ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
ამირან ფაჩუაშვილი - ახალი სახლის ძველი ბინადარი
ტყით გარშემორტყმულ მწვანე მდელოზე მდგარი ახლადაშენებული მწვანე სახლი ივლისის დასაწყისში ახმაურდა. ზაფხულის გასატარებლად ქალაქიდან ჩამოსულმა ადამიანებმა კიდევ უფრო გამოაცოცხლეს ისედაც ცოცხალი გარემო და იქაურობას თავიანთი ხელი დაატყვეს. ეზოსთვის მოდებულ ბალახს ჯერ ქაოტურად, მერე სისტემურად შეუტიეს და ზოგი ძირიანად ამოგლეჯით, ზოგი ნამგლით მოჭრით და უმეტესობა ბენზოცელის გამოყენებით თივის ზვინებად აქციეს. მაგრამ მანამ, სანამ ეს მოხდებოდა, მოხდა სხვა რამ, უფრო საინტერესო და უფრო საშიში.
ერთი ცხელი დღის ასევე ცხელ საღამოს, თორნიკე სარდაფში ჩავიდა იმისთვის, რომ ბენზოცელი გაემართა შემდეგ დღეს თიბვის დასაწყებად. ბევრი ეძება, მაგრამ ძუების დასამაგრებელი ჭანჭიკი ვერსად იპოვა, სამაგიეროდ, რაღაც სხვა ხრახნი ნახა, რომელიც მოერგო ცელს და ძუები მისი გამოყენებით ჩაამაგრა. ამ პროცესში იყო, როცა ძალიან ხმადაბლა გაიგონა სიტყვები „შენთან საუბარი მინდა“. იფიქრა, ალბათ, მომესმაო და ძუების ჩამაგრება განაგრძო. იგივე ფრაზა კიდევ რამდენჯერმე მოისმინა მონოტონურად, ოღონდ ყოველ ჯერზე ოდნავ უფრო ხმამაღლა. დარწმუნდა, რომ არ ეჩვენებოდა, მაგრამ ვერ მიხვდა საიდან მოდიოდა ეს ხმა. უცებ სარდაფის კარი მიიხურა და შუქი ჩაქრა. თორნიკემ სანთებელა ამოიღო ჯიბიდან და აანთო. უცნაური ფხაჭუნი გაიგო და დაინახა წყლის ავზის ქვემოთ მდებარე ბეტონის კვარცხლბეკიდან როგორ გამოიყარა მიწა და ადამიანზე ოდნავ პატარა ზომის, ძველი ტანსაცმლით შემოსილი თეთრსახიანი, ჭაღარა და ნაოჭებიანი არსება გამოძვრა ხოხვით. თავიდან შეეშინდა, მაგრამ ამ არსებამ ისეთი საწყალი თვალებით ამოხედა და ისე მორიდებულად სთხოვა არ შეგეშინდესო, რომ ცოტათი შერცხვა კიდეც მისი რომ შეეშინდა.
- ვინ ხარ? - ჰკითხა თორნიკემ და თან შუქი აანთო.
- აი, ის ღამურა ვარ, გუშინ ღამით აივანზე სიგარეტს რომ ეწეოდი და თვალებთან რომ ჩაგიშხუილა, კიდევ ის მწვანე ხვლიკი ვარ, გუშინწინ მაყვლებთან რომ ნახე და სურათი გადაუღე, კიდევ ის გომბეშო ვარ, ჭრელი რომ იყო და ცოტათი საზიზღარი, გუშინწინ წვიმაში შენს ფეხებთან რომ დახტოდა და მერე ლავანდებში შეიმალა, კიდევ ის ობობა ვარ, ზურგზე მეორე ობობა რომ ეხატა, გუშინწინისწინ რომ დაიჭირე და მერე შენს შვილთან ერთად რომ გაუშვი გარეთ. ვამეხი მქვია, თუ სწორად მახსოვს, დედა ვამოს მეძახდა, მაგრამ ეს ძალიან დიდი ხნის წინ იყო და იმდროინდელი თითქმის არაფერი მახსოვს.
- მე რა დაგიძახო? - ჰკითხა თორნიკემ.
- რაც გინდა, არ აქვს მნიშვნელობა, თუ გინდა, საერთოდ არ დამიძახო, მაგრამ, გთხოვ, არ წამართვა აქ ცხოვრების უფლება. სისხლი დიდი ხანია აღარ დამილევია, როცა აქ ხართ, მაცივრიდან პომიდვრებს ვიღებ და იმათ ვწოვ. უი, სხვათა შორის, შარშან ძალიან კარგი წითელი ჩერი გქონდათ, ბევრს ისხამდა და მეც კარგად მანაყრებდა. წელს მარტო ყვითლები და სტაფილოსფერები გაქვთ, მე კიდევ წითელი მჭირდება და გთხოვ, იქნებ გაისად წითელი პომიდვრებიც მოამრავლო, თუ გინდა, მეც მოგეხმარები ჩითილების ჩარგვაში.
- სისხლს რატომ სვამ, ან პომიდორს რატომ წოვ? - ჰკითხა თორნიკემ.
- წყურვილის მოსაკლავად და ენერგიის გამოსამუშავებლად. ადრე სულ სისხლს ვსვამდი. სპარსელების სისხლიც მისვამს, არაბებისაც, თურქებისაც და მონღოლებისაც. არც ერთი იყო გემრიელი, მაგრამ რუსის სისხლი მაინც განსაკუთრებით საზიზღარი იყო, ყარდა საშინლად, რაღაცნაირი ამაზრზენი სუნი ჰქონდა და თან წყალ-წყალა იყო, თითქმის ვერ მანაყრებდა, ტყუილად ვსვამდი, მაგრამ, ხომ იცი, წყურვილს ვერაფერს მოუხერხებ, როცა გწყურია, უნდა დალიო, სხვა გზა არ არის. ბოლოს აგვისტოს ომის დროს დავლიე რუსების სისხლი, როცა გავიგე, რომ ომი იყო, გორისკენ წავედი და იქ დავდევდი ღამ-ღამობით, საბჭოთა კავშირის დროსაც მომიწია რამდეჯერმე, პირველი რესპუბლიკის არსებობის ბოლო დღეებში კოჯორ-ტაბახმელის ბრძოლა მახსოვს კარგად, მაშინაც ბევრი რუსის სისხლი დავლიე, მაგრამ ვერ მოვერიეთ და აქვე ახლოს ჩახოცეს ახალგაზრდა იუნკერები.
- შენ როგორი რუსოფობი და შოვინისტი ვამპირი ყოფილხარ, ქართველის სისხლი არასოდეს დაგილევია? - ჰკითხა თორნიკემ.
- მგონი, არასოდეს, ან, შეიძლება, დამილევია, მაგრამ ალბათ ძალიან ცუდი ქართველის, მკვლელის, ყაჩაღის ან რამე ასეთის, არ მახსოვს ზუსტად. შოვინისტი არ ვარ, უბრალოდ არ მიყვარს ჩვენი მტრები და ამას ვერც შოვინიზმს დავარქმევ და ვერც ქსენოფობიას. ჩემმა მეხსიერებამ მაგრად აურია, რაც სისხლს აღარ ვსვამ. მოკლედ, საკუთარ თავს შევპირდი, რომ სისხლს აღარ დავლევ. ჯერ ადამიანის სისხლზე ვთქვი უარი, შემდეგ ცხოველების და ფრინველებისაზე. ახლა პომიდვრის, ალუბლის, მარწყვის, მაყვლის, ჟოლოს, ბროწეულის და სხვა წითელი ხილის თუ ბოსტნეულის წვენის წოვითა და სმით ვცდილობ წყურვილის მოკვლას. თითქოს გამომდის კიდეც, მაგრამ ამ სითხეების სმით საჭირო ენერგიას ვერ ვღებულობ და ამიტომ მუდმივად დაღლილი და დაქანცული ვარ, მუდმივად მეძინება და მუდმივად არ მყოფნის ძალები.
- ზამთარში რას აკეთებ, როცა არც პომიდორია, არც ბროწეული და არც ეს სითხეები? - ჰკითხა თორნიკემ.
- ზამთარში, ძირითადად, ჩემივე მიწით მოწყობილ ჩემს ბუნაგში ვწევარ და შემოდგომაზე მომარაგებული ასკილის, კუნელის და შინდის ღეჭვით ვიკლავ წყურვილს. არ შველის, მაგრამ სხვა გზა არც არის. ათასში ერთხელ შეიძლება სახლში შევიდე, გავისეირნ-გამოვისეირნო, ხალიჩიან დივანზე წამოვწვე, ბაბუაშენის გიტარაზე დავუკრა და დავიძინო. მაგრამ სახლში დარჩენას მაინც ვერიდები, რა ვიცი, როდის ჩამოხვალთ და არ მინდა, ბავშვებმა შემთხვევით დამინახონ და შეეშინდეთ. მე ხომ მამაშენს დავპირდი, რომ მის შთამომავლებს ზიანს არ მივაყენებდი და ვიზრუნებდი მათზე, სანაცვლოდ კი მან ნება დამრთო, სარდაფში წყლის ავზის ქვეშ რომ ბეტონის კვარცხლბეკია, იმის ქვეშ შემეტანა ჩემი მიწა და იქ მეცხოვრა. სახლში შემოსვლის უფლებაც მომცა პომიდვრის და სხვა წითელი ნივთიერებების აღების მიზნით. მანამ, აგერ, ზემოთ, აგარათა ციხეში ვცხოვრობდი, კოჯრის ციხესაც ეძახიან და ქოროღლის ციხესაც, მაგრამ ყველაზე ადრე აგარათა ციხე ერქვა. ჰოდა, ეს ციხე ძალიან დაძველდა, ჩამოინგრა ყველაფერი და შეუძლებელი იყო იქ გაჩერება, თან საკმაოდ ბევრი ხალხი მოდიოდა და ჩემი იქ ცხოვრება არ იყო უსაფრთხო, სულ იმაზე ვფიქრობდი, ვინმეს არ ვეპოვე. ერთ ღამესაც, აქაურობა ვნახე განათებული, მივხვდი, რომ ვიღაცას სახლი აეშენებინა და მაშინვე აქ ჩამოვედი. მამაშენი დამხვდა ეზოში, ღობესთან იჯდა, სიგარეტს ეწეოდა და ახალაშენებული სახლის ყურებით ტკბებოდა, საერთოდ არ შეშინებია ჩემი, კაცურად დამელაპარაკა, მე თავშესაფარი ვთხოვე და მანაც უარი არ მითხრა. მამაშენი გარდაიცვალა შარშან. ძალიან მეწყინა, რომ გავიგე. კარგი კაცი იყო, თითქმის ვმეგობრობდით. ჯერ მაშინ მივხვდი, რომ რაღაც სჭირდა, როცა წყლის რეზერვუარის გასაკეთებლად ამოვიდა თავის მეგობრებთან ერთად. თავი გადაპარსული ჰქონდა და გამხდარი იყო, მოძრაობებზეც ეტყობოდა, რომ სუსტად იყო. იმის მერე არც მინახავს, რამდენიმე თვეში თქვენ ამოხვედით მის გარეშე და ყველას ისეთი სევდიანი სახეები გქონდათ, მივხვდი, რომ ის გარდაიცვალა. ხშირად ახსენებდით, მისი სურათიც დადეთ ბუხრის თავზე. თქვენ რომ იძინებდით, ძალიან გვიან ხანდახან შემოვდიოდი ხოლმე სახლში და მის სურათს ვუყურებდი დიდხანს. ახლაც ვერ მომინელებია მისი ამბავი, ადრე იყო მისთვის სიკვდილი, როგორ უხაროდა ამ სახლის აშენება და, წესით, დიდხანს უნდა ეცხოვრა ამ სახლში და დამტკბარიყო თავისი ნამოქმედარით, მაგრამ ვერა, ვერაგმა დაავადებამ დროზე გაცილებით ადრე მოუღო ბოლო. რა უსამართლოა ეს ცხოვრება, ის მოკვდა, მე კიდევ ცოცხალი ვარ, ამდენი წელია ვცოცხლობ (თუ ამას სიცოცხლე ჰქვია) და კაცმა არ იცის, კიდევ რამდენ ხანს გავქაჩავ ასკილის, კუნელის და შინდის ღეჭვით.
- ჩემთან საუბარი რატომ გინდოდა? - ჰკითხა თორნიკემ.
- იმიტომ, რომ შენც მინდა გთხოვო აქ ცხოვრების ნებართვა. მამაშენმა კი მომცა, მაგრამ შენც მინდა მიცნობდე და იცოდე, რომ აქ ვარ, თან შენი ნებართვის გარეშე სინდისი არ მომცემს აქ ცხოვრების საშულებას.
- მამაჩემი ტყუილად არ მოგცემდა აქ ცხოვრების უფლებას. რადგან მან ჩათვალა, რომ ეს შესაძლებელია, მეც იგივენაირად მოვიქცევი, ოღონდ მეც უნდა დამპირდე, რომ ჩემი ოჯახის წევრებს, ჩემს შთამომავლებს, ჩემს ახლობლებს, ჩემს სტუმრებს და არც მე არაფერს გვავნებ.
- რა თქმა უნდა, რა საკვირველია, ბუნებრივია, ასე იქნება, გპირდები, რომ არაფერს გავნებთ. თქვენ კი არა, საერთოდ აღარავის და აღარაფერს ვერჩი პომიდვრებისა და წითელი ხილ-ბოსტნეულის გარდა და თქვენ რაიმე როგორ უნდა დაგიშავოთ. პირიქით, ვეცდები დაგიცვათ, როგორც შევძლებ.
- და კიდევ, ბავშვებს ნუ დაენახვები, პატარები არიან და არ მინდა შეეშინდეთ - სთხოვა თორნიკემ.
- აბა რა, აბა რა, მამაშენმაც იგივე მთხოვა და თხოვნის გარეშეც ასე მოვიქცეოდი, ხომ დაგპირდით, რომ მათ არაფერს ვავნებ და შეშინებაც ხომ ვნების მიყენებაა გარკვეულწილად?
- მართალია, კარგი ვინმე ჩანხარ, ვამეხ. აქ ვიქნებით მთელი ზაფხული, აქაც ხშირად მომიწევს ჩამოსვლა და მითხარი, თუ რაიმე დაგჭირდება - უთხრა თორნიკემ.
- დიდი მადლობა, ძალიან ვაფასებ ამას და ვეცდები სამაგიეროც გადაგიხადოთ, რითაც და როგორც შევძლებ.
- სამაგიერო არ არის საჭირო. უბრალოდ იყავი და ადამიანებს არაფერი ავნო. ესეც საკმარისი იქნება - უთხრა თორნიკემ.
- ძალიან კარგი, შევთანხმდით მაშინ - უპასუხა ვამეხმა და ისევ იქ შეძვრა, საიდანაც გამოძვრა, თორნიკემ კი გამართა ბენზოცელი, შუქი ჩააქრო და სარდაფიდან გავიდა.
ერთ საღამოს, მეზობელმა სამი თვის ლეკვი მიუყვანა თავის შვილს. ლეკვი ჯერ თორნიკემ შენიშნა, როცა ნაშუადღევს ბალახს თიბავდა, შემდეგ ვამეხმა, როცა ნაშუაღამევს სარდაფიდან გამოვიდა და ბაღში ჩუმად სეირნობდა. ლეკვის დანახვაზე ვამეხს ნერწყვი მოადგა, თავი ძლივს შეიკავა, რომ მეზობლის ეზოში არ გადამხტარიყო და ლეკვისთვის ყელი არ გამოეღადრა. იცოდა, რომ ასეთი საქციელი შეუმჩნეველი არ დარჩებოდა და აუცილებლად გამოიწვევდა უარყოფით შედეგებს, მათ შორის მისთვისაც. ამიტომ თავი მაქსიმალურად შეიკავა და სწრაფად დაბრუნდა სარდაფში. იქ დიდხანს ვერ გაძლო, საყვარელი და ლამაზი ლეკვი უტრიალებდა თვალწინ და ნერწყვები მოსდიოდა. სისხლის წყურვილმა კრუნჩხვებში ჩააგდო, სხვაზე ვერაფერზე ფიქრობდა, უცებ გაახსენდა, რომ გზისკენ უპატრონო ძაღლები ჰყავდა შემჩნეული, სარდაფიდან გამოვიდა და იქითკენ გაემართა. ძლივს მიათრევდა ფეხებს და ხვდებოდა, რომ ამჯერად სისხლის გარდა ვერაფერი უშველიდა. მალე ერთი უპატრონო ძაღლიც დაინახა, სწრაფად ვერ ეცემოდა, ამიტომ, ნელ-ნელა მიუახლოვდა, დაუყვავა და როცა ძაღლი მასთან ახლოს მივიდა, ყელში სწვდა და სისხლი გამოსწოვა. გაძღა, მკვდარი ძაღლი იქვე დააგდო, მიწაზე წამოწვა და მთვარეს ახედა. ძალა იგრძნო, იგრძნო, რომ ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო, იგრძნო და რაღაცნაირად გაუთბა გაყინული სხეული. მალევე წამოდგა, იცოდა, რომ დიდხანს მისი იქ ყოფნა არ შეიძლებოდა, ვინმეს რომ არ შეემჩნია. სახლისკენ გაემართა, თუმცა ის მაინც შენიშნეს, ჯერ კიდევ მაშინ, როდესაც ძაღლს სისხლს სწოვდა, ერთ-ერთმა მაცხოვრებელმა დაინახა საკუთარი ეზოდან. ბოლომდე უყურა, ჩუმად უკანაც მიჰყვა და ისიც დაინახა, როგორ შევიდა ჯერ ეზოში და მერე სარდაფში, რომელშიც ცხოვრობდა.
მეორე დილით, დასახლების რამდენიმე მკვიდრი ფიწლებით და ნაჯახებით შეირაღებული დაიძრა იმ ეზოსკენ, რომელშიც ვამეხი ცხოვრობდა. ჭიშკარი ისე გააღეს და ისე შეიჭრნენ ეზოში, არავისთვის უკითხავთ, სარდაფში ჩავიდნენ, ეძებეს, იპოვეს და გარეთ გამოიყვანეს. მართალია, ვამეხი მოძლიერებულიყო, მაგრამ დღისით ძალა შემცირებული ჰქონდა და მზეზე კიდევ უფრო დაუძლურდა. თავის მოჭრა დაუპირეს, ძირს დააწვინეს, ხელები დაუჭირეს და ის იყო ნაჯახი ყელში უნდა ჩაერტყათ, ოჯახის მამა გამოვიდა ხმაურზე და გადაეფარა ვამეხს. მეზობლებს სთხოვა თავი დაენებებინათ, უხსნიდა, რომ ვამეხი მათ არაფერს ავნებდა. მეზობლები მოუყვნენ ძაღლის სისხლის დალევის ამბავს. ოჯახის მამას გაუკვირდა, დახედა ვამეხს, იმან დარცხვენილმა თვალები მოარიდა. მეზობლებმა გაწიეს ოჯახის მამა და ვამეხს ისევ თავის მოჭრა დაუპირეს. ის იყო ნაჯახი ყელში უნდა ჩაერტყათ, ოჯახის მამამ ჯერ ნაჯახი გამოსტაცა მეზობელს, მერე გაათავისუფლა ვამეხი და ხელი ჰკრა, რომ გაქცეულიყო. ვამეხს გაუჭირდა გაქცევა, ამასობაში მზე ღრუბელს მიეფარა, ვამეხმა ძალა მოიკრიბა და გაიქცა და ღობეს გადაახტა. მეზობლები გაეკიდნენ, მაგრამ ვამეხისგან განსხვავებით ისინი ღობემ შეაჩერა. თორნიკე და მისი მეზობლები ღობესთან იდგნენ და უყურებდნენ, როგორ გადაჭრა მინდორი და როგორ მიიმალა ტყეში მომცრო ნაცრისფერი ტურა.
ახალი სტატიები
ახალი ნომერი
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა