაფინა ზეცამ
თვალთუხილავის შემოქმედება.
დაფარულია ყველა ნახმლევი,
ყველა წყლული და ყველა იარა,
ტკივილი სადღაც გაქრა უეცრად
და მოწყენამაც გადაიარა.
თოვს... არემარე საოცრად ბზინავს,
თვალს მჭრის, მაბრუებს, მხიბლავს ძალიან
და ვებრძვი ფიქრებს, რომ რასაც ვხედავ
(სითეთრის გარდა) მხოლოდ წყალია!
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა