ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ქეთრინ მენსფილდი (თარგმანი - მაგდალენ გელაშვილი) - გაზაფხულის სურათები
თარგმანი - მაგდალენ გელაშვილისა
ქეთრინ მენსფილდი (1888-1923) ცნობილი ახალზელანდიელი მწერალი იყო, რომელსაც აქტიურად აკავშირებდნენ დევიდ ჰერბერტ ლოურენსთან და ვირჯინია ვულფთან. მენსფილდის შემოქმედებითი წლები დამძიმებული იყო მარტოობით, ავადმყოფობით, ეჭვიანობითა და გაუცხოებით, რამაც ასახვა ჰპოვა მის შემოქმედებაში. მის მოთხრობებში ასევე აღსანიშნავია „ცნობიერების ნაკადის“ აქტიური გამოყენება. რუსი მწერლის, ანტონ ჩეხოვის მსგავსად, ქეთრინ მენსფილდი თავის შემოქმედებაში აღწერს ერთი შეხედვით უმნიშვნელო ამბებსა და ოდნავ შესამჩნევ ცვლილებებს ადამიანთა ქცევებში.
I
წვიმს. წვიმის რბილი წვეთები ადამიანებს სახესა და ხელებზე ეშხეფება; გამლღვალი ვარსკვლავებივით უზარმაზარი, თბილი წვეთები.
„იყიდეთ ვარდები! შროშანები, იები!“- ქუჩაში დედაბრის ჩხავილი გაისმის... მაგრამ შეკონილი შროშანები დამჭკნარ ყვავილოვან კომბოსტოებს უფრო გვანან. დედაბერი ზევით-ქვევით დაათრევს ჭრიალა ურიკას, რომელიც საშინლად ყარს. მყიდველი არსად ჩანს. შუაგულ გზაზე უნდა იარო. ტროტუარზე საკმარისი ადგილი არ არის. ყველა მაღაზია სავსეა. თითოეულ მათგანში ხალხის შესატყუებლად ჭუჭყიანი მაქმანები და ბინძური ლენტები მოჩანს. მაგიდებზე სათამაშო ქვემეხები, ჯარისკაცები და ცეპელინები აწყვია, ჩარჩოიანი სურათებიდან კი შეყვარებული სახეები იცქირებიან.
უზარმაზარი ჩალის ქუდები საკონდიტრო ნაწარმის პირამიდებივითაა ჩამწკრივებული, ფერადი ფეხსაცმელები ერთ რიგადაა დალაგებული, ისეთი პატარებია, რომ ვერასდროს ვერავინ გაცვეთს. ერთი მაღაზია საწვიმრების პატარა კვადრატებითაა სავსე, ლურჯები -გოგონებისთვის, ვარდისფერები-ბიჭებისთვის, თითოეულზე წარწერა „Bebe“ ამოუქარგავთ.
„იყიდეთ შროშანები, ვარდები, ლამაზი იები!“ -გაჰყვირის დედაბერი და სხვა ურიკას ეჯახება. მაგრამ ეს ურიკა არ ჭრიალებს. ის სალათის ფოთლებითაა სავსე. მისი მფლობელი მოხუცი, მსუქანი ქალია, რომელსაც გაშხლართულს სძინავს, ცხვირი სალათის ძირებში აქვს ჩარგული. ნეტავ მისგან ვინმე ოდესმე რამეს თუ ყიდულობს?! მოვაჭრეები ქალები არიან. ბრეზენტგადაკრულ ტაბურეტებზე სხედან და მეოცნებე, ცარიელი თვალებით იმზირებიან. დროდადრო რომელიმე მათგანი დგება, ხელში ბუმბულის საწმენდს იღებს და კვამლიანი ჩირაღდანივით ერთი-ორს გაიქნევს. მერე ისევ ჯდება.
მუქი ნარინჯისფერსათვალიანი კაცი გასართობი ბარათების მაგიდას ატრიალებს და ატრიალებს, მაგრამ არჩევანს ვერ აკეთებს.
უცებ, კუთხეში მდებარე ცარიელი მაღაზიიდან პიანინოს ხმა გაისმის, შემდეგ ვიოლინო და ფლეიტაც აჰყვნენ. ფანჯრებზე გაურკვეველი ხელით აწერია - „ ახალი სიმღერები. პირველი სართული. დასწრება უფასოა“. მიუხედავად იმისა, რომ პირველ სართულზე ფანჯრები და კარები ღიაა, შესვლით თავს არავინ იწუხებს. ფართოდ გაღიმებულები ისე დაეხეტებიან, როგორც უხეში ხმები დაცურავენ თბილ, წვიმიან ჰაერში.
შესასვლელში გამხდარი კაცი ფლოსტებით დგას. დაძენძილი ქუდის კიდეზე ბუმბული მიუმაგრებია. როგორი მედიდური იერით ატარებს იმ ქუდს. ბუმბული გრანდიოზულია. ოქროს ეპოლეტია. აქსელბანდებიანი პალტო აცვია. ხელზე თეთრი ლაიკის ხელთათმანები უკეთია, ხელთ კი მოოქრული ხელჯოხი უპყრია. ფანჯრის ქვეშ თავდაჯერებული იერით დააბიჯებს და ფანჯრიდან ხმები გულმკერდზე ეღვრება, საუცხოო და უხვი.
„ამობრძანდით! ამობრძანდით! მოუსმინეთ ახალ სიმღერებს! თითოეული მომღერალი ევროპული ესტრადის არტისტია. ორკესტრი სახელგანთქმული და შეუდარებელია. იმდენ ხანს შეგიძლიათ დარჩეთ, რამდენიც მოგესურვებათ. ეს არის შანსი, რომელიც ცხოვრებაში ერთხელ გეძლევათ, ნუ გაუშვებთ ხელიდან ამ შესაძლებლობას!“ მაგრამ მაინც არავინ შედის... და რატომ უნდა შევიდნენ? მათ უკვე ყველაფერი იციან ამ გოგონების, ცნობილი არტისტების შესახებ. ერთი კრემისფერი ქაშმირის კაბაშია გამოწყობილი, მეორე კი-ლურჯში. ორივეს შავი, დახვეული თმა აქვთ, ყურთან ვარდისფერი ვარდით...
ყველაფერი იციან პიანისტის მაღალყელიან ფეხსაცმელზე, მარცხენა ფეხზე, პედლის ფეხზე-გამობურცული დეფორმირებული ცერით. ფლეიტაზე დამკვრელის დაკვნეტილი ფრჩხილებზე. მევიოლინეს მეტისმეტად გრძელ მანჟეტებზე. ეს ყველაფერი ისეთივე მოძველებულია, როგორც ახალი სიმღერები.
მუსიკა დიდი ხნის განმავლობაში ისმის, დიდებული ხმა გრგვინავს. შემდეგ ვიღაც ქვევით მდგომ წამყვანს ეძახის, ის კი კვლავ იმ მედიდური იერით უჩინარდება. ხმები მიწყდა. პიანინო, ვიოლინო, ფლეიტა ერთმანეთის მიყოლებით დადუმდა. მხოლოდ მაქმანიანი ფარდის შრიალი იძლევა სიცოცხლის ნიშანს პირველი სართულიდან.
კვლავ წვიმს. ბინდდება... „ვარდები! შროშანები! ვინ იყიდის ჩემს იებს?“
II
იმედი! შე საცოდავო, სენტიმენტალურო დამჭკნარო ქალო! მოსპე შენი უკანასკნელი იმედი და მორჩი! დაასრულე! მაგიჟებს შენი გაუთავებელი ზუზუნი.
ჩემი გული გამალებით ცემს. დილაა. ცარიელ საწოლში ვწევარ, მდელოსავით უზარმაზარ, დაუცავ, ცივ საწოლში. დარაბებიდან მზის სხივები იღვრება და იატაკზე იკლაკნება. გარედან ჩაქუჩის კაკუნის ხმა მესმის, და შორს, ქვემოთ, სახლში კარი აქეთ-იქით ქანაობს, იღება და იხურება. ეს ჩემი ოთახია? ნუთუ სავარძელზე დაკეცილი ტანსაცმელი ჩემია? ბალიშის ქვეშ, მარტოსული ქალის ნიშანი და სიმბოლო, წიკწიკებს ჩემი საათი. ზარის ხმა გაისმის. აჰ! როგორც იქნა! საწოლიდან ვხტები და კარისკენ გავრბივარ. უფრო სწრაფად დარეკე, უფრო ხმამაღლა-იმედი!
„თქვენი რძე, მადმუაზელ“- ამბობს კონსიერჟი და თან დაჟინებით მიმზერს.
„ჩემთვის წერილები არ არის?“
„არაფერია, მადმუაზელ.“
„მაგრამ ფოსტალიონი, უკვე მოვიდა?“
„ნახევარი საათის წინ, მადმუაზელ.“
დახურე კარი. ცოტახნით პატარა დერეფანში დადექი. უსმინე, უსმინე მის საძულველ დუდღუნს. მოთაფლე, ეპირფერე, ემუდარე, რომ მხოლოდ ერთხელ დაუკრას ერთ სიმზე. ამაოდ.
III
მდინარის გასწვრივ, ქვის ვიწრო ბილიკზე, რომელიც გარს ერტყმის სანაპიროს, ქალი სეირნობს. ნავმისადგომი ჩამოიარა, დოინჯშემოყრილი ნელა დადის. მშვენიერი საღამოა. ცა იასამნისფერია, მდინარე კი-იისფერი. ბილიკის გასწვრივ ციმციმა ნათურებით განათებული ხეებია ჩამწკრივებული. ნავები ზევით-ქვევით მიაპობენ მდინარის ტალღებს და შედეგად წარმოქმნილი ქაფი ქალის ტერფებამდე აღწევს. სიარულს წყვეტს. უეცრად ტრიალდება. ზურგით ხეს ეყრდნობა. სახეს ხელებში რგავს. ტირის. აქეთ-იქით დადის , თან ხელებს ისრესს. ზურგით კვლავ ხეს ეყრდნობა და ხელებით ისე ეჭიდება მას, თითქოს მისთვის ძვირფას ვინმეს ეკვროდეს. მხრებზე შალის შარფი შემოუხვევია, სახეს მისი ბოლოებით იფარავს და წინ და უკან ირხევა.
სამუდამოდ ვერავინ იტირებს, ამიტომ ბოლოს ჩუმდება და სერიოზული ხდება, თმაზე ხელს ითათუნებს და წინსაფარს ისწორებს. ერთ-ორ ნაბიჯს დგამს, არა ძალიან ადრეა, ძალიან ადრე! ხელებს უეცრად მაღლა სწევს , გარბის და ხეს ეყრდნობა. სახლებში სინათლის ოქროსფერი კვადრატები მოჩანს. ნორჩ ფოთლებს შორის ლამპიონების სინათლე კიაფობს და სინათლის ყვითელი ფრთები მოტორტმანე ნავებს მისდევენ. ქალი ერთი წუთით ხესთან ბუნდოვნად ჩანს, თეთრად, ნაცრისფრად, შავად. შემდეგ ერწყმის ქვებს ჩრდილებს. და მერე ის სამუდამოდ წავიდა.
ქარი ქრის
შეშფოთებულს უეცრად ეღვიძება. რა მოხდა? რაღაც საშინელი უნდა მომხდარიყო. არა, არაფერია. მხოლოდ ქარი არხევს სახლს, აზანზარებს ფანჯრებს რკინის სახურავის ჯახუნის ხმა მის საწოლსაც არხევს. ქარს ფოთლები ფანჯარასთან მოაქვს, შემდეგ კი უკან მიაფრენს. ხეივნის გასწვრივ ქარი გაზეთს დაკარგული ფრანივით მიაქროლებს, შემდეგ ეცემა და ფიჭვის ხეზე იჭედება.
ზაფხული დამთავრდა. ცივა. შემოდგომაა. ირგვლივ ყველაფერი უშნოა. ორთვალები ქანაობენ, აქეთ-იქით ირხევიან; ორი ფაიფურის ჭურჭლით მოვაჭრე ზემოთ-ქვემოთ დაატარებს ხის უღლებს. ბოსტნეულით დატვირთული კალათები აქვთ, ნაწნავებსა და ბლუზებს კი ქარი უფრიალებთ. ჭიშკართან სამფეხა ძაღლი ღავღავებს.
ყველაფერი დასრულდა. მაინც რა... ოჰ, ყველაფერი! აცახცახებული თითებით თმის დაწნას იწყებს. სარკეში ჩახედვას ვერ ბედავს. დერეფანში დედამისი ბებიას ესაუბრება.
„ნამდვილი იდიოტი! წარმოიდგინე, ასეთ ამინდში გარეთ თოკებზე რამეს რომ დატოვებ... ჩემი საუკეთესო ტენერიფის ჩაის ტილო ნაფლეთებად იქცა. ეს უცნაური სუნი საიდან მოდის? ნუთუ ფაფა იწვის? ო, ღმერთო დიდებულო, ეს ქარი...
ათ საათზე მუსიკის გაკვეთილი აქვს. ამის გაფიქრებაზე გონებაში ბეთჰოვენის მინორული რიტმი აჟღერდა, დოლის რაკარუკივით გაბმული და საშინელი.
მეზობელ ბაღში მერი სვეინსონი შემორბის ქრიზანთემების დასაკრეფად, სანამ დაჭკნებიან. კაბა უფრიალებს, ქვემოთ ექაჩება და ფეხებით მის დაჭერას ცდილობს, მაგრამ აზრი არ აქვს, მაინც ფრიალებს. ქარისგან აშრიალებული ბუჩქები მისკენ იხრება. რაც შეიძლება სწრაფად ცდილობს ყვავილების დაკრეფას, მაგრამ ძალიან დაბნეული ჩანს. თითქოს არც აინტერესებს რას აკეთებს. ყვავილებს ძირიანად თხრის, ხრის, ფეხებს აბაკუნებს და ილანძღება.
„ღვთის გულისათვის გააჩერეთ წინა კარი დახურული!“
„უკნიდან შემოუარე“- ყვირის ვიღაც. შემდეგ მას ბოგის ხმა ესმის.
„დედა, ტელეფონთან გეძახიან. ტელეფონთან, დედა, ხორცის გამყიდველია.“
როგორი საშინელია ცხოვრება; გულის ამრევი, უბრალოდ გულის ამრევი... და ახლა მისი ელასტიკური, ნაქსოვი ქუდი ძირს ხმაურიანად ეცემა. ბუნებრივია, დავარდებოდა. თავის ძველ ქუდს დაიხურავს, უკანა გზაზე კი მოიხდის... მაგრამ დედამ უკვე დაინახა.
„მატილდა, მატილდა! ახლავე უკან დაბრუნდი! რა ჯანდაბა დაგიხურავს თავზე, ჩაიდნის შალითას რომ ჰგავს? ან ეს რა ფაფარი ჩამოგიშვია შუბლზე?“
„ვერ დავბრუნდები, დედა, გაკვეთილზე დამაგვიანდება.“
„ახლავე დაბრუნდი უკან!“
ის არ დაბრუნდება. არ დაბრუნდება. მას დედამისი სძულს. „მომწყდი თავიდან! ჯანდაბამდე გზა გქონია!“-ყვირის , თან გარბის.
მტვრის ქარბორბალა მორევივით ტრიალებს, თან მოაქვს ჩალის ღეროები და ნაკელის სუნი. ბაღში მდგომი ხეები ხმამაღლა ღრიალებენ. გზის ბოლოს, მისტერ ბულენის ჭიშკართან მდგომ მატილდას ზღვის მოთქმა ესმის.
„აჰ!..აჰ!.. ააჰ!..“ მისტერ ბულენის სასტუმრო ოთახი გამოქვაბულივით წყნარია. ფანჯრები დახურულია, ჟალუზები ნახევრად დაშვებული და მატილდას არ დაუგვიანია. მის წინ მისულ გოგონას ახლახანს დაუწყია მაკდოუელის კომპოზიციის „აისბერგისკენ“ დაკვრა, მისტერ ბულენი მას უყურებს და სანახევროდ იღიმის.
„დაჯექი“-ამბობს ის, - „იმ დივანზე დაბრძანდი, პატარა ქალბატონო.“
როგორი სასაცილოა იგი. ის შენ ნამდვილად არ დაგცინის, მაგრამ აქ რაღაც არის... ოჰ, როგორი სიმშვიდე სუფევს. მატილდას მოსწონს ეს ოთახი. მოქარგული სარჟის, დამყაყებული სიგარეტის და ქრიზანთემების სურნელი დგას ირგვლივ. რუბინშტეინის გახუნებული სურათის უკან ქრიზანთემებით სავსე დიდი საყვავილე დგას.
„ჩემს მეგობარ, რობერტ ბულენს...“ ელვარე პიანინოს თავზე კიდია „მარტოობა“-თეთრებში გამოწყობილი, ტრაგიკული შესახედაობის შავკანიანი ქალი ქვაზე ზის, ფეხი-ფეხზე გადაუდია და ნიკაპით ხელებს დაყრდნობია.
„არა, არა!“- ამბობს მისტერ ბულენი და გოგონასკენ იხრება, მკლავებს გოგონას მხრებზე აწყობს და მისთვის ნაწყვეტს უკრავს. სულელი, - სახე აელეწა. რა სასაცილოა! მის წინ მისული გოგო უკვე წავიდა, წინა კარი ხმაურით იკეტება. მისტერ ბულენი უკან ბრუნდება, აქეთ-იქით ძალიან წყნარად დადის და მას ელოდება. რა უჩვეულო რამაა! ხელები ისე უკანკალებს, ზურგჩანთის მოხსნაც კი უჭირს. ქარია... გული ისე გამალებით უცემს, გრძნობს თითქოს ბლუზი უფრიალებს. მისტერ ბულენი სიტყვასაც არ ძრავს. პიანინოს გაცვეთილი წითელი სკამი ორი ადამიანის გვერდიგვერდ დასაჯდომად სრულებით საკმარისია. მისტერ ბულენი გოგონას გვერდით ჯდება.
„შეიძლება გამებით დავიწყო?“- ეკითხება მატილდა მასწავლებელს, თან ხელს ხელზე იჭერს.
„არპეჯოც მომზადებული მაქვს.“
მაგრამ მისტერ ბულენი არ პასუხობს. გოგონას ჰგონია, რომ მისი სიტყვები არც ესმის... უცებ ბეჭდიან ხელს ცოცხლად შემართავს და ბეთჰოვენის დაკვრას იწყებს.
„მოდი, ცოტა ძველი ოსტატებიც დავუკრათ,“- ამბობს ის.
მაგრამ ასე საშინლად კეთილად რატომ საუბრობს. ასე საშინლად კეთილად...და ისე თითქოს წლებია, რაც უკვე ერთმანეთს იცნობენ და ერთმანეთის შესახებ ყველაფერი იციან.
შემდეგ გვერდს ნელა შლის. გოგონა მის ხელს უყურებს-ძალიან ლამაზი ხელია, ყოველთვის ისე გამოიყურება, თითქოს ახლახანს დაიბანა.
„აი, ის, რაც გვინდოდა!“ -ამბობს მისტერ ბულენი.
ოჰ, ეს კეთილი ხმა-ოჰ, ეს მინორული რიტმი. აი, პატარა დოლებიც.
„შეიძლება ახლა მე გავიმეორო?“
„დიახ, ძვირფასო, ბავშვო!“
მისი ხმა მეტისმეტად კეთილია.
ფურცელზე მეოთხედი და მერვედი ნოტები ცეკვავენ, ღობეზე მსხდომი შავი ბიჭებივით. რატომ არის ის ასეთი... არ იტირებ, ტირილის მიზეზი არ აქვს.
„ეს რა არის, ძვირფასო, ბავშვო?“- მისტერ ბულენი გოგონას ხელს იღებს. მისი მკლავი მატილდას სახესთან ისე ახლოსაა. ოდნავ ეყრდნობა, ლოყას რბილ ქსოვილს ადებს.
„ცხოვრება ისეთი საშინელია“- ჩურჩულებს, მაგრამ ახლა მის საშინელებას საერთოდ ვერ გრძნობს. მისტერ ბულენი რაღაცას ამბობს „ლოდინზე“, „ერთი ადგილის ტკეპნაზე“ და „იშვიათ არსებაზე-ქალზე“, მაგრამ მას არაფერი ესმის. ისეთი კომფორტულია... სამარადჟამოდ, საუკუნოდ...
უეცრად კარი იღება და მერი სვეინსონი შემორბის, საათებით ადრე მის გაკვეთილამდე.
„აიღე ალეგრეტო, ცოტა სწრაფად“ -ამბობს მისტერ ბულენი , შემდეგ დგება და აქეთ-იქით იწყებს სიარულს.
„დივანზე დაჯექი, პატარა ქალბატონო“ -ეუბნება ის მერის.
ქარი... ქარი... აშინებს საკუთარ ოთახში სრულიად მარტო ყოფნა. საწოლი, სარკე, თეთრი ხელადა და პირსაბანი, ისე მკრთალად ანათებს, როგორც ცა გარეთ. ეს საწოლია, რაც მას აშინებს. იქ დევს, თითქოს ჩასძინებია...ნეტავ დედა ერთი წუთით თუ წარმოიდგენს საწოლზე გველების ხვეულასავით გადახლართული წინდების დაკემსვა რომ მოუწევს? ალბათ , ვერ. არა, დედა, ვერ ვხვდები მე რატომ უნდა.. ქარი...ქარი! საკვამურიდან ჭვარტლის უცნაური სუნი ჩამოდის. ნუთუ ქარზე ლექსები არავის დაუწერია?
„მომაქვს შხაპუნა წვიმა ყვავილებამდე და ფოთლებამდე“... რა სისულელეა.
„ბოგი, შენ ხარ?“
„წამოდი, ზღვის სანაპიროზე გავისეირნოთ, მატილდა. აქ გაჩერება აღარ შემიძლია.
„მართალია, პალტოს ჩავიცვამ. საშინელი დღეა, არა?“
ბოგის პალტო მისას ჰგავს. იცვამს და სარკეში საკუთარ თავს უმზერს. სახე გასთეთრებია, ანარეკლს მასავით აღელვებული თვალები და წითელი ტუჩები აქვს. სარკეში მყოფები ერთმანეთს იცნობენ. ნახვამდის, ძვირფასებო. მალე დავბრუნდებით.
„ეს უკეთესია, არა?
„გავიპარეთ,“ „წავედით“- ამბობს ბოგი.
სწრაფად სიარული არ შეუძლიათ. მათი ფეხები ერთმანეთს ეხება, თავდახრილები ისე მიდიან, როგორც ენთუზიაზმით აღსავსე კაცი მიაბიჯებს ხოლმე ქალაქში, ასფალტის ზიგზაგის გასწვრივ, სადაც ველური კამები იზრდებიან და განაგრძობენ გზას ზღვის სანაპიროსკენ. ბნელა, უფრო სწორად, ბინდდება. ქარი იმდენად ძლიერია, რომ მასთან ბრძოლა და გზის გაკაფვა უწევთ, ლოთებივით ბარბაცებენ. პატარა პოჰუტუკავები მიწას ეხლება.
„მოდი! მოდი! უფრო ახლოს ჩავიდეთ“.
ჯებირთან ზღვა ძალიან მაღალია.
ქუდებს იხდიან და გოგონას თმა პირთან უფრიალებს, მარილის გემო აქვს.ზვირთები იმდენად დიდია, რომ საერთოდ არ იხრება, ძლიერი ხმაურით ენარცხებიან ქვის უსწორმასწორო ჯებირს და შემდეგ უკან სარეველებიანი სველი საფეხურებით იხევენ. ზღვიდან შხეფები ესპლანდაზე იღვრება. წვეთებისგან სულ დასველდნენ. პირი სველი და ცივი აქვთ.
ბოგის ხმა უკანკალებს. ისე საუბრობს, თითქოს სასწორზე ხან აიწონება, ხან დაიწონება. სასაცილოა, ღიმილს გგვრის და დღეს ალამაზებს.
ქარს მათი ხმები შორს მიაქვს-წინადადებები ვიწრო ლენტებივით მიფრინავენ.
„უფრო სწრაფად! უფრო სწრაფად!“ ძალიან ბნელდება. ნავსადგურში ქვანახშირით დატვირთულ გემებზე სინათლე ოდნავ ბჟუტავს ერთი-ანძაზე, მეორე -კიჩოზე.
„შეხედე, ბოგი, აი, იქ შეხედე!“
დიდი შავი გემი თავზე ამომავალი ორთქლით, ანთებული ილუმინატორებითა და შუქებით ყველგან, მიიწევს შუა ზღვისკენ. ქარი მას არ აჩერებს; ტალღებს მიაპობს, მიიწევს ღია ჭიშკრისკენ, ორ წვეტიან კლდეს შორის, კლდეებს იქეთ... სწორედ ეს შუქი ხდის მას საშინლად ლამაზს და მისტიკურს. მკლავ გაყრილები ბორტზე არიან და მოაჯირს ეყრდნობიან.
„და მაინც, ვინ არიან?“
„და-ძმა“
„შეხედე, ბოგი, ქალაქი იქაა. პატარა ჩანს, არა? აი, ფოსტის საათი უკანასკნელად ჩამოკრავს. აი, იქ ესპლანდაა, რომელზედაც ჩვენ მივსეირნობდით იმ ქარიან დღეს. გახსოვს? ჩემს მუსიკის გაკვეთილზე ვტიროდი. რა დიდი ხნის წინ იყო! მშვიდობით, პატარა კუნძულო, მშვიდობით!“
მთრთოლავ წყალს ბნელი ფარავს, და-ძმა იმ ორს ვეღარ ხედავს. მშვიდობით, მშვიდობით. არ დაივიწყოთ...და გემი წავიდა.
ქარი, ქარი...
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა